Cookies

Mensenrechten

“Mensenrechten? Daar gaan we weer. Denk eens aan het belang van je kind.”
“Maar mijn kind is toch ook een mens?”

De crux uit een discussie zo’n dertien jaar geleden tussen mij, Viola Holt en Else-Marie van den Eerenbeemt in het programma “Ik mis je zo”.
De moeder van onze dochter gebruikte “haar” kind als wapen om mij in de hoek te drukken. Ik weigerde terug te vechten, maar moest op een gegeven moment staande houden. De moeder schreef letterlijk dat mijn dochter nooit meer mijn achternaam tegen mocht komen, ze schakelde zij de rechters en de kinderbescherming in om mij verder in de hoek te drukken. Die accepteerden een achternaamswijziging. Ik weigerde hun als tegenstander te zien, maar moest me staande houden.

Uiteindelijk deed ik dat onder andere door een hongerstaking te beginnen midden op de Brink in Deventer. Voor de deur van het plaatselijke gerechtsgebouw waar een deel van de vertoning zich afspeelde.
Maar dat had ik niet moeten doen volgens Else Marie. Ik had een kaartje moeten sturen. Dat deed ik ook al, maar dat soort dingen werden door de moeder tegengehouden. En als je daarmee doorgaat kun je daarvoor van de rechter een boete opgelegd krijgen.
Elke uiting dat je nog leeft, dat je nog verzet pleegt tegen deze mishandeling van de ouder-kind-relatie wordt je, nog steeds, kwalijk genomen.
Een verwijt onder het mom van het belang van het kind, want als jij je als ouder niet gauw onzichtbaar maakt blijf je degene waartegen je kind te pletter wordt gedrukt.

Ik kom op dit verhaal omdat ik net de filmpjes van dertien jaar geleden uit de kast heb gehaald om te digitaliseren. Daar zit ook een filmpje bij waarin ik met Wouter deze traumatische ervaring met Else-Marie en Viola probeer te verwerken.
Het was mede aangrijpend doordat ik veel respect heb voor een aantal opvattingen van Else-Marie en haar ook graag citeer met een van haar uitspraken.
Ik kom er hier nog op terug, hopelijk met méér beeldmateriaal.

Geen lucht; een kernuitspraak van Else-Marie
Vervolgblog hierover

schoutenweg 41 Deventer

0 antwoorden op “Mensenrechten”

  1. Omdat ik mijn blogjes kort wil houden kan ik niet kwijt wat ik allemaal over die uitzending destijds kwijt wil. Ik zal uit mijn materiaal nog een fimpje samenstellen. Eigenlijk was het meest ergerlijke aan die uitzending dat Holt me tot drie keer toe vroeg wat ik dan wel tegen de moeder van mijn kind had. Tot drie keer toe moest ik dat rustig repliceren met; ik heb niet zozeer wat tegen de moeder van mijn kind. Ik wist dat mijn slechtste reactie zou worden uitgezonden (het was semi-live). Het was een beetje een variant van de haan die drie keer kraaide:”Respecteer de andere ouder” en die dan de nek wordt omgedraaid omdat dat niet in het programma paste. Het programma was van te voren uitgeschreven. Ja letterlijk. Mijn uitspraak paste niet meer binnen het script. De vraag staat dan: Wiens programma bepaalde dit programma?

  2. Blijkbaar hebben de moeders niet door, wat voor een emotionele schade zij aanrichten bij het kind dat zij de vader ontnemen en bovendien manipuleren met een forse dosis wrok en vaderhaat. Vaak zijn dergelijke moeders borderliner en een groot talent in emotionele manipulatie van schoolhoofden, jeugdzorg enz. We spreken wel eens over de rechten van het kind…hoezo?: Geef kinderen het recht terug BEIDE ouders te blijven zien. Bij moedwillig niet nakomen omgangsregeling geen slappe geldboete (die ze toch niet kunnen/hoeven te betalen maar celstraf.
    Een kind zijn/haar vader ontnemen is zware psychische kindermishandeling!

