Cookies

(on)-pedagogiek

pedagoochelaar     ©Joep Zander

Let op: in dit blog stond ten onrechte de naam Miedema vermeld. Dit is nu veranderd in Weijers.
Mijn excuses.

“Dan vraag ik die kinderbeschermers: “is dat nou wel in het belang van het kind dat die met alle geweld naar de vader moet? Ed Spruijt heeft toch in een paar mooie onderzoeken laten zien hoe slecht dat is.” U begrijpt, althans degenen die mij al langer kennen dan vandaag, dat er ergens een pijnscheut door mij heen trok. Ik moest dan ook wel reageren. Maar mijn gevoel zat op het punt dat ik vreesde  een zaal van 150 Theoretisch pedagogen en aanverwante sociale wetenschappers tegen mij zou krijgen. Hoewel ik er uit kreeg wat ik wilde zeggen kwam het onder die omstandigheden niet meer over. Ik voelde een plaatsvervangende schaamte over mijn durf om zo’n kwestie aan de orde te durven stellen in het gezelschap van collega’s waarvan de al dan niet verdiende voetsporen vrolijk blonken. “Spruijt heeft niet eens gereageerd op mijn theoretisch pedagogische noties over belang van het kind in een polemiek in een vaktijdschrift.” bracht ik te berde. Nou ja niets zeggen was laf geweest.

Maar eigenlijk zou mijn reactie ongeveer zo moeten luiden:

U gebruikt een begrip “Belang van het kind” Kunt u daar (als deelnemer aan een theoretisch pedagogische discussie) een definitie van geven?  Hoeveel verschillende definities denkt u dat er van dit begrip zijn te geven? Waarom denkt u dat kinderbeschermers moeten reageren op iets waarvan ze niet kunnen bevroeden wat u bedoelt? Wat denkt u eigenlijk zelf dat er achter de handelwijze van deze kinderbeschermers zit? Kunt u hier een probleem of een dilemma in kaart brengen. Kunt u begrijpen dat als u een begrip gebruikt als dooddoener mensen dan ook “doodgeslagen” reageren? Wat denkt u eigenlijk als pedagoog in  huis te hebben dat u deze arrogante houding kunt innemen? En aan welke theoretisch pedagogische analyse heeft u de handel en wandel van Dhr Spruijt eigenlijk onderworpen. Weet u wel dat deze meneer onderzoek aan de kinderbescherming verkocht heeft zonder daar open over te zijn?  Denkt u dat u de afschaffing van ongelijkwaardig ouderschap kunt beoordelen aan de hand van onderzoek van Spruijt? Weet u eigenlijk wel wat hij onderzocht heeft? Denkt u dat het helpt als ouders door het stof gaan voor elkaar.? Leidt dat tot volwaardig ouderschap? Wist u dat Spruijt dat propageert.

In een een-op-een discussie met de genoemde professor Ido Weijers kwam ik er met gemak uit en heeft hij op geen enkel punt zijn gelijk kunnen uitleggen. Hij weet natuurlijk best dat de term “Belang van het Kind”  een nietszeggend begrip is en dat zo’n dooddoener  doodslaat. Maar toch doen. Dus. En dan die kinderbeschermers even en plein publique voor schut zetten. En natuurlijk kan hij in de verste verte niet uitleggen wat de relevantie is van Spruijts onderzoek naar gelijkwaardig ouderschap als je het al onderzoek kunt noemen. En dat dan de halve zaal hem komt feliciteren met deze geweldige inbreng in een, als het goed is, theoretisch pedagogisch gefundeerde discussie. Daarbij ook mijn ex-docent Ben Baarda die iets opmerkte in de trant van dat ze kinderen aan hun ouders moeten toewijzen. Prima natuurlijk, andersom mag ook, en wat is het verschil Ben? Maar het voelde als een minachting voor mijn standpunt dat per saldo drie keer zo genuanceerd is als dat van hem. maar weet hij veel. Hij is gewend te vertellen en niet te luisteren vrees ik. Nou ja in ieder geval met betrekking tot dit onderwerp.

Maar ole!! Dat is lang geleden dat ik een paar kinderbeschermers mocht verdedigen. Overigens… met veel mate. Want eigenlijk ging het hier (Weijers  gooide in de snelligheid ook allerlei vragen vluchtig op een hoopje) ook om de vraag of er een omgangs-OTS moest komen in deze  zaak. Het gebruik van de begrippen omgang en het direct daaraan gekoppelde begrip. Recht leiden nog meer af van de kern van de discussie. Maar ik ben in het geheel niet voor omgangs-OTSen. Ik ben ervoor dat kinderbeschermers zich wat minder met vaderbashing bezig gaan houden. En Theoretisch pedagogen en Spruijtologen al helemaal. En van vaders, althans mij, moet de kinderbescherming en aanverwante handel zich inderdaad niet bezighouden met vaderschap, dat zal de zaak opfleuren. Als het negatieve gezeur over vaders wordt afgeschaft: “Zo meneer legt u dat maar eens uit waarom wilt u eigenlijk uw kinderen zien? Ja dat moet u even uitleggen want dat moeten wij dan weer aan Professor Weijers uitleggen.” Overigens vond Weijers na afloop zelf ook niet dat vaders zich voor hun vaderschap moeten verantwoorden. Zoals gezegd; van zijn betoog in de richting van vaders bleef weinig over. Alleen heel erg jammer dat ik dat punt niet en publique heb kunnen maken. Ik voelde me vreselijk alleen tussen mijn vakgenoten.

