11111 stappen was wel het minste dat mijn zoon wilde halen op zijn stappenteller. Op school doen ze een project Bewegen Gisteren avond laat met mijn zoon dus aan de wandel door de buurt in een recordpoging voor zijn klas.
Het bijzondere aan zo’n wandeling is dat het een hele bijzondere manier is om door een wijk te lopen waar ik toch al weer bijna 20 jaar woon. Je weet niet wat je ziet. Je ziet het namelijk door de ogen van een jongen.
Dat betekent dat de wijk ineens een ontdekkingsgebied is waar allemaal duistere doorgangetjes inzitten en bijzondere objecten. Snelle wegen van het een naar het ander. herinneringen aan eerdere ontdekkings- en speurtochten.
Het principe is mij uiteraard niet geheel onbekend. zelf ben ik ook jongetje geweest en ontdekte telkens een nieuwe schil om mijn ouderlijk huis. Ook schillen met gevaren. Andere jongetjes of jongens, mogelijke pedofielen soms door bezorgde moeders verbeeld in een lading Spaanse gastarbeiders.
Als kinderwerker in een buurthuis maakte ik er een keer een project van. Kinderen hun eigen plattegrond laten tekenen met alles erop en er aan. Een van mijn leukste projecten in buurthuis de Ezel in de Heerhugowaardse schilderswijk.