Geen stúkje brood maar het héle brood. Brechts lied Der zerrissene Rock beschrijft de manier waarop de arbeidersstrijd werd opgescheept met halve oplossingen en marginale tegemoetkomingen. Een stukje brood. Maar van wie is het brood?
Lang geleden die arbeidersstrijd, mwah… of ver weg… of zijn de onderwerpen veranderd. Werkend aan een stuk tekst bestemd voor een rechter ergens in het zuiden van het land en een manifest voor de hele wereld; zingend in het Festivalkoor van het Brechtfestival lagen er nog wat dwarsverbanden open.
Moeten wij als ouders er genoegen mee nemen dat we onze kinderen even in een omgangshuis mogen zien onder het wakende domme oog van een of andere jeugdzorger die het nu eenmaal helemaal niet vanzelfsprekend vind dat een vader zijn kinderen mee opvoedt. Wat overigens nog niet inhoudt dat een moeder wel veilig is voor zijn/haar ontheemdende bedenksels.
Een klein béetje ouderschap, wat is dat eigenlijk. Nog minder dan dat kleine stukje brood of rots van Brecht, eigenlijk nog minder dan niets; een ontzieling.
De totale verwerping van dit familierechtssysteem, het links laten liggen van de rechters en advocaten. Wir brauchen nicht nur den Arbeitsplatz, wir brauchen die ganze Fabriek. We willen niet alleen af en toe onze kinderen “zien”, we willen ze opvoeden. We willen ze niet alleen af en toe een luier omdoen omdat de moeder daar even geen tijd voor heeft wel willen de samengedeelde verantwoordelijkheid. Das ist was wir brauchen, aber was bietet ihr uns an? eindigt Brecht.
Het omgangshuis of TussenHuis.
Interessante lectuur, even ge-Googeld. Ik kam bij http://www.tussenthuisutrecht.nl. De Raad van Advies. Niet de minsten: Oud commissaris van de Koningin van Utrecht, Jhr. Beelaerts van Blokland, Prof Doek, hoogleraar Jeugdrecht en Paul Schnabel, directeur van het Sociaal Planbureau. Een evenwichtig samengestelde Raad die verouderde standpunten vertegenwoordigt, die zoals Joep dat in zijn weblog beschrijft de ontzieling van vaderschap vertegenwoordigen. Waar staat het omgangshuis voor? In haar website valt te lezen dat ze is bedoeld als een neutrale en veilige plaats waar het kind de niet verzorgende ouder kan bezoeken zonder dat de ouders elkaar tegen komen. Hoewel het kind recht heeft op omgang met de niet verzorgende ouder (meestal de vader) geeft een bezoekregeling vaak een probleem. Het omgangshuis is hiervoor de oplossing. Het omgangshuis kan dan de angst wegnemen voor een verwacht of vermeend onjuist gedrag van de andere ouder, meestal de vader dus. Langdurige problemen kunnen voorkomen worden door het omgangshuis, wat verder nog gezien wordt als een goede en veilige plek voor het kind om vader te blijven ontmoeten.Aldus de website.
Dit noemt Joep de ontzieling van vaderschap. Dit noem ik ontzieling van vaderschap. Maar waarom dan?
Het omgangshuis wil toch alleen maar bevorderen dat niet verzorgende ouders, vaders, en hun kinderen een relatie met elkaar kunnen hebben? Daar zeuren die vaders toch altijd over! Zijn ze nog niet tevreden. Nee, ik als vader en voorstander van de emancipatie tussen de seksen ben hier niet tevreden mee. Het omgangshuis is een idee waardoor het probleem van ouderschap na scheiding eindeloos zal blijven bestaan. Tenzij deze omgangshuizen afgeschaft worden. Het omgangshuis staat voor een gecreëerd idee voor een niet bestaand gecreëerd probleem. Het omgangshuis staat voor een probleem wat nooit opgelost gaat worden zolang dat probleem niet wordt aangepakt. Het probleem is dat er vanuit gegaan wordt dat er met de vader iets mis is. Bij voorbaat. Het omgangshuis is bedoeld als neutrale en veilige plaats waar het vader kan ontmoeten. Hoezo. Vader was veilig voor de scheiding en ineens niet meer na de scheiding?