Achteraf ontdek ik dat Dhr Weijers ook betaald wordt door de Raad voor de Kinderbescherming (net als, maar dan incidenteel,  Ed Spruijt). In die zin, ik geef het ruiterlijk toe, getuigt het van moed om de Raad te vertellen dat ze juist wat minder moeten ingrijpen. Dat heb ik hem ook verteld. Maar volstrekt verkeerd om dat te motiveren met het standpunt dat geen omgang soms beter is voor het kind. Hierbij aangetekend dat het begrip omgang verhult dat vaders en kinderen een opvoedingsrelatie hebben. Een onvoorwaardelijke opvoedingsverantwoordelijkheid. Dat is mijn standpunt. Ik heb gezegd, beter te laat dan niet.

Ik heb overigens ook leuke discussies gehad hoor; maakt  u niet te ongerust. Onder andere over de wijsgerig-pedagogische vragen die als onkruid de grond uit zullen komen. Laat ik nou van dat soort zijn. Onkruid van het betere soort. Rest mijn hoop op een betere en verdere discussie met Bas Levering, een meesterlijk voormalig docent, op wiens afscheidsconferentie dit allemaal gebeurde. Oh ja en de pedagogen zijn van plan internet te ontdekken. Ik ben benieuwd wie van mijn collega’s dit blog ontdekt. Ik houd u op de hoogte!

De nogal harde beweringen, met name over Ed Spruijt zijn niet zomaar uit de lucht gegrepen en zijn door mij goed onderbouwd in diverse artikelen in boeken en (wetenschappelijke) tijdschriften.
Artikel Joep Zander in Pedagogiek
citaten uit antwoord Spruijt en repliek Zander en verdere verwijzingen
bestellingen Relapublishing (kaarten en boeken waarin op diverse wijzen andacht is besteed aan het onderzoek van Spruijt)
Over het belang van het kind is ook heel wat afgeschreven. Graag verwijs ik hierbij naar de stukken van Wouter Hanhart en Peter Prinsen en het wikipedialemma (met weeer een verwijzing naar het werk van Bas Levering)
over het belang van het kind

schoutenweg 41 Deventer

30 antwoorden op “(on)-pedagogiek”

  1. Ja Joep,zolang vaders nog moeten uitleggen waarom ze vader willen zijn en het een gotspe is als je je loud and clear in de maatschappelijke orde durft af te vragen of moeder wel goed bezig is…zolang is er nog wel wat te verschuiven in het landelijke gemiddelde bewustzijn.

    Je verkeerde in exquis gezelschap. Academici, geleerden. Mensen die de werkelijkheid hebben bestudeerd en in pacht hebben. Mensen waar wij gewone stervelingen tegenop kijken, mensen waar ik mijzelf als academicus ook bij thuis voel.

    In de loop der tijd ben ik ook op een andere manier naar mijn mede academici gaan kijken. Kort door de bocht: een academicus, zeker op sociaal pedagogisch, psychologisch gebied heeft ervoor geleerd om de werkelijkheid niet te zien maar te geloven. Een moderne gelovige. Een academicus gelooft wat hij of zij denkt, en veel mensen van deze groep zijn net zo gelovig als die groep christenen die gelooft dat de aarde 6000 jaar geleden door God geschapen is. Ze zien de werkelijkheid niet meer. Zij kijken door het filter wat zoveel tijd en zwoegen op de Universiteit heeft gekost en waar ze zo trots op zijn.

    Je kan deze mensen tegenkomen op prijzige conferenties en dan wordt er gediscussieerd over “is dat nou wel in het belang van het kind dat die met alle geweld naar de vader moet? Ed Spruijt heeft toch in een paar mooie onderzoeken laten zien hoe slecht dat is.”

    Joep, Ik weet niet of dit het platform is waar je überhaupt iets kunt bereiken. Dit soort mensen horen bij een fanatieke moderne kerk. Je hoort erbij, of niet. Je conformeert je of niet.

