Cookies

Het beláng van vaders of het belang van váders

vadersbelang
De kop in het blad Pedagogiek in Praktijk. Kan het nog vrolijker?
De heer Spruitjes-de Wijs. Elke overeenkomst met bestaande personen is toeval
Zelf interviewde ik een imaginaire collega van Spruijt; de heer Spruitjes-van de Wijs. Elke overeenkomst met bestaande personen is toeval; klik op afbeelding voor meer

Zoveel verschil had een accentje in de kop kunnen maken. De redactie van het tijdschrift Pedagogiek in Praktijk koos ervoor (nou ja misschien was het niet zo bewust) om de kop neutraal te houden. Als ik het over vaders heb dan zie ik dat op geen enkele manier los van hun kinderen. Vaders bestaan niet zonder kinderen. Kinderen zijn aangewezen op de opvoeding door hun vader. En net zo aangewezen op die van moeder natuurlijk, maar dat hoef ik niet uit te leggen. Vaders moet je blijkbaar wel uitleggen.

De kop stond boven twee reacties op een interview dat Bas Levering hield met Ed Spruijt. Een uitgebreide repliek daarop van Louis Tavecchio en een van mij, en Spruijt zijn dupliek daarop.

In die discussie probeerde Spruijt weer eens voor de vuist weg te beweren dat het belangrijkste verschil tussen hem en mij zou zijn dat hij voor kinderen is en ik voor vaders. Wat ik vooral probeerde uit te leggen is dat Ed Spruijt vooral voor zichzelf is en ik gewoon voor ouders en kinderen zonder twee en driespalt te zaaien zoals hij.

Spruijt pleegt machtsmisbruik en maakt zich schuldig aan ongehoorde, deels onverantwoorde en niet verantwoorde belangenverstrengeling en het blitsen met slechte verbanden tussen onderzoek en conclusies en quasi-wijsheden. Spruijt probeert dat probleem te verbergen door net te doen of hij niet kan lezen wat ik schrijf.
Al in het interview zelf gaf hij aan dat hij kritiek van mensen die ouder van een kind zijn (behalve hij zelf vermoedelijk, hij is zowel vader als stiefvader) niet serieus wil nemen omdat het door hun belangen zou zijn gestuurd. Ik noemde dat een onwetenschappelijke standpuntbepaling. Je moet gewoon op de kritiek in durven te gaan als wetenschapper en zeker als die gericht is op je eigen heimelijke belangenverstrengeling. Eigenlijk is het gewoon een projectieve reactie van Spruijt. Kijk vooral niet naar jezelf door het probleem bij anderen te leggen. In zijn dupliek reageert hij daar dan weer op door te zeggen dat ik hem kwalijk zou nemen dat hij het eens is met zijn opdrachtgever of juist in een ander geval, dat zou dan mijn inconsistentie zijn, dat ik hem kwalijk zou nemen dat zijn opdrachtgever het niet eens is met de manier waarop hij conclusies trekt. Kortom ook hier projectief.

Ondanks mijn bikkelharde standpunten tegenover hem en mijn stellingname dat perverse wetenschapsbeoefening  ook in de sociale wetenschap doden tot gevolg kan hebben, blijft Spruijt in zijn reactie aan de oppervlakte opmerkelijk vriendelijk. Maar daaronder zit dus het venijn zoals ik u hierboven uitlegde.

Ik heb de dialoog, in een analyse gevat waarvan ik een deel aan u ter beschikking stel. De rest van de analyse kunt u bij mij aanvragen als u belangstelling hebt om met mij op wetenschappelijk niveau mee te denken over deze analyse die probeert de discussie te vatten in termen die verwant zijn aan de manipulatiebeschrijvingen van Goudard, Darnall en Baker mbt Ouderverstotingssyndroom en een aantal karakteriseringen van de gebruikte logica. Let op het is een voorlopige analyse.

mijn deel van de reactie in PIP
pip analyse deel.
Ik voerde al eerder een meer wetenschappelijke polemiek  met wat meer tekst dan in dit geval, met Spruijt
Link in afbeelding gecorrigeerd naar interview Spruijtjes van de Wijs

tags tevens toegevoegd op basis van de erg uitgebreide reacties op dit blog. Lees ze!

34 antwoorden op “Het beláng van vaders of het belang van váders”

  1. Ik wil wel even duiken in de wetenschappelijke methode, de gebruikte logica,, de theoretische basis van de sociologie, etc. met een integrale bril, dus stuur maar op Joep.