Neutraal? Waar slaat dat woord op? Kinderen waren bij vader voor de scheiding ook thuis. Gewoon, zou een kind zeggen. Wat is er mis met het gegeven dat een kind na de scheiding bij vader woont? Is dat ineens niet meer gewoon of neutraal? Of dat het bij vader op bezoek komt voor enkele dagen? Voor de scheiding was het normaal, en ineens niet meer na de scheiding? Wat een onzin. De zin:… zonder dat de ouders elkaar tegenkomen. Tja, waarom dat nou weer? Mogen de kinderen soms niet zien dat vader en moeder problemen met elkaar hebben? Sommige dingen zijn nou eenmaal moeilijk in het leven. Waarom het probleem netjes weggewerkt. Kan het niet anders? Bijvoorbeeld iemand die helpt bij brengen en halen? Vader en moeder kunnen de kinderen toch van en naar school halen en brengen?
En even verderop de tekst: het omgangshuis kan de angst wegnemen voor een verwacht of vermeend onjuist gedrag van de andere ouder , en iets verderop: meestal de vader. Het omgangshuis is er dus voor de moeder. Zo begijp ik. Niet voor het kind, niet voor de vader. Moeder heeft angst. En omdat moeder angst heeft mag een vader onder toezicht twee maal anderhalf uur zijn kinderen zien, gescheiden door een pauze waarin moeder met haar kinderen de lunch mag gebruiken. Het idee wat daarachter gepropageerd wordt is dat de problemen zich vanzelf zullen oplossen, zodat moeder dan kan zien dat het echt wel goed gaat tussen vader en kinderen. Is dat wel zo? Nee, het omgangshuis is een leerervaring voor kinderen dat er iets mis is met hun vader, dat moeder de veilige plek is en dat vader slechts onder strikte condities en controle hen mag zien. De lunchpauze met moeder bevestigt e.e.a. nog eens. Dan kan moeder uitvoerig met haar kinderen bespreken of het wel goed is gegaan.
Ik moet ineens denken aan een Amerikaans onderzoek waarin besproken werd dat 43% van de moeders aangaf de omgangsregeling met vader te frustreren vanuit wraakgevoelens. De moeders verklaarden dat zelf. Dus die 43% is een minimum getal. De werkelijkheid zal waarschijnlijk veel hoger liggen. Laat ik gissen: meer dan de helft. Is het niet vernederend voor vader, die eerst de zorg voor zijn kinderen had ineens te maken heeft met afspraken met maatschappelijk werkers, tijden, afgifte van telefoon en jas, precies 1 uur en drie kwartier op de minuut af met zijn kinderen mag zijn, en dat nog wel in een vreemde omgeving? Is dat ook niet bedoeld als vernedering van vader? Als intimidatie dat vanaf heden hij naar de pijpen van zijn ex mag dansen? Ik kan het omgangshuis best zien als instrument voor moeder om vader eens te vernederen. Als moeder werk je er dan best graag aan mee, om vervolgens je kinderen zo te manipuleren dat de kinderen niet meer willen of stijf en strak op de bank zitten als vader met hen is. Immers, meer dan de helft van de moeders (zou het in Nederland anders zijn?) houdt uit wraakzuchtige of vermeende gemakzuchtige redenen haar kinderen bij hem weg.
