Ik wens mijn vele vadervolgers een mooie vaderdag. Du moment ik dit schrijf weet ik dat een aantal vaders nauwelijks nog wil weten dat er zoiets als vaderdag bestaat. Verstoten, verguisd, vergeten, vervreemd. Vaders die het hebben meegemaakt willen het vaak niet meer weten. Hoewel ik een prima en levende relatie heb met mijn beide kinderen vertoon ik zelf ook deels vermijdingsgedrag.
Maatschappelijk voel ik me er ondanks alles buiten staan. Ik vermijd de confrontatie met de uitreiking van de vaderdagtrofee m/v die, als het gegaan is zoals afgesproken, ten dele weer bestaat uit het uitreiken van een door mij ontworpen beeldje. Ik wil ook niet van jullie weten of dat wel gebeurd is of niet. Ik kan er niet meer tegen om er mee om te gaan ten positieve noch ten negatieve. Er is me teveel strijd om geweest, teveel stress, te veel uitsluiting, teveel ….. ach ik wil dat niet eens meer opschrijven.
Ik zie in het groot iets wat veel vaders in het kleiner meemaken, afstand naar iets dat misschien omarmd moet worden, maar misschien ook wel niet omdat de omarming, ondanks het positieve, aan brandplekken doet denken. Ik zie iets wat ik liever niet zie bij mezelf, wat ik velen heb verweten. Zelfs deleuke Google Doodle over vaderdag, heeft u hem al gezien, riep tegenstrijdige gevoelens op.
Even voelde ik de angst dat ik geen vaderdag zou vieren met mijn kinderen. Mijn zoon teveel aan zijn proefwerkweek bezig, en zou mijn dochter eraan denken? Voelde me bijna verlaten. Maar dat bleek nergens voor nodig. Vanochtend niet de gebruikelijke vaderdagbrunch met mijn zoon, maar wel met mijn dochter. En ik heb er van genoten. een mooi gesprek over verlating, maatschappelijke verantwoordelijkheid en Tarik Z (maar liefst 4 jaar cel?) die mijns inziens, niet helemaal handig, in ieder geval iets dééd tegenover onze Orwelliaanse staatsomroep die ook vadernieuws vaak verzweeg. Niets doen steekt daar misschien toch armzalig tegenover af.
Hart, ziel en hoofd erbij dat is wat telt bij een echte beslissing, deed hij dat? Kan ik dat nog wel? Ik herinner mij een aantal situaties, zoals mijn beslissing, dit jaar alweer 20 jaar gelden, om in hongerstaking te gaan. Daar was ik helemaal bij, en dat werkte.
Straks pannenkoeken eten met mijn zoon. En dan gaan we het vast over heel wat anders hebben. Dus dat komt helemaal goed vandaag!
dossier vaders en censuur
hongerstaking 20 jaar geleden
krachtdadig
Het ziet er zo anders uit dan mannen op zo’n gemiddelde dwaze-vader-demonstratie. Niet zo treurig. Meer zelfvertrouwen, zelfbewustzijn. Ik had het met Rob van Altena over een NRC-foto bij het bericht van de bezetting van de Raad voor de kinderbahhh te Zutphen op vaderdag 2000.
Vanwege mogelijke copyrightproblemen kan ik hier deze foto niet laten zien. Ik vond snel daarna wel een andere foto die dezelfde sfeer uitstraalde. Een groep oostelijke Dwaze Vaders biedt de Zwolse unitmanager Mr M een spiegel aan (ongeveer 1996). Om zelf eens in te kijken hoe het ermee stond. Met hemzelf en zijn insteek. Om over zijn doodsteken nog maar te zwijgen.
Op de foto zijn onder andere Herman Schiphorst en Jan Hop herkenbaar. De laatste is nog steeds actief, evenals mijzelf. U ziet mij er ook tussendoorkijken.
Dit soort acties bouwen aan de solidariteit. Je ziet ze tegenwoordig niet veel meeer. Vaders voelen zich gedwongen zich stil te houden. En sommige “vader”clubs steken liever een pluim in de reet van een topjuf bij movisie die wat aan vadercentra zou hebben gedaan (maar wat precies blijft in het duister). Of laten pseudowetenschapper Spruijt aan het woord zonder gedegen tegenwoord. Wie de schoen past trekke hem aan. “If you can’t beat them, join them” is vaak het motto. Dat leidt vaak tot afgezakte gezichten, niet tot zelfvertrouwen en waarschijnlijk ook niet tot verandering.
ps. Gerald Tros, ook op de foto, is niet echt oostelijk te nomen. Interregionale solidariteit zal ik maar zeggen.
