Tegen een rechter zei ik ooit dat ik best begreep dat de moeder van mijn dochter last heeft van het feit dat ik besta (af en toe wat van me laat horen, in de krant sta). Alleen zou die subjectieve overlast bepaald niet eindigen bij het beeindigen van mijn activiteiten, zelfs niet bij mijn dood. Zelfs de grafzerk zou nog een teken des aanstoots kunnen zijn.
Mijn kunstproject Diaspora paterna (zie eerdere post) kent eigenlijk geen einde. Ook al doen sommige vaders en gehersenspoelde kinderen hun best het vaderschap te vergeten. Er blijft een spoor.
Hiernaast een foto van een opvouwbare kinderbox/bedje ergens gedumpt in een bos in het buitengebied van Deventer. Het sluit eigenlijk naadloos aan op mijn kunstproject. Als ik de bruataliteit had gehad had ik het er zelf neergelegd. Dit is echter niet het geval. Het bedje ligt er alleen. Er is geen sprake van grootschaliger dump van vuil.
Misschien besloot een man hier zijn auto te parkeren voor een uitbundige vrijpartij met zijn nieuwe vriendin en was dat het moment waarop het bedje in de, toch al kleine, auto in de weg lag. Functie had het niet meer. De laatste keer dat hij zijn kind mee kon nemen en bij zijn moeder met hem kon … kon wat ja…spelen, zijn, omgang hebben. wat voor woord moet je daar eigenlijk voor gebruiken……was in ieder geval al weer maanden geleden. En met deze vriendin een nieuw kind……….. Hij moest er niet aan denken.
Misschien liep het ook anders? Wie het weet mag het zeggen.
zie ook : diaspora paterna