Bemiddelen is in opkomst. Het middel van bemiddeling blijkt echter dikwijls het middelen.
De waarheid, ook de emotionele waarheid ligt niet altijd in het midden. Bemiddelaars die dat vergeten hakken de waarheid in tweeën. Jij een beetje van dit en de ander een beetje van dat. Als jij 100 zegt en de tegenpartij 200 wordt het 150. Meer een kwestie van bluf dus. Wie het hoogst durft in te zetten wint. Zo is het ook met bemiddeling in kwesties van ouders over kinderen. Al ben je nog zo onredelijk, de doormidden gehakte waarheid, van elke essentie ontdaan, zal je tegemoet komen. Als het over kinderen gaat is dat des te pijnlijker. Kinderen laten zich niet doormidden hakken, dat heeft Salomon ons al geleerd. En de manier waarop je kinderen niet doormidden hakt is beide ouders volledig te laten bestaan en te respecteren. Nu is de werkelijkheid dat een partij met status quo (dikwijls de moeder) elke keer weer opnieuw kan onderhandelen om elke keer weer op een nieuw midden uit te komen, dat elke keer weer dichter bij haar ligt.
Zo dus: (x=status en standpunt v=middelingsresultaat)
x————–v————–x
tweede (be)middeling
x——-v——-x————–
derde
x—v—x———————-
enzoverder. Dit is een eendimensionaal model waar dus wel een middelaar een weg in kan vinden, maar een bemiddelaar niet.
Nog vervelender is het volgende geval dat bij een middelaar terecht komt (w is de waarheid) :
x——v——x———-w
Een partij kiest ervoor om een redelijk standpunt in te nemen en biedt voor minder dan de volledige werkelijkheid. Als je dan een bemiddelaar hebt die begint over allebei een stukje inleveren dan ben je pas echt ver af van een bemiddelingsresultaat.
zie ook: meer over deskundigen en bemiddelaars