“Eigenlijk is het gewoon staatsterreur” en “Dit kun je geen democratie meer noemen” Het zouden uitspraken van mijzelf kunnen zijn, maar in een breed activistisch overleg om het woord vechtscheiding maar ook de praktijk die ermee wordt aangeduid de wereld uit te krijgen werden dit soort kwalificaties zeer breed gedeeld. Ik heb het gevoel dat we als ouders, vaders met name, weer een beetje uit de lethargie kruipen die ons had bevangen na het neerslaan van de Fathers4Justice-opstand. Met neerslaan bedoel ik dan de operaties van de staat om enerzijds steeds meer repressie toe te passen op ouders, kinderen en burgers in het algemeen en anderzijds de beweging in te pakken (repressieve tolerantie). De dames en heren bij justitie kunnen hun borst nat maken.
Ik moet steeds denken aan een, in dit licht op het eerste gezicht wat merkwaardige strofe, van een lied van Bob Dylan. The times they are changing. Daarin komt het volgende tekst voor:
Come mothers and fathers
Throughout the land
And don’t criticize
What you can’t understand
Your sons and your daughters
Are beyond your command
Your old road is
Rapidly agin’
Please get out of the new one
If you can’t lend your hand
For the times they are a-changin’.
Het lied komt uit de tijd dat de jonge generatie van de sixties zich onderworpen voelde aan de generatie voor hun. Een verzet dat tot zekere hoogte terecht was. Maar alras werd het zo geïnterpreteerd dat de bloedbanden door JAC’s Release en dergelijke per kind stuk voor stuk maar helemaal moesten worden doorgesneden. En van die obsessie zijn velen aan de linkerzijde van het politieke spectrum, waartoe ik ook behoor, nooit meer helemaal bevrijd. En dat heeft mede bijgedragen aan het ontwikkelen van een staatsterreur richting ouders en dus ook kinderen. Kinderen zijn nog steeds ‘beyond your command’ maar je moet ze een hand kunnen geven (lend your hand). Dat juist wordt ons onmogelijk gemaakt. Stuitend.
Binnenkort zal ik me werpen op een geheel nieuwe versie van dit couplet waarbij ook de ouders wordt aanbevolen zich ‘beyond command’ van deze staatsdictatuur te begeven. Tot zo lang doen we het nog even met Dylan.
Niet te stuiten;
The line it is drawn
The curse it is cast
The slow one now
Will later be fast
As the present now
Will later be past
The order is
Rapidly fadin’
And the first one now
Will later be last
For the times they are a-changin’.
Correcties Nieuwe Revu: vaders op de barricades!
Een artikel over vaders en moederschapscultuur in de Nieuwe Revu. Ook ik word daarin geïnterviewd Helaas zijn de opmerkingen, correcties (onjuistheden en aanmerkingen), die ik op het conceptartikel maakte niet meegenomen. De fout lag bij de eindredactie die de conceptversie en de definitieve versie door elkaar had gehaald.
De hoofdredactie van de Nieuwe Revu heeft inmiddels enkele correcties aan laten te brengen in de digitale versie. Inmiddels is verwijzing naar dit weblog in de nieuwe Nieuwe revu opgenomen . Zie plaatje hierboven.
Hierbij mijn commentaar op het concept. Graag deze tekst wijd verspreiden, dank jullie wel (delen liken enz).
Het i
s natuurlijk een goede zaak dat ook gevestigde vaderorganisaties weer mee lijken te 
willen doen aan de vaderrevolutie, als ik het artikel goed begrijp! Op de barricaden...uhh bruggen en paleizen. Als Batman, of misschien deze keer als echte oud-hollandse held Ciske de Rat (ook iets met missende vader!)
Correcties
(oorspronkelijke tekst doorgestreept)
– Ik zou het aardig vinden als ik ook een keer pedagoog/promovendus word genoemd.
– Ik vind het gebruik van het woord vechtscheiding in zijn algemeenheid al verwarrend. Er worden dan twee problemen ( partnerscheiding en ouderscheiding op een hoop gegooid) Zelf was ik zeker niet betrokken in een vechtscheiding. Ik heb altijd autonoom mijn vaderschap uitgeoefend, ben niet getrouwd geweest of iets dergelijks. Slechts werd mij het contact met mijn kind afgenomen. Dus wellicht zo:
– Na een vechtscheiding was zijn rol als vader uitgespeeld>> De moeder van zijn kind probeerde hem zijn rol als zorgende vader af te nemen. Daarvoor wist ze ook de kinderbescherming te strikken die vond dat Zander zich ten onrechte als zorgende vader profileerde ( hieronder citaat raadsrapport)
– 9-jarige dochter>>> destijds 5 jarige dochter (waarmee hij inmiddels weer een uitstekend contact heeft. Zelf ziet hij dat als een resultaat van zijn inzet die niet gericht is tegen de moeder maar tegen het familierechtssysteem)
– Ook bezette hij het gebouw van de Raad voor de Kinderbescherming in Zutphen>>> Ook organiseerde hij met een grote groep vaders onder andere bezettingen van de Raad voor de Kinderbescherming in Zutphen en de Rechtbank Arnhem.
