Mannen ontberen een collectieve identiteit. Of ze zijn angehaucht aan het feminisme en ontlenen daar een anti-zichzelf houding aan en een afkeer van de mannelijke collectiviteit. De schrijvers vergelijken dat met het ondewerpingsgedrag dat je in veel onderdrukte groepen ziet. Dissociatie van andere mannen. Of ze komen in een antimaatschappelijk vaarwater terecht. Een anti-sociale identiteit dus. Dissociatie van de maatschappij.
Ik vat maar heel kort samen wat ik in het nieuwe mannentijdschrift New Male Studies lees in een artikel van Paul Nathansson en Katherine Young getiteld: “Misandry and emptiness, Maculine identity in a Toxic Cultural Environment”
Zelf ben ik zo’n type geweest met veel van dat zelfvernederende dissociatiegedrag. Zie de afbeelding van een button die ik in de tachtiger jaren bij gelegenheid droeg. Bijvoorbeeld bij het zingen van een “baas in eigen buik” liedje met het Alkmaars Straatorkest. Ik krijg er een beetje buikpijn van nu. Na alle omzwervingen waarbij ik links of rechtsom, feministisch of niet zonder aanzien des persoons maar zeker aanziens mijn geslacht keihard werd gediscrimineerd en in allerlei negatieve hokjes werd geperst waar ik eigenlijk niet inpaste, raakte ik ook een beetje maatschappelijk gedissocieerd. Ik snap soms niet meer wat ik in deze maatschappij te zoeken heb waar alleen maar de fictie van recht en waarheid wordt grootgehouden. Ik begin erin te dwalen. No no no it ain’t me babe. Maar ik probeer positief te blijven denken, ik probeer erover te praten. Ik probeer te schrijven tegen de klippen op. Vader te zijn tegen de klippen op en tussen de wanhoop door. En soms te denken over de dingen die wel bereikt zijn. Te vergeten dat ook zelfs een beetje collectiviteit in de vaderbeweging af en toe ver te zoeken is.
Nu is er dus iets positiefs te melden; Een nieuw fris wetenschappelijk tijdschrift over mannenstudies. Niet vanuit weer een of andere vakgroep genderstudies maar opgericht door mannen die zo te zien geloven in het ontwikkelen van een nieuwe collectieve identiteit. Het blad is gratis te downloaden na registratie (zie link onderaan). En met een beetje geluk treft u er volgende keer een artikel in aan van mijn hand. Niet makkelijk, want in het Engels dus. Gelukkig zijn er dan wel andere vaders die me bijstaan met het corrigeren van het Engels en een beetje met de inhoud. U hoort van mij.
En dat liedje… “It ain’t me babe” zou een mooi protest kunnen zijn geweest tegen feministisch angehauchte dissociatie. Maar of Dylan en hieronder Joan Baez het zo bedoelden? Luister even met me mee..
Het nieuwe tijdschrift New Male Studies
tsss zou jz alsnog toch een waarachtige transformatie doorleven?