Ik ken mijn zoon nauwelijks terug. Helemaal verstrakt en angstig.. Waarvoor is hij bang? Voor de moeder van zijn kind! Een oma-buurtgenote spreekt me aan over haar zoon en kleinkind. De moeder laat de vader wel af en toe toe,  als hij doet wat ze zegt, of ook weer juist niet.  Als het haar uitkomt verwijt ze de vader zelfs dat hij niet genoeg aanwezig is en zegt  dan weer over een eerdere weigering dat hij toch kon begrijpen dat zij dat zo niet bedoelde.  Eén grote willekeur en vooral veel machtsmisbruik dus. De vader wringt zich gedwongen in een harnas, waarvan de contouren onduidelijk zijn maar die onmiskenbaar naalden aan de binnenkant verbergt. Het doet me denken aan de robotachtige figuur op mijn pappa?-kaart.

Afin, eigenlijk een klassieke situatie. Die Rituale der Umgangsvereitelung zou Klenner, die ik al jaren geleden vast in de literatuurverwijzingen opnam, zeggen.

Als het zo in de buurt gebeurt valt eerder op dat het zich op een of andere manier nog als iets bijzonders presenteert.  Mensen kennen dit onrecht pas als ze er zelf mee worden geconfronteerd. En dan nog…..geloven ze dat het kind op den duur vanzelf wel weer bij de vader terechtkomt. Naast de rituelen van omgangsverijdeling dus ook de mythes van omgangsonrecht. Ik twijfel er dikwijls aan of ik de woorden onderdrukking en slavernij mag gebruiken, of om met Esther Vilar over dressuur te spreken.  Maar vandaag niet. Gezamenlijke opvoeding…. dat is daar nog een end vandaan.

Het artikel van Klenner (wie gaat het een keer vertalen?)