  3. Als ik materiaal van zes jaar geleden weer doorkijk komt met dezelfde gang alle woede, pijn, frustratie en verdriet weer terug. Ik neem aan dat dit bij jou, na dertien jaar, eveneens het geval is.
    Deze diepe emoties zijn ergens in je systeem verankerd, klaar om weer naar buiten te komen als tijd en omstandigheden er rijp voor zijn. Volgens mij is het nog braakliggend terrein eens te gaan onderzoeken wat de gevolgen voor vaders zijn die gedwongen hun kinderen moeten missen op sociaal, cultureel, fysiek en vooral psychisch terrein. Misschien te uitdagend voor het legertje sociologen?

    Alleen al deze persoonlijke ervaring geeft genoeg informatie over wat het voor een kind betekent om afgesneden te worden van de vader. Ook dit blijft ergens in het systeem van het kind zitten, met alle mogelijke kwalijke gevolgen voor de toekomst inzake ontwikkelingsmogelijkheden.
    De vraag of dit indruist tegen het kindsbelang en/of de fundamentele mensenrechten is voor een gezond mens een open deur intrappen.
    Het enige antwoord wat volgt op de vraag; `Hoe heeft het in godsnaam zover kunnen komen?`, is te concluderen dat andere belangen dus zwaarder wegen.
    Voor mij is dit het enige juiste antwoord want enig gezond besef aangaande de menselijke waarden en de moraal is een ieder die beroepsmatig in dit wereldje werkt volslagen onbekend.
    Personen als Holt en consorten zijn niet meer dan media-hoeren en doen alles ter meerdere glorie van het eigen ego.

  4. We waren in de hele wereld kwaad, dat Nelson Mandela op Robbeneiland in Zuid-Afrika was opgesloten en afgezonderd van zijn volk en familie door het apardheidsregime van destijds, waartegen hij vocht. Talloze vaders zien nooit hun kind meer, ik noem het vader-apardheid. Maar er is hoop, de hoop dat je kind ZELF ooit zal gaan zoeken, dus bij deze enkele tips:
    Maak een hyves site onder je eigen naam aan of: Zet een foto van je hobby (muziek, fotografie, tekeningen, en foto van jezelf) op bijvoorbeeld: FLICKR.COM of andere site, met je woonplaats + voor en achternaam.(zet daar nooit een foto van je kind op want ex kan juridisch moeilijk gaan doen)
    Kortom, als het kind op GOOGLE jouw naam intypt komt het kind vanzelf je foto en adres tegen, en als ze ouder worden gaan ze vanzelf stiekem zoeken, of willen ze soms dat kind aan de ketting leggen?Geef het kind de mogelijkheid om jou ZELF op te sporen, als ze gaan puberen bijvoorbeeld.
    Maak tevens een dagboek om later aan het kind te geven en verzamel bewijsmateriaal van tegenwerking die je als vader kreeg. Plaats filmpje van jezelf op you-tube dat je piano speeld of zo, met als titel: je eigen naam en woonplaats, kinderen zijn uiterst slim met computers, geef hen de mogelijkheid JOU op te sporen, internet-zoekmachines? daar kunnen treiterexen NOOIT tegen op.

    1. Dit wordt vaak gezegd door de onwetenden: `Later zoekt je kind je wel op.`
      Buiten dat dit in veel gevallen helaas niet gebeurt beschouw ik hoop als brandstof voor de misdeelden of illusie.
      Eigen verantwoording dient niet weggewuift te worden maar een ieder zou moeten onderzoeken wat hij zelf ten positieve kan bewerkstelligen t.b.v. eigen kind en t.b.v. andere vaders en kinderen.
      M.i. laat je je wegzetten d.m.v. hoop en dergelijke initiatieven en zou je je beter kunnen richten op het hier en nu en op morgen.
      M.a.w. de barricaden op, op een wijze die aansluit bij je mogelijkheden.

  5. Alhoewel het onthouden van toegang tot de andere ouder m.i. inderdaad kindermishandeling is zoals Harold stelt, heb ik dit nooit durven gebruiken.
    Ik ben als de dood dat dan de KinderBescherming erbij gehaald wordt, waardoor de kinderen helemaal het slachtoffer worden van een ambtelijke (gehakt)molen.

