Cookies

Rondgang expo

pappa2#e
uitsnede uit schilderij expo

Gisteren organiseerde ik een rondgang langs mijn werk op mijn expositie een nieuw verba/ond in het Etty Hillesum Centrum.
Ik dacht dat ik er drie kwartier over zou doen, maar de poging om de schilderijen, lino’s en niet te vergeten een beeldje in woorden over te schilderen namen mij en de genodigden zo in beslag dat we er pas na twee uur mee klaar waren. het was een interactieve gebeurtenis zoals ik die graag zie.  De genodigden beschouwen en reageren op mijn werk, zowel naar de inhoud als de vorm.  Ik ben elke keer weer verbaasd wat er dan allemaal bovenkomt over wat ik toch echt zelf op het doek heb gezet.
Van de discussie is mij onder andere bijgebleven hoe we probeerden te begrijpen waar het begrip toorn nou in het schilderij met dezelfde naam zit. is die rode figuur links boven aan werkelijk de verbeelding van toorn, hij komt zo eng over….toorn uitsnede
De afsluiting bij een hele kleine zwart-wit-lino van een rechter voerde tot een verbaal slotakkoord dat het vertrouwen van mijn publiek in de rechterlijke macht flink deed wankelen. Tsja het ligt niet aan rechters maar aan de wet zuchtte een beschouwer nadat ik me liet ontvallen dat rechters, u zult het al begrepen hebben, niet mijn grootste vrienden zijn. Was het maar waar dat ze zich aan de wet hielden verzuchtte ik.
rechter2
Niet precies het tentoongestelde plaatje maar een animatie die het probleem nog beter verwoordt

En daarna nog maar een keer: Rechters negeren de wet met betrekking tot het recht op omgang, het gezamenlijk gezag en het gelijkwaardig ouderschap. En dat handelen verbergen ze door niet in het openbaar uit te spreken. En dat niet openbaar uitspreken verbergen ze dan weer door onder elke uitspraak valselijk te schrijven dat ie in het openbaar is uitgesproken.  Maar dat mag toch niet, kreeg ik terug. Inderdaad dat mag niet, sterker nog daarmee zijn miljoenen uitspraken volgens de wet nietig.
Meer over deze expositie
Meer over het gebrek aan openbaarheid van uitspraken
 

maak van je woede gerichte toorn

toorn
Toorn. Allereerst moeten we vaststellen dat er een toorn bestaat die biologische betekenis heeft. Toorn is vaak een beveiliging tegen kwaad. De ziel staat op en weerstaat het kwaad met diepe verontwaardiging. Waarschijnlijk had Nietzsche gelijk toen hij zei: “Uw deugd heeft weinig te betekenen als ze zich niet laat opzwepen tot woede” Als we niet meer in staat waren woedend te zijn dan zouden we worden tot “morele koeien, in onze plompe onbehaaglijkheid” Jezus kon vol toorn zijn. “Hij keek toornig om zich heen, bedroefd zijnde over de verharding hunner harten” Maar let wel: het was toorn vermengd met smart. Hij was ‘bedroefd’. Dat is het onderscheid tussen gewettigde en ongewettigde toorn. Als er een ondergrond is van zedelijke gekwetstheid, zedelijke smart en niet van persoonlijke wrok in onze toorn dan is die toorn goed en waardevol en gezond. Het Werk, Etty Hillesum blz 417, Hier citeert Etty Stanley JonesEen bijschrift invoeren