    1. Hoi Wouter,
      Bedankt voor je begrip en inzicht. Het kost me moeite deze ervaring te verwerken. Maar dit helpt.
      Een godsdienst ja. Geen Spruijtologen maar Spruijtheisten dus.
      In nomini patris et filio spiritus sanctus…….of nee dus: In de naam van de Moeder, haar zoontje en het Heilige belang van het kind. Amen. En owee als je niet met amen antwoordt. Met paus Ed S de tweede als guru van zijn volgelingen. Waar de wetenschappelijke inquisitie wacht om een bevlogen promovendusje als mij de les te leren.
      Waartoe zijn wij op aarde? Om het belang van het kind te dienen en Spruijt als diens woordvoerder. Zo voelde dat inderdaad al bij voorbaat. Maar serieus ook. In theorie zou een pedagoog in een theoretisch pedagogische discussie nu juist zo,n begrip als Belang van het kind moeten fileren en in stukjes uiteen moeten rafelen. Om duidelijk te maken wat de metainhoud ervan is. Juist dat gebeurt niet. Om misschien tot de conclusie te komen dat het hier eigenlijk niet eens om een pedagogisch begrip gaat. Meer een onpedagogisch begrip dat ons afleidt van de opvoedingsafhankelijkheid van het kind. Dat ons afleidt van de opvoedingsverantwoordelijkheid van de ouders. Een kind is op opvoeding aangewezen om een andere guru te citeren-Langeveld-.

      1. Je schrijft: ‘In theorie zou een pedagoog in een theoretisch pedagogische discussie nu juist zo,n begrip als Belang van het kind moeten fileren en in stukjes uiteen moeten rafelen.’

        In mijn ogen is het uiterst verwonderlijk en zorgelijk dat dat nu juist niet gebeurt. Zou het kunnen zijn dat in deze wetenschappelijke kringen niet de wetenschappelijke methodologie de kern van de wetenschap vormt maar dat er een ander principe bepaalt hoe pedagogiek bedreven wordt? Bijvoorbeeld de geldstroom of de feministische achterban om maar wat te noemen?

        Wetenschap: het ontrafelen van wat waar is en niet waar, dat vervolgens verwoorden en die waarheid in samenhang brengen met andere waarheden. Hypotheses (veronderstellingen) verifiëren (bevestigen) en of falsificeren (ontkrachten). Even kort samengevat.

        Ik begrijp het niet hoe het komt dat mensen die wetenschap hebben gestudeerd, als ze eenmaal afgestudeerd zijn en een baan hebben gevonden,met alle gemak de wetenschappelijke methode naast zich neer kunnen leggen en dit grondbeginsel van denken overboord gooien. Of zoals een vriend hoogleraar, zelf psycholoog, eens krachtig uitdrukte: ‘zijn ze (de psychologen) eenmaal afgestudeerd, dan zijn ze direct corrupt…’ En Erik Rijks, destijds de Godfather van het omgangsrecht genoemd zei altijd: ‘wiens brood men eet, diens woord men spreekt’ Hij zei daarmee, dat als je een kind interviewt en vraagt bij wie het wil wonen, dan zal het aangeven te willen wonen bij degene waar het normaal de boterham krijgt voorgeschoteld. Het kind werd dan ook altijd door de moeder gebracht en gaf dan logischerwijze aan bij moeder te willen wonen. Hetzelfde lijkt voor de afgestudeerde ‘gogen’ op te gaan.

        Het blijft een vraag waarom de wetenschappers zich tot de belangen van vaders, de relatie van hun kinderen met hen en alles wat er aan vast zit zich verhouden als water en vuur. Als wetenschapper wil je juist alles weten. En dat veronderstel ik nog steeds, nog steeds…
        Maar waar zijn die onderzoeken?

        1. Het is een keuze tussen wetenschap als legitimatie voor verhulde belangen en praatjes of wetenschap zoals die bedoeld is. Waar zijn de wetenschappers als je ze nodig hebt. Om te onthullen wat verhuld is? Waar is justitie als je ze nodig hebt om onrecht aan te pakken? Waar is de kinderbescherming als er echt kinderen beschermd moeten worden. Kijk ze doen allemaal wel eens wat goeds, maar dat lijkt zo langzamerhand meer de verhulling van volstrekt fout handelen als er nu juist verschil moet worden gemaakt tussen opvoeding en kindermishandeling, tussen recht en onrecht.

          1. Het is de keuze tussen manipulatie en transparant zijn, tussen domineren of samen leren, tussen macht en liefde, tussen een fort naar de ander optrekken of het leven samen leven, tussen de ander controleren of de ander een mogelijkheid bieden….enz. Dit alles te herkennen in persoonlijke relaties, business, politiek..en pas te herkennen als je liefde, transparantie, samenzijn en mogelijkheid hebt ervaren en een beetje weet waar dat allemaal over gaat…

      2. Ik ben onder de indruk, Joep, Wouter.
        Het valt me daarbij in, zou je dan niet eenvoudig moeten spreken van
        Het “opvoedbelang van het kind”? Beter gekaderd?
        Want dat is toch altijd weer iets heel bijzonders, persoonlijks, met gemeenschapsraakvlakken die erbij komen in de loop van tijd. Opvoedvaardigheid is toch relatief meetbaar, dus normeerbaar, onderwijsbaar (begint al in een gezin, familie).

