Cookies

Schilderen met je kind

Beeld uit de kortfilm “papa” van Iris

Zelf is me door de Raad voor de Kinderbescherming verweten dat ik liedjes zong en op een bakfiets reed met met mijn kind ( Ja echt) “Wel leuk maar niet verstandig” vonden ze. Dat ik ook schilderde met mijn dochter werd er niet bij vermeld.
Ik moest daaraan denken toen ik een recente examenfilm van Iris Kuntkes bekeek. Daarin is de vader ook kunstenaar en stuitert op moeders pogingen de gezamenlijke dochter van al dat leuks af te houden. Een mooi helder verhaal. Maar wat er aan ontbreekt is het structurele kantje. Want al die manipulaties van moeders (vaders soms) zouden niets voorstellen als er geen Rechters en Raden waren die dit soort wangedrag grofweg belonen.

Over die structurele kant van de zaak, de samenhang tussen ouderverstoting en vaderschapsdiscriminatie op micro, macro en meso-niveau schreef ik een artikel dat net vandaag werd gepubliceerd in New Male Studies.

Mijn dochter schilderde met mij op een muur

Een mooi herkenbaar beeld uit de film is waar de dochter geschminkt rondloopt en schildert met haar vader. Het deed me erg denken aan het plaatje dat ik hier naast laat zien van mijn geschminkte dochter toen ze ongeveer 4 jaar was.

Ik sta hier ongeveer in janken uit te barsten en denk terug ( zie vorige blog) hoe ik als vader eigenlijk gedwongen wordt dat soort gevoelens niet te laten zien.

De film is hier te vinden.
Ook mijn artikel is gratis toegankelijk deze keer.

schoutenweg 41 Deventer

0 antwoorden op “Schilderen met je kind”

  1. Hou je haaks. Vandaag is mijn verdwenen-vermiste dochtertje jarig waar ik sinds 2002 niks van weet zelfs niet WAAR het zich zou bevinden….
    Sorry voor de bijmelding Joep.

    groet.

  2. Jaren geleden heb je mij het rapport van de Raad laten lezen. Het is te lang geleden om de details precies te herinneren, maar wat me nog helder voor de geest staat is dat ik geschokt was te lezen dat de Raad haar advies om de rechter te adviseren geen omgangsregeling op te leggen onderbouwde met de constatering dat je liedjes met je dochter op de bakfiets zong. De rechter volgde dit advies en je hebt nu al 18 jaar(?) je dochter niet meer mogen zien en gezien. Nu is ze volwassen en heeft dit verbod in zichzelf geïnternaliseerd. Ze weet niet beter, al is ze nu volwassen of jij bent verboden gebied voor haar.

    Op een borrel, meer dan tien jaar geleden na een bijeenkomst van ouders en Raadsmedewerkers sprak ik de directeur van de Raad van de Kinderbescherming de heer Bavinck (Raad Arnhem) over dit rapport. Hij hulde zich in geheimzinnigheid en zei me: ‘ja, maar er was wel wat meer aan de hand’. Ik reageerde automatisch wanneer er een signaal gegeven wordt dat het over privacygevoelige zaken gaat. Ik wilde jouw privacy niet schenden door ongevraagd me met andermans zaken te bemoeien. Einde conversatie met Bavinck. Had ik maar doorgevraagd. ‘Wat was er dan nog meer aan de hand meneer Bavinck? Nee, wilt u me niet vertellen? Heeft u dit met Joep Zander besproken? Weet Joep Zander wat er meer aan de hand was?’ Los van dat alles: als er wat meer aan de hand zou zijn geweest, dan zou dat toch in het rapport wat je me hebt laten lezen hebben moeten staan? Een rapport is toch bedoeld om de rechter te adviseren en een rapport moet toch op feiten gebaseerd zijn? En een rapport wat niet compleet is kan geen goed advies aan de rechter bevatten.

    Over de kwaliteit van rapportages gesproken.
    Aan de ene kant mocht je je dochter niet zien en omgekeerd omdat je liedjes had gezongen op een bakfiets. (misschien wordt ik wat oud, maar wie kan zo iets idioots bedenken en dan nog durven opschrijven ook?) Aan de andere kant waren er zaken waar hij naar verwees die niet in het rapport stonden en blijkbaar de rechter overtuigd hadden om geen omgangsregeling op te leggen.

    Kun je me vertellen of dit een gebruikelijke manier van de Raad was de rechter te adviseren? Vader zingt liedjes met dochter op een bakfiets en er is nog meer aan de hand wat we maar niet opschrijven.

    En nemen rechters genoegen met dit soort rapporten?

