Cookies

Röhl, RAF en feminisme

vreedzame terrorist
De Duitse vaderkunstenaar Marco Piono bevecht nog steeds een totalitair systeem maar maakt er een kunst van een vreedzame terrorist te zijn.

flink bijgewerkt in november 2020.

Klaus Rainer Röhl is de vader van twee kinderen. Hun moeder heette Ulrike Meinhof. Meinhof liet haar kinderen in de steek (bracht ze althans in nood niet naar de vader)  toen ze bij de Rote Armee Fraktion ging. Deze RAF ook wel Baader-Meinhof-Gruppe genoemd, voerde in de zeventiger en tachtiger jaren een gewapende strijd tegen de heersende machten en de resten van het fascisme. Haar kinderen hadden een zorgende stiefvader Peter Homann, maar daar werden de kinderen niet aan toevertrouwd. Vriendinnen van Ulrike ontvoerden de kinderen naar een Palestijns kamp. Daar werden ze echter weer weggehaald door Stefan Aust, een vriend van de echte vader van de kinderen, Klaus Rainer Röhl.

Röhl die aanvankelijk ook kommunist was, is inmiddels oud en liberaal, maar vooral erg anti-feministisch. Vooral de Duitse variant van Anja Meulenbelt, Alice Schwarzer, moet het ontgelden. Een dochter uit zijn eerste huwelijk heeft het tegen hem opgenomen en hem  beschuldigd van een soort seksueel misbruik. Röhl ontkent dat en ziet het als een politieke toer om de naam van Meinhof verder te zuiveren.  Een dochter van hem uit zijn relatie met Ulrike is volgens Schwarzer juist weer teveel bezig haar vader te idealiseren.

notitie van Ulrike in het boek van haar dochter Bettina (Die RAF hatt euch lieb)

Waarom kom ik hier nu op. Ja omdat het om een vader gaat. Maar eigenlijk begon mijn speurtocht weer aan de andere kant. Namelijk mijn interesse in een aantal punten die ik met Meinhof (schrik niet; een aantal punten slechts) gemeenschappelijk heb. Meinhof kon goed schrijven, ze was journaliste. Ze had echter op een gegeven moment de indruk dat woorden niet meer hielpen. Ik kan ook wel redelijk schrijven maar ik heb dat gevoel ook af en toe. Daarom maak ik bijvoorbeeld ook kunst om iets duidelijk kunnen maken waar het met woorden niet meer lukt. Geweren als alternatief zie ik, in tegenstelling tot Ulrike, niet zitten. Ulrike eigenlijk ook niet, maar zoals ze eigenlijk zelf voorspelde kwam ze wel in de gewapende strijd terecht.

In de extra’s van een film over de RAF zag ik net de auteur die Ulrike speelde, beweren dat Ulrike beter had kunnen blijven schrijven. Ik wil ook graag blijven schrijven en kunst maken, maar zie al jaren dat de ruimte daarvoor steeds kleiner wordt. De maatschappij wordt benepener als het gaat om kritiek op de macht. Zeker als die macht Justitie heet. En, zeker als je naar Wikipedia kijkt, wordt het moeilijker om over vaderschap te schrijven. Tenzij je dat natuurlijk femivriendelijk doet. En laat ik nou steeds maar meer kritiek hebben op het nu en ooit bestaande feminisme. Vrouwen mogen dat nog wel, Roos Wouters bijvoorbeeld. Maar begin er als man niet over.

Klaus Rainer Röhl schrijft nog steeds wel over feminisme en om dat te staven voeg ik hieronder een paar links toe naar artikelen van en over hem. Auf Deutsch. En dan ook nog de zeer verschillende verhalen van zijn dochters Bettina en Anja.