        1. Je begrijpt dat je geen fatsoenlijke rapporten kunt schrijven of rechtspraak kunt beoefenen op basis van ongedefinieerde begrippen als ‘het belang van het kind’.

          Dit alles betekent dat je als overheid een grens moet stellen. Niet een grens die vaag of niet gedefinieerd is en juist daarom vooral ter legitimiteit en bescherming van de justitiële medewerker en instantie dient, maar een grens die onderscheidt wat kindermishandeling en verwaarlozing is en wat niet. Dat is het gebied waar de overheid zich mee zou moeten bemoeien. Dat is het gebied waarin de overheid mag en moet ingrijpen wanneer aan de minimum eisen van ouderschap niet voldaan wordt. Die grens houdt in: ouders hoeven geen perfecte of goede ouders te zijn, maar ze moeten voldoen aan minimum eisen, ze moeten goed genoeg zijn. Die grens mag niet liggen bij wat een individuele medewerker van BJZ of de RvdK persoonlijk vind, maar moet controleerbaar, transparant zijn. Maar dan moeten die begrippen wel goed gedefinieerd worden en dat is nog steeds niet het geval. Zoals het nu gaat geeft het de professionals toegang om ongecontroleerd in te grijpen in gezinslevens en dat is niet meer van deze tijd. Dat moeten we niet meer willen.

          Ik pleit ervoor om het begrip ‘Het belang van het kind’ helemaal af te schaffen. het veroorzaakt alleen maar strijd. Wat rechters te doen staat is volgens de wet recht spreken en niet in naam van ‘het belang van het kind’, wat onderzoekers te doen staat is volgens objectieve normen onderzoek te plegen (Prof Berger: 97-99% van de onderzoeken deugen niet), en derhalve alleen onderzoek te plegen wanneer er een verdenking van kindermishandeling of verwaarlozing is. Is dat niet het geval, dan is er geen indicatie voor overheidsingrijpen en is er sprake van ouderschap, en in echtscheidingszaken gelijkwaardig ouderschap.

          Als we het hebben over ‘goed genoege’ ouders, die zwak ouderschap uitoefenen, dan kunnen we hen vrijwillig ouderschapstrainingen aanbieden. En dat is een heel ander verhaal dan het verhaal van de Justitiële interventie in gezinnen. Die twee zaken moeten ook duidelijk gescheiden worden. In een begeleidingssessie en oefensessie mag je falen, bij Justitie niet. Je moet durven vertrouwen in degene die je helpt, je zou dan niet bang moeten zijn dat een eventueel gevolg is dat je je kinderen kwijt raakt. En dat is in een Justitiële bemoeienis juist de case. Nu is de jeugdzorg in handen van instanties als BJZ en de RvdKb. Niet goed. Zij behoren alleen de minimum grenzen te bewaken, en BJZ zou zorg kunnen verlenen mits ze haar lijntjes met de rechter volledig opgeeft. Maar enerzijds hulp bieden en tegelijkertijd met een rechterlijke machtiging in de hand klaar staan, dat is wat de wereld uit moet.

          1. Even een kort antwoord Wouter. Houdt in de gaten dat hoe langer hoe meer hulpverlenende instanties en hulpverleners de plicht hebben om al dan niet gefundeerde meldingen van eventuele opvoedingsproblemen door te geven aan jeugdzorg. Het is een nineteen-eighty-four-scenario. Overal uitkijken, en niemand vertrouwen. Helaas gaan we die kant op.
            En in die zin vinden we Weijers ook aan onze zijde.

    2. Interessante discussies m.n. gezien in het licht van de onttroning van ene heer Stapel.
      Dwdd gister; de sociaal psycholoog hadt geen inzicht in eigen drijfveren, handelingen en het cultuurtje waarin hij zich bevond.
      Klinkt ergens bekend, heb zoiets lang geleden al eens benoemd; andere mensen, andere tijden, zelfde vakgebied.
      Spruijt en consorten zijn ook eenvoudigweg te ontmaskeren. Minder hard m.b.t. vervalste onderzoeksgegevens, maar net zo hard op het gebied van verkeerde aannames, ontoereikende theoretische ondergrond, verkeerde reducties, beperkte gevolgtrekkingen, enz. De sociale psychologie is per definitie ontoereikend iets zinnigs te zeggen over het vermeende belang van het kind. Integraal bezien ten hoogste een kwart van het gehele belang. Dit geldt trouwens voor elke wetenschap inclusief de pedagogiek.
      Of Spruijtoloog of Spruijtist, integraal bezien is hij onderontwikkeld en niet meer dan een reductionist met een beperkte moraal net als menig andere bezoeker van dit feestje.
      De demystificering van de sociaal psychologen, de neurologen en tal van andere zelf benoemde hotemetoten zal m.i. de komende jaren enkel toenemen. Reductie is per definitie vernietiging, onbegrip en immoreel.
      Het belang van het kind blijft de gemoederen bezig houden. Zelf vind ik het een heerlijk begrip, juist omdat de definitie niet door een afzonderlijke tak van de wetenschap te geven is. Ooit zal dit begrip juist daarom wel eens een medestander kunnen worden.

