“De titel roept wel al vragen bij me op: gemist vaderschap: het gaat dus niet (!) om de kinderen maar om het vaderschap, en gemist geeft aan dat er geen hoop meer is..de hoop voorbij zeg maar”
Deze reactie kreeg ik onlangs van een vader die meent dat hij de oplossing voor alle vaders heeft gevonden die hun kind niet meer zien. Gewoon het conflict erover ontwijken en uit de weg gaan. Deze wijsheid had hij opgedaan na een stapel dure procedures. Inmiddels heeft hij klaarblijkelijk afstand gedaan van zijn vaderschap. Hij benoemt vaders die dat niet doen als narcist. Immers vaderschap is blijkbaar alleen gericht op vaders zelf. Zelf is hij nu geen vader meer, maar heeft wel weer een relatie met zijn kind zegt hij. Je kunt je afvragen waarop een relatie met een kind is gebaseerd als het niet een relatie is die benoemd mag worden. Wel zegt hij “zat gisterenmiddag mijn dochter tegen me aan”. Tegen een wildvreemde blijkbaar? Of misschien toch tegen haar vader? Stiekem vader zijn. Dat is denk ik wat inderdaad al decennia lang heel veel vaders doen. “The real love that dare not speak its name.” zoals Bob Geldof het noemde.
De schijnwijsheid dat je vooral niet moet opkomen voor de liefde en opvoedingsrelatie tussen een vader en een kind wordt al jaren met een nietsontziende arrogantie ten toon gespreid. Aan de top van deze verkondiging van het wijze woord staan de beleidsmakers die dagelijks hun brood verdienen door het actief frustreren van de relatie tussen vaders en kinderen. “Je kunt liefde niet afdwingen” heet dat ook wel. Of Spruijt’s “doe je uiterste best om de communicatie met je ex-vrouw open te houden en ga desnoods door het stof”
Aan de basis van die vernedering bungelen reeds jaar en dag vele vaders die zich die onderwerping eigen maken. Uncle-Tom gedrag noem ik dat vaak.
Zelf heb ik het ook ooit gedaan, en ik merkte hoe weinig succes dat had.
Ik pleit er nergens voor om maar zoveel mogelijk conflict in de lucht te houden, geenszins. En sommige vaders mogen best wat vaker naar de keerzijdes van hun gedrag kijken, en soms zelfs dimmen in hun eventuele negatieve uitingen over de moeder van hun kinderen. Maar maatschappelijk moet de strijd zeker gevoerd worden. En vooral omdat er nog perspectief is omdat de lacune “gemist vaderschap” moet worden opgevuld. Niet omdat het al te laat is, maar omdat het hoog tijd is voor de herwaardering van vaderschap als zijnde de onvoorwaardelijke opvoedingsrelatie tussen een vader en zijn kinderen.
Mijn lezers weten ( zie de flap) dat Emiel Smulders en ondergetekende de titel Gemist Vaderschap zó bedoeld hebben. De hier aangehaalde vader gaat dat binnenkort lezen. Ik ben benieuwd.
boek Gemist Vaderschap
Een artikel hierover (misbruik van psychologie en psychiatrie) van Maarten Legene