Cookies

keuzefeminisme

matriarchale godin
matriarchale godin

Eigenlijk wíllen vrouwen niet dat vaders zorgen. Ze riepen maar wat, er iets aan dóen ho maar. Niet zelf al te veel méér werken, niet vaders een handje helpen om de erbij horende rechten te verkrijgen.
Deze discrepantie tussen theorie en praktijk van het feminisme leidt inmiddels tot steeds merkwaardigere kronkels. Daar hebben we dan nu het keuzefeminisme.

Keuzefeminisme is de diffuse benaming van een diffuus verschijnsel. Het lijkt er om te gaan dat er eigenlijk geen ideaal meer ís, op één na. De vróuw moet kunnen doen waar ze zin in heeft, ze mag zelf kiezen of ze wil werken of voor de kinderen zorgen. Nou verdachten we het feminisme al jaren ervan dat het dáár eigenlijk om draaide (in de praktijk). Maar het is dan wel zo aardig dat het nu ook maar eens zo benóemd wordt.

Niks samen beslissen, niks mannen mogen óók zorgen. Nee alleen nog maar de man doen wat de vrouw niet wil doen. Man geen keuze, vrouw wel keuze. Keuzefeminisme. Dat je dat dan nog zo durft te noemen. Marja Pronk, schrijfster van het nieuwe boek spitsuurclub durft dat.

Elma Drayer ziet trouwens tot mijn verbazing vandaag in Trouw zowaar een derdefeministischegolf-complot erachter. Tsjonge; het blijkt een geregisseerde campagne voor moedergodinnen of zoiets. Nu de derde feministische golfoorlog nog.

Moedergodinnen; was dat niet van dat oermatriarchaat. En was dat niet de ideaaltypische constructie waarmee het feminisme haar bestaan verf gaf. En die ze eigenlijk verlaten had. Terug naar af, om in (moeder-)monopolytermen te spreken.

het verhaal van Elma over Marja Hier kun je ook stemmen vóór de derde feministische golf of het herwaardering van mannelijke waarden; en he de mannen staan flink voor!!
matriarchaat; een toelichting op wikipedia
lees de discussie tussen mij en  de schrijfster, Marja Pronk.

0 antwoorden op “keuzefeminisme”

  1. Bijgaand een recensie van mijn boek. Ik raad je aan eerst mijn boek te lezen alvorens conclusies te trekken. zoek de overeenkomsten ipv de verschillen…
    Hartelijke groet, Marja Pronk

    Voor vrouwen én mannen!
    Het boek geeft heel goed weer waar veel werkende ouders mee worstelen. Verschillende verantwoordelijkheden waartussen het telkens weer lastig kiezen is en waar je tussen bekneld kunt raken. De voorbeelden vormen een feest van herkenning. Het boek geeft een breder perspectief waardoor het inzichtelijk wordt, waar we vandaan komen (emancipatie), waarom maken we de keuzes die we maken, hoe deden onze ouders dat en hoe moeilijk maken we het elkaar. Het leest lekker weg, ook tussen alle drukte door..

  2. Dag Marja,

    Ik ben altijd blij als mensen reageren. En ik stond zelfs al bijna klaar om me een beetje te verontschuldigen, afgaand op de recensie (waaruit?) van je boek hierboven. Toch eerst n’s naar de site van dat boek; despitsuurclub.nl. Daar telde ik (op de openingspagina) 8 keer het woord moeder en 0 keer het woord vader in de teksten over je boek.
    Overigens reageerde ik met dit stuk op de media. Die zeggen niet altijd alles goed en krijgen dus ook vaak kritiek van mij. Maar in dit geval lijken ze het toch bij het rechte eind te hebben wat betreft de karakterisering. Ik vermoed dat je zelf ook wel het begrip keuzefeminisme in de mond hebt genomen?
    Misschien staat eer ergens in het boek óók nog wel dat mannen mogen kiezen; maar die impact heeft het op deze manier niet.

