Cookies

Een linke rechtstaat

mijn leerboek “Nederland, een rechtstaat” met uitgelicht deel over de openbaarheid van uitspraken. Klik voor vergroting van dit kunstwerk.

Op mijn oude HBS in Geleen hadden we het vak staatshuishoudkunde. Ik weet niet of het de bedoeling was, maar ik heb dat vak echt geleerd alsof dit ging over de maatschappij waarin ik opgroeide. Dom natuurlijk. Daar is onderwijs niet voor. Het is om je te disciplineren en fabeltjes te doen geloven. Ik zeg het een beetje cru nu, maar elke keer als ik weer eens bezig ben met de staat van de rechtsstaat staat mij steeds weer die ene bladzijde uit dit boek voor ogen. “Rechterlijke uitspraken altijd openbaar”.

Een keer heb ik op een rechterscongres ook uitgelegd dat ik het zo geleerd heb. Een Prof rechten beweerde toen dat mijn studieboek het fout had. Maar na een blik in de grondwet, die hij heel handig uit zijn tas toverde, bleek dat mijn studieboek gelijk had. Maar eigenlijk ook niet. Het staat wel in de grondwet maar het is niet waar in de zin dat het ook praktijk zou zijn.
Waarvoor ga je nog naar school? Gelukkig leert mijn zoon ook handige vakken als wiskunde en Engels. Hoewel ik bij elk vak dingen tegen kom waar je flinke vraagtekens bij moet zetten (wat zelden wordt aangemoedigd), is het zelden zo nep als recht.

Eigenlijk is deze inleiding ook een manier om u te wijzen op het dossier “Nederland een rechtersdictatuur” dat ik in de afgelopen maanden stevig opnieuw heb opgebouwd. En voordat u zegt, wat een onzin; lees het eerst even?

dossier Nederland een rechtersdictatuur

schoutenweg 41 Deventer

3 antwoorden op “Een linke rechtstaat”

  1. Als student geneeskunde was ik zeer onder de indruk over de kwaliteit van de medische opleiding. Na jaren ervaring weet ik dat artsen wel vaak oplossingen hebben, maar die zijn niet altijd het beste voor de patiënt. Maar in ieder geval vertrouw ik erop dat ik met mijn collega’s kan praten en dat artsen echt het beste voor hebben met hun patiënten.

    In de rechtszaal sta ik net zo hulpeloos voor de rechter als een patiënt voor de dokter in zijn spreekkamer. Maar er is een groot verschil.

    De dokter doet werkelijk zijn best en er staan sancties op het maken van fouten. ln de regel vertrouwen wij leken onze dokters.

    Ik, als niet jurist, verwacht dat een rechter recht spreekt, die symbolische blinddoek ook daadwerkelijk op heeft en de wet toetst.

    Na 25 jaar persoonlijke ervaring in het familierecht en vele mensen in vergelijkbare situaties ‘geholpen’ te hebben kom ik tot een andere conclusie.

    Het theater van het familierecht is net als een goochelvoorstelling. Ik ben bijna elke keer weer onder de indruk van de rechter als goochelaar. Steeds weer verbaasd wat ze uit de hoge hoed toveren. Bijna elke keer weer: het kan toch niet waar zijn..!

    Zij kennen de wet en praktiseren collectief de kunst de wet te een draai te geven, te omzeilen en juist niet toe te passen. Daarbij geadviseerd door advocaten die zich gespecialiseerd hebben om te winnen en de tegenpartij, ja zo heet dat, te laten verliezen. En daarbij geadviseerd door psychologen en pedagogen die eenmaal afgestudeerd, het beleid van hun werkgever volgen, beleid wat hen een vast inkomen verschaft, en zogenaamd in de naam van ‘het belang van het kind’ een ouder of beide ouders uit het leven van kinderen werken. Een vriend van mij, zelf psycholoog: als ze afgestudeerd zijn, dan zijn ze meteen corrupt (t.o.v. wat ze geleerd hebben). Of anders gezegd, ze zitten in een structuur waar ze worden uitgegooid als ze het protocol niet volgen… En daarvoor wordt gebogen als een knipmes. Status en geld. Of concreter: Prof Berger: 98% van de rapportages deugen niet, of Prof. Hoefnagels: ik heb nog geen rapport gezien wat niet ernstig tegen de regels van het gezonde verstand in zondigde. En zo zondigen ze allen in koor.

    Ik begrijp hen wel: ze weten niet (meer) beter, en als je 20 zaken per dag moet doen dan kan je alleen maar drijven op vooraf vastgesteld protocol. En elke vorm van kritiek negeren. Maar wat ik niet begrijp is dat ze het recht van een kind op familieleven niet respecteren en dan vervolgens gewoon de andere kant uitkijken.

    Vraag het op straat: iedereen weet dat moeders wil wet is. En de rechters zijn er helemaal OK mee. Zelfs de meeste burgers vinden dat OK. Het is nou eenmaal zo. Denkt er nou niemand meer na? Maar daar is de rechtspraak toch niet voor uitgevonden?

  2. mmm, leuke reactie, maar een beetje weinig op de kern van de kwestie als ik het mag opmerken. Over familierecht heb ik het altijd al. Hier gaat het over de specifieke en misdadige handelswijze van rechters inzake de openbaarheid van uitspraken. Daar lusten de honden geen brood van zou ik typisch joepieaans willen zeggen. Maar over dat verachten van de grondwet heb je vast ook een interessante mening.

  3. Wie het recht zou filmen – wie kijkt naar het recht in actie – ontwaart een beeld dat niet direct meer lijkt op een robuust en onwrikbaar geheel. Men ziet dan bij het wetgevingsproces hoeveel amendementen er zijn ingediend, bediscussieerd en aangenomen of juist verworpen, en bij het rechterlijk proces het procesdossier met talloze haaks op elkaar staande stellingen van partijen. En als de deur van de raadkamer op een kier zou worden gezet, zou zichtbaar worden hoezeer niet zelden ook de rechters over het recht van mening verschillen. Men ziet, tot slot, gepast trotse literatoren ingeval de Hoge Raad ‘eindelijk’ in de door hen bepleite richting omgaat. Met andere woorden, men ontdekt dat over het recht valt te twisten, altijd en overal. Het is in deze dynamische blik op het recht dat het zich ontvouwt als discursieve grootheid. Het is Vrouwe Justitia met de weegschaal welke, uit de aard der zaak, niet steeds naar dezelfde kant, maar nu eens naar links en dan weer naar rechts doorslaat.

Laat een antwoord achter aan silver account Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.