De strijd der seksen wordt voor een deel via metaforen gevoerd. In een eerdere weblog had ik geschreven over de recensie van een boek van Ann Meskens. Daarin protesteerde ik tegen de zin: dat een mens zijn leven “wezenlijk begint als kind van een moeder”. Ik had ook op de Trouw site daarover gereageerd. Op die laatste plek is ook een repliek verschenen van Ann Meskens. Dit stel ik natuurlijk zeer op prijs. Zij vindt onder andere dat het een beetje flauw is ( als ik het zo mag samenvatten) om over een metafoor te struikelen. Ik heb op de site van Trouw ook weer geantwoord. leest u het vooral daar, maar als het er nog niet staat kunt u het ook hier nalezen:

vraag en antwoord bij het artikel van Meskens op de Trouw-site mmm mijn reactie is weggehaald
hier staat mijn repliek ook

En voor het overige wijs ik u er nog maar eens op dat de stukjes in mijn weblogs kort en krachtig zijn, maar dat dat niet betekent dat er geen nadere argumenten voor zijn. Meestal neem ik daartoe links op. die verwijzen naar eigen en andermans stukken (andervrouws, vooruit)

mijn reactie (weer gevonden op archive.org:

Ingediend door joepzander op din, 15/01/2008 – 15:41.

Drieeenheid

Zo, niet te geloven. Dus die Ann Meskens preekt het gelijk van de ander en de open blik, maar baseert zich op de meest gesloten en bevooroordeelde waarneming over kinderen die ik ken. Namelijk dat een mens zijn leven “wezenlijk begint als kind van een moeder”. “en dat is een tweeenheid” voegt de recensent daar nog aan toe.

Een mens begint wezenlijk als kind van een vader en moeder. namelijk. En dat is een triade. In essentie en vanaf het allerprilste begin nou juist precies.

Joep Zander
——————————-
En Meskens antwoord:

bovenstaande opmerkingen
Ingediend door Ann Meskens zelf (Bezoeker) op woe, 16/01/2008 – 21:45.

Om allereerst even de vloedgolf van boze vaders in te dijken:

in mijn boek staat duidelijk dat dit alles bij uitbreiding ook voor de vaders geldt. En dit zowel heel concreet, van bij het begin in het leven, en zeker wanneer ik dit beeld metaforisch en voorbeeldig gebruik, in de meer filosofische betekenis dus. (Wanneer ik bijvoorbeeld een woord als moedertaal had gebruikt, wil ik daarom toch niet zeggen dat de vaders hun kinderen niet leren spreken.)

(Het geeft toch te denken. Er worden honderden ‘mannelijke’ beelden gebruikt in de filosofie en af en toe een ‘vrouwelijke’, en kijk wat er gebeurt. De opmerkingen van de kwade mannen lijken erg op die van vele zogenaamde politiek correct vrouwen die zich gedurig beledigd voelen door al die mannelijke filosofen en verhit en opgewonden naast de kwestie praten. Man en vrouw zijn hier helaas nagenoeg gelijk. Wat blijft: dat wij nog steeds de kinderen dragen en baren en dat dit genoeg is om die moeder-kind relatie als begin en beginsel van leven te beschouwen. Wat ook blijft, dat geef ik grif toe: dat mannen ze eerst verwekken en in het verdere leven soms zelfs betere ‘moederdieren’ blijken te zijn.

Verder.

Dit beeld van het ‘moederdier’ onstond vooral door het oefenen in ‘omkeringen’, eens kijken wat er gebeurt als je klassieke, vaststaande, zogenaamd vanzelfsprekende vaststellingen even omdraait, bijvoorbeeld, de vaststelling ‘De mens is voor de mens als een wolf’, van Hobbes of de redelijkheid als het typische menselijke tgo het dier, etc. Ik stel in de inleiding van mijn boek deze filosofische uitspraak van Hobbes tegenover het literaire verhaal van Mowgli, een vertelling waar wolven niet eens als wolven tegenover elkaar staan als het gaat om moeder- en vaderwolf en de welpjes.

Ik schrijf ook omdat ik het gebied van waaruit begrip en verstaan en dialoog vertrekt, graag wat verbreed wil zien en ik geloof dat het louter oefenen in andere standpunten mogelijk helpt. Net zoals het opschorten van het oordeel, een klassieke filosofische werkwijze, kan bijdragen. Dat zou nu kunnen helpen want zonder adempauze kan ik uw berichten niet anders noemen dan loutere hink-stap-sprong-taal om een snelle woede te ventileren zonder eerst te bekijken of te bedenken waarover het gaat.

Wie het artikel twee keer leest, ziet bijvoorbeeld dat het niet eens over man/vrouw gaat maar over het verstaan van de andere en over nog zoveel meer.Wie bijvoorbeeld eerst mijn boek openslaat vooraleer mij neer te sabelen als een ‘manonvriendelijke’ filosofe, ziet mogelijk een veel bredere context.

Maar eigenlijk wilde ik enkel dit zeggen: wie zich wil oefenen in een andere communicatie dan het uiten van lichtgeraakte emotionele uitroepen, en dat geldt voor mannelijke en vrouwelijke lezers, zonder onderscheid, met hen stap ik graag in gesprek, anders behoud ik toch liever de vrijheid te zwijgen.

Ann Meskens

hier staat dus repliek ook