Cookies

Lila

update 14-07-16: Volledige naam van Henk R verwijderd op zijn verzoek ( zie reacties hieronder)

De vaderboeken van Patrick van Rhijn waren hier nog niet aan de orde geweest. Patrick schreef twee autodocumentaire boeken over zijn bedreigde relatie met zijn dochter. Ik had de twee imposante delen niet over het hoofd gezien, maar het was er nog niet van gekomen om ze te bespreken. Gelukkig heeft Rob van Altena zich er nu op gestort.

Zijn recensie bevat veel complimenten, vooral over de mooie stijl. Maar de afloop van het verhaal, te lezen in het tweede boek (Vaderstad) doet de wenkbrauwen fronsen. Het lijkt welhaast of Patrick een beetje teveel naar Henk R heeft geluisterd. Henk maakte voor IKvader een recensie over het eerste boek, Weg van Lila, waarin Patrick er nogal van langs kreeg en de vraag rees of zijn gevecht nou echt wel allemaal zo vanuit een goed vaderschap voortkwam.

Het tweede boek eindigt dan ook met een klassieke duik in het stof. Vecht maar níet als vader. Wat hij zich niet realiseert is dat dit dé boodschap is van de vaderverstotende maatschappij aan ons vaders. Deze boodschap werd het best verwoord door Ed Spruijt, zelfbenoemd scheidingshotemetoot. Spruijt liet noteren: “Daarom is mijn belangrijkste boodschap: doe je uiterste best om de communicatie met je ex-vrouw open te houden en ga desnoods door het stof.”

Tsja, dat heeft Patrick dus gedaan. Dit keer is het mijn  vraag (en van Rob): Deed je daar nou wel zo goed aan Patrick?

lees de recensie van Rob
recensie Henk R
Lila is trouwens ook de kleur van Gelijkwaardig Ouderschap en van de nieuwe opmaak van mijn homepage

schoutenweg 41 Deventer

0 antwoorden op “Lila”

  1. Door het stof voor je ex?
    Ze kan mijn rug op !!!
    Na door haar gestalk en getreiter (jaranlang), het kind gebruiken als machtsmiddel mij psychisch kapot te maken door contact tussen het kind en mij onmogelijk te maken?
    Een school onder druk zetten dat ik niet eens een kopie van het schoolrapport mag ontvangen.
    Waar is de vadertrots in dit land gebleven?
    Moeten we als een stel mietjes ons als rundvee (slechts goed voor de verwekking, en geldboompje) door alle achterlijke anti-vader regels in een hoek laten schoppen, door alle kinderloze dametjes (van de jeugdzorg-gestapo enz.)die het geen zak kan schelen als kinderen hun vader nooit meer zien na de scheiding door een borderline-treiterex??
    Geef kinderen het recht hun vader te zien na de scheiding, zonder dat vaders vergeefse peperdure mensonterende rechtzaken moeten aanspannen, als een dwarse ex de omgangsregeling aan haar laars mag lappen in dit land!

    NO WAY !!!!!!!

  2. Volledig mee eens. Laat het recht van het kind gelden. Een kind heeft RECHT op contact met beide ouders. De emancipatie(lees macht) van de vrouw, zeg ik als vrouw, is veel te ver doorgeschoten.
    Marleen.

  3. mailwisseling met Patrick van Rhijn; met toestemming geplaatst.
    —————————————–
    Hoi Joep,

    Dank je wel voor je mail. Ik heb je blog en de recensie van Rob gelezen. En om antwoord te geven op jullie vraag: Het zit hem denk ik in de betekenis die ik/je/wij zelf aan dingen geef/geven. En in de mate van zelfreflectief zijn. Ik zie het einde van Vaderstad dan ook zeker niet als een duik in het stof. In tegendeel. Ook kan ik me heel erg goed voorstellen dat je voor je kind vecht. Maar dat kan wat mij betreft op verschillende manieren. Het is de vraag waar je kind het meeste aan heeft.

    Om een voorbeeld te geven; Ik heb vaak gehandeld vanuit het idee dat ik een goede vader moest zijn en die was iedere dag bij zijn kind. Vandaag heb ik mijn dochter niet gesproken. Gisteren ook niet en grote kans dat voor morgen hetzelfde geldt, maar ik heb leren inzien dat ondanks het gemis mijn dochter gisteren en vandaag wél een goede vader heeft gehad. En dat zal morgen weer zo zijn. Dat inzicht zou vroeger een stap te ver zijn geweest. Natuurlijk zou ik mijn meisje het liefst iedere dag bij me hebben, net als de andere buitenspel geplaatste vaders en moeders die allen op hun eigen manier actie ondernemen, en dat is hun beste recht, maar ik kies ervoor om niet te blijven hangen in de staat van incompleet zijn. Het belang van mijn dochter moet ik niet verwarren met mijn eigen belang en andersom. Maar de liefde en de verbondenheid tussen ons staan daarnaast, ondanks de afstand in kilometers, als een paal boven water.