    Was er misschien een mondeling lijntje tussen de Raad en de Rechter omdat de ‘echte reden’, namelijk ‘wat er nog meer aan de hand was’ niet opgeschreven mocht worden, misschien wel omdat het te erg voor woorden zou zijn?

    Ik denk dat het inderdaad te erg voor woorden is. Die echte reden bestaat gewoonweg niet. Je bent niet de enige die zo werd beetgenomen. De feministen vonden dat ze een inhaalslag moesten leveren en gunden kinderen hun vaders niet en vaders hun kinderen niet. Dat was de reden, en voor de rechter en Raad genoeg om jouw relatie met je dochter te breken.

    Zou het kunnen zijn dat alle mensen, ik schrijf alle, die dit werk doen ergens als professional van gevoel los zijn geraakt, van God los zijn en hun gewone medemenselijke verstand verloren hebben?

    Ik kan nog niet geloven dat het zo erg is. Maar kom er niet omheen dat het wel zo is. Ik heb 25 jaar lang mogen meemaken dat je geen uitzondering op de regel bent die met dit soort rapporten en rechterlijke uitspraken geconfronteerd wordt. Ik wacht nog steeds op berichten over rechters die hun gezonde verstand gebruiken en zich niet meer laten piepelen door de feministische lobby.

    1. Hoi Wouter, bedankt dat je het zo goed onder woorden brengt. Als ik dit zelf had moeten proberen op te schrijven was ik er helemaal gek van geworden. ik verwijs nog wel naar de pagina met de exacte formuleringen in dat raadsrapoport voorzien van een geanonimiseerde kopie van de betreffende laatste (concluderende!) bladzijde uit dat rapport:
      http://joepzander.nl/therapie.htm.
      Hierbij kan worden aangetekend dat de Raad zelf er later een heel klein beetje spijt van had ( we hebben u geen recht gedaan in dat rapport) maar het wel weer plaatste binnen hun alomgrote goedheid om zich , ja helaas ouders lossen het zelf niet op, met dat soort problemen bezig te moeten houden. Ja dank je ze creëren die problemen dus.

    2. Ja en nog wat die Bavinck maakte dat soort suggestieve opmerkingen over wel meer mensen. Uit zijn mond vernam ik dat over Jan Hop en Peter Hoefnagels. Verweer je maar eens tegen dat geneuzel. Letterlijk genomen is het bovendien altijd waar wat ie zegt, er is meer altijd meer aan de hand….ja.
      Met hun vooral…

      1. Wat ik merk als iemand zegt: ‘er is meer aan de hand…’, dat ik dan direct mee ga in de boodschap. Oh, zou er iets zijn wat ik niet weet van Joep. Zo’n uitspraak heeft direct effect op het gevoel en verlegt mijn aandacht. Vervolgens moet ik erover nadenken wat er werkelijk gebeurt. En dat is het volgende.

        Iemand die dat zegt leidt de aandacht af van het onderwerp. Hij maakt de ander verdacht en leidt de aandacht af van het onderwerp waarover het gesprek gaat. Je kan het ook anders zien. Een uitspraak als ‘er is meer aan de hand…’ is een algemeenheid. Het is een nietszeggende uitspraak met de bedoeling de aandacht van de luisteraar ergens anders op te richten. En dat lukt omdat je dan nog niet weet waar het over gaat, wat er dan aan de hand is. Een dergelijke uitspraak is een dooddoener. En dooddoeners zijn bedoeld om iets anders onbesproken te laten. Iets wat het daglicht niet kan verdragen. Ik was niet alert genoeg om door te vragen. Wetende dat hij zich zou beroepen op de privacy van de betrokkenen. De werkelijkheid: jouw en Rosa’s privacy en recht werden geschonden met dooddoeners als deze. Met rapporten waar jij en Rosa het subject van waren. Door Raad en rechter.