Vaderdag revisited
Over mijn eigen vaderdag valt veel positiefs te melden. Op vaderdag zelf heb ik even uitgepakt met een kritisch blog (hieronder) over vormen van Gemist Vaderschap. Er is teveel mis om alleen vrolijk te doen. Maar ik wil graag een hart onder de riem steken van vaders die hun kinderen missen. Houd moed!
Zelf heb ik voor het eerst sinds 20 jaar een vaderdaggeschenk van mijn dochter gekregen,dat ik met genoegen voor een deel heb opgedronken. Ook mijn zoon en zijn moeder lieten zich niet onbetuigd. Ik voelde mij de koning te rijk. Dat heb je zo soms met vaderschap. Het is meer dan koningschap. Alla, en soms valt het samen weten we in Nederland. Dat brengt me dus bij het enige moment in het jaar dat ik even geinteresseerd ben in ons koningshuis. Hoe zou het Willem-Alexander op vaderdag vergaan zijn?
Voor mijn maillezers: in mijn blog van gisteren zaten twee foutjes een naamspellingsfout en de onterechte opmerking dat FORA nog steeds bestaat. Dat lijkt wel zo omdat hun website, inclusief aanvraagmogelijkheid nog bestaat. Maar goed kijkend staat er ook dat ze alweer anderhalf jaar om bedrijfseconomische redenen gesloten zijn.
Vaderdag
Er valt veel te klagen maar ook veel te winnen op zo’n mooie dag. Vaderschap is alive and kicking. Op straten, op pleinen en in de harten van moeders, kinderen, opa’s oma’s en gelukkig ook steeds meer vaders zelf. Een prachtig voorbeeld vind ik genomineerde Wensly Francisco die de vaderdagtrofee m/v net niet won.Een prachtig positief rolmodel iemand met een opvatting en een persoonlijke inzet voor zijn kinderen maar ook voor zijn eigen gemiste vaderschap.
Toen ik hem de hand drukte zei hij: “Ach ik bén ook niet zo’n netwerker. Dat is niet zo mijn ding.” Jammer (van wat?) toch denk ik dan. Maar wat dan ook heel goed is dat hij net zo stralend blijft uitstralen wat hij is. Een vader in hart en nieren.
Ik wens alle lezers van dit blog een fijne vaderdag. Misschien wens ik jullie wel dat jullie dit blog pas morgen lezen want dan hebben jullie vandaag met je kind buiten rond gehangen misschien. Of ook als je je kind niet ziet dit toch omgezet in een mooie wandeltocht. Maar een reactie mag ook wel hoor. natuurlijk.
nominatierapport Wensly Francisco met toelichting
ps: (toevoeging 22-6-2012)Dat Wensly eigenlijk juist wel een goede netwerker is is te begrijpen uit zijn herhaaldelijke, en gehonoreerde verzoeken om vooral ook zijn producent en regisseur Frank van Osch in het zonlicht te zetten in de nominatietekst. En ik wil daar zelf nog wel een keer aan toevoegen: zonder Frank was het niet gelukt, Frank heeft gezorgd voor de voortgang voortzetting, regiebijdrages en nog veel meer wat wij ons van een afstand niet eens kunnen voorstellen. Want de film en tv wereld is een keiharde bussiness. Zonder goede producent kom je nergens. Zonder goede producent ben je aan de goden overgeleverd. Dank je Frank, heel veel dank, het kan niet vaak genoeg worden gezegd. zelf heb ik ook veel ervaring opgedaan met televisieproducenten die zozeer een hekel aan zichzelf hebben dat ze ook andere vaders niet normaal aan het woord willen laten. Zo niet Frank van Osch. Dus nog een keer; veel dank Frank. Ook voor je regiewerk trouwens; indrukwekkend!
Wel wat minder goed nieuws over de netwerkkwaliteiten van Frank van Osch; hij is vergeten Wensly te noemen in de aftiteling van die andere drie films: idee: Wensly Francisco.