      1. Henri, ik heb de indruk dat je je op glad ijs beweegt. Stapel vervalste bewust wetenschappelijk onderzoek. Hij verzon gegevens. en dat is niet van Spruijt bekend. Als je deze kant opgaat in de discussie, dan is dat ongeloofwaardig en straalt dit ongeloofwaardige element af op de hele discussie. Daarmee haal je de angel uit de discussie.

        Nu is het tijd om het begrip ‘het belang van het kind’ of te definiëren, of te ontdekken dat dat niet kan zodat het ook niet meer als onderzoeks en rechtscriterium gebruikt zal kunnen worden.
        Alleen als wij burgers daar een (1) stem in kunnen laten gelden, dan kan er iets vanuit ouders gebeuren. Want ‘het belang van het kind’ is zo’n verleidelijk begrip, dat geef je als professional niet zomaar uit handen. en als wetenschapper brand je niet graag je handen eraan.

        1. ik vind persoonlijk dat henri vooral gelijk heeft. Spruijt verkocht zijn onderzoek aan de Raad vkb zonder daar de normale wetenschappelijke integriteitswaarborgen bij in het oog te houden. Ik vraag me af of dat in zekere zin niet erger is. Spruijt wordt niet verdacht van vervalsing van onderzoeksdata. maar er zijn soms wel merkwwardige dingen met zijn data aan de hand. zit in de trein. ga straks verder.

      2. Henri: welkom terug hier. Je staat nog steeds in de top van reageerders hier. Ook qua kwaliteit.
        Tsja; het belang van het kind kan overal voor pleiten. Dus als je het maar als mantra roept kan het misschien ook voor onze standpunten pleiten. Op het wikipedialemma “belang van het kind” heb ik ooit Bas Levering geciteerd. Die verbindt de term in ieder geval onlosmakelijk met ouderschap. Ik vind zelf dat we het eigenlijk moeten hebben over het opvoedingsbelang of het belang van “onvoorwaardelijke opvoedingsverantwoordelijkheid” In mijn artikel in Pedagogiek licht ik dat uitgebreid toe. Alleen de samenvatting is op internet te vinden. Een link daarnaartoe heb ik inmiddels onderaan dit blog toegevoegd. Ach een kopietje is ergens wel te bekomen in de bieb of elders. Maar kijk ook naar de uitstekende artikelen van Peter Prinsen en het internetartikel van Wouter.
        Het woord Spruijtist dat je gebruikt is een verkorting van mijn woord Spruijtheist? 🙂

      1. en ed spruijt? is een nepvader en heeft belang bij het verkwanselen van normale gezinnen, daarbij, het onderzoek ‘dubbel leven’ in 2000 waar het bij was betrokken gaf al aan dat co-ouderschap beter was, nog afgezien dat normale gezinnen het best zijn, enne, wat nou al die spruijt onderzoekjes, eerst aangeleverd door RvdK en nu met flutvragen middels scholen vergaard, daarbij gescheiden kinderen lijden o.a. aan stockholm èn aan PAS en gedragen zich ego-defensief.

        1. De volgende reacties van ADVader wilden maar niet op de geode plek blijven staan en heb ik hier opnieuw ingevoegd:
          AdVader Says:

          24 november 2012 at 2:50 am e

          o ja en de kinderen zijn veilig ..

          AdVader Says:

          24 november 2012 at 3:02 am e

          zoals volgens mij ipe smit ooit zei, het behouden en bestendigen van valse status-quo’s .

          reactie Joep: Als het gaat over status-quo-ouder als vervangend begrip voor waar ten onrechte gesproken wordt van “verzorgende ouder” komt het begrip van mij. Maar misschien bedoelde Ipe meer de institutionele Status Quo.

          1. ah ik dacht al, afijn, mij gaat het om een valse status quo, immers scheiding is kindermishandeling om mee te beginnen, en aangaande het containerbegrip kindbelang noemde ik de riedel ‘rust, regelmaat, stabiliteit en veiligheid’, overigens sluit ik me aan bij wouter waar het om de ‘good enough’ ouder gaat.

  2. Nog even ‘het belang van het kind’… Wie is er nou niet voor het belang van het kind? Iedereen is toch voor het belang van het kind!

    Was het maar zo simpel.