‘Als je te veel aanschurkt bij het tuig dat onze kinderen en gezinnen kapot maakt door zich consequent niet aan de wet te houden dan slaat de agressie die dat tuig oproept naar binnen toe. Dan raak je zelf zwaar gewond en ben je geneigd je medestanders jouw wrevel op hun schouders te laden’
Dat was vandaag mijn stelling over de manier waarop mensen in deze beweging elkaar weer eens zo erg het leven zuur maken dat het tot uit elkaar vallen leidt. En ik markeerde ook vandaag, het punt waarop deze verwrongen manier om niet vooruit te komen mijn energie niet weer eens zal opslorpen. Want voordat je het weet is er weer eens iemand, een persoon of een organisatie die juist de onderlinge samenwerking bij je grootste vijand voor de voeten wil gooien, de rechterlijke macht. Het zou niet de eerste keer zijn dat een ‘prominente’ doch geperverteerde vaderorganisatie (en dergelijke) liever mij dan de rechterlijke macht bestrijdt en rechterlijke procedures om niets probeert op te zetten. En ik ben ook zeker niet de eerste die dit overkomt. Zover laat ik het dus niet komen. En ik vind het ook geen gezeur om het daarover te hebben.
Het moet dus allemaal precies omgekeerd. We moeten de macht recht in de ogen kijken en onze pijlen richten naar waar ze op gericht moeten worden. Toorn heet dat. Dat kijken naar de macht lukt niet zo erg en dat richten dus al helemaal niet. Deze drive laten we ons elke keer weer ontnemen, met alle gevolgen van dien. De woede richt zich op medestanders, en die medestanders zitten op hun beurt in dezelfde positie. Het is een pressurecooker met een wanddikte van enkele meters.
Een van de aspecten waar ik het tot nu toe zelden over heb is dat je je kunt afvragen of de vaderbeweging en contreien zich terecht de kritiek van vrouwenorganisaties op de hals heeft gehaald die wezen op de ego-patriarchale aspecten (zie bijvoorbeeld Tonelotto). Zoals ook in algemenere zin maakt de vrouwenbeweging dan echter te weinig onderscheid tussen de, inderdaad vaak uit mannen bestaande toppen van organisaties en de gemiddelde man die zelf ook te leiden heeft onder dat patriarchaal ego-gedrag. Ego-mannetjesmakers waar vaak dezelfde vrouwen zich weer graag tegen aan schurken.
Bovenstaande analyse van mij is al oud en ik herhaal hem, in varianten, elke keer weer, maar blijkbaar zijn er weinig mensen die dit tot zich door willen laten dringen.
Zie voor oudere analyses:
tegen de wind in (2001)
verraden in plaats van de macht in de ogen kijken (2012-2014) met verwijzingen naar artikelen uit 2006 en 2000
En volg op die plekken ook de links onder deze artikelen!

onaangepast aangepast (de gekkies 2)

Door mijn vorige blog over de gekkies van de jeugdzorg en de finale omdraaiing van de psychiatrische werkelijkheid a la “van dik hout zaagt men planken” van Jan Foudraine ( ik neem mijzelf even op de schop) kreeg ik weer inspiratie om het liedje ‘onaangepast’ van de  Belgische groep Vuile Mong en zijn vieze gasten op you tube te zetten. Het was daar niet te vinden namelijk. En natuurlijk wilde ik dit even zelf inzingen. En toen stuiterde ik nog op een stukje tekst dat ik voor deze versie nog even heb aangepast. Klaagde Vuile Mong er in 1980 of daaromtrent nog over dat er aan de dwazen en onaangepasten geen geld werd uitgegeven en aan wapens daarentegen wel. Tegenwoordig wordt er in een drang tot aanpassing juist wel heel erg veel geld in de jeugd en geestmiszorg gestoken. Daarmee zijn ook onze geest en relaties gekapitaliseert, een dingetje waar geld aan verdiend kan worden.  Speciaal opgedragen aan Psycho, systeem en andere peuten, jeugdzorgers meer in het bijzonder en speciaal Corine de Ruiter.

Verder bedacht ik  nog dat ook het volgende citaat van Matthias Matussek over de Duitse jeugdzorg nog even gelezen moet worden:

“Doch das Gros ist eine triste, lebensfeindliche, verdrossene Planstellenschwemme mit Pensionsanspruch. Gutmeinende, gar idealistische Helfer halten dieses Milieu nicht lange aus. Sie steigen aus und brechen ihr Schweigen. Aussteiger, die sich der Zeitschrift ex anvertraut haben, berichten von Ritualen der Hilfsverweigerung für Väter, von Floskelsprache, von Aktenfäl- schungen, Umdatierungen und von verschwitztem Corpsgeist.”

“Ein durchaus lustiges Milieu. Stirbt ein Vater, wird schon mal eine Flasche geköpft, weil es nun einen Stänkerer weniger gibt und damit eine Akte geschlossen werden kann. Flaschen werden im übrigen auch ohne direkte Anlässe geköpft – der Anteil von Alkoholikern und Tablettensüchtigen ist hoch.

« Die meisten», so ein Aussteiger, «haben den Schritt zur Familienbildung, oft auch nur zur Paarbildung, selbst nie geschafft, führen sich in ihrem Beruf aber als Übereitern auf, die stets wissen, wie eine Familie zu funktionieren hat.»

Fast unnötig zu sagen, dag ein hoher Prozentsatz von Heimkindern von Alleinerziehenden aus der Helferindustrie stammt. Jeder neuen « Kundin » wird sozusagen das Fangnetz der eigenen Lebensniederlage übergeworfen, der eigenen Bezichungsskepsis und vor allem der eigenen verschlagenen Sozialstaatsmentalität. Wo gibt es etwas zu holen? Im Zweifel immer beim Mann.