Alice Schwarzer over Röhl, zijn kinderen en de familiegeschiedenis van Meinhof
Over kinderopvang versus ouders (mmm moeders, Klaus?)
Röhl over Schwarzer


Laatste teksten Ulrike

Het proefschrift van Bakker Schut over het strafproces en de gevangenistijd van oa Ulrike

Lang na het schrijven van dit blog kreeg ik contact met de mededeventerse componist Anna Backerra die de muziek schreef voor een opera over Ulrike.

Dochter Bettina over haar moeder en feminisme

Dochter uit het eerste huwelijk Anja vertelt over haar stiefmoeder. En hier ook

Hier wordt een tekst van Anja geciteerd over seksueel misbruik door haar vader. In tegenstelling tot wat ik eerder schreef op basis van eerdere minder concrete uitlatingen, is deze beschuldiging niet vaag, maar uitgebreid en gedetailleerd. En het lijkt ook genuanceerd.

Het verweer tegen de beschuldigingen van zijn oudste dochter (gered via archive.org eigen cache)

7 antwoorden op “Röhl, RAF en feminisme”

  1. De moraal van zo`n verhaal kun je als volgt zien;
    Deze kun je opsplitsen in 4 variabelen: de moraal van het individu – het gedrag van het individu – de ethiek van onze cultuur – de wetten van onze sociale instellingen. 4 kanten van de ethiek.
    Elk van deze variabelen kent een eigen ontwikkeling die absoluut niet synchroon hoeven te lopen met de andere 3.

    Zonder al te veel in details te gaan treden; het is duidelijk dat in deze de wetten van onze rechtsstaat het minst ontwikkeld zijn.
    En het is ook duidelijk dat dit gekmakend kan zijn als je hier één van de slachtoffers van bent, zelfs zo dat je zware regressie ondervindt in je eigen ontwikkeling en je de wapens oppakt.

    De moraal van het individu is het goede.
    De ethiek van onze cultuur is het schone.
    De beide andere variabelen, beide objectief, behoren dan te staan voor het ware.
    Plato draait zich om in zijn graf.

    De waarheid zal je vrij maken zei iemand eens. Uiteindelijk wel.

  2. Weer prachtig stuk Joep. Het is heel confronterend om te zien dat je zelf als individu ook vele boodschappen mist als de vorm je heeft afgeschrikt. Precies de reden waarom je als individu zoveel jaren later niet kan beantwoorden waar de RAF nu eigenlijk voor stond. Als kind en later als scholier wees je het meteen af vanwege de vorm. Geweld wijs je af, dat ik een culturele norm. Dat zie je ook precies gebeuren als mensen horen over infanticide door een biologische ouder. De wanhopige reden achter de daad komt zelden goed voor het voetlicht. Hetzelfde gebeurde met terroristische aanslagen door Palestijnen. De inhoud van de boodschap kwam niet goed over. Daar leerden ze van en ze verlieten het pad van internationaal terrorisme. Maar hoeveel geduld moet je hebben als je een eerlijke rechtvaardige boodschap hebt? Wanneer worden de Palestijnen bediend met een rechtvaardige oplossing voor hun pijn? Wanneer worden ouders en familie van kwaardaardig vervreemde kinderen bediend met een oplossing? Wanneer krijgen de kinderen hun rechten? …

    Benieuwd of dit technisch werkt. Wil ook nog een ingezonden stuk in de Volkskrant delen. Het is een reactie op het stuk van Arnold Heertje: http://www.slachtoffersjustitie.nl/wordpress/wp-admin/post.php?post=2360&action=edit&message=6

    Tot horens.

