Cookies

Hechting

een goede hechting: vrijheid en gebondenheid

Als ik als kind weer eens op mijn kop gevallen was moest ik vaak naar het ziekenhuis om het te laten hechten. Als je als kind een hechtingsstoornis oploopt dan zijn de wonden vaak zo diep dat het moeilijker hechten wordt. Een kind heeft het nodig zich te hechten aan zijn ouders, anders loopt het het risico op een geestelijke tik.

Afgelopen vrijdag was ik op het professionalcongres van de organisatie “met pappa en mamma mee” Het interessantste vond ik een lezing van de Leidse hoogleraar Femmie Juffer over hechtingstheorie.

Hoewel ik aardig wat van hechting af weet is het mooi om alles op een mooie manier nog een keer gepresenteerd te krijgen. Ook de filmpjes waren daarbij een mooie aanvulling. Heikel punt was de voortzetting van de veilige hechting na scheiding. Mevrouw Juffer verkondigde de opvatting dat het hebben van twee huizen voor een kind toch een bedreiging was voor de veilige hechting omdat het zijn vertrouwde omgeving zou moeten missen. Dit is een prominent argument tegen gelijkwaardig ouderschap als de ouders niet bij elkaar (blijven) wonen.

Op mijn vraag om wat meer argumenten t.a.v haar standpunt bleek de hardheid van dit punt mee te vallen. Ik stelde dat als het kind zijn bekende speelgoed en knuffels en vooral dus de betrokken ouder met de daarbij behorende opvoedingsgewoonten en rituelen niet zou hoeven missen, ik me een onbedreigde hechting kon voorstellen. Femmie erkende dit en wilde zelfs nog wel meegaan in mijn vervolgstelling dat het in bepaalde gevallen een voordeel zou kunnen zijn dat in gescheiden gevallen de ouders meer eigenheid mee zouden kunnen geven aan de ontwikkeling van hun opvoedingsrelatie. In termen van hechtingstheorie zou je kunnen zeggen dat het de sensitiviteit kan verhogen. Peter Prinsen, refererend aan de wet, ontlokte haar nog de explicietere uitspraak dat ze voorstander is van gelijkwaardig ouderschap.

Verder valt het op dat Professor Juffer allerlei handelswijzen die bij kinderbescherming en jeugdzorg aan de orde van de dag zijn rangschikt onder de noemer kindermishandeling. En terecht.

Ik wil ook nog wat vertellen over de presentatie van de nieuwste SIRE-campagne (met Ed Spruijt als adviseur). Maar daar ga ik een aparte blog aan besteden.

Visie van Juffer op hechting en rechterlijke beslissingen
Mijn eerdere blog over Bowlby en hechting

schoutenweg 41 Deventer

0 antwoorden op “Hechting”

  1. Ik hou van wetenschap. En soms huiver ik van het gedrag van wetenschappelijk geschoolde professionals die over mij of anderen moeten rapporteren en adviseren.

    Enige maanden geleden vergezelde ik een vader naar een bezoek aan de Raad voor de Kinderbescherming. Zijn co-oouderschap werd ter discussie gesteld en er werd van rechtswege een onderzoek ingesteld. De maatschappelijk werkster van de RvdKb was al bij hem thuis geweest, maar kon er niet veel garen van spinnen. Vader ziet structuren wat scherper dan de doorsnee mens en onthaalde haar met vragen over de validiteit en de aard van het onderzoek. Dat zijn onderzoekers blijkbaar niet zo gewend. Ze doen wel hun best, maar komen meestal niet verder dan wat standaardantwoorden waarna een fase van verwarring en onduidelijkheid en spanning ontstaat. Op het kantoor van de Raad werden we door haar verwelkomd. Ze had er een specialist bijgehaald, een pedagoge, die wat helderheid en extra deskundigheid moest verschaffen. De setting was keurig en netjes in een schone moderne kamer van het Raadsgebouw en we kregen een kopje koffie met een koekje. De aard van het gesprek werd uitgelegd en de bijbehorende vragen werden gesteld.

