Jongens (ja ik ben zo seksistisch ze op een hoop te gooien, ook al zitten er twee meiden bij), met zijn achten kunnen jullie heel veel zien en heel veel bedenken, maar je moet dan wel goed samenwerken. Een moeilijke door papa uitgezette speurtocht in het donker uitlopen naast sloten en door bossen, dat kan tegenvallen. Meer dan gepland hielp ik ze op weg, maar ook meer dan gedacht ontwikkelden zich allerlei onbedoelde sporen tot waanzinnig ingewikkelde gedachtenconstructies alsof ik het zo ingewikkeld gemaakt kon hebben.
Na een paar heftige blogs over de duistere kanten van de sociaal-psychologische ontleding van het menselijk handelen nu dus een stukje praktijk in de serie dagelijks vaderschap. Het is opmerkelijk hoe een grote groep zichzelf dwars kan zitten bij de uitvoering van een taak. Ik wist het, maar het is intrigerend om te zien dat zoiets veel hardnekkiger is dan je met een simpele waarschuwing kunt voorkomen.
Zelfs toen ik onderweg een keer uitlegde dat sommige mensen die goeie ideeën hebben nu eenmaal niet zo hard schreeuwen als een aantal anderen met mogelijk veel slechtere ideeën leek de gerichte hint niet direct aan te slaan. En ik met mijn leermeesterigheid dus ook niet direct.
Maar het is natuurlijk wel heel gezellig in zo’n grote groep, als het goed gaat dan. De verjaardagsparty van mijn zoon is altijd een heel gezellige groep, troep zo je wilt. Tot wel ergens half vier in de nacht in de mongoolse yurt die ook nog eens door de tijdsverschuiving naar de wintertijd extra lang was. Eigenlijk geen slaapfeestje maar meer een niet-slaapfeestje