– Ik ben geen complottheoreticus. moedwillig tegen elkaar uitgespeeld>>> Ouders worden door perverse mechanismes van macht en geld tegen elkaar uitgespeeld.
(uit mijn eerste reactie aan betreffende journalist: – Over complottheorieën. Ik denk niet dat het familierecht als een groot complot bijelkaar wordt bedacht of zo. Het is vooral een reactie op steeds weer perverse prikkels (geld, macht e.d) en het niet kunnen erkennen van fouten waardoor het steeds erger wordt. Maar als rechtbankpresidenten in vergadering bijeen, of althans georganiseerd in een illegitieme organisatie, besluiten om individuele rechters te blokkeren hun uitspraken openbaar te doen dan zou je dat wel een complotachtig onderdeel kunnen noemen.
– bemiddelaar in echtscheidingszaken.. >beter> deskundige voor de rechtbank.
– De gang van zaken rond het amendement gelijkwaardig ouderschap. Allerlei mensen hebben allerlei bijdragen geleverd aan het promoten van gelijkwaardig ouderschap. Inderdaad was er een artikel van Harry van Bommel samen met mij in de Staatscourant. Zelf heb ik bijvoorbeeld ook in het Tijdschrift voor Familie en Jeugdrecht er over geschreven. De laatste slag was een motie van de afdeling Deventer van de SP op het partijprogramma waarvan ik de tekst grotendeels heb geschreven en die tekst in een amendement van SP kamerlid Jan de Wit terecht kwam. Dit amendement werd aangenomen.
Misschien kun je hier ook nog iets aan schaven?
– Maar hoe reëel het is dat er daadwerkelijk een grote, revolutionaire vadergroepering wordt gevormd die in staat is om aan de poten van onze moedercultuur te zagen, weten de heren zelf ook niet. >>>> Joep heeft een duidelijke visie op hoe we kunnen bouwen aan een vader-en ouderbeweging die weer gelooft in eigen kracht. Vaders moeten zeker niet het stempel opgeplakt krijgen dat ze toch niet willen zorgen. Samen strijden betekent in elkaar en jezelf geloven en je niet door de overheid en angehauchte organisaties tegen elkaar op laten zetten.
Dat laatste is natuurlijk erg belangrijk. Een beetje hart onder de riem.
Ik heb er, met enige moeite, van af gezien nog te reageren op opmerkingen van anderen. Zij staan hopelijk voor wat ze zelf beweren.
Vrede-verbinding
“Vecht-scheiding”, alleen het woord al , het sluipt als gif door Nederland, het legt de nadruk op het negatieve, de gruwelijke barricades. Je zou het woord eigenlijk willen verbieden.
Kijk naar wat je verbindt in plaats van wat je scheidt. Een mooie spreuk die me deze week vaak te binnen schoot. Het laatst in een chagrijnige discussie met een reageerder op dit blog. Natuurlijk gaat deze verbindende vlieger pas goed op nadat je je autonomie hebt bepaald en afgegrensd. En sommige dingen vragen om duidelijke grenzen. Tot hier en niet verder. Maar het is vaak verstandiger om de verbinding te zoeken en te benoemen.
Geen vecht-scheiding maar vrede-verbinding dus. Wat je verbindt zijn je kinderen en een paar mooie dingen die je samen hebt gedaan.
Nu even persoonlijk. Dit bord in dat plaatje hierboven dat is van mijn ouders zoals u licht zult begrijpen. Misschien denkt u dat mijn diepste wens is dat ze bij elkaar waren gebleven. Maar dat hoef ik niet te wensen want ze zijn tot de dood bijelkaar gebleven. Vaak heb ik gedacht dat het beter was als ze afstand van elkaar hadden genomen. Om eerst maar weer eens naar hun autonomie te kijken. En zo zag ik het ook toen ik het met de moeder van mijn dochter niet meer goed kon vinden. Maar had ik mij voor kunnen stellen als kind een van mijn ouders niet meer te zien. Nee natuurlijk. Ik was vast vervallen in een heel hechte binding met mijn moeder, maar geen gezonde binding. Onderwerping en afhankelijkheid is niet hetzelfde als verbinding.
En wilde ik mijn dochter niet……………, nee natuurlijk!
Wat deed de Raad voor de Kinderbescherming in mijn dochters geval. Ze pakten precies de paar dingen waar haar moeder en ik het over eens waren, waar we samen lol aan hadden gehad, waar we elkaar van kenden. Gingen dat negatief benoemen.