  6. Kinderbescherming????
    Google eens op:
    1: FALENDE JEUGDZORG
    2; MEISJE VAN NULDE
    3: ROWENA RIKKERS
    4: DE ZAAK SAVANNA
    Bestudee bij deze 4 punten eens de schandalige rol van de jeugdzorg.
    Als propagandamiddel (om zorgzaam over te komen) een 13 jarig verwende puber met haar bootje niet uit laten varen.
    Mij is EEN ding duidelijk, jeugdzorg zal het een rotzorg zijn als een treitermoeder omgangsregeling niet wil nakomen, het is een ouderwets clubje koffieteuten, opdoeken dat geldverslindend arrogant zootje onbenullen met anti-vader(man) houding.
    Steeds meer in de media is jeugdzorg(terecht) slechte naam aan het krijgen.
    Peter: vecht voor je recht en volg je gevoel.
    Niemand kan de tijd stoppen.

  7. Joep,

    Ik heb nooit geweten dat jij je dochter dertien jaar geleden een kaartje hebt gestuurd.
    Wel herinner ik me dat jij naar aanleiding van een rechterlijke uitspraak in hongerstaking bent gegaan. Midden op de Brink in Deventer. Voor het gerechtsgebouw in je caravan, tussen de winkelende mensen. Dat is een historisch feit wat in tegenstelling tot dat kaartje niet vergeten is.

    Jij hield van je dochter. Ik neem aan dat je nog steeds van haar houdt, want die aandoening van liefde voor je kinderen gaat, voor diegene die ermee besmet is, niet over…
    Ik weet dat. Ik ken je dochter niet, noch weet ik hoe jullie relatie was. Toch weet ik dat je van haar hield. Toen jij de rechter verzocht om vader te kunnen te mogen blijven van haar werd er door de RvdKb een onderzoek gedaan of dat wel kon. De conclusie was dat jij je dochter niet meer mocht zien, en daarmee mocht zij jou ook niet meer zien. Een argument was dat jij haar voorin je bakfiets had gezet en onderweg liedjes zat te zingen. Ik begrijp nog steeds niet wat daar aan mis was. Had je dat niet moeten vertellen of had je haar in een veiligheidsriem moeten vastsnoeren? Vreemd, vreemd. Mij zegt zo’n verhaal alleen al dat je van je dochter hield.

    Bizar is het dat die rechter geen omgangsregeling oplegde. Allereerst lijkt er een soort vijfde colonne werkzaam te zijn die liefde tussen ouders en kinderen, met name vaders, de nek om weet te draaien. Waar er ook maar een vermoeden is van liefde, echte genegenheid, een echte band waarin een kind zich ontwikkelt, daar wordt de maatregel genomen dat deze liefde zich niet meer kan ontwikkelen, dat die vergaat, vergeten wordt, onderdrukt moet worden, etc. Bizar. Vervolgens is het bizar dat de rechter geen OR oplegde en daarmee het elementaire mensenrecht, het recht van het kind op familieleven, schond. Als ik me goed herinner had Nederland het Europese Verdrag van de Rechten van het Kind toen nog niet ondertekend en schond het de mensenrechten. Los daarvan staat het EVRM (een internationaal verdrag) boven de Nationale rechtspraak. Zijn er verschillen, dan gaat het internationale verdrag voor.
    Onaanvaardbaar en bizar wat die rechter deed.

    Wat jij deed, was binnen de wettelijke mogelijkheden je stem laten horen. Je ging in hongerstaking. Dat weet ik nog. En je dochter zal het kunnen weten als ze op zoek gaat naar zichzelf, naar haar vader. Papa, waarom deed je dat? Zover is het nog niet, maar het zou zomaar kunnen gebeuren. Wat je ook deed, was een bijeffect van je missie: je stak andere vaders een hart onder de riem. Niet iedereen had de moed, de mogelijkheid, de inzichten om een dergelijke actie te ondernemen. Je zette een onaanvaardbaar probleem wel op de kaart. Je deed er wat aan.

