Joop Visser is zo’n man die in geen enkel hokje wil passen. Daar moest ik aan denken toen ik een handleiding voor/voor mezelf schreef op mijn wikipedia-gebruikerspagina. Toen ik nog jong was wilde ik al niet erg in het hokje Jos passen. Joep leek me leuker. Zo veranderde Jaap Fisher zijn naam in Joop Visser. Elke keer pas ik niet in het hokje waar een ander me net lijkt te hebben gezien.
“Ik kijk teveel naar mezelf zei een vriend een keer (tot ik een keer naar hem keek). Dat is dan weer het ómgekeerde van een missionaris die vooral anderen wil bekeren. Tegen die communicatiespecialist vertelde ik dat ik net altijd in een ander hokje te vinden ben dan waar je me zoekt, en als je me vindt ben ik daar al weer weg. Zoiets als zo’n elementair deeltje dat nooit zit waar je het waarneemt (help me even heren en dames fysici, want ook fysicus ben ik maar heel even). Little boxes all made out of ticky-tacky.” (verder? zie link naar handleiding hieronder)
Alleen “vader”, in dat hokje houd ik me graag staande. Ook van dat hokje weet Visser het een en ander af.
Zegt ze “doe eens wat leuks met de kinderen”
Zegt ze “doe ook eens wat leuks met de kinderen”
Doe ik wat leuks met de kinderen
Doe ik wat leuks met de kinderen
Zegt ze “je probeert tussen ons te komen”
Mooier dan Joop kan ik het weer niet zeggen. Het is het beeld wat ik, in mijn denkhokje, wel eens betitel als Dominant permissief. Volgens mij kom je het veel tegen in opvoedingssituaties. Ik zie het doorschemeren in de interviews die ik met slachtoffers van ouderverstotingssyndroom houd. Ik zie het doorschemeren in mijn eigen opvoeding. Maar het is moeilijk te herkennen omdat het zo aardig lijkt. Daar heb ik Joop dan weer voor nodig. Denk ook even aan zijn prachtig beeld: “Dat door een moeder wordt bemind, En dat met liefde wordt bedrogen, Drie, vier, vijf, zes, zeven jaar” (Medea)
Vaderschap is dus het hokje waar de klappen vallen omdat je er niet zomaar uit vlucht.
Een hand-leiding voor/voor mezelf. Benieuwd? Echt waar? Neemt u mij aan de hand dan? Zoals moeder de kinderen in de hand neemt in het couplet van Joop? Ach….
Ah de pagina (Handleiding voor/voor Joep) over vooroordelen is weggehaald van mijn wikipediaaccount, dat vonden ze daar allemaal maar bedreigend. Lees een kopie hiervan en beoordeel zelf wat daar mis mee zou kunnen zijjn (persoonsbelediging, privacyschending, verstoring werksfeer op wikipedia?)
Joepi! Het Heisenberger deeltje! Dat was het :->
Maar goed geschoten zeg, vooral dat “hokje van’vader zijn’ waar de klappen vallen omdat je er moreel gesproken niet uit kunt.
Zul je die femiguren horen die zeggen iets van, ‘flauwekul je moet toch tegen een stootje kunnen’. Het zijn geen ‘stootjes’ die zulke vrouwen geven. En of ze zich daarvan bewust zijn is maar de vraag. Net als mannen kijken zij ook naar films waar -steeds vaker en meer op computers dan tv- geweld in voorkomt. En welke draai geeft het kind-in-de-vrouw daar aan? Kinderen spelen zo’n beetje alles na, de voorbeelden die ze direct zien. Dat wordt makkelijk over ’t hoofd gezien en wie beseft dat volwassenen het OOK doen? Impressies van media ‘verwerken’ naar de omgeving toe?
Het is niet te verwachten dat die trend minder wordt, als je ziet welke vlucht games met geweld en seks hebben genomen en nog steeds nemen. Dwz er gaan toenemend vaders in hokjes klappen krijgen (met het procentueel lager aantal vrouwen in hokjes niet vergetend).
Dus vrouwen, als u opkomt voor uw kinders welzijn en toekomst, mept U serieus het geweld en de wanseks de beeldschermen uit.
Hoe dan ook. Dus met alle venijn is geen bezwaar!
Maar: GEEN VADERS MEPPEN. Want dan lacht de mediaboer zich des duivels.
Hoi Hans, bedankt voor de hulp en je reactie. Ik had het gisteren er nog met iemand over. Hoe gevoelig kinderen zijn voor de kleinste signalen, en hoe ze daar op kunnen reageren. Hoe ze er soms fysiek onder gaan lijden. Ziektes ontwikkelen door een spanning bij hun ouders. Hoe soms zo … ach.
Dat herken ik haarscherp. Pijnlijk. Het probleem is dat de mensen die het door hebben, het bijna niet kunnen uitleggen aan mensen die het niet doorhebben. We hebben bijv. Vanwege. Die gevoeligheid van kinderen een filmkeuring (die door commercie steeds verder naar beneden gedrukt werd/wordt) Pas na een schok, een afstandname, een goede film of foto, een Avatarcourse, oid, dan is er de bevrijding, dan kan er iets mee gedaan worden.
Ik heb eens van een blauwspar die niet goed groeide, de ene helft van de dubbele top gesnoeid. Dat is eerst een lelijk gezicht en daarna groeide hij heel mooi. Dat doet die boom niet bij zichzelf. Ik verwacht dat ook niet bij mensen. Maar alles kan.