    Je kunt me dus verwijten dat ik je boek nog niet heb gelezen. Dat klopt. Ik heb ook geen recensie willen geven. Ik kom daar eerlijk gezegd ook niet snel aan toe. Er worden stapels boeken geschreven. Een groot deel van de vrouwenliteratuur staat hier in de boekenkast en voor mijn eigen boeken citeer ik daar vaak uit. Ik kan niet álles zelf lezen. Maar afin ik wil niet flauw doen. Als jij belooft een boek van mij te lezen en we een exemplaar van elkaars boeken ruilen dan ben ik bereid toe te zeggen het helemaal te lezen en er opnieuw iets over te schrijven, op voorwaarde dat jij dan dus hetzelfde doet. Je moet dan wel even geduld hebben want ik ben nu erg druk met mijn eigen (nou ja samen) volgende boek.
    Ik stel voor dat je het boek Gemist Vaderschap leest.
    Ik ben het eens met je idee om de overeenkomsten te zoeken, maar waar er opmerkelijke verschillen zijn wens ik ze niet onbenoemd te laten.
    Graag hoor ik van je. Ik stel je per mail op de hoogte van deze reactie. met vriendelijke groet

    Joep Zander

  3. Even om compleet te zijn; hier haalde ik het woord keuzefeminisme vandaan. Het gaat ook hier over moedergevoelens, en niet over vadergevoelens.

    Ook stoere moeders zetten de knop om

    In haar boek ’De Spitsuurclub’ breekt Marja Pronk een lans voor het keuzefeminisme. Vrouwen dwingen tot arbeidsdeelname werkt averechts. „Moedergevoelens zijn een gegeven. Ontken ze niet, maar faciliteer ze.”

    http://www.trouw.nl/ontspanning/degids/article1853878.ece

    Joep

  4. Beste Joep,

    De door mij bijgestuurde recensie is van een lezeres en geplaatst op managementboek.nl
    Je conclusie dat ik het wel over moeders en moedergevoelens heb en niet (of in ieder geval in veel mindere mate over vaders) klopt. Ik heb mijn boek vooral geschreven voor moeders, en ook voor werkgevers en beleidsmakers. Bij vaders ligt wat dit thema betreft iets minder mijn passie. Gelukkig zijn er mannen zoals jij, zodat dit onderdeel van het thema ook belicht wordt, zij het nog mondjesmaat.
    Een van de grote verworvenheden van de afgelopen 30 jaar voor vrouwen vind ik het feit dat zij veel meer ruimte hebben gekregen om te participeren op de arbeidsmarkt en meer te zijn dan moeder alleen. We kunnen veel meer bewust (samen met onze partners) een keuze maken hoe we ons leven inrichten rond onze kinderen en ons werk. Hoera!
    Laten we dit vooral koesteren, dat is mijn voornaamste boodschap én er voor zorgen dat die combinatie voor vrouwen én mannen gemakkelijker wordt.
    Een andere boodschap in mijn boek is de volgende: “vrouwen ‘laat los’ en geef je man de ruimte om te zorgen en dit vooral op zijn eigen wijze te doen”.
    Misschien moeten we het wel zo stellen Joep: Jij strijd voor het keuzefemanisme en ik voor het keuzefeminisme. OK?
    Groeten weer,

    Marja

  5. Hoi Marja,

    Dank voor je reactie. Je conclusie geeft zowel de mogelijkheden voor het zoeken van overeenkomst als wel het verschil. En dat lijkt me vooralsnog een goed uitgangspunt. We moeten er als ouders; vaders en moeders samen uitkomen. En daarbij zullen wat oude problemen moeten worden geslecht.

    met vriendelijke groet

    Joep

  6. Weet je wat naar mijn stellige overtuiging de kern van het probleem met wel/niet werken van vrouwen is? Het millennialange maatschappelijke oordeel en de traditie dat het baren en opvoeden van kinderen een onbetaalde dienst is.

    Hoewel kapitalistische expansie een typisch mannending is, hebben vrouwen, doordat ook het geweldsmonopolie bij mannen lag, nooit echt een andere keus gehad dan in een mannenwereld te participeren. Het mannelijke (concurrentie, dominantie, risico’s nemen, individualistisch, een hiërarchische denkstijl, controlegericht) is de maatschappelijke norm, het vrouwelijke slechts een slap aftreksel daarvan. Met de nadruk op slap. Er is daarom nu eenmaal weinig keus voor zich-emanciperende vrouwen, dan zich eerst met mannen te meten op mannelijk terrein (betaald werk). Alleen door mannen hun wapens uit handen te nemen (tegenwoordig vooral geld) kan het mannelijk overwicht worden tenietgedaan. Maar: we moeten toe naar een wereld waarin het meeste geld terechtkomt bij de belangrijkste mensen (moeders, onderwijzers, mensen in de zorg, mensen bij de politie, dit soort functies, die nu niet betaald of onderbetaald worden). Onze ideeën over wat en wie belangrijk is in onze samenleving moeten op de schop. En dat gaan ze ook al.

  7. Dag Frankie,

    Ik zie dat je er eens echt werk van hebt gemaakt om te reageren op diverse plekken op mijn weblog. Allemaal interessante reacties en ik zal er dus een aantal gaan beantwoorden.