    Al snel werd vader wat onrustig. Alhoewel de dames vriendelijk, beschaafd en voorkomend waren begon er iets te knellen. Niet hun gedrag, maar wel de legitimiteit van de vragen en de verborgen vooroordelen een aannames maakten dat hij initiatief nam en hen vragen ging stellen op dit gebied. Hij deed dat niet zo handig, want hij voelde zich duidelijk bedreigd. Wederom bleven ze rustig en vriendelijk, maar ze hielden ook direct op met schrijven. Alles wat hij betreffende de legitimiteit en de automatische aannames van het onderzoek aan de orde stelde, werd niet genoteerd. Als klap op de vuurpijl kwam de Universitair geschoolde pedagoge met een gekopieerde bladzijde uit een Boek van Ed Spruijt op de proppen. Ze had een zin geel gemarkeerd. Het ging over hechting en over hoe Joep het hiernaast formuleert: ‘dat het hebben van twee huizen voor een kind toch een bedreiging was voor de veilige hechting omdat het dan zijn vertrouwde omgeving zou moeten missen’.

    Vader had het al goed aangevoeld: het hele gesprek was voraf al beklonken. Het 50-50 co-ouderschap dreigede wat de dames van de RvdKb betreft op zijn einde te lopen. Zijn vaderlijke gezag moest alleen nog even beschaafd de nek om gedraaid worden.

    Ik hou van wetenschap. Het vreemde is, dat wetenschappelijk geschoolde professionals in zoveel gevallen als al heb meegemaakt, wanneer ze eenmaal een baan hebben, ze dan met het gewicht van hun titel een onwetenschappelijk beleid moeten uitvoeren. En dat dan ook zonder enig zichtbaar probleem doen. In het bovenstaande geval: Het was de waarheid van Ed Spruijt, wetenschap van een gehalte toch niet meer dan pseudowetenschap, alsof het een religieus dogma was, waar indien van afgeweken, hel en verdoemenis de kinderen ten deel zou vallen. Dat was de vriendelijke en vooralsnog verborgen maar duidelijk voelbare boodschap.
    In werkelijkheid had die dreiging van hel en verdoemenis waarschijnlijk niet betrekking op de kinderen maar op henzelf: het niet uitvoeren van beleid leidt logischerwijze tot excommunicatie, pardon, ontslag.

    Alsof het hebben van twee huizen hechting in de weg staat. Je hoeft geen wetenschapper te zijn om te begrijpen dat dat onzin is. Wanneer ouders na scheiding hun kinderen de andere ouder gunnen, dan vind er een anderssoortige, twee huizige hechting plaats, maar dan mogen ze in ieder geval hun vader en moeder eren, dan mogen ze van hun vader en moeder blijven houden. Dan mag er een sfeer van liefde zijn tussen papa en kind en mama en kind. Extra problemen vanwege de twee huizen? Vanwege twee verschillende manieren van opvoeden? Natuurlijk, maar die worden dan geadresseerd. Het is dan niet anders. Het ligt niet aan tweehuizigheid, maar aan kinesine van meestal één van de beide ouders.

    Maar wat is nu het probleem? Wat is nu de pest?
    Wanneer vader of moeder het niet kunnen verdragen dat hun kind nog een andere ouder heeft. Wanneer jaloezioe de kop op steekt, wanneer de moeder denkt: hij draagt niet bij en ik maar zwoegen en hij de pleziertjes, of noem maar op. Visies ontstaan gemakkelijk. En vooral wanneer er algemene acceptatie voor lijkt te bestaan. Wanneer vervolgens deze emoties verbaal en vooral non verbaal gedeeld worden met de kinderen en de kinderen te kennen wordt gegeven dat mama het niet meer trekt, of dat ze zo door papa gekwetst is, dat…, dan willen kinderen al heel snel niet meer naar papa. Dat heet loyaliteit.

