Er was eens een meisje en dat heette Lisa. Haar moeder was arm en haar vader had ze al lang niet meer gezien. Haar moeder moest hard werken bij vreemde mensen om hun brood te verdienen. Haar vader was weggelopen vertelde haar moeder. Af en toe moest ze “pappa zeggen” tegen een vreemde meneer.
Lisa dacht dat haar eigen vader haar niet meer wilde zien. Zelfs de juffrouw van haar school wist niets over haar echte vader. Lisa was daar heel verdrietig over en was hem al bijna helemaal vergeten.
Zo begint mijn kerstverhaal, een variant op het meisje met de zwavelstokjes. Wie het helemaal wil lezen klikke hier
In mijn verhaal komt ook een kassajufrouw voor die Mies heet. Hoewel ik bij het schrijven van het verhaal voortdurend de Supermarkt op de hoek in mijn hoofd had, wist ik tot voor kort niet dat daar echt een kassajuffrouw werkt die de toch niet erg gebruikelijke naam Mies heeft. Ik zag het net op het bonnetje. Afin ik wens Mies net als mijn lezers een verlicht kerstfeest en een flitsend nieuw jaar.
Overigens is het geen toeval dat ook de school van het meisje een rol speelt in dit verhaal.
zie ook: meer over scholen en vaders
een heel extreme slechte-vader versie
even een naschrift.
Het door mij geschreven sprookje werd dus afgedrukt in de schoolkrant van de Vrije School de Kleine Johannes te Deventer.
Er zat een kleine verwijzing in naar een flink probleem dat ik met de directeur Evert Kozijn van die school heb. Over informatieplicht. Niet naar mijzelf, maar naar andere vaders.
Inmiddels is er besloten dat de schoolkrant voortaan toch maar liever “normale sprookjes” afdrukt. Normale sprookjes dat zijn sprookjes over vaders… spróókjes, snapt u.