Waren Joden vaak vooral handig in zaken? Een vraag in het Joods museum in Berlijn bij de expositie ” Die ganze Wahrheit…wass Sie schon immer uber Juden wissen wollten”. Oordelen en vooroordelen vielen te beoordelen door muntjes in een gleufje te gooien. Ja, een beetje in de kapitalistische sfeer zaten ze geloof ik wel schoot door me heen. Veel joden zaten en zitten in het bankwezen. Wat ik niet meer goed wist was dat ze van veel andere beroepen waren uitgesloten doordat ze niet tot de gilden mochten toetreden. In Duitsland zijn de gilden nog heel belangrijk. Ik heb dat ongetwijfeld ooit geleerd op school. Maar mijn zoon gelukkig ook. Hij maakte me weer even wakker.
“Kijk zo ongeveer gaat dat eigenlijk ook met vaders. Sinds ergens eind 19de eeuw moesten die de fabrieken in om brood op de plank te brengen voor vrouw en kinderen. Keuze hadden ze eigenlijk niet. En nu worden ze ervan beschuldigd dat ze niet genoeg voor kinderen zorgen, of dat ze dat niet hebben geleerd.”
Zo moet je omgaan met de waarheid, zo moet je omgaan met de lessen uit de geschiedenis. Je moet ze op iets anders durven toepassen. Mijn zoon had daar geen moeite mee. Veel andere mensen wel vrees ik.
Dat vooroordelen over vaders ook in Duitsland hun vernietigende werking hebben konden we weer een keer horen van mijn collega-vaderkunstenaar Marco Piono. We konden logeren in zijn appartementencomplex. Prachtige locatie, prachtige appartementen, zeer aan te bevelen.
Berlijn is goed in het erkennen van de stad’s schulden aan de menselijkheid. Daarvan getuigen de muur-gedenkplekken, Stasi-museum en de vele monumenten ter nagedachtenis aan joden zigeuners en andere vervolgden. Volgens Marco Piono is de cultuur en invloed van het fascisme nog lang niet weg uit Duitsland en vooral niet uit het justitieapparaat. Dat werkt weer door in de wrongsels van het familierecht.
Wat we, realiseer ik me nu, nog gemist hebben is de gedachtenis aan Benno Ohnesorg (ook een monument) en de ingewikkelde verweving met de reactie daarop (Rote armee en dergelijke)
Ooit zal Berlijn ook de medeschuld aan de vaderdiaspora erkennen. En ik hoop dat Marco Piono’s prachtige Stella Maris beeld tegen die tijd een rol mag spelen in een gedenkplek over de vader-diaspora.
Marco Piono: kunst en appartementen
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=PNRr4iliHTE]
Wat een goed stuk Joep, complimenten -en wat een bijzonder kunstwerk van je collega!- voor je heldere weergave van het evenwicht in (voor)oordelen en eerlijkheid en de effecten.. over en voor mensen, de dwarsverbanden met vaders/kinderzorg
(wat voor sommige moeders ook opgeld doet).. die associatie herken ik heel direct.
Ik vond het ook heel mooi zo te zien hoe goed je naar je kind Joshua luistert en we daardoor, door hem zo eigenlijk onderwezen worden…
Die oorlog WOII heeft denkt ik ook voor velen in Duitsland aangetoond hoe geweld in welke vorm ook, op zichzelf terugslaat en bewust gemaakt van eigen verantwoordelijkheid. Het wekt vergevingsgezindheid en respect dat mensen die openlijk erkennen en is tevens een ‘wapen’ tegen herhaling.
Je stuk zal hoop ik, beleidsmakers van goede wil en goedwillend worden op het spoor zetten naar het oorzaak-gevolg-verhaal en beter keuzes maken naar gelijkwaardigheid tussen zorgende ouders.
Je stuk is ook eigenlijk iets als voorbereiding voor de herdenkingen in 2014, waarbij ik parallel de ‘oorlogs-slachtoffers’ van de scheidingsindustrie wil rekenen:
Tal van vaders en vooral kinderen , zelfs alle moeders
want ook daders zijn ergens slachtoffer. Van de angst voor onmacht/kwetsbaarheid, die uitnodigt om juist de verkeerde dingen te doen.