  2. Toen ik begin jaren negentig midden in de strijd om de mogelijkheid van zorg voor mijn kinderen verwikkeld was (en vooral met mijzelf), ik mocht mijn eigen kinderen niet eens zien…hoe gek kan de wereld zijn… toen vertelde mijn vader me: ´Wout, het belang van een kind kun je niet scheiden van het belang van de ouder.´

    Als je er geen woorden voor hebt, wat moet je dan? Je tong afbijten? Waar moet je met je woede naartoe? Een woede waar niemand op zit te wachten? De emotie zo hoog dat je gewoon geen woorden kan vinden om je eigen case, nee, de case van je kinderen te bevechten. Twee kinderen die zielsveel van mij hielden en er geen snars van begrepen waarom er ineens een andere man in huis met mama was en van streek waren omdat ze papa niet meer mochten zien.

    Wat was ik blij met mijn vader die dat zo kon formuleren!

    Ed Spruijt is voor de kinderen, en met hem alle pedagogen die bij de Raad voor de Kinderbescherming en de Bureaus Jeugdzorg werken. En ze kennen hem, ze citeren allemaal zijn boek. Hij zit dus veilig. Maar stel dat een hotemetoot van de Raad hem niet zou kennen en zou zeggen: meneer Spruijt, ik ben voor de kinderen en het is in hun belang dat u ze een tijdje niet ziet. (een tijdje is in dat jargon het woord voor: niet meer) Zou Spruijt het daar dan helemaal mee eens zijn? Mevrouw, ik ben het met u eens, het gaat om de kinderen, en neemt u ze maar mee hoor, en verbiedt u mij maar als vader voor hen te zorgen. Denk je dat hij zo zou reageren?

    Joep, jij bent voor vaders en je hebt helemaal gelijk om voor vaders te zijn. Vaders die voor hun kinderen zorgen, vaders die het zat zijn om als waardeloze randfiguren voor hun kinderen neergezet te worden. Vaders die het grootste belang van hun kind vertegenwoordigen, namelijk dat hun kinderen hun vader kunnen hebben. Vaders die er voor hun kinderen zijn. Die voor hun kinderen zijn.

    Ik had het destijds wel in de gaten waar de schoen wrong, maar kon het niet zo benoemen. Spruijt maakt gebruik van een valse dialectiek. Hij schept een niet bestaande kunstmatige tegenstelling door te stellen dat hij voor de kinderen is en jij voor de vaders.
    Die vaders zijn er namelijk ook voor hun kinderen.

    En eerlijk gezegd, hij moet wel. Want anders is het hele gedachtegoed van de Justitiële Kinderbescherming niet meer te handhaven. En dat is ook weer wat jij en ik al meer dan twintig jaar zeggen. Die Justitiële Kinderbescherming is in huidige vorm niet meer te handhaven! Het massale uitschakelen van vaders heeft een grote impact op onze maatschappij. En vrijwel niemand die dat onderzoekt. Hoe zou dat ook moeten? Ik zeg wel eens: als vaders en moeders juridisch gelijkwaardig beoordeeld zouden worden, dan zou er heel wat meer vrede en gezondheid in onze maatschappij de norm zijn.

    Kan ik het bewijzen? Nee, er is geen interesse om daar onderzoek naar te doen. Er is dus geen gedachtegoed wat dat ondersteunt. net zoals ik begin jaren negentig niet kon bedenken hoe me te verweren tegen de agressieve rapportage van een psychologe, tegen de redenaties van de Raad en de beslissingen en argumenten van de Rechter. Alles staat en valt met taal. En Ed Spruijt heeft gestudeerd, hij schrijft boeken en is hier de meester over het taalgebruik in dat vakgebied.

    Maar weet hij het dan ook beter?
    Ja, hij weet het beter. En daar is hij zeker van.
    Hij zit opgesloten in zijn eigen cirkelredenering. Hij is de specialist en hij weet het.

    En de gewone mensen in Nederland weten het ook. Het is onrecht wat er in het familierecht heerst. Iedereen kent de uitdrukking: moeders wil is wet. Iedereen weet dat rechters zich zelf in de uitverkoop gooien. Iedereen kent absurde voorbeelden. Gewone mensen begrijpen dat vaders net zo belangrijk zijn als moeders. Alleen de deskundigen lijken dat niet te begrijpen.

    Is dat verwonderlijk? Ergens niet. Ze hebben gestudeerd. En als je studeert, dan leer je de werkelijkheid door een filter bekijken. dat heeft zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. Is het een wonder dat je door een blauw filter de rode werkelijkheid niet meer als rood ziet? Die filters waar ik het over heb zijn onze gedachten. Hoe meer gestudeerd, hoe beter men het weet. Maar dit is een destructief weten. Het vernietigt relaties. Helaas kijken gewone mensen nog met respect en bewondering tegen mensen die gestudeerd hebben op. De werkelijkheid is triest. Ik heb wel eens berekend dat er ongeveer 600.000 kinderen in Nederland rondlopen die hun vader niet meer zien. Allemaal door de rechter con sorte opgelegd. De specialist deskundige die ouder kind relaties de nek om draait. en net als ik destijds kunnen mensen zich daar (nog) niet tegen verweren. Hen ontbreekt de taal.

