Cookies

persoonlijk en politiek

Het persoonlijke is politiek geldt nog steeds alleen voor vrouwen. Anja Meulenbelt mag rustig een paar nachtkastjes vol persoonlijk leed tot politiek verheffen, juist ook met betrekking tot haar moederschap.
Als je dat als vader doet wordt je afgeserveerd. Ja ook door andere vaders helaas.
Als we kijken naar mensen die deze wereld veranderden dan zijn ze altijd open geweest over de manier waarop ze zelf met beide benen in de modder stonden en zich persoonlijk en politiek emancipeerden. Obama is daarvan een recent voorbeeld.

Zelf heb ik daarom al een tijd geleden besloten mij niets meer aan te trekken van mensen die menen dat je als betrokken vader geen boek mag schrijven over ouderverstotingssyndroom. De praktijk is namelijk dat zo ongeveer alle auteurs en acteurs in het veld familierecht en vaderschap betrokken zijn. Het komt er dus eigenlijk op neer dat je wat mag zeggen als je je betrokkenheid ontkent. En dat is nu juist de slechtste voorwaarde om tot een betrouwbaar en transparant verhaal te komen. Obama die zijn gezicht wit verft of Mandela die net doet of hij niet in de gevangenis heeft gezeten.

Gisteren op bezoek bij een bekende wetenschapper/auteur op het gebied van familierecht en bemiddeling. Hij durft wel om zichzelf te laten zien. Soms indirect, maar ook direct.
U zult daar in het nieuwe boek over het ouderverstotingssyndroom het een en ander over terug kunnen vinden. Dat boek komt eraan, ook al hebben we vertraging opgelopen, stap voor stap komt de publicatie dichterbij.

nieuw boek over ouderverstotingssyndroom
voorbeeld van diskwalificatie als auteur

0 antwoorden op “persoonlijk en politiek”

  1. Hai Joep,
    Men kan vijf verschillende wetenschappelijke methodes onderscheiden: – de eigenzinnigheidsmethode; er wordt steds met hetzelfde type van oplossing gereageerd, met uitsluiting van ieder aandacht voor mogelijk andere oplossingen (bijv. dat is niet wetenschappelijk!).
    – De rechtzinnigheidsmethode; op een welbepaalde opgave wordt binnen een groep, onder leiding van binnen die groep als gezagsvol erkende mensen, met steeds dezelfde oplossing gereageerd met uitsluiting van iedere aandacht voor een mogelijke andere oplossing (bijv. autoritaire religies).
    – De voorkeursmethode; op een bepaalde opgave wordt in naam van de moderne rede, individueel of in groep gereageerd met hetzelfde type van voorkeursoplossing, ditmaal met oog voor andere mogelijke oplossingen (discussiemethode). Nieuwe inzichten echter, vinden zelden zonder problemen ingang bij de wetenschap. Afwijzigingen vaak in naam van slechte argumenten, als rede voorgedragen.
    – De wetenschappelijke methode, ontologische methode.
    – De integrale methode (holistisch).

    Zie verder: Paul Feyerabend en Charles Peirce.

    Het is duidelijk waar Meulenbelt, Bosmans en consorten zich bevinden. Het is duidelijk wat in deze hun inherente beperkingen zijn.

    Succes met de voortgang van je boek, je dit belangrijk werk. Groet.

  2. Mijn ouders kunnen wel gezamenlijk een boek gaan schrijven, als ik het goed begrijp. Ik, als hun kind zijnde, heb hen namelijk allebei – zogezegd – verstoten. Ik wil hen niet meer zien. Daarmee is hier sprake van een dubbel ouderverstotingssyndroom. Toen ik zes was wilde ik hen al niet meer zien, maar ja, kom er maar eens onderuit op die leeftijd. Zijn mijn ouders verschrikkelijke mensen? Nee hoor. Beetje groot ego, dat is alles. Maar daarom hoef ik ze nog niet leuk te vinden.

  3. Ha Frankie,

    Dat lijkt me een interessant boek worden van je ouders, of waarom ga je eigenlijk zelf geen boek schrijven erover. Erg intrigerend een kind dat op zesjarige leeftijd van zijn ouders af wil zonder dat die duidelijk iets mis gedaan hebben. Niet leuk en verstoten is trouwens wel wat anders. En ouderverstotingssyndroom is ook weer heel wat anders.
    zie: http://papa.nl.nu/pas.html

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.