Cookies

gereformeerd ongelijk

Het gelijkheidsprincipe is ons wat waard. Zelfs de godsdienstvrijheid kan er niet tegenop. Dat bleek deze week in de uitspraak over het passieve kiesrecht van vrouwen in de SGP. Met passief kiesrecht kun je de facto erg actief zijn, het gaat hier om een taalkundige aanduiding. Het “worden verkozen” is een passieve bewoording.

Zoals hier wel eens meer opgemerkt is er echter iets bijzonder ongelijks aan de toepassing van het gelijkheidsprincipe. Het passieve recht om vader genoemd te mogen worden bijvoorbeeld is in hoge mate wettelijk afhankelijk van de toestemming van de moeder. Het actieve recht om vaderschap uit te mogen oefenen is er nog een stuk beroerder aan toe. De facto moet je in deze maatschappij maar aantonen dat je een toegevoegde waarde hebt anders vergt het “belang van het kind” dat je als vader oprot. Deze invulling van het begrip belang van het kind is niet alleen van geen enkel nut voor kinderen, maar is ook een principieel ongelijkwaardige. Als moeder hoef je defacto namelijk nooit iets aan te tonen.

Conclusie? Moederschapsideologie heeft in deze de ontwikkelde landen een hogere status dan godsdienst, ergo staat boven de wet. Gelijke behandeling hoeft niet in het licht van moederschap. En die conclusie reikt zowel naar de uitvoering van wetenschappelijk onderzoek (denk aan het beruchte onderzoek van Tamar Fischer in 2004) als naar het praktische functioneren van de justitiële instanties. Het woord “ontwikkeld” hierboven slaat dan ook niet op enige morele status maar is eerder in verband te brengen met het woord ontwikkeld in de zin: Hij heeft een ernstige ziekte ontwikkeld. En een ontwikkelingsland is dan dus een land waar die ziekte nog ontwikkeld moet worden. En ontwikkelingshulp is dan de hulp die ik nodig heb om van een en ander weer te bekomen.

zie ook dossier emancipatie
Ook Ger Groot veegt, overigens deze keer om andere redenen, de vloer aan met deze actie van het Clara Wichmaninstituut
De juridische toelichtingen van de Hoge Raad

schoutenweg 41 Deventer

0 antwoorden op “gereformeerd ongelijk”

  1. Ik moet even glimlachen. Wat je beschrijft is als het intrappen van een open deur. Iedereen weet dat vaders alles behalve gelijkwaardig zijn aan moeders. Er is dus iets bijzonders aan de hand, dat iets wat zo evident is structureel over het hoofd wordt gezien.

    Ik moet bij je analyse denken aan die Gerechtspsycholoog uit Tsjechie-Slowakije, die in 1990 bij me op bezoek kwam. Tsjechië en Slowakije waren toen nog een: Tsjechië- Slowakije. Ik ben zijn naam kwijt. Hij was belast met het geven van een psychologisch advies aan de kinderrechters van Praag en had er al 25 dienstjaren op zitten. Hij had de psychologie van de rechtbank en de ongelijkheid tussen vaders en moeders kort weten samen te vatten. Wouter, zei hij, volgens mij zit het zo:

    Ten eerste is het tegen het belang van de staat dat de man een liefdevolle binding met zijn kinderen heeft. Hij moet werken, produceren en als het nodig is oorlog voeren. En moeders hebben de taak om kinderen op te voeden. Aan hen de liefdevolle bande met de kinderen. Als er oorlog gevoerd moet woprden moet een vader meteen het slagveld op kunnen en niet gebonden aan zijn kinderen achterblijven.

    Vervolgens, zei hij, als ik als adviseur bij een zitting aanwezig be,n dan zijn er standaard procedures. Ik begin met de zittingen waar de rechter een man is. Moeder komt dan voor de rechter staan en werpt al haar charmes en/of zwakheid en gekwetstheid in de ring. Rechter, zegt ze, en voegt er non verbaal aan toe: ik ben zwak, ik kan niet tegen hem op, en u bent sterk. Zegt u het hem alstublieft. Naar mij luistert hij niet. En die rechter voelde zich in zijn (mannelijke) kracht gestreeld en gaf moeder gelijk.

    Als de rechter een vrouw was, dan was de conversatie beduidend anders. Moeder sprak de rechter aan op non verbale wijze. Mevrouw de rechter, u weet wat wij doormaken, u bent zelf vrouw, zeg het hem dan eens een keer. Mij lukt het niet en hij begrijpt het niet. En zo kreeg de moeder weer wat ze wilde en het ‘gelijk’ aan haar kant.

    Als de moeder het te bont maakte dan werkte deze strategie niet. Maar dan moest ze het wel erg bont maken. Dit was de samenvatting van een deskundige die al 25 jaar in het veld zat. Tsjechië-Slowakije, destijds nog een heel primitief land. Ik dacht: In Nederland is het niet anders.

