Cookies

Vaderschap en narcisme

Gemist vaderschap

“De  titel roept wel al vragen bij me op: gemist vaderschap: het gaat dus niet (!) om de kinderen maar om het vaderschap, en gemist geeft aan dat er geen hoop meer is..de hoop voorbij zeg maar”

Deze reactie kreeg ik onlangs van een vader die meent dat hij de oplossing voor alle vaders heeft gevonden die hun kind niet meer zien. Gewoon het conflict erover ontwijken en uit de weg gaan. Deze wijsheid had hij opgedaan na een stapel dure procedures. Inmiddels heeft hij klaarblijkelijk afstand gedaan van zijn vaderschap. Hij benoemt vaders die dat niet doen als narcist. Immers vaderschap is blijkbaar alleen  gericht op vaders zelf.  Zelf is hij nu geen vader meer, maar heeft wel weer een relatie met zijn kind zegt hij. Je kunt je afvragen waarop een relatie met een kind is gebaseerd als het niet een relatie is die benoemd mag worden.  Wel zegt hij “zat gisterenmiddag mijn dochter tegen me aan”. Tegen een wildvreemde blijkbaar? Of misschien toch tegen haar vader? Stiekem vader zijn.  Dat is denk ik wat inderdaad al decennia lang heel veel vaders doen. “The real love that dare not speak its name.” zoals Bob Geldof het noemde.

De schijnwijsheid dat je vooral niet moet opkomen voor de liefde en opvoedingsrelatie tussen een vader en een kind wordt al jaren met een nietsontziende arrogantie ten toon gespreid. Aan de top van deze verkondiging van het wijze woord staan de beleidsmakers die dagelijks hun brood verdienen door het actief frustreren van de relatie tussen vaders en kinderen. “Je kunt liefde niet afdwingen” heet dat ook wel. Of  Spruijt’s “doe je uiterste best om de communicatie met je ex-vrouw open te houden en ga desnoods door het stof”

Aan de basis van die vernedering bungelen reeds jaar en dag vele vaders die zich die onderwerping eigen maken. Uncle-Tom gedrag noem ik dat vaak.

Zelf heb ik het ook ooit gedaan, en ik merkte hoe weinig succes dat had.

Ik pleit er nergens voor om maar zoveel mogelijk conflict in de lucht te houden, geenszins. En sommige vaders mogen best wat vaker naar de keerzijdes van hun gedrag kijken, en soms zelfs dimmen in hun eventuele negatieve uitingen over de moeder van hun kinderen.  Maar maatschappelijk moet de strijd zeker gevoerd worden.  En vooral omdat er nog perspectief is omdat de lacune “gemist vaderschap” moet worden opgevuld. Niet omdat het al te laat is, maar omdat het hoog tijd is voor de herwaardering van vaderschap als zijnde de onvoorwaardelijke opvoedingsrelatie tussen een vader en zijn kinderen.

Mijn lezers weten ( zie de flap) dat Emiel Smulders en ondergetekende de titel Gemist Vaderschap zó bedoeld hebben.  De hier aangehaalde vader gaat dat binnenkort lezen. Ik ben benieuwd.

boek Gemist Vaderschap
Een artikel hierover (misbruik van psychologie en psychiatrie) van Maarten Legene

0 antwoorden op “Vaderschap en narcisme”

  1. Het is toch volkomen waanzin om dan maar te gaan zeggen ‘narcisme’. Wat er niets mee te maken heeft in vele zaken waarin moeders juist lijden aan een narcistische persoonlijkheid(stoornis) ook. Die vader die dan die procedures heeft gevolgd nota bene heeft wellicht geluk dat de relatie met dochter er weer is in de zin van ‘omgang’ zo begrijp ik het doch ook hier weer blijkt dat hij het niet (meer) heeft over schade aan kind, wat is of werd aangedaan door neem ik aan de moeder die ‘dwarsligt’. En waarin de Raden Kinderbescherming ook met valse rapporten en verklaringen nota bene hebben meegwerkt aan letterlijke kindermishandeling.
    Wanneer gaan die talloze moeders-criminelen worden aangepakt juridisch die vervreemden (bewust en onbewust) en die daarbij nog de hulp krijgen en kregen van de hulpverlening zelfs om dat maar te kunnen blijven doen ook? Inzake kindermishandeling.
    De idiote gedachtengang die alsmaar weer wordt geponeerd in media en anderszinds dat vaders de oorzaak moeten zijn van alle ellende. De ‘moeder’ kan het niet hebben gedaan in die verwrongen geesten.
    Stel je voor zeg.
    Dat is vergelijkbaar met niet willen aannemen dat in dit land er enige honderdduizenden gestoorden rondlopen (hysterische psychopathen lees borderliners vaak moeders ook), die de handen boven het hoofd worden of werden gehouden zolang er geen kindermoord plaatsvond of dergelijke. Door moeders.
    De laatste jaren zie je daar gelukkig de kentering in. Weliswaar vaak veel en veel te laat. En dat begint echt bij of vervreemden van vaders eigen vaders vaak, onterechte en valse geboorteaangiftes door moeders of familie ervan, het klakkeloos maar geven van gezag eenzijdig bij geboorte of scheidingen aan moeders zonder onderzoek toestandsbeeld van die moeders, waarbij de kinderen bij bosjes gaan lijden zelf aan afwijkend gedrag en stoornissen en later zelf in problemen zitten..voorgoed.
    Het trieste van dit verhaal is dat die rechtspraak-rechters en overheid tezamen hun verantwoording daarin niet (wensen te) nemen. Tegen beter weten in.
    Hoe hypocriet kan een land nog worden verder?

    1. Dit bericht was automatisch in mijn spambak gekomen. Sorry. Ik heb het daar net uitgevist. Waarschijnlijk is er daar een instelling die berichten met linken afvoert. Ik zal er eens naar kijken want dat was niet de bedoeling.

      En ik zeg het nog maar een keer: Ik was niet van plan een strijd over de rug van kinderen te voeren. in tegendeel. Ik heb helemaal niets daarmee. Juist daarom…..
      Jitschak’s argument was dat een boek over gemist vaderschap (Ik leg in dat boek zelf uit uit: gemist door het kind, door moeders, door de maatschappij en ja ook door de vader zelf) zou duiden op een gebrek aan gerichtheid op het kind.
      Dit is geenszins het geval, en het is een merkwaardige veronderstelling aangezien vaderschap een woord is dat op een relatie duidt.
      Als Jitschak mijn boek had gelezen zou hij dat mogelijk kunnen begrijpen. Hoewel ik vermoed dat hij zich inmiddels in de discussie dermate heeft vastgebeten dat hij nog maar één ding wil zien.
      Dit soort houding is vaak ook oorzaak van het oplopen van conflicten rond kinderen.
      Hoewel de hoofdoorzaak ligt in het functioneren van het familierechtbedrijf.