    Waarom heeft ‘het belang van het kind’ de Nederlandse rechtspraak vervangen? Rechters vonnissen in het belang van het kind, pedagogen en onderzoekers onderzoeken in het belang van het kind. Het is in het belang van het kind dat je als ouder bij de RvdKb of BJZ wordt opgeroepen om eens te komen praten…er is namelijk wat aan de hand…

    ‘Het belang van het kind is een veel gemakkelijker begrip voor al de professionals, Het is gemakkelijker dan de wet. De wet toepassen sluit een hele beroepsgroep en industrie uit van inkomsten. Geen onderzoeken meer. De wet is duidelijk (nou ja, niet echt) De wet is toetsbaar. maar ‘het belang van het kind’ is niet gedefinieerd. het kan dus van alles betekenen. En het betekent dan ook van alles. Maar u kunt zich er nooit op beroepen. het is niet gedefinieerd.

    Vreemd dat het niet gedefinieerd is. Als je depressief bent ga je naar een psycholoog en die zegt:u bent depressief, we gaan er dat en dat aan doen. Het is een omschreven begrip. Het is gedefinieerd.
    Als je een maagzweer hebt, dan is dat niet zomaar iets wat de dokter zegt, dan zit er letterlijk een diepe lokale ontsteking in de maagwand. En die is onbehandeld nog levensgevaarlijk ook.
    Als ik nar de winkel ga en ik koop een brood, dan weet ik precies wat ik koop, en ik betaal met geld.
    Als ik door het rode stoplicht rijdt en ik krijg een boete, dan weet ik precies waar het om gaat. Had ik maar niet door rood moeten rijden. Als ik een huis koop, dan staat in het koop contract, wat ik koop en wat niet. Wel eens de kleine letttertjes gelezen?

    Niet zo met het begrip: ‘het belang van het kind’. dat is niet gedefinieerd. En omdat het niet gedefinieerd is, nogmaals kan het alles betekenen. Wat jij eronder verstaat, dat is het belang van het kind, wat de rechter eronder verstaat dan is het belang van het kind, wat de psycholoog eronder verstaat, ja dat is het belang van het kind.
    Dus als een professional het over ‘het belang van het kind’ heeft, dan betekent het dat wat de professional erover zegt. niemand kan dat tegenspreken…

    Ahh..

    Niet waar..

    Ik adviseer ouders altijd,op het moment dat de professional, een onderzoeker, Raadsmedewerker, rechter, spreekt over het belang van het kind, dan te vragen: wat bedoelt u met het belang van het kind? Waar gaat dat over? Wat is het belang van het kind? U doet onderzoek in het belang van het kind, leg me dat eens uit, wat is dat? Ze vallen dan elke keer door de mand, want blijkbaar niemand heeft er echt over nagedacht. Als ze dan met een antwoord komen, dan vraag je: Waar staat dat?
    De eerste stap om je niet omver te laten schoffelen als ouder.

    En dan leg je maar uit dat ze toch niet serieus zijn met hun vage gepraat.. dat toch niemand hier kaas van maken kan.

    Want, kijk maar, ook degenen die al zo lang met dat begrip gewerkt hebben…De enige reden waarom dat begrip gehanteerd wordt, is om uw medewerking te krijgen en die geeft u, want u bent toch ook voor het belang van uw kind… Maar de enige reden van de professional om dat begrip te hanteren is om uw kind van u af te pakken. Op een gemakkelijke manier. Zo blijft de machine draaien. Zonder dat er ook maar iemand is die echt nadenkt.

    Een ding wat je je mag bedenken:het belang van het kind gaat helemaal niet over het kind, het gaat over het belang van de professional zaken te doen. En er komt geld vrij als ze uw kind afpakken.

    Dus Joep, als je opstaat en de vinger op de zere wond legt (de grote gedeelde leugen), dan krijg je geen bijval, geen wonder dat het er niet helemaal goed uit komt…

    1. Zo is dat Wouter. Ik heb inmiddels de blog voorzien van een link naar je uitgebreidere betoog op vaderseenzorg.nl.

      Goed dat je ook ziet hoe het begrip Belang van het kind nu juist in de regel niet het kind dient. Dat het juist het belang van de professional verdoezelt.

