Als je de alimentatie niet betaalt dan heet dat in België familieverlating. En dat is onder die titel strafbaar. Ook het niet nakomen van omgangsrecht is strafbaar. Maar dat valt onder een ander titel.
België staat bekend om mooi woordgebruik, met soms bijzonder beeldende of juist ontnuchterende doorkijkjes. Om van het laatste een voorbeeld te geven wil ik u het woord droogkuis eens laten proeven. Droog-kuis
Het woord familieverlating geeft een doorkijk naar de merkwaardige zogenaamd traditionele verhoudingen waarin de man slechts dient als spermadonor en betaalvader. Als juridisch en financieel ornament. En dan is het woord ornament bepaald nog veel te mooi gezegd voor deze banaliteit.
Juist omdat de betekenis van het psychisch en opvoedkundige in de steek laten eraan ontbreekt is hier de vader vies mee weggezet. Hij kan zijn gezin alleen financiéél verlaten. Voor de rest doet hij er niet toe. En dus ook niet als hij helemaal niet van plan was zijn kinderen emotioneel en sociaal in de steek te laten.
De kinderen die deze maatschappelijk ingebedde nonsens te voelen krijgen missen hun vader echter, graven zich in en komen misschien wel nooit meer boven. En als ze boven water komen moeten ze op zoek naar een vader die misschien wel letterlijk dan toch wel figuurlijk onder de grond ligt.Ik heb dit weekend teveel vaders gehoord die opgeven. Maar gelukkig geven sommige kinderen niet op. En dat blijft boeien.
Verlating is een van die woorden die in het kader van vaderschap een heel specifieke lading hebben. Vaders verlaten per definitie (heet het) hun kinderen, ook als ze door de moeder het huis uit geflikkerd zijn. Moeders verlaten “nooit” hun kinderen want ze trekken ze altijd achter zich aan, vaak bij de vader weg die dan zogenaamd de kinderen verlaten heeft. Ik pleit niet dat moeders meer verlaten, maar een beetje meer overlaten is misschien een goed idee.
Dit was het laatste blog in de trilogie in het kader van een aantal bezoeken aan België. Als u ze alle drie op een rijtje wilt: België