      Ik hoop dat Jitschak nu kennis gaat nemen van mijn argumenten zoals ze uitgebreid staan beschreven in mijn (ons) boek Gemist Vaderschap.

      Joep

      1. Beste Joep,

        Toch sportief dat je mijn reactie toch weergeeft. En Ja ik heb je boek gelezen afgelopen zondag in de zon in mijn tuin. De juiste omstandigheden zou je zeggen.

        Toch begin ik weer over de titel die uiteindelijk lijkt weer te geven waarover het boek gaat.
        Vaderschap, als begrip heeft het natuurlijk de relatie met het kind in zich maar stelt het ‘vader zijn’ op de eerste plaats en daar gaat het boek vooral over: het vader zijn. Besproken worden velerlei cases die weergeven waar het allemaal mis kan gaan, veel eigen verhalen. Hartverscheurend soms zoals ze zijn opgetekend en waaruit de wanhoop van de getroffenen duidelijke taal spreekt. Hoe vreselijk het is als je geen vader kan of mag zijn. Over het verschil tussen mannen en vrouwen vaders en moeders vaak in een maatschappelijk, cultureel en maar ook vanuit een politiek perspectief.

        Maar het gaat niet in eerste instantie over de kinderen.

        Als het boek ‘gemiste vaders’ zou heten kun je ervan uit gaan dat dit vanuit het kindperspectief zou zijn opgetekend en dat is nou eigenlijk mijn hele punt. In een conflict over ouderschap zijn de kinderen de dupe en ook het meest kwetsbaar en daar hoort ook de eerste aandacht te liggen. Zorg als vader in godsnaam dat er contact is met je kind en zet dat bovenaan je lijst. Zo is er een mogelijkheid voor hen aan hun vader te hechten en geeft het je de kans om je kind direct te beschermen. En als dat inhoudt dat je even nederigheid moet betrachten of zoals Ed Spruijt zegt ‘door het stof’ dan moet dat maar gewoon en ook met conflictvermijdend gedrag. Het houdt niet in dat je het conflict uit de weg gaat maar dat je er niet in mee gaat als daarmee het kind daardoor uit de wind gehouden kan worden.

        Gemist vaderschap gaat ook over jouw specifieke visie van een maatschappelijk probleem in een politiek landschap waar weinig tot geen aandacht lijkt te zijn voor het eerste recht van het kind en probeert het functioneren van het Nederlandse familierecht en de Raad aan de kaak te stellen vanuit het gezichtspunt van de vaders (en soms ook moeders). En hou me ten goede dat is ook absoluut nodig.

        Maar voor wie is het boek werkelijk geschreven Joep, wat is je doelgroep? Vaders die in een vergelijkbare situatie zitten of net zijn gekomen zouden hier compleet moedeloos van kunnen worden er is geen hoop en uit al de beschreven ellende is geen kracht te putten integendeel. Er wordt ook zelfs sympathie gevraagd voor de moedeloze machteloze maar agressie veroorzakende vader. Bijvoorbeeld Yves, zijn voet tussen de deur tijdens een confrontatie was het begin lijkt het van een te verwachte enorme escalatie die door simpelweg weg te lopen uit de situatie voorkomen had kunnen worden. Hoe anders was zijn situatie dan nu geweest, had hij dan nog wel contact gehad met zijn kinderen misschien? Makkelijk achteraf gepraat natuurlijk, maar toch. En Karel: over hoe we toch moeten begrijpen dat hij als enige mogelijkheid ziet om zijn kids te gaan stalken totdat ze voor hem wegvluchten (..) , de politie heeft me al tien keer weggehaald lijkt hij met trots te zeggen. En wat heeft hij daarmee bereikt? En waarom lezen we dit?

        En van al de besproken (vnl oude) dossiers mis ik ook een andere in jouw boek onzichtbare kant, het verhaal van de moeders. Het zou zo mooi zijn geweest als daar ook plaats voor was geweest zodat de lezer zelf een oordeel zou kunnen vellen over wat er werkelijk aan de hand is geweest en daar misschien iets van zou kunnen opsteken, afzettend tegen hun eigen situatie.

        De lezers die het meest baat lijken te hebben bij je boek lijken me diegenen die bevestiging zoeken voor hun eigen moeilijkheden om dan kunnen zeggen hoe vreselijk het allemaal is wat hen is aangedaan en daarin langzaam wegzinken: de “slachtoffers”.

        Over Je eigen strijd tegen de Raad nog het volgende:
        uit het Taoisme:
        “vecht nooit tegen iets wat sterker is dan jezelf want je zult het altijd verliezen” (vrij: uit het boekje ‘de Tao of Pooh’ over het verhaal van Lejoor en de oude chinees in de rivier)

        Of beter nog:

        “ If you can’t beat them, join them”

        En die kans heb je laten blijkbaar liggen want je zat er middenin.

        En hoezeer heeft de m.i. niet altijd even genuanceerde strijd tegen de Raad jou dichter bij je Rosa gebracht? Zoek het verband joep.

        Je boek was duidelijk niet voor mij bestemd en misschien heb ik er helemaal niets van begrepen. Mijn doel is anders n.l.: Met al de ervaring die ik inmiddels heb bijdragen om vaders te helpen het contact te verbeteren of te herstellen met hun kinderen omdat dat het allerbelangrijkste is. En vooral inzicht te geven in de vele valkuilen die ze op hun weg tegenkomen en de hand reiken om eroverheen te kunnen springen. En ik kan en weet lang niet alles en heb geen pasklare oplossing, maar ik ken zeker wel mijn eigen beperkingen,

        Met een vaderlijke groet,
        Jitschak

        1. Ok, Ik moet toegeven dat je er veel moeite voor doet om de discussie te voeren en je nu ook ten dele ingelezen hebt. Toch wordt je sterk geplaagd door vooroordelen.
          Zo zou ik niet vanuit kinderen schrijven. Het boek dat je gelezen hebt gaat over vaderschap, en vaderschap is altijd en alleen maar gerelateerd aan kindzijn. Je pogingen om dat tegenóver het kindperspectief te zetten blijf ik wat wankel gefundeerd vinden.
          Gelukkig gebruik je niet het woord belang, maar het woord perspectief.
          Op zich valt een kindperspectief te onderscheiden van een vaderperspectief. Allebei dienen belicht te worden. En het moederperspectief ook. Dat heb ik dan ook gedaan. Zelfs in het boek Gemist Vaderschap heb ik een kind aan het woord gelaten met het verhaal van Matty… ik mag toch hopen dat je het gelezen hebt, het staat tamelijk vooraan. In alle vier de boeken die onder mijn redactie zijn uitgekomen geef ik altijd een kind letterlijk het woord (uiteraard heb ik daarbij wel soms geholpen om te redigeren e.d.
          In een boek “Moeder-Kind-Vader, een drieluik over ouderverstoting” (uitgegeven voor Gemist Vaderschap) komen een kind en een moeder zelfs erg uitgebreid aan het woord. Het kan je opvallen dat ik uit nederigheid in die titel het woord moeder voorop heb gezet. Ik heb daar nooit mee te koop gelopen, maar omdat het aan de orde is val ik even uit mijn nederige positie om het niet over mijn eigen nederigheid te hebben.
          (hoeveel kinderen heb jij al aan het woord gelaten?)
          Voordat je me beschuldigt van het verkeerde perspectief had je dus toch nog weer een laagje verder moeten kijken lijkt me.