Hoe lachwekkend hun rapport ook was, ik citeerde het begin van de afsluitende passage, het werkte mij als vader effectief de deur uit. Dat is gek met iets dat lachwekkend is; een onwerkelijk gebeuren. Tot deze week had ik me nog niet zo gerealiseerd wat de mogelijke uitwerking van genoemde passage op de moeder van mijn dochter was. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat deze passage door haar is geïnitieerd. Immers we kenden elkaar van het zingen, immers we hadden samen en vakantie bakfietsend in Drenthe doorgebracht. En als zorgende vader had ze het als (meer dan ik) werkende moeder toch ook juist prima voor elkaar. En dat ik een gevoelsmens was was haar misschien wel opgebroken, maar was aanvankelijk toch juist de reden dat ze mij uitkoos. Maar ja om nou te protesteren tegen een rapport waarvan de uitkomst naar je zin is; geen omgang voor de vader? Nee daar moet je heel principieel voor zijn (oef; leest u dit nog een paar keer over). Kortom als je het goed bekijkt dwong de Raad voor de Kinderbesch… haar een negatieve passage te adapteren. Kortom hoe erg (sadistisch) kun je het maken als Raad voor de Kinder….
Natuurlijk deze prachtige, walgelijke, lachwekkende passage maakt in een keer duidelijk wat de inzet is van de Nederlandse staat als het gaat om kinderen. Het gevecht organiseren. En hoewel zelden met zo’n mooi doorkijkje als bij mij, is er nog steeds niets veranderd.
Alsjeblieft scheidend Nederland kijk ook naar wat je bindt! En doe het zonder die zogenaamde deskundigen.
Quik-Schuijt door of uit de bocht?
Kinderrechter/senator Quik-Schuijt pleit (samen met Groenhuijsen) in een betoog in NRC afgelopen weekend tegen gelijkwaardig ouderschap. Maar voor het eerst laat ze haar opvatting dat kinderen voor 100% afhankelijk zijn van hun moeder vallen. Vaders bestaan dus. Net zoiets als “negers zijn toch wel mensen”. Maar afin elke vooruitgang is er een.
En dan de kop: Die wet creëerde vechtscheidingen. Even hoop je dan nog dat Nanneke tot het inzicht is gekomen dat ook de wet vaders discrimineert. Maar nee dat blijkt niet het geval. Het feit dat de term gelijkwaardig ouderschap in de wet is gekomen dankzij een amendement van haar partijgenoot SP-er Jan de Wit (voorzet van mij en SP Deventer) blijkt het euvel. Quik-Schuijt, die zelf voor de wet stemde waarin dat uiteindelijk dus was opgenomen, denkt dat ouders nu door die wet méér vechten. Dit baseert ze op niet met name genoemd onderzoek waarbij ze haar lezers min of meer verwijt “De resultaten van onderzoek worden lang niet altijd benut en een gedegen psychologische analyse van wat ouders en kinderen werkelijk overkomt ontbreekt vaak” Blijkbaar lezen wij andere onderzoeken. Of zou ze een aantal loze opmerkingen van Ed Spruijt inmiddels als onderzoek hebben aangemerkt?
Zelfs als Nanneke mogelijk gelijk zou hebben wat betreft toegenomen vechtgedrag, het zou kunnen, dan nog heeft dat meer te maken met het nog steeds grote gebrek aan handhaving van gedeeld ouderschap. Dit, nu al weer decennia oude probleem, wordt nog steeds in stand gehouden door rechters die kinderen toewijzen aan die ouder die het hardst aan de kinderen loopt te trekken, vooral als dat de moeder is. Je hoeft geen psycholoog te zijn om te begrijpen dat dat, toch al in scheidingsinstabiliteit verkerende ouders in onzekerheid brengt over het handhaven van contact met hun bloedeigen kinderen. Waarna inderdaad de kans groot is dat dat verlies vooral gemunt wordt als je niet om het hardst gaat vechten. Waarna dus inderdaad ouders, vooral vaders in een flight-fight-spagaat komen dat door de rechtstaat wordt opgestookt tot een ware oorlog.
Quik-Schuijt kan dan in het vervolg van haar betoog nog wel heel wijs gaan delibereren over de staat van ouders na scheiding, maar wat zou het een opluchting zijn als ze bovengenoemd eenvoudige principe zou begrijpen. Het macabere is dat het omgekeerde niet alleen gebeurt, maar ook nog wordt verkocht onder het mom een salomonsoordeel te zijn, terwijl het dat nu juist precies niet is.
Kortom niet dïe wet, maar dé wet in het algemeen en de uitvoering daarvan door haar en haar collega’s in het bijzonder, is de oorzaak van de zogenaamde vechtscheiding.
Maar Mevrouw Quik-Schuijt lijkt vatbaar voor nieuwe inzichten. Niet alleen het vaderschap bestaat nu, je mag toch aannemen dat de door haar voorgestelde zorgverdeling (gelijk aan die voor scheiding… dus vader brengt iedere avond wel zijn kinderen naar bed??) dan wel wordt gehandhaafd in een eventuele beschikking die dan niet, zoals eerder, door haar wordt verwezen naar een onnutte plek boven het bed van een slapeloze vader.