Cookies

over de grenzen

DSC_0287Goh wat staan we hier mooi tussen de bloemetjes dacht ik nog net voordat het kwade gezicht van een ranger van het nationale natuurpark Vanoise opdook.

DSC_0316
bivak en hut bij maanlicht

Hoewel vele aanvaringen met de ordehandhaving rijk, zijn mijn bekeuringen nog op een hand te tellen (een keer fietspad niet gezien, 3 keer snelheidsovertredinkje en een keer een beetje over een doorgetrokken streep). Nu niet meer dus. Het werd een bon voor onrechtmatig bivakkeren.
Met mijn zoon voor de derde keer op trektocht. Vanuit Italië, Gran Paradiso naar Frankrijk, Vanoise, en weer terug. Veelal probeerden we vrij te kamperen, maar dat was dus wat moeilijker dan op onze vorige trektochten. Vooral de fysieke en juridische grenzen van het nationaal park Vanoise speelden ons daarbij parten. Aan de Italiaanse kant van het park stonden bijvoorbeeld geen bordjes om te waarschuwen dat wij beschermd gebied binnentrokken, dit in scherpe tegenstelling tot de eigen Franse kant.
Maar we hadden een hele mooie 15-daagse trektocht op geheel eigen kracht door een wondermooi gebied, afgesloten met een terugkeer in het Romeinse Rijk via de Hannibalroute.
ons eigen potje met zelfgemaakt schermpje
ons eigen potje met zelfgemaakt schermpje

neem je huis op en wandel

DSC_0519.JPG
Joshua in berghut/herdershut

Je huis op je rug. Tenminste alles wat je écht nodig hebt. Dat is een beetje de kern van de laatste vakanties met mijn zoon. Je kunt met je huis op je rug, zo’n 18 kilo tent, slaapzak, essentiële kleren en parafernalia, eten voor een paar dagen, wat basisgerei om het op klaar te maken plus een paar liter water op een dag 1200 meter omhoog en omlaag wandelen in de Franse en Andorraanse Pyreneeën. Je kunt dezelfde sportieve prestatie ook voldoen door zo’n 500 keer in je eigen huis de trap op en af te lopen met die rugzak.
Maar het eerst eis natuurlijk veel aardiger, veel mooier, intrigerender, gewoon heel wat anders, meer voldaan. Vakantie met mijn zoon.

Op het eind van die trektocht over de banen van de Grand Randonnée 10 en de Haute Randonnée Pyrénéenne
stapte Joshua op een korte verkenningstocht een berghut binnen waarin zich blijkbaar, anders dan verwacht mocht worden, iemand gehuisvest had. Misschien toch een variant lotgenoot die ook tijdelijk zijn huis in de bergen had ingericht. Wellicht een dakloze, tot de goot gebrachte vader overwoog ik in mijn, wat eenzijdige fantasieën in dat soort gevallen. Maar nee, het bleek een herder te zijn.Wel voor een paar maanden verstoken van haard en huis waar vrouw en kinderen nog vertoefden. Maar een die zichtbaar genoot van de natuur waaronder zijn schapen, maar ook minder aardig gedierte dat het soms op het eten in zijn geïmproviseerde woning had gemunt. Buiten waaide die nacht een koude wind om de hut en om onze tent. Maar met zijn drieën probeerden we het er een paar uur gezellig te maken met een paar teugen wijn uit de fles.

DSC_0388.JPG
ons vakantiehuis

Ik moest terugdenken aan de verhalen van mijn ouders over hun verblijf bij Corsicaanse herders onderweg op de GR20. Hoewel we dus besloten om niet als  Joshua’s grootouders  in het dormitoir naast de herder te kruipen, dat leek ons toch teveel zijn privé terrein geworden, had ik wel het gevoel dat hier een soort familietraditie werd gerond.

meer foto’s (album inmiddels ingesteld voor openbaar delen; sorry)