          Dat ik ongenuanceerd naar de kinderbescherming kijk lijkt me een merkwaardig conclusie en staat er zonder argumenten. Ik heb veel discussies op alle niveau’s met ze gevoerd en ik heb ze in een aantal boeken konsekwent aan het woord gelaten met een eigen artikel.
          Verder hebben ze me op basis daarvan min of meer excuses aangeboden.

          En over nederigheid.
          1. Door het stof gaan is echt heel wat anders dan nederigheid.
          2. Zelf kiezen voor nederigheid is wat anders dan gehoor geven aan de oproep van iemand die zelfs de wijsheid niet heeft om op een integere manier met wetenschappelijk onderzoek om te gaan.
          Wijsheid is vooral iets wat je zelf moet betrachten. Oproepen van onderdrukkers om de wijste te zijn dienen altijd een heel speciaal doel.

          Het is niet mijn opzet om te vechten voor iets onbereikbaars.
          De spreuk (je houdt er nogal van, maar vaak is dat een schamele vervanging voor argumenten) “if you can’t beat them join them”. is dan ook gewoon niet aan mij besteed. Als jij graag bij de kinderbescherming wilt aansluiten ga je gang. We zullen tegenover elkaar staan.
          En precies op die basis ben je nu blijkbaar al bezig tegenover mij te staan. Je denkt er meer aan te hebben door niet bij andere vaders aan te sluiten( join) maar liever bij tegenstanders. Persoonlijk vindt ik dat iets minder smakelijks hebben, sorry. En van lef getuigt het geenszins en in enig belang van het kind lijkt het me ook zeker niet.
          Aansluiten bij de sterkste is altijd vooral in het belang van die sterkste. Gelukkig is de geschiedenis vooral gemaakt door mensen die daar geen genoegen mee namen.

          Verder besef jij je in de verste verte niet wat mijn persoonlijke geschiedenis is met mijn dochter, de manieren waarop ik aanvankelijk nederig bleef; het misbruik dat van dat soort wijsheid nou juist door kinderbeschermers en rechters wordt gemaakt om de strijd toch nog een keer op te rakelen.

          Ik daag je uit om je nu eens verder daarin te verdiepen. Je hebt het lef om daar wat over te zeggen. Welnu; ik kan daar niet in twee woorden uitsluitsel over geven.
          Ik wacht nog op een uitgever die mijn persoonlijke verhaal wil publiceren. Ik ben bereid om je daarover kort persoonlijk (telefonisch oid) te woord te staan als je dat wenst.

          ok, dat is aardig; de vaderlijke groeten terug

          ps: over wat ik allemaal bereikt heb. Daar laat ik liever anderen over aan het woord voorlopig. Kijk eens rond op internet en lees mijn andere boeken, daar vind je in dat verband nog interessante dingen.

          1. Ik vind het vervelend dat Jitschak blijkbaar erg selectief leest.
            De stukken waar (ik) moeders, kinderen, en vaders die meer strijd ontlopen (Emiel), aan het woord laat heeft hij niet gelezen of hij wil er niet aan refereren.
            Zoiets geldt ook voor zijn vooroordeel dat ik vooral een strijd om mijn dochter voer.
            Als je in een discussie niet ook naar overeenkomsten zoekt divergeert hij alleen maar. Ik zit niet verlegen om dit soort malle strijd over niets. De lengte van dit draadje raakt uitgeput (ik had hem gisteren nog verlengd). Eventuele voortzetting zal dus in een nieuw draadje moeten.

          2. Eerst wilde ik niet reageren doch ik heb slechts één opmerking.
            Kennende de vieze politiek inzake ook, zou ik willen opmerken, dat in al die jaren al duizenden kinderen onterecht en onnodig werden mishandeld, beschadigd, door een familierechtstoepassing die van geen kanten aantoonbaar heeft gedeugd.
            Jeugdzorg loopt ervan over en vele vaders hebben ze naar de sodemieter willen helpen. Vervreemding en dus derhalve kindermishandeling vaak door moeders of familie wordt klakkeloos toegestaan in dit land en als het moet met behulp van valsheid in geschrifte, door advokaten opgesteld onder andere.
            Dat de politiek hier niets van heeft gezegd al jaren,
            is zo vreselijk waanzinnig te noemen, dat wat mij betreft Nederland voor de wereld afgaat als een gieter inzake ook.
            Kennellijk is het de enige weg om kinderen te kunnen beschermen ertegen hier, omdat en dat vernam ik gisteren nog de “oorlog” om clientéle in de psychiatrie volop aan de gang is. Hoeveel meer kindertjes ziek ook daardoor, en dat allemaal door misbruik van de term “het belang van het kind” op papier gekwakt als weer eens de handen boven het hoofd van een dan criminele moeder moet worden gehouden in die verwringen geesten, hoeveel te beter kennellijk. Tenslotte wisten ze al jaren, en dat is het vieze erachter dat dit gebeurde. Ook Raden Kinderbescherming onder andere. (Doek, rapportagestudie).
            Walging.

        2. Na bijna vijf jaar strijd heb je, een weinig, contact met je dochter.
          Gezien het feit dat een moeder eenvoudigweg ervoor kan zorgen dat dit niet het geval zou zijn, kun je spreken over een klein succesje. De ontberingen die je hebt moeten ondergaan om tot hier te komen zijn het waard, ongetwijfeld, wat niet weg neemt dat het volstrekt belachelijk is dat een vader gedwongen kan worden zo een weg te nemen. En, Jitschak, morgen kan het weer over zijn en ziet je wereld er weer anders uit…
          De door jou beschreven tactiek kan in veel gevallen een zinvolle tactiek zijn, echter niet in alle gevallen. De conclusies die je trekt aan de hand van je eigen ervaringen t.o.v. andere vaders, de verschillende organisaties, Joep Zander en het vermeende belang van het kind zijn voorbarig, ondoordacht en gekleurd.
          De persoonlijke aanvallen op Joep Zander zijn het dieptepunt. Waren er een paar honderd van hem qua niet aflatende inzet en strijd, dan had het familierechtwereldje er ongetwijfeld al anders uit gezien.
          Echter, het vermogen om een eigen strijd uit te breiden naar lotgenoten die hetzelfde ervaren is een capaciteit die helaas niet iedereen heeft, hiermee duidelijk makend wat het begrip `narcisme` voor mij inhoudt in deze discussie.
          Dat je daarnaast spreuken uit het taoïsme aanhaalt geeft onomwonden aan dat enigerlei besef over de dieperliggende oorzaken omtrent wantoestanden in familierechtland je vreemd is, laat staan over de wijsheden van het taoïsme.