Mrs Zander
Mrs. J Zander. Dat krijg je ervan als je je interesseert voor het nieuws over emancipatie van, in dit geval, E-Quality. Dan is deze adressering de gedwongen genderwissel. Het wordt eigenlijk ondenkbaar gevonden dat mannen zich interesseren voor een organisatie die zich bezig houdt met emancipatie, gezin en diversiteit. Oh nee het woord gezin is eraf gevallen en diversiteit ook. Sinds de nieuwe fusie is er een heel andere wind gaan waaien onder leiding van Prof. Römkens, die in haar introductiebrief van de nieuwe organisatie uitlegt dat het voortaan gewoon weer over vrouwen-emancipatie moet gaan.
Renée Römkens is degene van de nogal valse onderzoeken waaruit zou moeten blijken dat het eigenlijk altijd mannen zijn die zich schuldig maken aan huiselijk geweld.
Uitgerekend een (andere) dame van deze organisatie, Saskia de Hoog, komt op het komende vaderdagsymposium in Amsterdam uitleggen hoe vaders moeten worden ondersteund als opvoeder. Ik ben voor uitwisseling en discussie maar is het nu wel het moment om iemand van deze organisatie als eerste spreekster aan het woord te laten. Laat die damesorganisaties ons nou eerst een keer gewoon toestaan vader te zijn, de autonomie van dat vaderschap te respecteren en ons vooral daarin te steunen.
Soms lijkt het wel of vaderschap altijd eerst langs moeders moet lopen en discussie over vaderschap langs moederorganisaties. Een verhouding geplaatst als een lijn in plaats van een driehoek.
If you can’t beat them
Wij vaders worden al jaren lang geslagen. En flink raak ook. Als wij worden mishandeld, geestelijk , maar ook lichamelijk wordt dat ontkend. Zeer bruut ontkend, omgedraaid. Dit gebeurt door “wetenschappers” als Professor Römkens. Laat nou uitgerekend deze vrouw directeur worden van de nieuwe samenvoeging van de instituten E-Quality en Alettta. Daarbij neemt ze klip en klaar, in haar introductiebrief, afstand van het jarenlange beleid van E-Quality om emancipatie wat breder te zien dan vrouwenemancipatie alleen. Niet dat het ooit veel voorstelde, maar toch… En laat nou juist op dat moment het VaderKennisCentrum een van de andere topmensen van die club, Saskia de Hoog, ook niet zo bekend om haar goede doordenkertjes over vaderschap het eerste woord voeren op het vaderdagsymposium. Ik ben vóór een dialoog. Maar als eerste aan het woord, na zo’n bedenkelijke beleidswijziging, na het aanstellen van zo’n directeur? Ik vind dat een vreemd signaal. Al decennia wordt de vaderbeweging gekenmerkt door het laten vallen van activisten in eigen gelederen te behoeve van samenwerken met mensen die het niet verdienen om mee samen te werken. De enige weg uit ons dal is solidariteit. Deze coalities breken ons. Sommige vaders zullen zich geslagen voelen en ook voor de zoveelste keer vérslagen. If you can’t beat them let them beat you……………?
ps: Dat Mrs in de adressering. Eerst dacht ik laat ik daar nou gewoon maar om glimlachen. Dat soort dingen, maar dan omgekeerd, overkwam vrouwen vroeger ook vaak. Aan de andere kant past het wel in het betoog.
Meer over Saskia de Hoog
boegbeeld
Vader en jurylid Henk Hanssen draaide zíjn laatste, en tevens het állerlaatste presentatieplaatje van de conferentie het reusachtige scherm op in collegezaal A van de Universiteit van Amsterdam.
En alsof we het hadden afgesproken verscheen Henk daar met zijn kind omhooggedragen de ogen op elkaar gericht in beeld. Alsof ik het bééldje van de vaderdagtrofee naar zijn foto had gemodelleerd, wat niet waar is. Of alsof hij zijn foto daar had gezet omdat ik dat stiekem met hem had afgesproken, wat zo mogelijk nog minder waar is. Het resultaat was in ieder geval dat het beeld van Henk bleef staan tijdens de uitreiking en zo de verbeelding van de vaderdagtrofee verdubbelde.
Dit maakte duidelijk dat dit inderdaad op zijn minst één van de archetypische beelden is van vaderschap. Vader draagt zijn kind de ruimte in, hij houdt het niet tegen zich aan, maar nog wel even vast, het kind voelt al dat het ook losgelaten zal worden, dat de vrijheid roept.