Jugendämter sind die Hölle des sozialdemokratischen Wohlfahrtselends. So erscheinen sie eine Art Endlagerung für alles, was unbegabt, arbeitsunlustig, verquasselt und frühvergreist, von festen Arbeitszeiten, festem Gehalt und festen Feindbildern träumt.

Dass der Stuttgarter Sozialbürgermeisterin, die auch die Dienstherrin über die jugendämter ist, im vergangenen jahr eine Bombendrohung zugestellt wurde, ist ein kleines Wunder. Das Wunder besteht darin, dass sich nur diese einzige Bombendrohung erhalten hatte und nicht jeden Tag eine. Und dass tatsächlich noch keine Bomben in jugendämtern wie dem von Düsseldorf-Eller gezündet wurden, zeigt einrnal mehr, wie gross die Langmut der Elendsklientel ist, die sich von diesem Haufen inkompetenter Planstelleninhaber(innen) drangsalieren lägt.

Diese sind selbst dann noch tückisch, wenn ein Vater seine Kapitulation unterschreibt. Zermürbt von den Katz-und-Maus- Spielen der Mutter – sic hatte sich selbst an die vereinbarten vierzehntägigen Besuchszeiten von drei Stunden nicht gehalten -, gab ein Arzt auf. Er hatte seinern Anwalt einen Zeitungs- ausschnitt geschickt, in dem von einem Amokläufer irn Gerichtssaal die Rede war. So möchte er nicht enden, schrieb der Arzt an seinen Rechtsvertreter, er wolle das gerichtliche Gezerre urn seine Kinder nicht mehr fortsetzen.

Eine Kopie dieser Kapitulationserklärung hatte er dem Ju gendamt geschikt. Das reagierte prornpt: Wegen des beigefügten Zeitungsausschnittes wurde der Arzt angeklagt, «einen anderen mit der Begehung eines gegen ihn gerichteten Verbrechens bedroht zu haben».

Tatsächlich gestand die Sozialbürgermeisterin, dag es öfter Morddrohungen gäbe, nicht nur gegen sich, sondern auch den jugendamtsleiter und die Mitarbeiter. Tätlichkeiten seiien mittlerweile an der Tagesordnung. Es brodelt. Es kracht. Und bald wird der Zorn überkochen.

Schon vor geraumer Zeit bildeten sich Initiativen von jugend- amtsgeschädigten, die Widerstand organisierten. Sie dokumentierten Hunderte von Fällen von Amtsmissbrauch. Sie begleiten Betroffene bei ihren Gängen zum jugendamt,  Mathias Matussek Die vaterlose Gesellschaft Reinbek 1998

De goeden niet te nagesproken, ik leg er nog maar even de nadruk op, maar Matthias zegt het zelf ook al.

En nog weer een citaat via Etty Hillesum om even al deze toorn te plaatsen:

Allereerst moeten we vaststellen dat er een toorn bestaat die biologische betekenis heeft. Toorn is vaak een beveiliging tegen kwaad. De ziel staat op en weerstaat het kwaad met diepe verontwaardiging. Waarschijnlijk had Nietzsche gelijk toen hij zei: “Uw deugd heeft weinig te betekenen als ze zich niet laat opzwepen tot woede” Als we niet meer in staat waren woedend te zijn dan zouden we worden tot “morele koeien, in onze plompe onbehaaglijkheid” Jezus kon vol toorn zijn. “Hij keek toornig om zich heen, bedroefd zijnde over de verharding hunner harten” Maar let wel: het was toorn vermengd met smart. Hij was ‘bedroefd’. Dat is het onderscheid tussen gewettigde en ongewettigde toorn. Als er een ondergrond is van zedelijke gekwetstheid, zedelijke smart en niet van persoonlijke wrok in onze toorn dan is die toorn goed en waardevol en gezond.  Het Werk, Etty Hillesum blz 417, Hier citeert Etty Stanley Jones

Vaderschapsdiscriminatie

“Op een mooie pinksterdag” is volgens filosoof Ger Groot het aangrijpendste Nederlandse vaderlied. Het is het lied van “Vader is een nul en vaders is een hypocriet” en ’Vader is er enkel en alleen maar voor de centen/en de rest is flauwekul.’ Vaders hebben zich volgens Ger te laks gedragen onder de overheersende moedercultuur.

Een prachtig artikel van Ger Groot in de Trouw van afgelopen weekend rakelt stof op. Het artikel is een mooie bewerking van een lezing die Ger hield bij het symposium bij de uitreiking van de vorige vaderdagtrofee. Het geeft goed aan hoe moeilijk de positie van vaders is en hoe ze links en rechts als overbodig worden beschouwd, en hoe onterecht dat is.