          1. De volkskrantblog door Jitschak welke hij later weer verwijderde.

            Conflictvermijdend en lange adem
            15
            donderdag 25 juni 2009 16:47 door Jitschak

            Mijn verhaal begint ongeveer 5 jaar geleden. Onverwacht en toch onvermijdelijk verbreekt mijn partner onze relatie. Ons (enige) kind is dan 5 maanden oud. De teleurstelling over deze breuk luidt een lange en ingewikkelde strijd in.

            De verwarring is groot en ik probeer in deze situatie toch vorm te geven aan het grote geluk die de geboorte van dit meisje mij geeft en te wennen aan het vaderschap. De tijd om alleen met haar te zijn is beperkt en wordt uiteindelijk door moeder verboden. Zij zoekt steun bij een advocaat en die meldt mij telefonisch dat geen Rechter het zou toestaan om omgang te hebben met mijn dochter. Ik voel me dan ook genoodzaakt juridische steun te zoeken.

            Na de eerste rechtszaak volgt mediation. Gelukkig treffen we een zeer gekwalificeerde jurist/mediator die al vrij snel en met enorme inzet de communicatie weer op gang brengt. Hier leer ik voor het eerst een simpele maar doeltreffende regel: Als er geen druk is is tegendruk niet mogelijk. Dus als er tijdens een conflict uitgehaald wordt is het doel te raken en geeft elke reactie hierop voldoening en herhaling is daardoor onvermijdelijk. Door niet te reageren ontneem je de aanvaller indirect zijn genoegdoening en wordt het middel om te raken onbruikbaar en zal het stoppen. Zo simpel.
            Het zogenaamde splitsen van partijen maakt ook dat de aanval van de omgeving van de tegenpartij te verwachten valt. Ook hier geldt: niet reageren helpt.

            In een gesprek met een lotgenoot hoor ik hem zeggen dat hij zich bij het begin van zijn eigen problemen heeft voorgenomen om zijn strijd volgens zijn eigen beschavingsnorm te voeren. Dus niet mee gaan in het liegen en bedriegen van de tegenpartij maar alleen vanuit zijn eigen waarheidsgevoel te handelen. “Wie veel liegt moet ook veel onthouden” je maakt het voor jezelf daardoor ook makkelijker. Ik besluit ook op deze manier verder te gaan.
            Illustratief is dat tijdens de rechtszaak mijn ex altijd al haar ordners meeneemt en gaat bladeren en zoeken naar een antwoord als de rechter haar een directe vraag stelt “wat heb ik toen ook alweer gezegd…”. Ik heb alleen mijn notities en kan meteen vanuit mijn eigen gevoel reageren op een vraag van de rechter.

            Tijdens mijn “coachingsgesprekken” bij het Instituut voor geschillen wordt ik hard geconfronteerd met mijn slachtoffergedrag, iets wat ik in eerste instantie niet in de gaten heb. “houdt je kind centaal” zegt Martine Groen. Het gaat bij het verkrijgen van een omgangsregeling niet om vader niet om moeder maar alleen om het kind. Jezelf slachtoffer voelen maakt ook dat je niet meer serieus genomen wordt, het lijdt je ook af van je werkelijke doel. Bij de belangenverenigingen voor vaders in een vergelijkbare situatie merk ik dat dat besef nog niet is ingetreden. In een reportage van Nova over dit onderwerp in 2006 zie ik heel veel huilende vaders. Natuurlijk is er enorm veel verdriet maar collectief zitten huilen omdat het allemaal zo erg is helpt niet, integendeel. En het probleem bij hen is dat ze niet erg serieus genomen worden, zeker niet door mij.

            Nu na bijna vijf jaar strijd, drie keer mediation, zes rechtszaken en een hoger beroep heb ik nog steeds contact met mijn dochter, nog niet veel en het is zeker niet makkelijk ook niet voor haar.

            Maar het gaat zeker beter worden en ik prijs me gelukkig.

            15reacties
            lidy broersma 25-06-2009 17:32
            Ja dit is een verhaal dat ik de moeite waard vind om te lezen. Ik ben benieuwd hoe het verder met je gaat en zet je daarom in mijn lijst van favorieten.
            The_Saint 25-06-2009 18:19
            Ik spreek helaas uit ervaring als ik zeg dat uiteindelijk het kind zelf op onderzoek uit zal gaan…de vraag is enkel wanneer , bij mij was dat na 14 jaar…en tot die tijd zul je als vader geduld moeten hebben…..trekken heeft geen zin.
            Succes
            Martine Delfos 25-06-2009 20:37
            Beste Jitschak,
            Uiteraard het kind centraal. De vraag is dus: komt uit dit verhaal het kind er centraal in naar voren?
            Wat betreft je blijdschap: ja. Wat betreft conflictvermijden: ja. Wat betreft uit de slachtofferrol: ja.
            Geen slechte score. Voor een kind is het ervaren van de conflicten tussen ouders, de oneerlijkheid (nog een paar jaar en dan heeft ieamnd onderzocht dat je liegen kunt ruiken) funest.
            Is weinig contact beter dan geen? Natuurlijk. Een leegte vult een mens in met zijn eigen monsters. De toetsing aan de realiteit helpt in contact blijven met de ware aard van de ouder. Uiteraard moet het dan contact zijn waar het kind geen schadelijek ervaringen opdoet.
            Blijft wel staan dat scheiding voor een kind het eidne van zijn of haar jeugd is: weg onbevangenheid. Weg de zekerheid dat je niet alles hoeft te kunnen en te weten, omdat er een vangnet is. Je ouders ervaren als ruziënde kinderen maakt dat nog erger. Het kind blijft dus in de min. Het enige wat ouders kunnen hopen is dat ze de draaglast van het kind niet overschrijden.
            joep zander 27-06-2009 13:05
            Tsja dit wordt dan misschien een reactie “die geen zin heeft”.
            Dat niet reageren en conflicten vermijden leidt tot voortzetting van de relatie met je kind, cq conflictvermindering is helaas niet altijd waar. Ergo dit lijkt me een mythe die door een groot deel van hulpverlening en burgers wordt gepropageerd en in ieder geval zeker nergens is bewezen. Daarmee wil ik ook weer niet zeggen dat escalatie (steeds bozer worden enz) helpt. Wel is het zo dat een partij binnen het familierechtsbedrijf geheel alleen in staat is om de ene procedure na de andere te voeren, ook zonder dat daar tegen geageerd wordt. Ik heb het wel eens zo uitgedrukt: “Zo lang de verdoemde ouder nog leeft is er aanleiding hem te bestrijden, en zelfs een grafsteen kan nog een steen des aanstoots zijn”.