    De recensie van Henk Riemersma kende ik niet, maar ik moet zeggen dat als ik hem wel gekend had, hij geen invloed gehad zou hebben op mijn tweede boek. Voor mij is de recensie van Henk eigenlijk precies een voorbeeld van waar het tussen twee ex-geliefden (om even bij het thema te blijven) vaak fout gaat; in het trekken van al te snelle persoonlijke conclusies en het doen van aannames als ware de persoonlijke waarheid de universele. Zonder rekening te houden met de betrekkelijkheid van de eigen aannames en conclusies. Al snap ik ook wel weer dat dergelijke stellingname bij een recensie hoort. Het is zijn goed recht dat te vinden en het op te schrijven.
    Alleen, niets in het leven is wat het je lijkt. Zelfs je ‘boze’ ex niet. Ookal speelt ze in de strijd haar frustraties ten opzichte van haar ex uit over de rug van jullie kinderen. Ouders zijn in de wirwar van emoties voor, na en tijdens een scheiding bereid om te sterven voor hun eigen gelijk. Ze kunnen niet anders dan kijken door een gekleurde bril en er naar handelen. En juist die gekleurde bril, het willen hebben van het gelijk (bv: ‘Ze ís toch een trut, kijk maar, ze houdt de kinderen bij me weg’) of de doorkruiste verwachting (‘We zouden toch samen oud worden en nu is die lul er met de jonge secretaresse vandoor’) etc zorgt er mede voor dat noch moeder noch vader water bij de wijn doet en zo de communicatie blijft zoals die is; slecht.

    Wat ik eigenlijk wil zeggen in deze mail en in mijn boeken; Ik wens iedere ouder, man of vrouw, een liefdevolle omgang met zijn kind(eren) en ex toe en vooral ook het inzicht dat ze zelf net zo goed deel uitmaken van het geheel dat de situatie, de oordelen en de aannames in stand houdt, opdat de patronen van ‘in het eigen straatje denken’ doorbroken kunnen worden en er voor iedere betrokkene, ouders en kind, deuren open gaan die anders altijd gesloten zouden blijven.

    PS: Dat lila de kleur is van gelijkwaardig ouderschap wist ik niet, maar ik sluit me er graag bij aan ;-). Het is in de wereld van de aura’s en chakra’s de kleur van de tolerantie. Niet dat ik heel erg in die wereld thuis ben, maar daarom heb ik destijds in het eerste boek voor de naam Lila gekozen. Het is het vasthouden aan het gelijk willen hebben dat maakt dat er vaak niets verandert aan de communicatie tussen exen onderling en hun kinderen. Dat is een van de doelen die ik mezelf gesteld heb tijdens het schrijven van mijn boeken; om voor een zo breed mogelijk publiek een weg van tolerantie en dus omgangsmogelijkheden dichterbij te halen. En natuurlijk heb ik daarbij soms gebruik gemaakt van symboliek die afweek van hoe dingen hier in het echt gegaan zijn…

    Alle goeds,

    Patrick van Rhijn
    ———————————————-
    Beste Patrick,

    Bedankt voor je uitgebreide antwoord. Heb je er bezwaar tegen als ik die toevoeg aan de reacties onder mijn blog?

    Je antwoord roept nog een hoop reacties bij mij op. Ik denk dat je niet geod meeneemt dat juist genuanceerdheid en goed gedrag in het familierecht niet wordt beloond. Dat maakt de situatie erg complex.
    De crux van het salomonsoordeel wordt juist niet nageleefd wat maakt dat mensen eigenlijk gedwongen worden een strijd te voeren tegen elkaar.
    Niet iedere vader wil alleen zijn gelijk halen. Niet alles is gedekt met het spreekwoord waar twee vechten hebben twee schuld ( dat geldt ook niet voor allerlei andere misdragingen).

    Mocht je je er verder in willen verdiepen dan kan ik je nog verwijzen naar mijn eigen site, bijvoorbeeld: http://joepzander.nl/salomon.htm of het filmpje dat ik net gisteren op mijn blog plaatste waarin ik het 15 jaar geleden reeds allemaal poogde uit te leggen.

    Maar ik heb er ook alle begrip voor dat je het druk hebt.

