Soms krijg ik te horen dat ik alleen maar om me heen zou willen schoppen. Dan wijs ik mijn geachte opponenten graag eens op de zaken die ik heb mogen helpen opbouwen. Constructief. Zo was ik als eerste bezig met het van de grond krijgen van een Vader-en-Kind-Centrum (helaas toen vast gelopen; maar later met verve overgenomen op andere plekken). Een van de mooiste resultaten waar ik toch wel enigszins, als eerste voorzitter en initiatiefnemer in voorop liep was het jongerencentrum Gigant in Apeldoorn. Onder iets gewijzigde noemer bestaat het nog steeds. Als beginnend pedagoog schreef ik er ook een skriptie (k!) over. Bij het opruimen van mijn archieven kwam ik het erover recenserende krantenbericht weer een keer tegen.
De kop valt op. Ik pleit voor het betrekken van ouders bij het jongerenwerk. Terwijl mijn skriptie toch de titel had: Jongerencentrumstrijd… jouw jeugdbeleid. Mmm. Een beetje dwars op de toen heersende opvatting dat jongeren vooral moesten worden aangemoedigd om van huis weg te lopen naar alternatieve hulpverleners bij JAC, Release of Soosjale Joenit. Ik ben altijd al wars geweest van aangepast gedrag. Zelfs wars van aangepast gedrag naar op zichzelf warse alternatieve bewegingen.
Afin, de krant zal ook wel een bijzonders graantje uit mijn woorden hebben gepikt. Zo gaat dat met krantenkoppen. En ja als pedagoog moet je ook wat. Maar het valt me wel mee van mezelf. Ik ging namelijk ook wel eens mee in de arrogantie van de alternatieve hulpverlening en co tegenover ouders.
Pas zelf ouder zijnde had ik echt door wat ik fout zag. En toen werd ik zelf met die arrogantie geconfronteerd van “wij weten alles beter, vooral beter dan vaders”.
Ik vraag me af of ik compassie kan opbrengen voor wat ik destijds allemaal dacht. Ik denk dat dat goed is. Compassie naar anderen met negatieve standpunten over ouderschap en vaderschap? Nog belangrijker is eigenlijk om in te zien dat er een belangrijke structurele anti-vader-component is die mensen op het verkeerde been zet.
Maar ik ben toch wel blij dat het een beetje meeviel met me, gezien dat artikel. Misschien dat ik mijn verleden met wel heel erg weinig compassie aan het bekijken was. Zo erg tegen ouders was ik toen dus ook niet.