            Slachtofferisme is niet goed, maar weigeren jezelf slachtoffer te noemen waar je dat wel bent, of je emoties in te houden, is standaard-aangepaste-mannengedrag die er in dit soort gevallen toe leidt dat solidariteit van vaders wordt gebokkeerd ( “die vaderclubs zijn maar niets”). In feite is je oproep een tot “uncle-tom-gedrag”,
            Het heeft zeker zin stil te staan bij je eigen reacties, en het misschien eens andersom aan te pakken. Dus als jij degene was die altijd zo nodig elk conflict aanging, probeer het eens andersom. Inderdaad?

            In het algemeen is decisief en assertief reageren de beste remedie; niet over je heen laten lopen en dus zeker niet “door het stof gaan” zoals de alomaanwezige “echtscheidingsdeskundige” Ed Spruijt beweert.

            groetjes

            Joep

            Joepzander.nl
            Jitschak 27-06-2009 13:41
            Beste Joep,

            Conflicten vermijden houdt niet in dat je je niet weerbaar kunt opstellen. Assertief gedrag is goed, maar als hiervan verwacht kan worden dat er een escalatie volgt met als gevolg dat het contact met je kind wordt verstoort kun je beter eerst even achter je oren krabben. Contact met je kind heeft een hogere prioriteit.
            Voor jezelf opkomen is eigenbelang en dat is op bepaalde momenten dus ondergeschikt.
            Bij jezelf eerst bedenken wat je eigen gedrag op de lange duur bijdraagt aan het verbeteren of opstarten van een omgang met je kind is lastig en vraagt soms om nederigheid en dus: “het doel heiligt de middelen” geldt ook hier.
            lidy broersma 27-06-2009 17:31
            De confrontatie niet aangaan betekent niet dat je conflictvermijdend gedrag vertoont. Er zijn meerdere wegen om resultaat te boeken.
            joep zander 27-06-2009 20:58
            Ik mag hieruit begrijpen dat je je eigen zinsneden ook erg nederig vindt:

            “Jezelf slachtoffer voelen maakt ook dat je niet meer serieus genomen wordt, het lijdt je ook af van je werkelijke doel. Bij de belangenverenigingen voor vaders in een vergelijkbare situatie merk ik dat dat besef nog niet is ingetreden.”

            Denk je dat die belangenverenigingen enzo dat ook vinden?

            Ach ja… reageren…
            Lezen misschien? (In Gemist Vaderschap staan een aantal tactieken uitgelegd en geannoteerd)
            Jitschak 28-06-2009 00:29
            Dag Joep,

            Jammer dat je in je reactie in deze inhoudelijk opgezette Blog persoonlijk wordt. Je haalt ook twee zaken door elkaar n.l.: je nederig opstellen om je kind te blijven zien (hoger belang) en ook vooral kritisch en alert zijn, om je heen blijven kijken naar wat er gebeurd en daar je voordeel me doen…of niet natuurlijk..

            Wat betreft mijn opmerking over de belangenverenigingen, zie het als een handreiking naar hen, ik ben echt niet de enige die er zo over denkt.

            Over tactieken (..) en strategie nog even een quote van de meester Winston Churchill:

            “It’s not enough that we do our best; sometimes we have to do what’s required”

            J.
            joep zander 02-08-2009 22:14
            Ik denk dat ik de de inhoud van je inleiding erg persoonlijk was en weinig argumenten bevatte (zoals je al dan niet vermeende eigen slachtoffergedrag en nog zo het een en ander). Maar ík zit zelf in ieder geval niet te springen om confrontaties. Ik ervaar je opstelling nogal als confronterend, gesloten naar andere denkwerelden, dus ik zal dat graag ontwijken. Het nodigt mij niet uit tot nadenken. In het boek Gemist vaderschap is uitgebreid aandacht besteed aan de door jou geventileerde opvatting. Dat er meer mensen zijn die zich slecht in het onderwerp verdiepen geloof ik overigens graag. Lees eerst eens wat (meer) over het onderwerp, of kies een nederigere insteek, dan krijg ik graag opnieuw een uitnodiging van je om te reageren.

            Ik doe overigens niet graag iets wat requiered is, maar liever iets wat “needs to be done”.

            Dit zijnde mijn vooralsnog laatste reactie in deze.

            Met vriendelijke groet

            Joep Zander
            joep zander 16-08-2009 13:46
            Als je een reactie wilt op je bericht aan mij is het prettig als je je mailadres achterlaat. Het geeft namelijk geen aanleiding om hier verder te reageren. Wel zal ik je opvatting dat vaderschap niet om het kind gaat binnenkort, wie weet vandaag al op mijn eigen blog behandelen.
            henri moll 27-08-2009 11:28
            Na bijna vijf jaar strijd heb je, een weinig, contact met je dochter.
            Gezien het feit dat een moeder eenvoudigweg ervoor kan zorgen dat dit niet het geval zou zijn, kun je spreken over een klein succesje. De ontberingen die je hebt moeten ondergaan om tot hier te komen zijn het waard, ongetwijfeld, wat niet weg neemt dat het volstrekt belachelijk is dat een vader gedwongen kan worden zo een weg te nemen. En, Jitschak, morgen kan het weer over zijn en ziet je wereld er weer anders uit…
            De door jou beschreven tactiek kan in veel gevallen een zinvolle tactiek zijn, echter niet in alle gevallen. De conclusies die je trekt aan de hand van je eigen ervaringen t.o.v. andere vaders, de verschillende organisaties, Joep Zander en het vermeende belang van het kind zijn voorbarig, ondoordacht en gekleurd.
            De persoonlijke aanvallen op Joep Zander zijn het dieptepunt. Waren er een paar honderd van hem qua niet aflatende inzet en strijd, dan had het familierechtwereldje er ongetwijfeld al anders uit gezien.
            Echter, het vermogen om een eigen strijd uit te breiden naar lotgenoten die hetzelfde ervaren is een capaciteit die helaas niet iedereen heeft, hiermee duidelijk makend wat het begrip `narcisme` voor mij inhoudt in deze discussie.
            Dat je daarnaast spreuken uit het taoïsme aanhaalt geeft onomwonden aan dat enigerlei besef over de dieperliggende oorzaken omtrent wantoestanden in familierechtland je vreemd is, laat staan over de wijsheden van het taoïsme.
            Jischak 27-08-2009 13:00
            Beste Henri,