    Ik heb nogal wat moeders (ja helaas moeders want de vaders hadden in de regel het nakijken) meegemaakt die verbaal verklaarden dat ze hen kinderen helemaal niet beletten een relatie met papa te hebben, maar non verbaal mij lieten voelen dat dat toch niet de bedoeling was dat papa gelijkwaardig of met ten minste een stem in de picture was. En nogmaals: kinderen zijn nou eenmaal loyaal. En is het die moeders, of vaders kwalijk te nemen? Ik vind in eerste instantie van niet. Scholing en training is altijd mogelijk. Maar wat kwalijk is, is dat de overheid nog steeds kijkt waar en bij wie het kind het beste kan opgroeien. Wat kwalijk is, is dat er ineens maar één waarheid lijkt te bestaan: ´leven in twee huizen zou bedreiging voor de ontwikkelig van kinderen zijn´. Wat kwalijk is, is dat er in de praktijk één ouder uitgesloten kan worden, laat ik het preciezer zeggen: de vader buitengesloten kan worden als opvoeder. Dat is kwalijk. Onderzoek levert subsidie op maar leidt in de regel, ja helaas in de regel, tot ernstige misstanden. Vanwege de uitgangspunten, de verborgen agenda´s etc.

    En ik spreek hier niet over kindermishandeling. Ouders die hun kidneren onverbeterlijk mishandelen, ja, die moet je anatuurlijk uit het oudermlijke gezag zetten. Maar hier spreek ik over normale ouders, over de meeste ouders, als ze gescheiden zijn en waar de emoties de regels bepalen. Dat behoeft correctie, maar geen uitsluiting van vaderschap of moederschap. Het leven is nou eenmaal niet perfect, problemen zijn nou eenmaal niet te voorkomen, en als je iets kan oplossen, doe het, maar stop met te denken dat tweehoofdig ouderschap, tweehuizig veblijf disscutabel is. Een ouder uit het gezinssysteem werken maakt het wook heel onveilig voor een kind. Het zou namelijk ook nog eens de andere oder kunnen verliezen. Is het in dat licht verwonderlijk waarom kinderen zo heftig hun houder waar ze niet bij wonen afwijzen?

    E.e.a. leidt tot mijn conclusie dat je een kind niet moet vragen welke ouder de leukste ouder is, van wie het het meest houdt, of bij wie het zou willen wonen. Of dat je dat zou moeten onderzoeken. Die vragen moet je gewoon niet willen stellen. Die zijn a priori not done.
    En als je dat niet doet, maakt het de weg vrij voor het wetelijk geregeld gelijkwaardig ouderschap tussen vader en moeder. En als er dan iets mis loopt, dan doe er wat aan, maar zonder naar de mogelijkheid te kijken van wijziging van de inhoud van gezag of 50-50 verblijfplaats. Er zijn andere manieren.

    1. maar…
      Wouter, ik lees van je “ik spreekniet over kindermishandeling” hoewel je het daarna impliciet over fysieke mishandeling lijkt te hebben. echter je verhaal maakt zeer duidelijk dat deze Raadsmensen de psychische mishandeling die het kennelijk ongemotiveerd onttrekken aan de zorg van 1 der ouders tot gevolg heeft, ondersteunen, nastreven.
      Is dat niet strafbaar… Ik had die ouder een rechtszaak met aanklacht in die trant laten starten. Tot in hoogste instantie ja?
      Het feminisme hier te lande zietjemaar wát graag in de verdediging. Voor de aanval gaan ze op de loop!

      1. Ik verwees met: “ik spreek niet over kindermishandeling” naar wat ik daarvoor schreef, namelijk, dat vaders zonder dat er sprake is van kindermishandeling uit het leven van hun kinderen verbannen worden en dat de overheid van deze realiteit, ook nu nog anno 2011, daar blijkbaar geen jeuk van krijgt noch wakker van lijkt te liggen. In mijn perceptie is dit onaanvaardbaar voor mij als vader, voor ons als burgers.

        Nee, dobberpapa, dat is niet strafbaar en een rechtzaak zou niet helpen omdat dit zelfs zo vanuit de hoogste instanties zo georganiseerd wordt. Uiteraard in samenwerking met de rechterlijke macht.

        Wellicht dringt het langzaam door tot beleidsmakers en politici, die per slot van rekening ook maar gewone mensen zijn dat vaders net zo kunnen zorgen als moeders en dat in veel gevallen ook net zo willen doen. En los van het gegeven dat dat niet in elk geval zo hoeven te zijn, dan is er nog steeds gelijkwaardigheid van vaders en moeders als ouders. Het is een onzinnige vraag: welke ouder is beter. Onzinnig, dat ouders en kinderen gescheiden worden zonder dat daar een grond van onverbeterlijke kindermishandeling aan ten grond ligt.

