Cookies

Dries en de afdrijving

Dries van Agt is  me vooral bijgebleven van de rellen rond abortuskliniek Bloemenhove. Hij wilde deze sluiten. Gisteren was hij bij Pauw en Witteman om zijn steun aan het Palestijnse volk uit te leggen. In zijn politieke loopbaan had hij vaak voor Israël gekozen en hij heeft daar al weer een hele tijd spijt van. Spijt die hij nu in de vorm van een boek heeft gegoten.

Ik ben in het algemeen zeer onder de indruk van mensen die kritisch naar hun eigen verleden kijken en daar ook iets mee doen.

Bij mij hangt nu de vraag hoe Dries van Agt naar zijn eigen anti-abortusverleden zou moeten kijken. Ik was zelf in de tijd van die acties voor Bloemenhove vrij reflexmatig voor abortus en ook voor de feministische eisen voor volstrekte autonomie in de vrouwelijke besluitvorming. Moederlijke besluitvorming eigenlijk, maar zo werd het meestal niet genoemd om het sentiment dat het een beginnend kind is te onderdrukken vermoed ik.

Ik ben niet beland bij een totale 180 graden omzwaai. Maar ik kijk er wel inmiddels anders tegenaan. Abortus moet soms kunnen en vòòr het feminisme leidde het absolute abortusverbod tot veel misstanden. Maar het idee dat abortus een kwestie is waar mannen niets mee te maken hebben verwerp ik inmiddels hartgrondig. Vader en moeder ben je zeker al vanaf de conceptie, misschien zelfs wel vanaf het moment dat er een bedoeling is om een kind te maken.  Dat is mijns inziens ook het goede moment om een ouderschapsplan te maken. Het is trouwens ook de wens van het feminisme dat vaders zich verantwoordelijk voelen voor de conceptie. Zoals meer bij het feminisme voorkomt werd die verantwoordelijkheid in de praktijk maar naar één kant uitgelegd.  Wel plichten maar geen rechten voor mannen. Hoe je je als man in godsnaam dan verantwoordelijk moet voelen voor je kinderen is mij een raadsel gebleken.

Het zou goed zijn als vriend van Agt dit punt nog eens zou belichten. Was zijn tegenstand tegen Bloemenhove een dogmatisch katholieke reactie, of had het ook elementen in zich van gezamenlijk gedragen ouderschap. En hoe ziet hij dat nu?

Dit brengt me bij een van de dragers van het feminisme, Anja Meulenbelt. Nog géén 180 graden draai. Voor de Palestijnse kwestie hoeft dat ook niet, dat heeft ze altijd al gezien zoals Dries nu. Maar met betrekking tot die abortuskwestie, zou ze al aan een klein draaitje toe mogen zijn. Ik zie dat ze de laatste tijd nog weinig aan het woord komt in emancipatiezaken. Zo zag ik een nummer van het SP-kaderblad voorbij komen dat het thema Emancipatie belichtte zonder een stukje van haar prominente lid Meulenbelt.  Een teken aan de wand misschien. Met oude aartsvijand, nieuwe bondgenoot Dries als voorbeeld misschien?

Het onderwerp Israël heeft met vrouwen gemeen dat het onderwerp als vanzelf wordt geassocieerd met slachtofferschap. En dat is geen fictie natuurlijk. Maar slachtofferschap mag nooit legitimeren tot wandaden.

meer over de Bloemenhove-akties

de verklaring van Langeac (gezamenlijk beslissen)

0 antwoorden op “Dries en de afdrijving”

  1. Er zijn meerdere voorbeelden van oud-politici die op een gegeven moment een grote ommezwaai hebben gemmakt. Te denken valt aan Clinton, Gore en onze eigen Ruud Lubbers.
    Gezien vanuit de bekende behoeften-hiërarchie van Maslow waar op rijkdom macht volgt, is dit duidelijk te begrijpen.
    Als de menselijke behoeften bevredigd zijn blijft enkel de transcedente transformatie nog over. Dit geeft te denken over de motieven van onze huidige politici, maar biedt misschien hoop over het naderende einde van de democratie. Een terugkeer naar een landsbestuur van wijze, oude mannen…

  2. Stel dat je als zwangere vrouw een goeie relatie hebt met een partner (bijvoorbeeld een man), dan lijkt het me logisch dat je belangrijke zaken zoals zwangerschap, abortus met je partner doorpraat.

    Maar uiteindelijk beslist de vrouw: baas in eigen buik. Want moest het anders zijn, dan zou er een situatie kunnen ontstaan waarbij de vrouw een abortus wil maar haar man zou haar kunnen dwingen om het kind te houden: een belachelijk idee – dat zou al helemaal betekenen dat vrouwenlichamen het bezit zijn van mannen.

    “Moederlijke besluitvorming eigenlijk, maar zo werd het meestal niet genoemd om het sentiment dat het een beginnend kind is te onderdrukken vermoed ik.”

    Nee, gewoon omdat het dat niet is. Het is besluitvorming van een vrouw in al haar complexiteit. Wij zijn geen hokjes.

  3. (commentaar in tweede instantie aangevuld)

    Ah, een lang verwachte reactie. Bedankt Tikara.

    Ik ben het met je eens dat een vader (ik zeg niet man, maar vader om de relatie met het kind uit te drukken) uiteindelijk niet een veto kan geven over abortus of over niet-abortus. Maar ik vind ook dat een vrouw niet zomaar abortus mag plegen als de vader dat niet wil. Want dat zou moeders de macht en verantwoordelijkheid geven en de vader ondergeschikt maken. En dan heb ik het uiteraard over een situatie waarbij van beide kanten voor conceptie gekozen is. Dus ik heb het hier niet over verkrachting of iets dergelijks. Ik bedoel als er gewild geslachtsgemeenschap plaatsvond zonder voorbehoedsmiddelen.

    Maar nu is de praktijk dus dat de vrouw onder alle omstandigheden (nou ja binnen de andere wettelijke voorwaarden) zelf, autonoom, kan kiezen.
    Ik begrijp dat we het er over eens zijn dat dát in ieder geval niet goed is, immers heb jij het over relaties waarbinnen beide het samen moeten beslissen.

    Ok, ik wil je ten dele gelijk geven voor wat betreft het punt over moederschap. Zwangerschap is een onderdeel van moederschap maar ook van de integriteit van de vrouw als geheel. Dat kan ik vatten. Om die reden denk ik ook dat ik vind dat de stem van de vrouw uiteindelijk iets zwaarder mag wegen. Dat beetje meer moet dan dus niet gaan over het moederschap; dat staat gelijk aan het vaderschap, maar moet dan gaan over de eventuele bedreiging van de lichamelijke integriteit van de vrouw als zodanig.

    Je gaat overigens niet in op de door mij gestelde feministische spagaat van de eis aan de vader om verantwoordelijk te zijn voor de conceptie versus de eis dat de vrouw een veto heeft over het voortleven van de vrucht.

Laat een antwoord achter aan henri Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.