    Joep Zander
    ———————————

    Hoi Joep,

    Het was mijn antwoord aan jou en Rob, niet zozeer bedoeld voor onder het blog. Maar het is, in zijn algemeenheid, wel hoe ik erover denk, al is er veel meer over te zeggen en tegelijk niets… want in mijn visie is een rechtszaak niet meer nodig wanneer beide ouders zich, ondanks de grote verschillen in mening en gedrag, tolerant en flexibel naar elkaar zouden weten op te stellen en niet de fout zouden maken de eigen belangen te verwarren met die van hun kind(eren) zoals nu vaak gebeurt en ook ik gedaan heb destijds. Ik ben niet pro vader en ook niet pro moeder, maar heel sterk pro beide ouders. Maar als je denkt dat mijn antwoord iets toevoegt, plaats het maar. Ik denk dat ik je gevoelens begrijp, ik vind het ook echt zuur dat ik net als andere vaders/moeders in vergelijkbare situaties, ondanks alle liefde, moeite, oneindige toewijding en goed gedrag toch aan het kortste eind heb getrokken terwijl de moeder van mijn dochter destijds besloot te vertrekken, maar nu het zo is moet ik het belang van mijn kleine, grote meisje dienen. En buiten dat het niet slecht is waar ze is, in tegendeel, heeft ze er niets aan als ik diep in mijn hart haat zou koesteren ten opzichte van haar moeder (wat ik in ons geval overigens nooit gedaan heb). De afstand doet pijn, nog steeds, maar ondanks dat voelt mijn dochter dichterbij dan toen ik nog iedere dag bang was om haar te verliezen en ik vocht voor wat we waard waren.

    Overigens vind ik het geweldig dat je doet wat je doet via je site en dat er vaders zijn als jij, voor zover ik dat kan inschatten. Vaders, ouders, moeders die verschil willen maken. Die kentering komt er wel. Het is aan de gang en daar dragen jullie aan bij. En ik hoop mijn boeken ook een klein beetje. Ieder op zijn eigen manier. Voor onze eigen kind(eren), maar ook voor al die ouders en kinderen die nog op die plekken gaan komen waar jij/jullie/wij al geweest zijn. Opdat de liefde overwint. (Nou, plaats dan de hele mailwisseling maar ;-)…)

    Alle goeds,

    Patrick van Rhijn

    ————————————–

    Bedankt, en ik hoop dat je dochter haar vader in haar hart mag blijven voelen. Dat zal voor haar m.i moeilijker worden dan voor jou, want zo makkelijk overwint de liefde de haat (ouderverstoting) niet. In die zin vraag ik me toch af …… nou ja……Maar het kan. En een positieve instelling helpt natuurlijk.

    vriendelijke groet

    Joep Zander

  4. Beste Henk,

    Ik ben in het algemeen zeer welwillend in het honoreren van dit soort verzoeken. Maar dit gaat wel een beetje ver zo op het eerste gezicht. Je bent regelmatig zelf naar buiten getreden, volgens mij voor verschillende vaderorganisaties, Je hebt waardevolle bijdrages geleverd, je hebt standpunten ingenomen en nu wil je dat je eigen geschiedenis gewist wordt alsof je ten dele zelf niet bestond? En je vraagt mij om daaraan mee te werken? Begrijp ik dat goed?

  5. gebruikt u anders mijn initialen. ik wil niet (meer) op deze manier gevonden worden (bijvoorbeeld door mijn zoon)

  6. Geachte Henk R,

    U duidt uzelf nu als Henk. Ik zal uw achternaam reduceren tot een R. In het stuk waarnaar ik link, en dat nog aanwezig is op archive.org zult u dat zelf moeten regelen. Ik kom uw naam op dit blog tegen op deze pagina, mocht u uw naam elders op een van de door mij onderhouden sites tegen komen dan gelieve mij daarvan te verwittigen. Hiermee is op een redelijke wijze aan uw wens tegemoet te komen zonder de historische waarde helemaal teniet te doen.
    Dit laat onverlet mijn verbazing en vooral verdriet om het feit dat u zich blijkbaar genoodzaakt voelt om uw persoonlijke geschiedenis voor uw kind te verbergen. Uw activiteiten zouden u met trots kunnen vervullen (ook al was ik het niet altijd met u eens zoals in dit blog blijkt) Ook uw zoon zou hier met trots naar kunnen kijken. U was geen vader die zich zomaar opzij liet zetten. U heeft uzelf niet in brand gestoken, u heeft stand gehouden (een naam van een vader die zichzelf ooit in brand stak voor het gebeouw van de kinderbescherming in Almelo, heb ik, tegen mijn zin in, op verzoek van een dochter verwijderd omdat ze vond dat dat feit de naam van haar vader geen eer aan zou doen). Nu lijkt het toch wel een beetje of u een aansteker bij uw geschiedenis houdt. Afin, ik zal dat accepteren als de dramatische weerslag van een gemist vaderschap. Ik neem de interpretaties die ik hier even pleeg uiteraard voor eigen rekening. met vriendelijke groet

Laat een antwoord achter aan Marleen&peter brons Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.