    Stel je nou voor dat je actie beperkt zou zijn gebleven tot het sturen van kaartjes. Zou dat enig verschil hebben gemaakt? Voor diegenen die de toon zetten en de macht hebben is het altijd ongemakkelijk tegengeluiden te horen, zeker als ze het er in de grond mee eens zijn.

    Dan die discussie op de TV. Je zou zeggen: de pers en wetenschap zijn onafhankelijk. Nee, niemand is onafhankelijk van gedachtengoed, van de heersende macht. Vergeef het de dames maar.
    Zoals je het schrijft herken ik hem. Je zit erbij, je praat met een ander, met een gerespecteerd persoon en je wordt niet gezien. Je bent er en je bent er tegelijkertijd niet. Alsof je een virtueel figuur bent. Omdat het over je eigen kidn gaat een soort nachtmerrie, maar dan overdag in de volle schijnwerpers. Je wordt niet gezien als vader en als vader van je kind, wat ook nog eens twee verschillende dingen zijn. Jij in de rol van vader voor je kind, maar ook nog eens voor jouw kind haar vader. Ik herken die discussie als een soort standaard discussie. Alsof je helemaal in de Matrix bent opgesloten. Wil je eruit, wil je er vrij van worden, wel, hoed je dan, dan begint een hele neiuwe werkelijkheid zichtbaar te worden. Ik schrijf zo nu en dan eens wat over deze onderwerpen als vingeroefening om het ooit nog eens te kunnen verwoorden, zodanig dat het een verschil kan gaan maken. Dat de mensen, die het vaderschap nu in de ban hebben gedaan, die het probleem niet zien anders dan dat jij het probleem bent, eens geraakt worden en geïnspireerd worden om gelijkwaardig ouderschap na scheiding daadwerkelijk mogelijk te maken. Wie weet zit je over tijd in een nieuw programma RetroTV, waarin met dezelfde mensen gedateerde discussies nog eens gevoerd kunnen worden en zeggen Else Marie en Viola dan hele andere dingen, zien ze jou en erkennen ze jou als vader van je dochter. hoe zou dat zijn? Misschien is het klimaat over enkele jaren zo gewijzigd dat ineens breed gedragen de discussie gaat over de gemiste vader, de vader die jarenlang buitenspel gehouden werd. De pedagogen komen er blijkbaar pas de laatste paar jaren achter dat de vader al die voorafgaande jaren is overgeslagen. Mogelijk mogen we van die kant enige bijdrage verwachten. Tot die tijd is er maar één ding te doen: vader zijn, vader zijn, vaderschap aan de orde stellen, aan de orde stellen, aan de orde stellen en nog eens aan de orde stellen.

  8. Hoi allemaal, bedankt voor de reacties.
    Ik kom ook op de andere reacties nog terug, maar ik begin nu even Wouter te beantwoorden omdat hij al zolang en intensief bij dit verhaal is betrokken.
    Ik heb bijna (af en toe even ademhalen) het hele stuk eigen film waar Wouter en ik alles doorspraken teruggezien. We komen er nog een keer uitgebreider op terug Wouter.
    In ieder geval nogmaals bedankt voor je goed doorvoelde en betrokken reactie. Je bent daar erg goed in en het steunt mij. Ook al hebben we op een aantal punten wat tactische verschilletjes van inzicht over de inzet van emoties in de discussie.

    Er valt nog weer zoveel over te zeggen.
    Als er nog maar een vage notie over is van wat de Raad voor de K schreef over mij en liedjes zingen en op een bakfiets zitten dan wordt de essentie wellicht makkelijk vergeten. Wat de Raad destijds schreef was dat het wel leuk, maar niet verstandig is om liedjes te zingen en op een bakfiets te rijden.(zie http://joepzander.nl/therapie.htm ). Dit kan moeilijk worden uitgelegd als een andere visie op de veiligheid van de bakfiets (in verhouding met een fiets is een bakfiets lijkt me minstens zo veilig of onveilig en liedjes zingen, tsja gevaarlijk he). Nee waar dit over ging is dat vaders geacht worden serieuze dingen te doen met hun kinderen en geen leuke dingen. Letterlijk schreven ze dat ik teveel probeerde me als progressieve vader te profileren. Oftewel vaders dienen het hoofd der huishouding te zijn en zich bezig te houden met de grote strakke lijnen, niet met leuke dingen. Zoiets. Maar oordeel gerust zelf. De Raad heeft weliswaar, veel later, gezegd dat ze het rapport zelf gen recht vonden doen aan mij. Maar dat was niet alleen later, maar ook te laat.