      Maar ik kan ook niet genoeg benadrukken hoe onpedagogisch het hele begrip is. En daarmee merk ik op dat ik toch weer een lans breek voor het mogelijke bestaan van een pedagogische discussie. Een discussie die werkelijk op wetenschappelijke deconstructie gericht is. Ik geloof dat Marinus Langeveld zich in zijn graf zou omdraaien als hij zou zien wat er zich op zijn alma mater afspeelde. (Mater…tsja).
      Er is nog zicht op een Theoretische pedagogiek die dienend is aan pedagogiek. Ik weet nog niet of ik het met je eens ben dat in dit soort bijeenkomsten voor ons niets te doen valt. Ik blijf het mijn verantwoordelijkheid vinden om ook in dit soort moeilijke situaties te trachten een belangrijk punt te maken. Om de woorden, de beelden en de rust te vinden om een stelling met de voeten op de grond en het hoofd geheven, in te nemen. Ook als er 150 a 200 potentiele tegenstanders zijn. Hoe zei Langeveld dat ook weer?
      “Daarboven erkennen wij echter de mogelijkheid dat alle mensen tegen ons zijn, ja zelfs dat onze daden tegen ons schijnen te getuigen; maar dat wij ons innerlijk stellende voor een hoogste gezag, weten dat we vrede mogen hebben met de positie die we gekozen hebben.” M.J.Langeveld Beknopte theoretische pedagogiek blz 48 alinea 2.”
      Ja ik weet het. Het lijkt nu op de keuze tussen twee kerken. Maar met het hoogste gezag bedoelde Langeveld vooral ook het licht van je eigen geweten. Het licht van de zelfverantwoordelijke zelfbepaling. Op het risico af dat ik met deze woorden mogelijk een andere doodoener lijk te poneren. Dat is niet de bedoeling.
      Ik pendel tussen de zin en de onzin van de wetenschap. De zin van mijn mogelijke promotie ( dat ook als een initiatie in de verkeerde kerk kan worden opgevat). Ik probeer de zin van mezelf wel erin te houden. Ja en, het rondje compleet, dat is nou juist wat de Spruijtheisten ons willen afnemen. Vaders moeten maar door het stof (Spruijt).

      1. N.B. Definieer `belang` als waarde en er is weer zicht op een discussie waar de pedagogiek een rol in speelt.

  3. het belang van het kind is gedefinieerd met rust, regelmaat en stabiliteit, ach ja en de feiten waarop beslist wordt is van horen zeggen, waarheid namelijk is een gevaar voor demoRatten ..

  4. Uitgaande van de dieren c.q. bepaalde soorten, zijn er die hun nakomelingen verstoten. Doch naar mijn idee is er niet een sort bij die in staat is tot manipulatie zoals de mens dat flikt. C.q. de andere partij even bedriegt voor het gemak. Wat het belang in de natuur om zo te zeggen dan is veelal is het op eigen benen leren staan. De inlandse volkeren bijvoorbeeld leren hun kinderen te overleven door de jacht. Doch zelfs wanneer zij zelfstandig kunnen ‘werken’ vervreemden ze niet. Hersenspoelende aktiviteiten geen idee. De igmee kan niet naar de rechter zoals wij die dan ‘kennen’ doch zal er best een systeem op na houden.
    Wellicht zouden vele onderzoekers zich beter onder de dan pigmeëen moeten begeven. Waarna het verslag in Utrecht kan worden geschreven wat mij betreft…

    1. Ja Bart, jij hebt wel door dat je van de dierenwereld veel kunt opsteken..
      Jou lezend, bekruipt mij ook nog het gevoel dat ‘belang van het kind’ overwegend een hanen- (en/of kippen-)gevecht is. Degene met de grootste bek of de hoogste poten is de baas..

    2. Ps,
      Waarbij men nog kan aantekenen, dat hierin een bepaald Chinees spreekwoord heel nuttig is: wie zacht stapt, komt ver.

  5. Ik vermeld het ook hier onderaan maar even. Ik verwisselde in mijn blog 2 personen. De naam Miedema werd ten onrechte genoemd. Het gaat hier om Ido Weijers.

    Verder nog een anekdote. Toen ik, na de afscheidsconferentie van Bas, de deur van het academiegebouw in Utrecht uitging kruiste ik daar Hirsch Ballin. Dat deed me direct denken aan het rechterscongres zo’n 15 jaar geleden waar ik de enige niet-jurist was en waar hij als voorzitter, tot mijn verwondering, begon met het citeren van een stuk of 3 citaten uit mijn congresbijdrage.
    Dat hielp mij om me in een vergelijkbare situaties als die ik hierboven beschreef staande te houden en met het hoofd omhoog en de voetjes op de vloer de meest aardige discussies te voeren. Dat blijkt terugkijkend het laatste restje transparantie te zijn geweest van de rechterlijke macht. Sindsdien is de rechterlijke macht eigenlijk ook een soort sekte.

    Op het pedagogencongres afgelopen donderdag miste ik die steun in de rug. En misschien dat mijn herhaalde persoonsverwisseling een uitdrukking is geweest van het gebrek aan onderscheid dat er nog tussen de deelnemers aan deze groep, discipline, sekte of…., viel te beleven.
    Maar misschien leg ik nu het probleem te ver van me af.
    Bovendien blijft de gewraakte spreker Weijers een te onderscheiden persoon in zijn stellingen tegen teveel overheidsbemoeienis. En er waren er nog een paar die zich onderscheidden.
    Een persoonsverwisseling blijft een flinke fout die ik me mag aanrekenen. Ik zal mijn best doen om bij de les te blijven.