    Het betekent dat je niet alleen je verhaal, maar ook je non verbale boodschap goed op orde dient te hebben. En als je dan man bent, dan heb je gewoon pech. Je kinderen hebben pech en de wereld draait gewoon door.

    De pech is dat je dit als vader alleen maar in de gaten krijgt als je gescheiden bent. Voordat je gescheiden bent denk je gewoon: wel, die vaders die hun kinderen niet zien, die zullen wel niet sporen, of waar rook is is vuur, er zal wel wat aan de hand zijn, en dat soort rechtvaardigingen. En de gescheiden massa vaders is relatief klein. Ze zijn zo met zichzelf en het overleven of een nieuwe vrouw bezig, of hebben niet eens in de gaten dat deze ongelijkheid tussen vader en moeder door mensen veroorzaakt wordt en in stand gehouden wordt door mede mensen. Of ze denken: het kan niet anders. Nee, het kan anders. Tot nu toe een verbazingwekkend magere tegenactie van vaders.

    Joep je beschrijft een vreemd fenomeen, een fenomeen dat het mogelijk maakt dat in deze moderne tijd duizenden vaders door de rechter op de pijnbank gelegd worden. De pijn is dat deze rechters beslissingen nemen tegen het Kinderrechten verdrag in. De pijn is dat je ineens tot een outcast behoord. De pijn is dat je na de scheiding ook nog eens de zwarte Piet krijgt toegespeeld. De pijn is dat getrouwde mannen denken dat het toch echt wel je eigen schuld is dat je je kinderen niet ziet en je kinderen jou niet. Er zal wel meer aan de hand zijn. De pijn is dat je niet meer kan werken, niet meer kan slapen, dat je innerlijke rust voorbij is, de pijn is dat je door anderen als ‘vreemd’ beschouwd wordt, of als zielepoot. De pijn is dat je weet hoe je kinderen er zelf aan lijden. De pijn is dat je ontdekt hoe je eigen kinderen tegen je worden opgestookt. Cognitieve dissonantie. Misdaden worden achteraf door een reden gerechtvaardigd. De pijn is dat je ontdekt dat het zogenaamde ‘belang van het kind’ in werkelijkheid helemaal niet het belang van het kind is, maar het belang van de Kinderbeschermers. De pijn is dat je ontdekt dat onze maatschappij er juist belang bij heeft dat vaders en kinderen hun kinderen niet meer zien. Zouden ze hun kinderen wel zien, dan wordt een hele industrie brodeloos.

    Het is niet meer van deze tijd dat dit nog anno 2010 kan bestaan.

  2. Maar het bestaat Wouter, het is een keiharde realiteit. We leven in een tijd van vele duistere belangen waardoor het een illusie is te denken dat met het voortschrijden van de tijd alles enkel beter wordt. Op veel gebieden is er absoluut geen sprake meer van ontwikkeling maar van zuivere regressie. Het ego floreert, menselijke waarden worden te grabbel gegooid, rolmodellen in politiek en maatschappij zijn niet te vinden, economische factoren voeren de boventoon en list en bedrog zijn schering en inslag.
    Het ontbreken van enigerlei ethisch benul in de politiek, bij rechters en advocaten, de JZ en de Raad zal echter verantwoordelijk zijn voor de onontkoombare neergang van dit moloch van menselijk wanvertoon. Met de `broodnodige` gevolgen.

  3. Gaan al die moeders per definitie ook met hun zoontje hutten bouwen, vissen, voetballen, mountainbiken, stoeien, enzovoorts???? Kortom, worden de verlangens van een kind een vaderfiguur te hebben in zijn/haar leven na een scheiding onder de mat geveegd door debielen die het geen barst kan schelen als een kind gedwongen vaderloos moet opgroeien?
    Rechten van het kind: HET RECHT OP EEN VADER !!!!!

  4. Rechten van het kind: HET RECHT OP EEN MOEDER !!!!!
    Ook andersom komt dit voor. Een vader die de kinderen tegen moeder opstookt en via rechtzaken weet hen voor zich te “winnen”. Rechters, Jeugdzorg, AMK en RvK werken hier aan mee en maken de situatie alleen maar erger. Ik zie mijn jongste kind niet meer en de oudste mondjesmaat, tegen alle omgangsregelingen in.
    Ik weet er helaas alles van.
    Vechtende moeder

  5. Maar wat kun je er aan doen behalve veel geld aan een advocaat uitgeven om naar de rechter te stappen om dit aan te geven, zodat er vervolgens niets mee gedaan wordt, terwijl er ook dwangsommen mogelijk zijn?
    Mijn kinderen (en ik) zijn hier de slachtoffers van.

Laat een antwoord achter aan Bas Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.