Cookies

Van hongerstaker tot wetgever

De site Bezorgde moeders beschreef een deel van mijn geschiedenis als van hongerstaker tot wetgever. Daarmee deden zij mij eigenlijk meer recht dan het Vader Kennis Centrum , de Stichting Dwaze Vaders en dergelijke die gewoon net doen of ze helemaal op eigen houtje deze wetswijziging voor elkaar kregen. De Site bezorgde moeders denkt niet zo positief over die ontwikkelingen. Zet onderstaande geschiedenis nast of achter die van promovendus tot outlaw. Een beetje de omgekeerde richting dus.
Hieronder hun tekst. Lees vooral ook: http://joepzander.nl/haren.htm

plaatje

:: geschiedenis :: van hongerstaker tot wetgever

Het is een unicum in de parlementaire geschiedenis, dat de eisen van een in zijn rechten gefrustreerde vader, waartegen volgens eigen zeggen door zijn ex aangifte is gedaan wegens geweldpleging, binnen 10 jaar tot wet zijn gemaakt.
Hoe komt het dat deze man een gespreid bedje voor zijn ideeën heeft gevonden in de politiek?
En hoe gespreid is dat bedje eigenlijk?
De betrokken vader, Joep Zander, is lid van de SP-afdeling Deventer. Zijn inbreng in die afdeling blijkt onder andere uit het voorstel voor het SP-verkiezingsprogramma om het streven naar gelijkwaardig ouderschap op te nemen in het verkiezingsprogramma.
Dat dit gelukt is, mag geen verbazing wekken als we weten dat Harry van Bommel, die behalve lid van Fathers 4 Justice ook buitenlandspecialist van de SP is, een bijdrage heeft geleverd aan het werk ‘Gemist Vaderschap‘ van Joep Zander, dat op 1 februari 2006 werd gepresenteerd.
Van Bommel – “ik merk bij moeders een eigenaardige vorm van afgunst, alsof ik met mijn invulling van het ouderschap hun rol als moeder minder exclusief maak” – was bovendien zo vriendelijk om de presentatie met zijn aanwezigheid op te luisteren.
In de aanloop van het verschijnen van het boek schreven Zander en Van Bommel ook samen een verhaal in de Staatscourant waar collega parlementariër Luchtenveld van de VVD een pluim in zijn derrière krijgt gestoken voor zijn initiatiefwet voor gelijkwaardig ouderschap. Die wet, die in mei 2005 door de Tweede Kamer is goedgekeurd, is, met uitzondering van de nu afgeschoten ‘flitsscheiding’, vrijwel identiek aan wat recentelijk is aangenomen.
Die wet Luchtenveld is overigens in 2006 door de Eerste Kamer afgewezen. De Eerste Kamer fractie van de SP stemde toen tegen – iets wat Jan de Wit in het debat in de Tweede Kamer over de nieuwe wet nog eens fijntjes werd ingewreven door Pechtold.
Er wordt in dat stuk van Zander en Van Bommel gerefereerd aan de internationale Verklaring van Langeac uit 1999 alsof het een op ministerieel niveau gesloten verdrag tussen staten is in plaats van de notulering van de onderwerpen op een bijeenkomst van een groep vaders die hun kind niet mogen zien van een rechter.
Het streven naar gelijkwaardig ouderschap wordt door beide heren als richtinggevend gezien voor het familierecht en blijkt spoedig daarna als zodanig opgenomen in het verkiezingsprogramma van de SP.
Met zijn amendement lost Jan de Wit dus de verkiezingsbelofte van gelijkwaardig ouderschap in. Het feit wordt als een mooi succes op de website van de SP gepresenteerd. Het was het moment ook, dat bij een bezorgde moeder alle alarmbellen afgingen.
In een op vaderdag 2007 uitgesproken rede betreurt Zander het feit dat hij van de rechter nog altijd geen contact mag hebben met zijn dochter, maar bedankt hij wel Jan de Wit, diens fractiemedewerker Justitie Michiel van Nispen en Harry van Bommel.
Aardig is in dit verband dat Zanders activisme zich niet alleen binnen de SP afspeelt, maar ook tegen de SP. Kort na dit éclatante succes acht Zander het nodig om samen met wat kornuiten de publiciteit te zoeken met de mededeling dat aspirant SP-Eerste Kamerlid Nanneke Quik-Schuijt afwijkt van de partijlijn inzake het familierecht.
Nanneke Quik-Schuijt is kinderrechter en heeft gedurende een groot deel van haar leven de hele dag mensen als Joep Zander voor zich gehad. Wie denkt dat alleen de ex-partners het zwaar te voorduren hebben van deze categorie, komt bedrogen uit; de SP kent sinds een tijdje een Joep en Nanneke affaire.
Nu ze afstand dient te doen van die betrekking – rechtgevende en rechterlijke macht horen in Nederland gescheiden te zijn – is ze mikpunt geworden van een nogal ordinaire hetze uit de kamp van de teleurgestelde vaders.
Zo is Zander actief op wikipedia en zagen we tot voor kort bij de pagina over Nanneke ook links die direct verwijzen naar stukken van zijn hand. Dat de informatie niet helemaal onpartijdig is, blijkt ook al uit de mededeling dat er wordt getwijfeld aan de feitelijke juistheid van een of meer onderdelen van dit artikel. die er pas recentelijk is afgehaald en uit het overleg achter de schermen.
De partijtop van de SP zit intussen met 2 problemen die door Zander zijn aangezwengeld.
Op de eerste plaats heeft hij een kameraad met kennis van zaken in het openbaar aangevallen op een manier die niet bij de SP past. Bovendien is deze aanvaring er niet één tussen twee individuen, maar staat F4J, de club van Van Bommel, volledig achter deze poging om Quik-Schuijt te compromiteren.