        Wellicht dringt het langzaam door dat de beeldvorming van vaders gekleurd en niet juist is.
        Overeenkomstig de feministisch schrijfster Lisette Thooft die in haar boek “de onverzadigbare vrouw” na 30 jaar feminisme eens ging kijken of er wel mannen in haar omgeving waren die aan de negatieve feministische beeldvorming van mannen voldeden en tot de onthutsende conclusie kwam dat dat geenszins het geval was. Eerder in tegendeel. Mannen worden in veel gevallen eerder bij de ballen gehouden en vrouwen gedragen zich in veel gevallen als krokodillen, aldus Lisette Thooft.

        Of je dan maar bij de pakken neer moet gaan zitten? Nee, doe wat je kan. Dat is het enige wat je kan doen. En soms boek je succes. Zoals Desmond Doyle die het in 1955 voor elkaar wist te krijgen om de uitvoering van de Irisch Childrens Act als ongrondwettelijk verklaard te krijgen en daarna pas zijn kinderen kon opvoeden. Zie de film Evelyn, een must see voor vaders en zeker die hun kidneren niet zien. Afgelopen zondag nog op TV.
        Of zoals Joep, die toch maar het Parental Alienation Syndrome als werkbaar bergrip naar Nederland heeft gehaald.

        Ik wens je succes met de bijdrage die jij kan leveren.

        1. Als ik het goed begrijp beweert Wouter dat psychische kindermishandeling niet strafbaar zou zijn. Dat is het wel. Het valt onder artikel 300 lid 4 van het wetboek van strafrecht ( Zie het boek moeder-kind-vader, een drieluik over ouderverstoting). Helaas wordt het zelden vervolgd.

    2. Stuur die feministenkwal Spruijt maar naar mij toe, kan hij eens bestuderen, hoe 2 ouders met elkaar geregeld hebben dat beiden voor hun kind zorgen. En dat hij er GOED bij groeit!
      Dat ging niet zonder slag of stoot en een goede bemiddelaar is vaak het beste voor het kind.
      Wij hadden het geluk (en vooral Benjamin dus) dat we zo iemand troffen.
      Misschien kan die Ed Spruijt zich nog verdienstelijk maken met het regelen van betere vindbaarheid van bemiddelaars, minder financieel drukkend -een grote belemmering want bemiddelaar is vaak een advokaat als er geen nabije relatie voorhanden is.

      1. Nee, bij Spruijt moet je niet zijn. Zoals een vriend van mij zei: het zijn mensen met meningen. En dank zij zijn mening krijgt hij aanzien bij de mensen van de Justitiele Jeugdzorginstellingen. En mensen met meningen maken zich alleen verdienstelijk als meningbepleiter. Ik vind ook niet dat we het van bemiddelaars moeten hebben. Wel van duidelijke rechtspraak over de gelijkwaardige rolverdeling van papa en mama. Geen bemiddelaar wanneer er een ongelijkwaardig machtsevenwicht is.

  2. Heel goed beschreven Wouter!
    Vooral die lijn dat een eenhuizigheid vaak het voorportaal is van eenouderschap en dan ook nog een door het kind ervaren dreigend verlies van die overblijvende ouder.

    Kreeg net een onthullende uitspraak van een regionaal medisch tuchtcollege over zo’n pedagoog (misschien wel dezelfde) waarin ze er behoorlijk van langs kreeg. Kom ik nog wel een keer op terug!

  3. betekent e.e.a. van deze professor dat de RkB eindelijk eens goed op de schop gaat? natuurlijk vereist dat wel een andere secretaris-generaal Justitie (ipv JorisDemmink dus) (of is dat al geregeld)

    1. Nee, al vinden Berger en Hoefnagels en velen met hen dat de rapportages niet deugen, het gaat pas op de schop als jij of ik dat veroorzaken.

      1. Inderdaad Wouter; daar is actie van ons van nodig. En alert zijn, vragen stellen, ageren…
        Bedankt voor jul;lie interessante reacties overigens!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.