“Het doet pijn als ik op de televisie kinderen zie die hun vader in de gevangenis opzoeken. Zelfs als de kinderen zelf slachtoffer van vaders misdaden waren. Wat ze ook in hun leven misdeden, zij werden niet door hun kinderen afgewezen. ‘Het blijft toch je vader’, hoor je ze vaak zeggen.
Ik was in de ogen van mijn kinderen kennelijk slechter dan die vaders. Mijn kinderen wilden niet meer bij mij horen, als was ik een monster.
Als zij, net als de rest van de familie, geen contact meer met mij willen, zonder dat mij het recht wordt gegund te weten wat ik gedaan heb, dan moet ik misschien ook maar een monster worden. Dan zou het verhaal weer kloppen.”
(uit: Raphael S Creemers; Lone Wolf of stille held 2012)
Een van de pijnlijkste kanten aan het ontzeggen van de opvoedings- en verzorgingsverantwoordelijkheid is dat het je ontzegd wordt slechts omdat de andere ouder tegenwerkt. In de gevangenis zitten is een minder groot probleem bij contact tussen vaders en kinderen. Bezoek in de gevangenis wordt weer wel en met veel zorg en soms met aparte programma’s geregeld. Soms zelfs als ze veroordeeld zijn voor mishandeling van hun kind. Dat gebeurt soms zelfs in een omgangshuis vernam ik van de schrijfster van het boek Ratgevallen: “Veroordeelde mishandelaars die zelf drugs gebruiken en daar ook voor veroordeeld zijn, die de moeder mishandeld hebben voor de ogen van de kinderen en daarvoor ook strafrechtelijk veroordeeld zijn hebben recht op omgang met hun kind(eren). Dat gebeurt dan in een zogenaamd ‘omgangshuis’. Zij moeten die man ‘papa’ noemen.”
Ik ben zo genuanceerd om dan nog te willen nadenken over de vraag of die vader wel dan niet hun kinderen moeten/mogen ontmoeten. Dit terwijl ikzelf mijn dochter niet mocht opvoeden omdat ik me teveel als progressieve vader zou profileren en nog wat van die onzin. “Tsja we moeten wel een reden bedenken als omgang door de moeder onmogelijk wordt gemaakt zei de directeur van de Raad voor de Kinderbescherming tegen me.” Kortom je voelt jezelf erger behandeld dan een mishandelende gevangene; en dat gevoel is objectief te plaatsen. Ook in de laatste zin van Raphael kan ik meegaan; misschien moet ik dan maar een monster worden. Dat laatste zou ook handig zijn om mijn dochter een escape te bieden om wel contact met me op te nemen. Dan kan ze tegen haar moeder zeggen. “Tsja mijn vader is misschien wel slecht, maar het is wel mijn vader. Dat is makkelijker dan de moeder de kast op te jagen door te veronderstellen dat haar vader ook nog iets voorstelt wat de moeite waard is.”
En dat alles wordt er dan nog eens extra ingewreven door vreselijke krengen die bereid zijn te veronderstellen dat “er met jou dan wel iets mis zal zijn.” Het valselijk poneren van huiselijk geweld als verondersteld feit. Alleen al het feit dat je je kind niet mag zien doet een vermoeden van iets vreselijks aan je kleven. Walgelijk.