Op vrijdag een friet en op woensdag met de buurt voor de tv. Daarin werd toen ik klein was, door andere ouders dan die van mezelf voorzien.
Dat ze dat deden en in de manier waarop ze dat deden waren het ook ouders, ouders van mijn vrienden…. een beetje ook-ouders, meeouders, beetje ook mijn ouders.
Ook zij waren onderdeel van het beetje veilige nest van mijn jeugd. Zonder hun was het misschien wel helemaal niet zo´n veilig nest. Want als het thuis even niet ging had je hún nog. Het was zelden nodig, maar je zou nooit twijfelen hun hulp te vragen, en zonder twijfel zou je die krijgen.
Ik ben deze indebuurt-ouders ook dankbaar dat ze mij hun kinderen als vrienden hebben geschonken. Soms vrienden voor het leven. Mij bekruipt soms het gevoel dat het moeilijk is hun voorbeeld na te volgen. Om ook die gastvrijheid naar de vrienden en vriendinnen van mijn zoon uit te stralen. Maar ik zie ze met plezier komen in ieder geval. En ook mijn zoon heeft een aantal fantastische indebuurt-ouders waar hij af en toe logeert bijvoorbeeld. Van de week had ik zelfs even het gevoel of hij daar maar bij nader inzien ging wonen zo veel zat ie daar.
Vandaag zo´n indebuurt-ouder uit mijn jeugd begraven. Die van de frieten op vrijdag. Ik hoop dat ze een beetje mijn voorbeeld mag blijven. Voor mij altijd Mevr. E. Voor de ingewijden naar blijkt inmiddels nog steeds Marietje.