Het omgangshuis gaat van twee onjuiste vooringenomen stellingen uit: vader alleen met de kinderen kan niet, is niet veilig, niet neutraal, en moeder is van onbesproken en OK gedrag. En als moeder eenmaal in ziet dat het OK is tussen vader en kinderen dan zal zij vervolgens wel zelf gaan meewerken aan een omgangsregeling. Dat is het sprookje. Wel, een moeder die op wraak uit is, zal dat nooit doen. Bovendien is het voor veel moeders een ondragelijk idee dat ze getuige kan zijn van het feit dat haar kinderen van vader houden. En nog erger, dat hij heel prettig met hen omgaat. Hij de pleziertjes en zij de zorg! Over haar lijk dus. Samenvattend, het hele idee van het omgangshuis leidt ertoe dat kinderen geen eigen relatie met hun vader kunnen voortzetten en onderhouden. Een relatie in zijn omgeving, onder zijn zorg.
Een ander gezichtspunt. De omgangshuizen zijn er dus omdat moeders dat willen. Omdat moeders angst hebben m.b.t. de veiligheid en van hun kinderen en zich zorgen maken om de persoonlijke leefsfeer van vader die niet neutraal zou zijn. Hieronder schuilt een psychologisch mechanisme. Ik ga er even vanuit dat vader een gewone vader is, die voor de scheiding geen mishandelaar of verwaarlozer was. Het mechanisme is het volgende: Degene die weggaat uit een partnerschap omdat ‘er iets mis is met die ander’ of omdat ‘het partnerschap niet meer werkt’, is vaak degene die een morele overtreding maakt naar de partner waar afstand van genomen wordt. Een voorbeeld: Ik besteel een vriend van mij. Omdat ik een geweten heb zal ik dat elke keer voelen als ik bij deze vriend in de buurt ben. En omdat ik mijn verraad naar deze vriend niet wil ervaren ga ik een reden zoeken om bij die vriend weg te blijven. Ik ga spijkers op laag water zoeken en er dodelijke speren vanmaken, of ik verzin gewoon wat, ets waarom die vriend niet deugt. En vul maar zelf in: man-vrouw, etc. Hoeveel mensen die verlaten worden vragen zich niet af: wat heb ik fout gedaan dat die en die de vriendschap, het huwelijk verbroken heeft? Inderdaad. Niet zij, maar diegenen die hen verlaten heeft heeft de vertrouwensband gebroken. Alleen weet je dat niet. Daarom kan een moeder die een overtreding naar haar man heeft begaan en is gaan scheiden ook niet anders dan haar ex met alle middelen uit haar bestaan werken.
En los van dit alles. We leven nog steeds in een rechtsstaat. Een rechtsstaat is een staat waarin de macht gereguleerd wordt door het recht. Hé, ineens als het om kinderen gaat geldt dat niet meer. De website van het omgangshuis erkent dat een kind recht heeft op omgang met de andere ouder en verzint oplossingen voor het geval moeder daar niet mee eens kan zijn. Dat is een regelrechte ondermijning van onze rechtsstaat. En we weten dat van de rechter, die al jaren verklaart dat zijn of haar woord niets waard is in de praktijk. Als vader moet je je rechterlijke beschikking mar aan het voeteneind van je bed hangen. Reken er maar niet op dat je dat recht krijgt. Aldus een van de kinderrechters die jaren lang als richtingbepalend figuur binnen de rechtspraak optrad.
Ik moet hier ook even onderscheid maken tussen ouderschap na scheiding en kindermishandeling.