In mijn beeld is het kind geboren uit het hart van de vader, waar de sporen nog van te zien zijn, alsof vaders baarmoeder op een andere plek zit dan die van de moeder. Loslaten kost ook vaders moeite. En nog meer moeite als het kind midden in de opvoeding van de vader wordt weggerukt. Ontvadering.
Afin, zoals altijd kan ik dit schrijven nádat ik het beeld gemaakt had. Wist ík veel waar ik aan begon. Nou ja, in mijn tenen.
Als Peter Tromp het beeldje aanbiedt aan de winnaars Glenn Helberg en Orville Breeveld zie ik het in zijn hand smelten. De koesterende en bezeerde hand van een vader die zijn kind had willen vasthouden waar nu een beeldje word gedragen. Dat zie ik erin.
Een gedragen beeld, een boegbeeld misschien dat het cliché wenst te overstijgen. Hoewel het letterlijk de eerste afdruk van het cliché (de rubberen mal) is.
Ook grote vaders hebben kleine kinderen
Ontegenzeggelijk hebben Amerikaanse presidenten de laatste jaren meer aandacht besteed aan vaderschap. Clinton hield alweer wat jaartjes geleden een pleidooi voor het omturnen van alle moederschapsprogramma’s tot ouderschapsprogramma’s. Dat is hard nodig want in de states groeit 23 % van de kinderen op zonder vader.
Ook Obama is al sinds zijn verkiezingscampagne bezig met vaderschap. Zelf valt hij regelmatig te zien met zijn kinderen. Hij poogt een rolmodel te zijn. Ook met de viering van 100 jaar vaderdag was hij weer opvallend aanwezig met een vaderdagspeech.
In zijn pogingen om de verantwoordelijkheid voor hun kinderen (of het gebrek daaraan) weer bij vaders te leggen mist hij echter een cruciaal punt. Dat is dat veel vaders werden en worden buitengesloten.
Daar heb je ze weer de dwaze gescheiden vaders enzo, hoor ik een aantal van u roepen.
Zucht doe ik dan.
Ook op de viering van 100 jaar vaderdag in Nederland waren dit soort kwesties niet van de lucht. Kon het niet allemaal een stukje positiever. Waarom 3 genomineerden voor de vaderdagtrofee m/v met een geur van gescheiden vaderschap (Hoorde Deon van Moorsel dan ook tot die categorie?)?
Ik hoorde Henk Hanssen van Ikvader pleiten voor meer kwantitatief evenwicht.
Zelf pleit ik voor inhoudelijk betrekken van beide kanten op elkaar.
Ik hoorde pleiten voor onthechte verkondiging van de problemen. Onthecht oke, maar niet zonder emotie zou ik zeggen. Kijk naar Martin Luther King, Nelson Mandela, kijk naar de grote veranderingen en veranderaars. Deden zij het zonder emotie, nee. Wel bij tijd en wijle onthecht van hun persoonlijke woede in die zin dat ze zich met hun kwaadheid en toorn plaatsen in een maatschappelijke strijd zonder zichzelf te verliezen.
In Nederland prijzen we ons gelukkig dat beide kanten van de vaderbeweging (de positieve praktijk versus de terechte kritiek) zich sterk op elkaar betrokken voelen zodat een integrale benadering van het vaderschap op basis van argumenten en inhoud mogelijk is. Geen kwantitatief maar een kwalitatief evenwicht dus.
Zorg kan niet zonder recht. Niet onthecht dus.
Obama op vaderdag en de kritiek daarop.
mijn eigen vaderdagtrofee
Ook dit jaar kon ik weer genieten van een eigen vaderdagtrofee van degene waar je hem ook het liefst van krijgt; van je eigen zoon. Dit steekt naast het antwoord van Peter Brons bij Knevel en van de Brink op de vraag of hij na het winnen van de vaderdagtrofee nu met zijn eigen zoon vaderdag gaat vieren, nee dus. In die zin prijs ik me gelukkig; trofee+een echte vaderdag
vaderdag
Ach en dan nog mijn eigen verworven vaderdagtrofee. Bij deze. Bijna nog een restaurant op de Holterberg ( woody) met “pancakes” beschuldigd van vaderschapsdiscriminatie omdat ze uitgerekend op vaderdag zo’n klantonvriendelijk beleid voeren. Maar ach; een beetje activistische deformatie veronderstel ik. Elders in Holten hadden ze echte lekkere Hollandse pannekoeken met een vriendelijke bediening.