            Ik val Joep Zander zeker niet af in zijn niet aflatende strijd om het juridische landschap tav Familierecht te veranderen en te verbeteren, hij is echter niet onaantastbaar en ik probeer erachter te komen wat zijn werkelijke motieven zijn. Binnenkort ga ik hem persoonlijk spreken waarbij dat voor mij duidelijker gaat worden hoop ik.
            Waar ik hem (Joep) en anderen op aanspreek is dat de strijd om een groter draagvlak te creëren om zaken recht te zetten vaak ten koste gaat van waar het allemaal om gaat en dat is het contact met je kind. Vertroebeld vaak ook door jezelf te verliezen in een slachtofferrol.
            Dat ik ver gekomen ben klopt en dat wil ik ook uitdragen, maar dat het morgen over kan zijn bestrijd ik.
            Het zijn allemaal kleine stapjes geweest en waar ik nu sta neemt niemand me meer af. Ik heb het bereikt om tot nu toe het contact mijn kind in stand te houden en dat is voor nu het resultaat.

            Ik heb een band met mijn kind, en zij heeft een vader waar ze af en toe tegen aan kan kruipen.

            Het begrip narcisme is door Joep zelf geïntroduceerd en is volgens mij een valkuil waar hij niet in moet vallen omdat het weer verder van de beschermend en zorgende taak die je als vader hebt (ook als je je kind niet kan zien!) afhoud.
            Ik verdiep me inderdaad niet erg met de wantoestanden in familierechtland (heb gemist vaderschap wel gelezen overigens) want ik concentreer me op mijn eigen zaak en heb daar weinig ruimte voor, anderen kunnen en doen dat veel beter.

            Een tip voordat je me weer bestraffend toespreekt, lees het boekje ‘de Tao van Pooh’ eens!

            En laat mij dan eens horen wat je geleerd hebt,

            groet

            Jitschak
            henri moll 27-08-2009 21:44
            Er is niemand die onaantastbaar is. Joep niet, jij niet en ik niet.
            Dat je geìnteresseerd bent in zogenaamde werkelijke motieven van Joep Zander is diep treurig. Hoort hij soms bij één of de andere terreurgroep, een stille cel of zo…
            Voor je mensen om je heen van advies wilt gaan dienen omtrent de materie rond het familierecht raad ik je aan je kennis eerst eens bij te gaan spijkeren. Je weet namelijk niet waar je over praat zoals je in bedekte termen zelf eigenlijk al aangeeft.
            Daarna kunnen we elkaar titels aanbevelen, echter wel in de juiste context alsjeblieft.
            Tot die tijd adviseer ik je ongevraagd eigen motieven en intenties eens aan een grondig onderzoek te onderwerpen waarbij het geen kwaad kan tevens enige basisbegrippen van de psychologie tot je te nemen. Te beginnen met het begrip spiegelen…

            Een groet
            Jischak 28-08-2009 01:17
            Dag Henri,

            Het was tegen het zere been blijkbaar, ik raad je aan mijn reactie nogmaals en deze keer goed te lezen voordat je een briesende reactie op mijn log zet. Je hebt er werkelijk helemaal niets van begrepen,

            groet,

            Jitschak
            henri moll 28-08-2009 10:17
            Nee Jitschak, ik blijf feitelijk en kan alles onderbouwen.
            Je komt nu zelf met insinuaties en een lege opmerking.
            Verklaar je maar nader zou ik zeggen, te beginnen met de zogenaamde werkelijke motieven…

          2. Bovenstaand laatste bericht op de volkskrantblog van Jitschak is nooit meer beantwoord. De blog is zelfs kort daarna in zijn geheel verwijderd. Voor de goede verstaander zal de reden duidelijk zijn.
            Toch wens ik er nog op terug te komen omdat het commentaar van Jitschak op vele manieren kenmerkend is voor onze tijd.

            Eerst wil ik even opmerken dat ik niet weet wie Jitschak is. Zijn verhaal is gespeend van feiten en op grond van de wijze van schrijven van deze Jitschak durf ik zelfs te twijfelen aan het gegeven of deze Jitschak wel een manspersoon is.
            Opmerkingen omtrent `waarheidsgevoel` en `vanuit eigen gevoel reageren` zijn doorgaans kenmerken van een vrouwelijke wijze van beschrijven; raadsrapporten staan er vol mee.
            Hiermee laat ik de mogelijkheid open dat Jitschak dermate beïnvloedt is door de vrouwelijke signatuur in familierechtland dat Jitschak dit bewust/onbewust heeft overgenomen.

            Opvallend is dat deze Jitschak beweert uit te gaan van het belang van het kind, dit zelfs de titel van zijn/haar blog is, zonder verder ook maar iets zinnigs te zeggen over wàt dan wel dat belang is behoudens het behouden van het contact als vader met je kind. Hiervoor dient alles te wijken, gesteund door ene Martine Green/Delfos.
            Het komt niet in Jitschak op dat de belangen van het kind (beetje vreemd; Jitschak beschrijft zijn kind als het kind) niet echt gediend zijn over een periode van bijna vijf jaar met een afwezige vader en een verstotende, de regie voerende moeder. Er is geen besef over de problematiek die een vijf maanden oud meisje kan ondergaan door een vaderverstotende moeder, door een agressor, omtrent hechtingsproblematiek en andere ontwikkelingsproblemen die zich op latere leeftijd kunnen ontwikkelen tot een scala aan psycho-pathologiën.
            Nee, zijn (voor het gemak) boodschap is het gegeven dat ten alle tijde de vader het contact tegen elke prijs dient te onderhouden met zijn kind, welke het ultieme belang van het kind schijnt te zijn. Hiermee voorbijgaand aan het feit dat dit de periode van vijf maanden tot aan vijfeneenhalf jaar van de leeftijd van zijn dochter niet is gelukt. Dè periode dat het fundament onder het leven van een kind zich ontwikkeld was Jitschak de grote afwezige.
            Dit schijnt verder geen punt te zijn want Jitschak was tot de overtuiging gekomen door één of ander vrouwspersoon dat hij onterecht een slachtofferpositie had ingenomen en dat hij vóór alles het belang van zijn dochter voor ogen moest houden. De paradox in deze ontgaat hem volledig.

            Maar: dit was zijn redding.
            Na bijna vijf jaar kan hij zijn dochter weer sporadisch zien en zichzelf beschouwen als de overwinnaar in de traditie van de door hem aangehaalde Churchill.
            Zijn ego nagenoeg ongeschonden. Hij was geen slachtoffer, nee, hij was een overwinnaar.
            Niet beseffende dat het bijna vijf jaar had geduurd voor hij zijn wettelijke, zijn biologische, zijn sociale, zijn morele en zijn ethisch recht had behaald die hij in alle opzichten vanaf het prille begin al had bezeten.