        Hoe weet ik dit? Ik weet het niet voor 100% zeker, maar wel voor 99%. Ik hoef alleen maar aan de volgende uitspraken van twee hoogleraren te denken. Prof Hoefnagels: “Alle rapporten van de raad die ik onder ogen kreeg – dat zijn er inmiddels tientallen uit bijna alle arrondissementen – zondigden op een reeks punten tegen het gezonde verstand”. (Volkskrant, 4 december 1999: http://www.burojeugdzorg.nl/261.htm)
        En Prof Berger, hoogleraar massacommunicatie aan de Universiteit van Amsterdam zei begin negentiger jaren in een lezing voor het OVK (stichting Ouders voor Kinderen): Ik schat dat in Nederland 98% van de rapporten die geschreven worden door universitair geschoolde onderzoekers de toets der wetenschappelijke kritiek niet kunnen doorstaan. M.a.w. Iedereen maakt fouten, dat is normaal en acceptabel. Het kan niet anders. Maar in een professionele setting mag je verwachten dat het fout percentage niet hoger is dan 5 max 10%. En dat lijkt me voor zaken die zo ingrijpend zijn in het persoonlijke leven van cliënten nog te veel. Hij stelde: slechts 2 van de 100 rapporten zouden deugen. En dan nog niet meegeteld de rapporten geschreven door maatschappelijk werkers. Die meegerekend, dan zou het percentage rapporten wat serieus genomen mag worden vermoedelijk minder dan 1% zijn. M.a.w. het zijn frauduleuze rapporten die de Raad produceert. En tot nu toe komen ze er nog mee weg ook. Zogenaamd ‘in het belang van het kind’. Alweer zo’n dooddoener.

        Jij ziet sinds dat rapport je dochter niet meer en zij jou niet meer. Zij heeft niet meer van je kunnen genieten als vader. Zij heeft geen liedjes meer met je kunnen zingen in de bakfiets en ook niet daarbuiten. Daar kon jij niets aan doen. Dat moet volledig op het conto van de Raad en de rechter die klakkeloos deze rapporten volgt geschreven worden. Instanties die miljoenen kosten en consumeren voor frauduleus prutswerk en levens ten gronde richten.

        De schade die deze instanties jou en haar hebben aangericht kan niet meer ongedaan gemaakt worden. Zij is zonder jouw zorg opgegroeid. Toch hoop ik voor jou en Rosa, dat ze de weg naar jou eens zal kunnen terugvinden. In het politieke en psychologische klimaat van Nederland hoeft zij geen steun van derden te verwachten. Ze zal de weg zelf moeten vinden. Sterkte Joep. En Rosa, als je dit leest: je zal moed nodig hebben om je vader op te zoeken. Na zoveel jaren negatieve berichten over je vader kan ik dat helemaal begrijpen. Je moeder vond het belangrijk om je vader uit jouw leven te weren. Misschien kon ze niet anders. Ze werd in ieder geval door mensen die niet goed bij hun verstand zijn in haar actie ondersteund en zelfs aangemoedigd. Maar jij bent nu volwassen en kan je eigen keuze maken. Sterkte.

        1. Mooie boodschap op het einde Wouter.
          Ik had een kleine bijdrage bij het maken van de film “Papa”. Ik hoop erop dat mijn dochter ooit deze film te zien krijgt. Nu hoop ik er nog meer op dat ze ook de reacties hier leest en zeker je boodschap aan Rosa op het einde.

          1. Dag Joep,

            Ik heb enkel bestaande informatie en eigen ervaringen doorgegeven aan Iris. Iris gebruikte al deze informatie om zelf haar film vorm en inhoud te geven. Alle lof komt Iris toe. Ik was aangenaam verrast van het resultaat daar ik schrik had dat ik enkel mijn eigen ervaringen ging terug zien. Iris bracht een algemeen beeld en verloor zich niet in mijn persoonlijke ervaringen. Eerlijk, ik zou het zelf niet kunnen, knappe prestatie van Iris.

  3. ZO BEGINT HET WEL HOOR! IK ZOU ZELF EEN FILM ER VAN KUNNEN MAKEN HERINER ME ALLES TOEN HET MIJ IS OVERKOMEN, ALS KIND DOOR SCHOOLIEDEN.
    EN ZIJ WAREN IETS OUDER 4 A 6 JAAR EN OP ME 13DE DOOR EEN PEDOFIEL
    DE EERSTE KEER WAS EEN RITJE MET 2 ANDERE KINDEREN IK MOEST VOORASN ZITTEN ,VERDER GEZELLI HAHAHAHIHIHI .
    MOEST IK PISSEN EN WERD IK TEGENGEHOUDEN OP UIT TE STAPPEN HIJ WILDE MIJN ZEIK DRINKEN LEKKER DACHT IK .
    EN DACHT TOEN WHAT THE FUCK IS THIS WAS 11 OF 12 JAAR.
    KON DIE FLIKKER AL 10 JAAR ALS IK WIST DAT DIT VERBODEN WAS HAD IK HEM TOEN AL VERMOORD,
    SO HELP MY GOD .

  4. Beste Bart,

    Ik kan je reactie niet plaatsen in het kader van dit blogje. Hij stond er ook dubbel. De dubbele heb ik verwijderd. Misschien kun je toelichten wat je reactie te maken heeft met de inhoud van dit blogje.

Laat een antwoord achter aan joepzander Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.