  3. Als vervolg op mijn eerdere reactie het volgende;
    Onze westerse beschaving is sinds de verlichting gebasseerd op de twee verlichtingswaarden vrijheid en gelijkheid. Deze hebben geleid tot de maatschappij die wij nu kennen. Deze twee waarden worden ook wel de liberale waarden genoemd en het opmerkelijke eraan is dat zij beiden tot op de dag van vandaag enige intellectuele onderbouwing missen. Zij hangen als het ware in de lucht, niettemin is onze hele maatschappij eromheen gebouwd. Velen realiseren zich dat niet.
    Dit is misschien wel de belangrijkste reden dat ons rechtssysteem zich richt op rechtvaardigheid in plaats van op waarheid. Er is in het DNA van ons recht niets van waarheid te vinden, juist door het ontbreken van grondige definities van de twee verlichtingswaarden.
    Hans Albert heeft de rechtswetenschap wel vergeleken met de theologie: ze neemt wetten en precedenten als bindend normatief uitgangspunt, zoals de traditionele theologie kritiekloos uitgaat van religieuze dogma`s als het bestaan van God of de geldigheid van de Tien Geboden. Rechtsgeleerdheid berust dus net als de theologie op een irrationeel openbaringsmodel van kennis: op het geloof dat je de waarheid moet ontlenen aan de uitspraken van instanties die met onbetwistbare autoriteit voor de oplossing van de problemen in kwestie bekleed zijn.
    De problemen in het familierecht als ook menige andere issues tegenwoordig zijn inherent aan onze tijd die wel het postmodernistische tijdperk genoemd wordt. Onze wereld is tot in de kleinste details gefragmenteerd vanuit de twee verlichtingswaarden, welke nu aantoonbaar te licht blijken te zijn. Een arts, een advocaat en een wetenschapper spreken verschillende talen en begrijpen elkaar niet meer. Biologie, fysica en de menswetenschappen spreken elkaar tegen. Het rechtssysteem komt voor normatieve problemen te staan die niet meer opgelost kunnen worden met een beroep op het positieve recht alleen, er moeten rationele buiten-juridische maatstaven worden aangereikt. De grote problemen zijn steeds meer moreel-ethisch van karakter, waar willekeur en waan van de dag regeren. Begrippen als vrijheid, gelijkheid en tolerantie vechten om voorrang: welke is van meer waarde? De wereld van het kind wordt nog verder gedifferentieerd richting gemeentelijke verantwoordelijkheden vanuit verkeerde intenties als besparingen. Wil je er nog iets van snappen dan moet je je specialiseren anders heeft je mening geen waarde, wordt je niet gehoord en niet serieus genomen.
    De menselijke geschiedenis kent verschillende tijdperken. Eerst was er het archaïsche tijdperk, toen het magische, het mythische (ontstaan van de religies), het modernisme (wetenschap werd God) en het postmodernisme (extreem reductionisme, ieder heeft gelijk, waarheid is enkel interpretatie). Elk van deze tijdperken is in oorlog geweest met de andere tijdperken en is dat tot op zekere hoogte nog steeds tot op de dag van vandaag. Kijk maar naar de moslimwereld als voorbeeld. Een uitzondering hierop is het aanstaande tijdperk welke het integrale tijdperk genoemd wordt. De integrale theorie stelt dat een ieder gelijk heeft, zij het gedeeltelijk. In elk tijdperk zijn er enorm belangrijke zaken ontdekt die absoluut behouden moeten blijven, er is ontzettend veel van waarde ontdekt door de mensheid en dit alles moet geïntegreerd worden in een overkoepelend model. Zij is dus op geen enkele wijze in strijd met alles wat eraan vooraf is gegaan. Dat is al een hele prestatie.
    Zonder hier verder diepgaand op in te gaan heeft de integrale benadering een neveneffect die zelfs door menige pleitbezorger over het hoofd is gezien. Hij levert ons namelijk waarheid als waarde op waarmee de twee verlichtingswaarden eindelijk eens intellectuele wortels krijgen. Natuurlijk waarheid zover de menselijke kennis tot op dit moment reikt in het licht van alles wat in ontwikkeling is. Anders gezegd: de integrale benadering levert ons een post-verlichtingswaarde als waarheid aan waarmee de verlichtingswaarden gedefinieerd kunnen worden. Een ieder zal inzien welke gevolgen dit zal hebben voor wat onze zaak betreft als ook voor menig andere issue. Nietzsche is dood.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.