Als ik me niet vergis, hebben we deze dagen alweer het zoveelste slachtoffer gezien van die angst, het verbroken gezin waar de vader eigen 2 kinderen en zichzelf van leven berooft. Ik zie dat als het zoveelste effect van de teveel feministisch ingestelde rechtspleging waar nu zo onder de hand haast iedereen beroerd is -indien met enig hart bezield. Van wat de media beweren, zou het weer aan de vader gelegen hebben en is er niets mis met de moeder. Ik weet het niet. De herhaling van de onwaarheid maakt het geen waarheid. Intuïtief weten de meeste vaders met ervaring in dit vlak, “o nee niet weer, wanneer houdt dit eens op?”. Uiteindelijk blijkt toch vaak achteraf dat mismatches in communicatie tot de spanningen leiden die een scheiding veroorzaken: het vervangen van de hele wil tot luisteren naar elkaar en welwillend daarnaar handelen, door ‘belangrijker’ dingen: ‘mijn carriere’, ‘mijn hobby’, ‘mijn sport’, terwijl het er voor elkaar zijn primair is. Maar communicatie is nog steeds geen formeel vak in basis-onderwijs, zover ik weet. En hoeveel moois en kostbaars er mee te doen is, lijkt markt-technisch minder op te leveren dan scheidingen (daarom had ik ook wat spotdichtjes over scheiden getweet). Het is daarom essentieel dat de economie een moreel integriteits-punt heeft dat gezag heeft boven Justitie. Dan krijgen we ook niet zo snel een vaktechnische bolleboos met moreel verwerpelijke eigenschap(pen) als baas, wat pertinent funest is voor het voortbestaan van een zuivere democratie.
(Typo: “rechtspleging waar …” = “rechtspleging waarvan ….”)
Indrukwekkend betoog van jouw Duitse vriend,
ik wil eerst reageren op een eerdere reactie waarin de term “dader” word gebruikt: een dader is iemand die veroordeeld is. In praktijk worden mensen die doen aan geestelijke mishandeling bij kinderen zelden veroordeeld. (Een veroordeling zou praktisch gezien ook de situatie niet verbeteren maar hooguit alleen ter voorbeeld dienen aan anderen die hun kind, de andere ouder zonder enige reden ontzeggen,).
Om terug te komen op de strekking van uw blog; ik ben het er roerend mee eens dat de rechts-staat en de hulpinstanties voornamelijk bezig zijn om famillies uit elkaar te trekken zonder erbij na te denken wat de impact is op het kind In gevallen van huiselijk geweld zie je bijvoorbeeld ook dat de instanties een kind weghalen of weghouden bij de ouders. Ik vraag me af of dat niet nét zo schadelijke gevolgen kan hebben? Want als de politie al vind dat mama of papa fout is?
Ik was laatst bij een gezin waar het kind van 4 met een politiemacht uit het huis was gehaald de avond ervoor. Het meisje is i(slechts gekleed in een hempje ) vanuit bed getild ,opgepakt , naar buiten gedragen en in een donkere autogezet door een wildvreemde mevrouw onder begeleiding van een leger agenten die eerder de deur beneden hadden ingetrapt, agenten die schreeuwden tegen oma en mama.
Ik zat dus die dag erna aan tafel bij moeder en oma te luisteren naar het emotionele verhaal van het gezin en zag een autistische jongen (oom van het meisje) op de bank zitten, met de schoentjes van het (in beslag-genomen ) meisje in zijn handen geklemd, lijkwit. Hier was een melding van de huisarts aan voorafgegaan, nadat de moeder een week eerder had aangegeven te gaan overstappen naar een nieuwe huisarts omdat het niet boterde.
Ik ben me bewust dat ik uiteraard niet het hele verhaal ken, maar slechts één kant, maar dan alsnog vraag ik me af onder welke argumenten men een kind weg kan halen bij haar ouders? En al helemaal op deze manier.
Ditzelfde geldt voor kinderen die een van hun ouders niet meer mogen zien, door uitspraken van rechters of bemoeienissen van hulpverleners. Ja ik ben uiteraard een voorstander van de aanpak van echt gevaarlijke ouders, maar dan moet er wél echt bewijs van zijn, en moet men niet zomaar kinderen uit hun huis en bij hun ouders weghalen of houden. Dit is wat instanties en rechters dus wél doen! Dat ze gewoonweg niet aan waarheidsvinding willen doen, is ten nadele van veel partijen.
Het is schending van de mensenrechten, maar het verdrag van Istanbul zal dan ook wel een wassen neus zijn….
Een goede beschrijving van hoe het vaak er aan toe gaat. En dat al decennia lang. En alle verzet wordt op afschuwelijke wijze gebroken. Tot er een keer een bom barst.
Het was trouwens leuk om je te ontmoeten, Relatie-veer is nog in de maak, maar ik was van de week nog op bezoek met mijn hondje 🙂