Zander presteerde het vervolgens ook om op het weblog van SP-senator Anja Meulenbelt haar collega Quik-Schuijt op de van hem en zijn vrienden bekende manier in de bloemetjes te zetten.
Daarnaast is het zeer de vraag of Nanneke Quik-Schuijt gezien haar eerdere uitspraken akkoord is met de strekking van de door haar collega de Wit aangebrachte amendementen.
Dit laatste punt wordt urgenter voor de SP, omdat ook Anja Meulenbelt op haar weblog kennis heeft gegeven van een van de partijlijn afwijkend standpunt – en kreeg daar natuurlijk ook prompt de jongens achter deze wetwijziging op bezoek.
Zander kende ze overigens al, omdat ze zich eerder al kritisch uitliet over ‘Het paternalisme voorbij’ van zijn hand.
De soap wordt nog genanter als Zander op zijn weblog de uitlatingen van Meulenbelt betreffende de losse handjes van haar ex-echtgenoot in twijfel trekt.
In de aanloop naar het kamerdebat half november 2008 liet Zanders tegenpartij nogal tegenstrijdige berichten los.
Zo refereerde Quik-Schuijt aan ons initiatief in een column op het weblog van Anja Meulenbelt, maar koos ze op een zeer ondubbelzinnige manier voor de standpunten van de vaderlobby in een recent verhaal in Opzij waarbij het recht van moedermoordenaars op omgangsregelingen aan de kaak werd gesteld.
Intussen heeft Quik-Schuijt als lid van de comissie van Justitie in de Eerste Kamer aan de minister gevraagd wat er precies wordt bedoeld met ‘gelijkwaardig ouderschap’ in het voorstel dat nu door de Eerste Kamer moet worden beoordeeld. De onduidelijkheid over wat er precies mee bedoeld wordt, werd al eerder aangekaart in het Tijdschrift voor Familie- en Jeugdrecht.
Opmerkelijk bij deze onduidelijkheid is dat de term via een partijgenoot van haar in het wetsvoorstel is terechtgekomen.
Inmiddels is het antwoord van de ministers – of liever: hun ambtenaren – gearriveerd in de Eerste Kamer en we publiceerden daarop ons nieuwsitem met als veelzeggende titel “Te Wapen!“.
Op basis van deze antwoorden en “voortschrijdend inzicht” zijn er vlak voor het zomerreces opnieuw vragen gesteld, waarbij tot onze grote verrassing en trots de problemen die we via deze site onder de aandacht willen brengen ook ter sprake zijn gekomen. Ons bericht daarover vind je hier.
De Eerste Kamer wachtte daarop opnieuw op de reactie van de ministers. Op basis van de beantwoording van de eerdere vragen vermoedden we dat er de nodige maanden overheen zullen gaan. Die maanden konden we goed gebruiken; bijvoorbeeld voor het verzamelen van nog meer ondertekenaars van onze petitie.
Daarnaast werd halverwege 2008 het onderzoek van Jeppesen-De Boer gepubliceerd dat in haar conclusie een pleidooi bevat voor een terugkeer naar de situatie van voor 1998, dus van voor het voortgezet ouderschap, dat meer dan haaks op de huidige ontwikkelingen staat en dat door de PvdA als munitie is gebruikt om op deze wet te schieten.
Het antwoord van de ministers deed er precies de zomervakantie over. Men had kennelijk haast. Het uitgangspunt bij alle antwoorden is, dat het altijd in het belang van het kind is om omgang te hebben met beide ouders. Onze argumenten en ervaringen passen daar niet zo goed bij, kennelijk. We schreven hier al wat we van de tweede-ronde-antwoorden vonden.
Omdat ons al duidelijk was geworden ‘uit de wandelgangen’ dat de Eerste Kamer geen heil zag in verdere schriftelijke vragen, werden de ministers half november 2008 naar de kamer genood om hun wetsvoorstel te verdedigen. We schreven daar een verslag van.
De stemming volgde een week later; alleen D’66, de VVD en Groen Links stemden tegen deze wet.
Hoewel we van het begin af aan al merkten dat de gelederen zich bij de SP aan het sluiten zijn – een typische Oostblok reactie op kritiek van buiten – waren we toch ontzet door wat we Quik Schuijt op bevel van de leiding daar in de kamer hoorden zeggen. Haar positie – tussen bezorgde moeders buiten en etterende pappa’s binnen zo’n partij – is niet te benijden.
Meulenbelt is overigens per mei 2011 gestopt als senatrice. Weinig mensen zullen haar daar missen.
Ook de PvdA, die kritisch leek, maar ook alleen lippendienst heeft bewezen aan de problemen waar wij en onze kinderen mee kampen, liet het ernstig afweten. Daarmee is dit achterhoedegevecht met een voorspelbaar, maar toch naargeestig resultaat afgesloten. We schreven daar meer over op deze plek.
Al met al een opmerkelijk verhaal, waar we de komende periode zeker aandacht voor blijven vragen. Bezorgde moeders zijn in korte tijd een heel eind gekomen, maar we waren te laat met onze argumenten en bovendien ook niet op de juiste plek. De onderzoeken die ten grondslag liggen aan de nieuwe wetgeving waren al achterhaald toen de wet in stemming kwam, en de verantwoordelijke beleidsmakers weten dat zonder uitzondering.
De vraag is nu niet of ze terugkomen op deze wetgeving, maar hoe lang ze stommetje kunnen blijven spelen.