Ja hoor Dijsselbloem heeft het ook weer over het belang van het kind. Alweer geschonden dat belang van het kind. Maar in al die 20 jaar dat het bureaucratisch gerotzooi met het onderwijs plaatsvond, schermde ook de ene na de andere minister met de term “belang van het kind”. Zo heeft dus ieder zijn eigen belang (van het kind).
Afin, we wachten de exuses maar weer af, daar kunnen de kinderen het weer mee doen. En andere mensen; zoals hoogleraar Jan Dirk Imelman die wel gewaarschuwd had maar met een soort Berufsverbot bedreigd werd. Want de staat wil alleen onderzoekers die zeggen wat gezegd hoort te worden, hielenlikkers.
Ik herinner me nog goed die onderzoeker die tegen mij vertelde “dat ze nou eenmaal haar opdrachtgevers een beetje tegemoet moest komen” en dus niet gewoon de waarheid kon vertellen. Wat ik te zeggen had mocht van haar dus niet in haar rapportje ( B&A-groep; De praktijk van het omgangsrecht). Later maakte ze het een beetje goed (dat dacht ze althans vermoed ik) door een fotootje, van mij in actie, aan een artikel van haar toe te voegen.
En dan mijn vroegere buurvrouw die in haar scriptie, op straffe van onvoldoende, niet mocht schrijven dat kinderen wel wat vader thuis, bij vader, konden blijven, in plaats van mee te gaan naar een Blijf-huis.
Een belangrijke les uit dit alles voor beleidsmakers zou moeten zijn:
Opletten, de mensen die u nu uitsluit zijn de mensen die morgen gelijk blijken te hebben gehad. En dan is het te laat. Voor die kinderen dan. De mensen die het geld verdiend hebben over de ruggen van die kinderen waren precies op tijd om zichzelf met hun neus in de boter te drukken.
Het rapport van het parlementair onderzoek
Meer over onderzoekers die vertellen wat hun bovenbaas wil horen
Lees het hoofdstuk Vaderschap, een wetenschappelijk probleem in het boek Gemist Vaderschap