Zelf gaf ik op het zelfde symposium ook een lezing, direkt na Ger nog wel. Daarin benadrukte ik de repressieve aspecten, de ontvadering, de vaderdiscriminatie. Als ik daar ter plekke een liedje aan had gekoppeld dan was dat wellicht Medea geweest van Joop Visser.

Hij kan z’n vader niet meer zien
Hij kan z’n vader niet meer horen
Hij kan z’n vader wel vergeten
Hij heeft z’n vader al verloren
Omdat z’n vader plundert
Omdat z’n vader moordt
En omdat z’n vader niet meer van ‘m houdt
Omdat z’n vader slecht is
Omdat z’n vader weg is
En gewoon omdat z’n moeder met een anders is getrouwd

Wat ook Ger dus vergeet is de bikkelharde vaderschapsdiscriminatie waarbij wetenschappers om het hardst roepen dat vaders er niet toe doen, extreem-feministen dat vaderschap slecht is en in de praktijk in elk gevecht het onder die condities onmogelijk blijkt om een onvoorwaardelijk vaderschap uit te oefenen. Of je nou feministisch aangepast bent of niet. Of je de helft van de zorg deed of niet.

Autoritatief vaderschap wordt als paternalistisch dominant en dus slecht weggezet. Als je daarvoor gáát liep je de laatste decennia een flink risico dat je vrouw opstapte met alle nare gevolgen van dien. In bijna de helft van de gevallen kon je het contact met je kinderen wel schudden. Maar ook de aangepaste mannen/vaders werden op den duur als compleet overbodig de hoek in geveegd. Vaderzijn bestond niet of was slecht. En autonoom vaderschap al helemaal niet. En die tijd is nog lang niet voorbij.

Natuurlijk ben ik het met Ger eens dat mannen zich wat minder slap op moeten stellen. Maar hij zou zich moeten beseffen dat kinderen een machtsmiddel tegen vaders zijn geworden. Dat klinkt heel erg en dat is het ook. Als maatschappij kijken we liever niet in die beerput van conflicten die zich rond kinderen afspelen. “Ze zullen het wel allebei schuld zijn”, en “waar rook is is vuur”.

Als er dan toch vuur is, laten we dat vuur in onze stem in onze harten spreken, laten we die toorn verkondigen. Laten we een einde maken aan vaderschapsdiscriminatie.

Het artikel van Gert
muziek bij vaderschap
Medea van Joop Visser; hele tekst

woede

geplet kwaad
geplet kwaad

Glenn op tv. Glenn is voetballer en woedend dat hij het contact met zijn zoon geminimaliseerd ziet.
Vandaag discussie over do’s en don’ts rond ouderverstoting. Advies van medeauteur om vooral niet kwaad te worden. Mijn idee is dat al die vaders die zich lopen in te houden ook een dubbele boodschap verspreiden en zichzelf te gronde laten richten. Soms lijk je toch niet anders te kunnen en moet je inslikken en inschikken.
Aan die momenten terugdenkend ben ik geïrriteerd. Ik zie me nog braaf een handje geven aan die Vrouw-en-Recht-adept die meende te moeten opmerken dat als ik mijn kind niet mag zien er dan dus wel wat met mij aan de hand is. Of die schooldirecteur die wel accepteert dat vaders met fysiek geweld de school worden uitgewerkt, maar niet tot een gewoon gesprek bereid is.
Maar ik ben voor gerichte woede. Geen haat zoals een reageerder op mijn blog meende te hebben. Toorn is het woord dat ik in het boek Gemist Vaderschap ervoor gebruikte. Toorn mag er zijn. Vertoornd mag je zijn. Dat is een gepaste reactie als je zomaar de relatie met je kind wordt ontnomen.

Of voetballer Genn het beste voorbeeld is voor gedrag van vaders waag ik overigens voorzichtig te betwijfelen. Al waag ik ook ernstig te betwijfelen of hij terecht voor stalking van zijn ex veroordeeld is en dat soort grappen.

Meestal staat stalken van je ex voor het proberen te zien van je kinderen.  We hebben het al meer geschreven; het enig dat je in dit soort zaken zeker weet is dat de rechter niet deugt.  En die rechter heeft dan de schijn mee en de veroordeelde de schijn tegen. Dat is jammer.

Dat hij het vriendje van zijn vrouw heeft geslagen erkent hij zelf bij (zie hieronder). Had hij beter niet kunnen doen. Wel kwaad worden, niet slaan. Van de andere zaken zei hij gisteren in een ander programma (De Jong) dat hij erin gepiepeld is.

meer over vader Glenn bij RTL boulevard
hoofdstuk over trauma’s bij vaders in Gemist Vaderschap
dossier rechterlijke macht