Vader en jurylid Henk Hanssen draaide zíjn laatste, en tevens het állerlaatste presentatieplaatje van de conferentie het reusachtige scherm op in collegezaal A van de Universiteit van Amsterdam.
En alsof we het hadden afgesproken verscheen Henk daar met zijn kind omhooggedragen de ogen op elkaar gericht in beeld. Alsof ik het bééldje van de vaderdagtrofee naar zijn foto had gemodelleerd, wat niet waar is. Of alsof hij zijn foto daar had gezet omdat ik dat stiekem met hem had afgesproken, wat zo mogelijk nog minder waar is. Het resultaat was in ieder geval dat het beeld van Henk bleef staan tijdens de uitreiking en zo de verbeelding van de vaderdagtrofee verdubbelde.
Dit maakte duidelijk dat dit inderdaad op zijn minst één van de archetypische beelden is van vaderschap. Vader draagt zijn kind de ruimte in, hij houdt het niet tegen zich aan, maar nog wel even vast, het kind voelt al dat het ook losgelaten zal worden, dat de vrijheid roept.
In mijn beeld is het kind geboren uit het hart van de vader, waar de sporen nog van te zien zijn, alsof vaders baarmoeder op een andere plek zit dan die van de moeder. Loslaten kost ook vaders moeite. En nog meer moeite als het kind midden in de opvoeding van de vader wordt weggerukt. Ontvadering.
Afin, zoals altijd kan ik dit schrijven nádat ik het beeld gemaakt had. Wist ík veel waar ik aan begon. Nou ja, in mijn tenen.
Als Peter Tromp het beeldje aanbiedt aan de winnaars Glenn Helberg en Orville Breeveld zie ik het in zijn hand smelten. De koesterende en bezeerde hand van een vader die zijn kind had willen vasthouden waar nu een beeldje word gedragen. Dat zie ik erin.
Een gedragen beeld, een boegbeeld misschien dat het cliché wenst te overstijgen. Hoewel het letterlijk de eerste afdruk van het cliché (de rubberen mal) is.
Dat heb je bijzonder mooi geschreven Joep, kunstenaar in de ruimste zin van het woord.
Toen iemand mij eens vroeg hoe ik mij voelde bij het missen van mijn dochter, gaf ik haar het symbolische antwoord: net als dat beeld in Rotterdam wat daar staat ter nagedachtenis aan het bombardement tijdens WO 2. Een man met zijn armen in de lucht en een gapend gat daar waar eens zijn hart zat… Dit beeld heb ik sindsdien altijd als symbool beschouwd voor mijn verdriet, pijn, woede en verdriet.
Je opmerking dat een kind geboren is uit het hart van een vader maakt het compleet. Je kind weg, je hart uitgerukt. Misschien een idee voor een creatief projekt deze beide beelden?
Hoi Henri,
Bedankt voor je sprekende reactie. Ik voel veel voor een creatief project met vaders waarin onder andere deze verbeelding een rol speelt. Maar zoals vaak het geval is het een hele klus om zoiets op te zetten.
Goed dat je het woord ontvadering weer gebruikt net als je laatstelijk ook naar Stephen Baskerville (o.a. Divorced from Reality) hebt gerefereerd. Ik schreef eerder ook al over de vergelijk “hart en baarmoeder” (heb ‘mijn’ kind onder mijn hart gedragen). Je vergoelijkte ooit “je kinderen ‘mogen’ zien” door uit te drukken dat dat ook kan betekenen “ik zie mij kinderen graag”, maar juist dat was niet aan de orde. Hee Joep, scheiden is kindmishandeling en gelijkwaardig ouderschap is verkwanseld voor ‘omgang moet’ en ‘omgangsONrecht is verboden’, tja, niet met mij praten en elkaar bevestigen, wordt ik daarom steeds uitgesloten door de oude ego-garde die onheus victorie kraait? Enzovoort.