    In het algemeen, ook hierboven, zie ik dat je man en mannelijk nogal eens doorelkaar haalt. Vrouw en vrouwelijk gaat wat minder op een hoop. Dat lijkt erop te duiden dat je mannen als minder veranderbaar beschouwt.

    Kapitalistische expansie is een ding van een beperkt aantal mannen en de daarbij aangehauchte vrouwen. Misschien heeft het ook iets mannelijks, expansie. Maar expansie is m.i niet perse fout. Kapitalistische expansie is m.i wel een doodlopend spoor.

    Dat je moeders belangrijkere mensen vindt….tsjie. Je begrijpt wel dat ik het daar niet mee eens ben zeker. Dat zorgen een belangrijker plek verdient….jazeker. Vooral zorgen door vaders dacht ik zo. Gelukkig gebruik je bij onderwijzers de mannelijke vorm. Er mogen wel eens wat meer mannelijke onderwijskrachten komen inderdaad.

  8. En dan nog dit: Geweldsmonopolie bij mannen lag? MMMM Het ligt er in ieder geval niet meer. Zeker niet bij huiselijk geweld.

  9. ”In het algemeen, ook hierboven, zie ik dat je man en mannelijk nogal eens doorelkaar haalt. Vrouw en vrouwelijk gaat wat minder op een hoop. Dat lijkt erop te duiden dat je mannen als minder veranderbaar beschouwt.”

    Klopt. Vrouwen eigenen zich in elk geval een veel grotere variëteit aan gedragsmogelijkheden toe. Het zijn mannen die zich niet met het vrouwelijke willen identificeren; andersom is het voor vrouwen nauwelijks een probleem om ‘mannendingen’ te doen. Het zijn vooral macho-mannen die in termen van ‘echte’ mannelijkheid denken en zich daarbij steeds meer in het nauw laten drijven, omdat vrouwen zich allerlei terreinen toeëegenen. Niet als ‘mannelijke’ terreinen, maar als ‘menselijke’ terreinen. Mannen houden intussen vooral elkaar nauwlettend in de gaten of ze niet buiten de machoboot vallen. Voor ‘echt mannelijke’ mannen is het (mogelijke) oordeel van andere mannen over hen namelijk veel gewichtiger dan de mening van vrouwen over hen.

    ”Kapitalistische expansie is een ding van een beperkt aantal mannen en de daarbij aangehauchte vrouwen.”

    Desalniettemin zijn het die enkele aplha-mannen aan de top op wie verder iedereen de blik gevestigd houdt. Zonder een machtspiramide wordt er niemand tot een poging om op te klimmen aangemoedigd en zonder smachtende onderlaag heeft een toplaag geen betekenis. Iedereen die in onze kapitalistische samenleving participeert doet er dus noodgedwongen aan mee.

    Dat is het probleem met onderwijs (maar ook de andere zaken die ik noemde): die functies hebben niet voldoende prestige. Daarom zijn er weinig mannen voor te porren. En dus blijven de vrouwen in de softe sector hangen en zijn er te weinig mannen beschikbaar om jongens (ook hún zoons!) te helpen met een gezonde vorming van hun identiteit.

    Moeders belangrijker… Nou ja, zeker is in elk geval dat als het gaat om nageslacht produceren en opvoeden, zij de professionals zijn en mannen amateurs. Er bestaan slechte professionals en heel goeie amateurs, en zo zwart wit ligt het zeker niet, maar het is wel een feit dat kinderen krijgen van een vrouw een veel grotere opoffering (tijd, energie, gevoelens, geld) EIST dan van een man. Betrokkenheid is voor mannen toch facultatief. De meeste mannen prefereren betrokkenheid, maar een garantie heb je als vrouw nooit, zeker na de seksuele revolutie en de tweede e-golf, nu iedereen onder huwelijkse voorwaarden trouwt en samenwonen en scheiden zo makkelijk gaat. Die permanente gebondenheid en onzekerheid van vrouwen mag van mij vertaald worden naar een riant salaris. Wat zij, ZOLANG haar man betrokken is, heus wel eerlijk zal delen. Een nieuwe generatie waardevolle mensen produceren is de belangrijkste business die er is.

    Tot slot wil ik wel even ter verduidelijking toevoegen dat, waar ik het heb over mannen, vrouwen, mannelijkheid en vrouwelijkheid, ik eigenlijk meer stijlen bedoel, waarbij er aan de uiteinden van de grafiek natuurlijk ook zeer mannelijke vrouwen bestaan en zeer vrouwelijke mannen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.