    Dat over die Matrix. Ja precies

    Je retrovisie; ja dat is wel mijn droom; Ik vecht ervoor dat het niet meer gebeurt, maar mijn droom is ook wel dat het allemaal nog een keer doorgenomen wordt op de manier die jij schetst. Ik ben ook hoe langer hoe meer tot de conclusie gekomen dat het een nodig is om het ander te verwezenlijken en andersom.

    Hier valt veel en veel meer over te zeggen en ik hoop dat we elkaar kunnen opstuwen naar een nog beter antwoord op de ongein die onze kinderen en onszelf wordt aangedaan.

  9. De hele zorgsector (psychologen van jeugdzorg en daarbuiten) is echt een grote bron van ellende, met nul common sense en een hang naar negativiteit, roddel, achterklap, drama en nog meer ellende. Verzonnen of niet. Maak niet uit. Als ze maar interessant kunnen doen met veel drama en nog eens een flinke laag idioterie erbovenop. Dat mensenlevens verwoest worden, neeeeeee, ze bedoelen het goed. Het voelt gewoon zo lekker om deze macht te hebben en daarnaast een soort van stiry priveschrijfster te zijn maar dan vele malen sappiger dan een tijdschrift ooit zou mogen doen. Ze dromen ervan God te mogen spelen en met een psychopatenclub als de gemiddelde GGZ-instelling wordt het waarheid. Waar kan je heen als een psycholoog bullshit over je verzint? Nergens. Het zijn de ergste soorten mensen en het heeft me een partij macht om dingen stuk te maken. Geen vaardigheden om iets op te bouwen en wel alle macht om te vernielen. Hooligans zijn het, maar dan met aanzien. Stop die lieden NU! We kunnen niet kanger volhouden dat we van niets wisten, terwijl 1 op de 7 kinderen is overgeleverd aan de Jeugdzorg psychopaten en iedere medewerker in NL ten prooi kan vallen aan Arbodiensten die op zoek zijn naar werk.

  10. De wikipedia van Thomas Szasz is erg verhelderend.
    Ik zou het 10 jaar geleden niet hebben gelooft, maar weet nu hoe gezonde mensen door psychologen achtervolgd kunnen worden met verzinsels, roddels en achterklap. Niet zonder gevolgen. En iedereen luistert naar die psychologen of kiest ervoor wijselijk de mond te houden. Wat een ellende. En de staat houdt het verborgen, want er is teveel overlap in belangen.

  11. Nog steeds vind ik het te erg voor worden, dat kinderen met de zogenaamde ADHD eigenlijk aan de ketting worden gelegd, met medicijnen weliswaar: ritalin.
    Als ik met mijn zoontje had kunnen ravotten, spelen, voetballen enz, maar door tegenwerking instanties, heeft het kind momenteel geen vader, en zit die dikke muts daar met een zak chips op de bank, te lui om te werken, zielig doen tegen scholen en instanties, zelfs in de krant, en als het kindje weer eens te druk is: hopla, een kalmeringspil erin proppen, en maar liegen dat zijn vader hem niet wil zien…..laatst (op kosten van de gemeenschap natuurlijk)een maagverkleining laten den, ze hadden beter haar mond dicht kunnen naaien, want uiteindelijk is het kind van deze volgevreten verdraai-borderliner de dupe.
    Die dame noem ik geen moeder meer, maar een broedmachine die het geen barst kan schelen dat het kind zijn pa mist.
    Betreffende THOMAS SZASZ: Iedereen zou de film: one flew over the coockoosnest eens in zijn leven moeten zien…..

Laat een antwoord achter aan Harold Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.