            Vanuit zijn overwinnaarspositie meende Jitschak anderen te kunnen helpen die worstelden met dezelfde problematiek.
            Vanuit een, zoals hij zelf aangeeft, positie waarin hij geen enkele kennis had opgedaan over de wantoestanden in het familierecht presteerde hij het om de vaderorganisaties in zijn geheel en Joep in het bijzonder aan te vallen als zijnde zielige mannen die zich in een slachtofferpositie manouvreren.
            Absurd, een vader die zich vijf jaar getroost om in alle opzichten zijn recht te halen en zichzelf niet als slachtoffer maar als overwinnaar ziet, andere lotgenoten aanvallend als zijnde slachtoffer. Vijf jaar lang heeft een legertje, voornamelijk bestaande uit vrouwspersonen, hun brood verdiend dankzij een genereuze Jitschak die niet meer dan een in alle opzichten ethisch recht bevestigd wilde zien.
            De natte droom van de hard-core feministe; de totaal getemde man in een illusionaire overwinningsroes.

            Het heeft weinig zin meer over deze Jitschak uit te diepen. Ik denk dat de boodschap duidelijk is, maar wat is de moraal van dit verhaal?
            Het is niet belangrijk of Jitschak een man of vrouw is. Het is niet belangrijk te constateren dat zijn strategie een kopie van die van Maarten van Sos-Papa is aangaande wijsheden uit het taoïsme, dat hij in die zin plagiaat pleegt zonder bronvermelding.
            M.i. is het belangrijk te beseffen dat deze Jitschak, zoals zovelen vandaag de dag, geen enkel oog of besef heeft aangaande de fundamentele bron van deze materie. Hij verliest zich in één van de vele randverschijnselen die debet zijn aan de ondoorzichtigheid van familierechtland voor de doorsnee burger en diegene die zijn eigen verhaal weigert uit te breiden naar die van lotgenoten.
            Dè Bron van dit alles is onrechtvaardigheid, immoraliteit, een in àlle opzichten onethisch gebeuren!
            Al het andere is slechts een facet van deze onrechtvaardigheid waarin zovelen zich zo makkelijk kunnen verliezen.
            Het moet een ieder in ons land duidelijk worden dat een Mens die zijn / haar kind niet mag zien slachtoffer is van een primitieve en onmenselijke praktijk. Dàt is de basis van waaruit verdere invullingen kunnen worden gegeven. Dat is de basis van waaruit oeverloze en oneindige discussies over randverschijnselen eenvoudigweg vermeden kunnen worden, door te wijzen op het ethische aspect ervan.
            De blog van Jitschak is in die zin wartaal. Een ieder die ooit iets wil beweren over het belang van het kind dient dit eerst te definiëren anders praat je enkel over lucht.
            Een ieder die uitspraken doet over de RvdK of JZ zonder zijn eigen waarde-patronen te onthullen dient niet serieus genomen te worden, medewerkers van deze organisaties dienen dus ook niet serieus genomen te worden zolang ze het belang van het kind niet duidelijk kunnen maken. Interpretaties van de wet door rechters inzake het belang van het kind zijn als wartaal te bestempelen zolang de basis niet door de hoogste ethiek bepaald is.
            Ethiek is tenslotte de oerbasis van alle kennis en wetenschap die de mensheid heeft verzameld. De ethiek zal ook de basis zijn van een aanstaande integrale definitie van het belang van het kind. Integraal heeft als basis de ethiek.
            Hiermee zetten we een eigen toon die het in zich heeft alle kritiek te doen verstommen, bepalen we onze eigen spelregels die diep gefundeerd zijn en kunnen we eindelijk een aanvang nemen deze wereld een klein beetje beter te maken op basis van het enige constante in ieders leven; ontwikkeling.

  2. Joep, je geeft aan dat maatschappelijk de strijd zeker gevoerd moet worden.

    Ervan uitgaande dat de maatschappij bedoeld is voor de bescherming en ontwikkeling van haar burgers.
    Constaterend dat dit tegenwoordig een doel op zich is geworden, ten koste van haar burgers.
    Dat de linkse partijen zich vooral concentreren op sociale en culturele vraagstukken waarbij doorslaggevend is wat het beste is voor zoveel mogelijk burgers, zelfs al is het in strijd met de rede en de moraal.
    Dit de kern is van veel huidige problemen; de strijd tussen maatschappelijke belangen en het intellect. Denk aan gelijkwaardig ouderschap wat voortkomt uit het hogere intellect maar strijdig is met veel belangen.
    Vraag; hoe zie je je inzet voor de SP in deze, waarbij juist het vermeende sociale het probleem blijkt te zijn?

    1. Hoi Henri,

      Ik bepleit uiteraard niet het klakkeloos volgen van de grootst gemene deler. Rede en moraal zullen voor een politicus/ca altijd leidend moeten zijn. Met het risico om dan maar niet herkozen te worden.
      De SP volgt niet de grootste meerderheid, maar de grootst spraakmakende meerderheid. Dat zijn bijvoorbeeld de jeugdzorgers met hun eigen belangetjes die klaarblijkelijk in de partij nogal aanwezig zijn. Toch hoor ik daarover de laatste tijd, ook van de SP meer kritische geluiden. Dit even als korte eerste reactie. Ik kom hier nog een keer op terug.

      1. Ter verduidelijking; Een kind hóórt bij de moeder is een moralistische opmerking en wel een biologische moralistische opmerking.
        Het is beter dat het kind bij de moeder is, is eveneens een moralistische opmerking. Deze kun je maatschappelijk of sociaal moralisme noemen waarbij de belangen van de huidige samenleving beter gediend zijn bij zo een oplossing.
        Een kind hoort bij beide ouders is ook een moralistische opvatting welke voortkomt uit het ontwikkelde intellect, de rede.
        Hier staan drie verschillende opvattingen tegenover elkaar waarbij duidelijk is welke de meest ontwikkelde is.
        Alle linkse partijen danken hun bestaan aan morele opvattingen welke voortkomen uit een sociale moraal. Deze sociale moraal is de reden van de huidige wantoestanden in het familierecht. Vandaar mijn opmerking over de strijd tussen maatschappij en intellect en mijn mening dat er bij politiek links nooit iets te bereiken zal zijn. Ze zullen zichzelf dan eerst de nek moeten omdraaien.
        Er zijn verschillende vormen van moraal en elke politicus zal zich wel op één ervan kunnen beroepen.