De deskundigen die rapportages schrijven en de rechter adviseren zijn werknemers van de Raden voor Kinderbescherming. En zo gaat het, vaders worden in na de scheiding in de praktijk over een kam geschoren met kindermishandelaars. En zo voelen ze dat. Eén grote misvatting en vooropgezette diskwalificatie van vaders. Waarom zouden vaders na de scheiding ineens kindermishandelaars zijn? Niemand die dat hardop zal zeggen. Maar het is wel de werkelijkheid dat ze langs die maatlat gelegd worden met vrijwel als enig criterium of moeder het wel of niet OK vind dat haar kinderen hem blijven bezoeken. Het is niet zo moeilijk in de praktijk onderscheid te maken tussen onderzoek in het kader van kindermishandeling en te oordelen in het kader van ouderschap na scheiding. De wet voorziet daar al namelijk in: een kind heeft recht op omgang met zijn niet verzorgende ouder. Dat nogmaals te toetsen bij de rechter is als een rechtzaak aanspannen omdat je niet je boete wilt betalen voor het rijden door rood licht. Als dat zou kunnen dan zou ik nooit meer mijn boetes voor door rood licht rijden betalen. Waar de wetten en het recht faalt, daar ontstaat de oorlog. En hier faalt de rechtspraak, die zichzelf niet serieus neemt.
En stel, dat er iets mis zou zijn met vader, dan is er altijd nog de mogelijkheid om vader van mishandeling of verwaarlozing te verdenken. En daar een gepast onderzoek op loslaten. En wanneer dat niet het geval is, dan gaan de kinderen gewoon naar vader. Punt uit. Geeft het problemen? Ik heb niets tegen non-gouvernementele instanties waar ouders begeleid worden om aan een omgangsregeling uitvoering te geven. Of instanties waar ouders kunnen leren de problemen te herkennen en aan te pakken die behoren bij het opvoeden van hun kinderen na hun scheiding. Waarom bestaan dit soort organisaties niet? En kijk ook eens wie de problemen aankart, en stelt dat er problemen zijn? Moeder wil niet meewerken aan een omgangsregeling. Wel, wil ze niet en volhard ze daarin, dan draaien we de hoofdverblijfplaats toch snel om naar die van vader? Dan heeft moeder het wel snel afgeleerd problemen te creëren of op te blazen. Om het maar kort te sluiten. Sluit de omgangshuizen, beëindig de systematische onderwaardering en vernedering van vaders. Een ouder die goed genoeg is voor de scheiding is dat ook na de scheiding. Dat hoort het uitgangspunt te zijn. Dan kunnen vaders weer bezield uitdrukking geven aan hun vaderschap.
Bedankt voor je uitvoerige en helder geformuleerde verhaal. Ik ben het voor het allergrootste deel met je eens. De vertaling van partnerproblemen naar ouderschapsproblemen is een beetje eenzijdig. Ook de “verlaten ouder” kan haar angsten projecteren natuurlijk. En verder ben ik er persoonlijk wel voor om het aantal contactmomenten tussen ouders in geval van ernstige conflicten te beperken.
Ik zal een tag omgangshuis aan de post toevoegen en er ergens nog een link naar maken zodat je verhaal goed te vinden is want dat verdient het. Zoals je al aangaf in een mail is de opmaak niet helemaal gelukt. Ik zal kijken wat ik hieraan kan doen.
Omgangshuis: een apenkooi waar je met je kind tegen betaling een uurtje met je kind (onder toezicht en inlevering van je mobiele telefoon!) samen mag zijn.
Als een boef, nog net niet in een boevenpak op gezette tijden in een kunstmatige speeltuin je vaderschap onder de tijdklok kort mag beleven.
De jeugdzorg: google eens op: falende jeugdzorg of: meisje van nulde, rowena rikkers, de zaak savanna.
Talloze voorbeelden waarbij de vaderhatende jeugdzorg een zorgmelding in de prullenbak deponeerde, soms met ernstge gevolgen voor het kind.
Een treitermoeder die uit wrok het kind in gaat zetten de ex te pesten, door hem het kind te onthouden maakt zich schuldig aan psychische kindermishandeling van het kind, het kind uit rancune da vader afpakken, maar dat zal de zogenaamde jeugdzorg een rotzorg zijn.
Nee, voor de jeugdzorg is het belangrijker een meid van 13, Laura Dekker te belemmeren een wereldreis per zeilboot te maken, in feite een propagandastunt van de jeugdzorg om zorgzaam in de media over te komen.