  6. Dat het simpele feit dat zelfs in de wetgeving (Wet op de Jeugdzorg 2005 zowel als het nieuwe wetsontwerp ‘jeugdwet’) een definitie van iets als ‘Belang van het kind’ ontbreekt is mij een doorn in hte oog. Ik hanteer al jaren het volgende: ‘Een kind in het onbelemmerde genot stellen van de LIEFDE, AANDACHT en (ver)ZORG(ing) van beide ouders en hun familie’. Ik ruil deze graag in voor een betere. Let wel: in deze defintie valt mishandeling, middelen gebruik van ouders, verwaarlozing alsmede het vervreemden van een ouder buiten hetgeen onder de definitie zou vallen en is dus schadelijk!

    Voorts valt mij op dat de relatie-status van ouders kennelijk van belang is in verband met het contact ouder-kind: gehuwd / gescheiden/ samenwonend dan wel uit elkaar gegaan na een dergelijke relatie, al dan niet erkenning van het kind. Bij geen erkenning en niet officieel samengewoond zou een kind volgens de wetgeving en jurisprudentie geen enkel recht hebben om contact te hebben met de biologische vader…..

    Zou het écht uitmaken, voor het KIND of het erkend is of niet? Zou het echt uitmaken of ouders hebben samen gewoond of niet? Zou het echt verschil maken in de behoefte van het kind om zijn ouders te kennen?

    Hierop heb ik de volgende gedachte: ‘Een kind dat kiest vóór één ouder, kiest tégen zichzelf’: voor zover dit uitleg benodigt: zie de schade op lange duur bij kinderen die jarenlang een ouder hebben moeten missen….

    Overigens zou het ten aanzien van het ‘nakomen zorg-regeling’ naar mijn mening handiger zijn als de wetgever er van uit zou gaan dat VERZORGEN van kinderen door BEIDE ouders uitgangspunt is en het ‘onttrekken aan verzorgingstaak van de andere ouder’ strafbaar gesteld zou worden… even een paar andere nuances die veel ONrecht zouden kunnen wegnemen!

    Nico Mul

  7. Als het gaat over justitieel ingrijpen en gerechtelijke beslissingen in het familieleven dan hebben we definities nodig die meetbaar zijn.

    Als je definities en wetten bedenkt dan moet je ze doordenken en toetsen aan de praktijk. Doordenken: als ik de definitie en wet toepas, is het resultaat dan ook wat ik wil veroorzaken? Elke maatregel creëert eveneens zijn eigen onbedoelde slachtoffers. In hoeverre is dat acceptabel?

    Ik heb geen idee hoe je liefde, aandacht en verzorging zou kunnen meten zodanig dat het een criterium wordt voor al of geen justitieel ingrijpen.

    We kunnen bijvoorbeeld wel besluiten: we willen niet dat onze kinderen mishandeld, c.q. verwaarloosd worden. En dan moeten deze begrippen gedefinieerd worden, plus moet er een maatschappelijke discussie gevoerd worden over waar de grensgebieden van mishandeling en verwaarlozing liggen. Daarnaast waar leggen we de lat?

    Mij lijkt het een goede zaak als die begrippen eens gedefinieerd worden en dat de justitiële instanties deze definities gaan toepassen in plaats zich te verschuilen achter een nietszeggend begrip als ‘het belang van het kind’.

  8. De wetgever gaat er inmiddels al weer een paar jaar van uit dat verzorging van kinderen een plicht is.
    Aangezien de meeste handboeken kindermishandeling ervan uitgaan dat een denigrerende benadering van een ouder een vorm van geestelijkje kindermishandeling is en geestelijke mishandeling strafbaar is, is een en ander nu al vervolgbaar.

  9. Beste Joep,
    Je zal het met me eens zijn dat de praktijk nogal afwijkt. OOk zal het je duidelijk zijn dat het vreemd is dat de mate waarin een kind contact mag hebben met zijn vader afhangt van de juridische status van de relatie tussen de ouders ook vreemd is zeker als je uitgaat van het kind.

    Ook zal het een mentaliteitsverandering vergen eer vaders er van uit gaan dat zij een gelijkwaardige ZORGPLICHT zouden hebben. Te veel en te vaak komt het voor dat vaders kunnen zeggen van: ‘verzorging van kinderen is moeders taak’ en gewoon een ‘nieuw leven’ kunnen beginnen…Dit kan nu straffeloos, evenals het straffeloos kan voor moeders om vaders geheel buiten te sluiten met drogredenen en moddergooien. Beide hier aangehaalde gedragingen lijken mij zeer schadelijk voor kinderen.
    Door eenvoudigweg ‘onttrekken aan zorgplicht’ strafbaar te stellen heb je al die zaken zoals ‘begeleide omgang’/ ‘handhaven omgangsregeling’en al die juridische procedures niet nodig. Ook zou mijn idee iedere alimentatiestrijd uit de wereld helpen + het ‘kinderopvangprobleem’ eerlijk verdelen tussen beide ouders!

    Nico Mul

Laat een antwoord achter aan Bart Koppenol (@vuq) Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.