  3. Hoi Henri,
    Dit kan ik niet helemaal volgen. Volgens jou hebben linkse partijen per definitie een sociale moraal en andere partijen mogelijk niet. Bovendien zou die sociale moraal in strijd zijn met de rede. Ik zie die tegenspraak sociale moraal en rede niet zo. Ik zie dat het afzonderlijke overwegingen kunnen zijn, maar ik zie dat ze ook elkaar kunnen versterken. De moraal van de SP is bijvoorbeeld volgens het programma gebaseerd op gelijkwaardigheid. Dat noem ik tevens een redelijke moraal. Op grond daarvan steunt de SP in principe gelijkwaardig ouderschap.
    Daartegenover kent de SP ook een minder redelijke stroming die op grond van vermeende waarheden en valse insinuaties meesterlijk manipuleert met een gros dubbelzinnigheden die blijk geven van een dubbele moraal ten aanzien van bijvoorbeeld die gelijkwaardigheid.

  4. Je kunt redeneren vanuit de optiek wat het beste voor het grootste aantal mensen is, wat heel iets anders is als redeneren vanuit wat goed of waar is. Als opvoeding een ethische zaak is dien je alles met betrekking tot onze kinderen vanuit de hoogst mogelijke ethische standpunten te zien en een ieder weet dat dit heel wat anders is dan een juridisch of sociaal standpunt, laat staan vanuit willekeurige belangen die mettertijd veranderen.
    De linkse partijen zijn groot gegroeid op sociale en culturele golven in de tijd, dat is hun basis. Deze basis bestaat vandaag niet meer en is de hoofdreden van het verval van de PvdA. Wij moeten weten dat je mensen niet meer de straat op krijgt. Bij een sociale moraal als basis hoort een overeenkomstige vorm van rede en we zien dat deze niet meer voldoet omdat de doorsnee burger geïndividualiseerd is. Deze individualisering vanuit het sociocentrische zoals dat genoemd wordt is eenvoudigweg een hogere vorm van ontwikkeling. En dàt is belangrijk te beseffen.

    Hier moet ik eerst even een opmerking tussendoor maken; het stadium vòòr het sociocentrische is het egoïstische en het stadium ná het sociocentrische is het relativistisch/individualistische stadium. Veel mensen kunnen de stadia voor en na verwarren, wat de pré-trans-fallacy genoemd wordt en waar veel vaders slachtoffer van zijn geworden door socio-centrische psychologen die de vaders narcistisch noemen, hiermee pré en trans met elkaar verwarrend.

    Zijn dit stadia van persoonlijke ontwikkeling, deze corresponderen met stadia van morele en maatschappelijke ontwikkeling. Het socio-centrische correspondeert met het vierde stadia van het morele oordeel welke recht, wet en gezag behelst. De maatschappij wordt hier beheerst door regels en is doelgericht.
    Misschien een beetje taaie stof, maar het is glashelder in het duiden van wèlke vorm van rede er wordt gebruikt en wèlke moraal/ethiek er aan ten grondslag ligt. M.a.w. de dubbele moraal waar je over spreekt is op deze wijze eenvoudig te duiden waardoor zo’n iemand zich wel twee keer bedenkt dit nog eens te doen.

    De eenvoudigste oplossing voor de problemen waar wij als vaders ons voor gesteld zien is eenvoudigweg verdere ontwikkeling. Politiek gezien zijn de linkse partijen hier een sta-in-de-weg. Zij zullen in de toekomst verantwoordelijk worden voor menig regressieve tendens. De liberalen zullen mee kunnen doen, mits zij weer zuiver liberaal worden. De christelijke partijen zullen het voortouw moeten nemen door hun normenpakket in te ruilen voor het universele menselijke waardenpakket.
    Het morele oordeel van de burger moet zich ontwikkelen van naïef hedonistisch naar een universele ethiek. De cognitie moet integer worden, het ego geïntegreerd met een systemisch ego-type. Het affect zorgzaam en mededogend met recht voor allen,met een moreel karakter die waardegericht is.

    Een heel verhaal, even in het kort, waar ik van hoop dat de principes duidelijk zijn. Het voortgaande proces vanuit het sociale betekent niet a-sociaal, maar kun je beter verstaan als trans-sociaal waarbij de kwalitatief goede aspecten vanuit het sociale natuurlijk behouden blijven.

    En om weer even met beide benen op de grond te komen: Op grond van de heden ten dage bekend staande feiten op het gebied van de ontwikkeling van mens en maatschappij kan glashard beweerd worden dat ons familierecht-systeem een primitief systeem is, dat rechters en advocaten die zich hieraan compromiteren moreel gesproken onderontwikkeld zijn en dat de vorm van rede die gebruikt wordt de kleuter-stadia niet gepasseerd is.
    Het confronterende is tevens dat een vader die zich neerlegt bij een rechterlijke beslissing die onethisch genoemd kan worden eigenlijk aangeeft zelf de stadia van wet en orde nog niet ontgroeit te zijn. Hier kun je lang over nadenken…
    Het maakt tevens duidelijk waarom ik zoveel waarde hecht aan een integrale invulling van het begrip belang van het kind, omdat hier de sleutel ligt tot hervormingen binnen het familierecht!

  5. Zojuist werd ik gebeld en werd me verteld dat de laatste bovenstaande opmerking een iets te grote sprong was, iets wat een beetje het gevaar is bij een integrale benadering, vandaar de volgende toevoeging:
    Een integrale invulling van het belang van het kind behelst een definitie die compleet is, in die zin dat elke andere invulling er binnen moèt vallen. De enige basis die zo een definitie kan dragen is het begrip ontwikkeling als zijnde het enige constante in het leven van het kind, welke eigenlijk staat voor het ware. Dit op zijn beurt moet gedragen worden door het goede, wat logischerwijs het ethische impliceert.
    Een harmonieuze ontwikkeling is derhalve de meest gewenste situatie voor een kind.
    Deze integrale definitie kan tevens de tekortkomingen van Raad, rechter en wetgeving eenvoudig duiden, feitelijk en empirisch bewijsbaar.
    Hiermee komen we op het punt dat Raad, rechter en wetgeving gewoon niet meer toereikend zijn om beslissingen te nemen en komen we op het punt dat het goede als zijnde de ethiek weer een vooraanstaande plaats kan innemen waardoor feiten logischerwijs weer belangrijk worden. Een moeder die weigert heeft dan gewoon therapie nodig, punt.
    De stok achter de deur wordt dan vervolgens Donner’s nachtmerrie-scenario, welke hij gelukkig tevergeefs heeft geprobeerd onmogelijk te maken, waarin de staat op alle fronten verantwoordelijk wordt gesteld.
    Het begrip belang van het kind is de mooiste sleutel die ons is nagelaten en een fascinerend aspect is dat het EVRK op geen enkele wijze hiermee in tegenspraak zal zijn.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.