    1. Heel erg bedankt voor je reactie Wouter. Mooi dat wat je van je vader hebt meegekregen gelijkertijd over vaderschap gaat en vaderschap is. Hij toonde zich een vader door jou als zoon deze waarde mee te geven.
      Ik ben erg blij met reacties als die van jou omdat ze werkelijk de diepte ingaan. Hier hebben de lezers van dit blog wat aan. Het heeft historische diepte en getuigt van een diep begrip van menselijke verhoudingen.

    2. je belde me, en we spraken af dat ik zou reageren
      het eerste wat me niet bevalt is verwarren ‘woede’ met boosheid
      het tweede is het bevestigen van joep, alsof scheiden normaal zou zijn
      enkel elite parasieten profiteren, void ab initio

      1. en wouter, ondanks alle gender koeistront, temeer hoezeer ik jouw vader waardeer! en jouw moeder! want zij wist heel simpel dat kinderen om te beginnen lijden onder scheiding..

      2. Mijn standpunten over scheiden? Ik heb vooral een standpunt over het huwelijk als contract met de staat. Een “comedy of errors” naar een van de interessantste boeken van wijlen Prof. Hoefnagels. Verder als je trouw belooft moet je je daaraan houden. Echtscheiden is wat anders dan scheiden an sich. Scheiden slaat vooral op de scheiding tussen ouders en kinderen, en dat vindt ik zeker niet normaal.

        1. mening of niet, ik zeg het gewoon zoals het is, als het over scheiding gaat gaat het over het mollen van normale gezinnen, meestal ten koste van kinderen&vaders, maar eigenlijk ten koste van alles&iedereen, over het abnormaliseren van wat wezenlijk normaal is, wat ons lief had behoren te blijven, scheiding is kindermishandeling, kinderen lijden en worden wezenlijk levenslang beschadigd, paradoxaal, conform hoefnagels, is de scheidende ouder dus ongeschikt.

          1. Ik snap nog steeds niet over welke scheiding jij het nou hebt. En ik snap dus ook niet zo goed wat ik anders zou kunnen vinden dan jij.

          2. inderdaad joep, da’s het probleem met pseudologische verkokering, met framen, met (her)definieren, terwijl ik duidelijk schrijf wat&hoe, holistisch en integratief, vanuit biocentrisme, vanuit normaal vs. maakbaarheid, vanuit onlosmakelijke onvervreemdbare volwaardige natuurrechten, het normale gezin dus, vader-moeder-kind(eren).

          3. overigens heeft de un pas geleden het normale gezin als hoeksteen van de samenleving erkent, en delven allerlei postmoderne pseudologica ondanks miljarden steeds meer het onderspit, geen waarheid geen vrijheid geen gerechtigheid geen vrede, niet gender koeiestront maar waarheid alleen zal zegevieren!

  3. Misschien is er wel een gedachtegoed wat kan bewijzen dat bij een andere beoordeling onze maatschappij er gezonder voor zou staan… Hoezo is die er niet? Een multi-disciplinaire aanpak is heel wel in staat dit aan te geven. Enkel niet met het sociologische jargon, die is enkel bedoeld voor de sociologie.
    Echter, dit kost veel tijd en moeite en je gaat de dominee er niet mee bekeren. In die zin zou zo`n projekt ook reductionistisch genoemd kunnen worden.
    Ik hou van het woord `burgerparticipatie`. De vinding van ons huidige kabinet. Het belang van het kind uit handen van de overheid halen, dat is werkelijke burgerparticipatie.
    Nu hebben we een socioloog als peetvader van de wereld van het kind. Absurder kan het niet worden Wouter.
    Verder geef ik je geheel gelijk, de taal is een machtsmiddel geworden wat op vele bizarre manieren misbruikt wordt, het klassieke voorbeeld van extreem post-modernisme. Bedenk enkel dat in de nabije toekomst deze reductionistische en relativistische nachtmerrie weer in het juiste perspectief wordt geplaatst door een taal die bij machte is te verbinden en te waarderen.

    1. Hoi Henri, bedankt voor je prima reactie. Ik moet de analyse nog aan je opsturen. Ik wil hem nog even nakijken en er nog wat andere handige stukken bijdoen. Zal vandaag denk ik wel lukken.

  4. Mooi dat je meedenkt Henri.

    Een gedachtegoed wat kan bewijzen dat de maatschappij er gezonder voor zou staan wanneer vaders en moeders gelijkwaardig in de rechtbank beoordeeld zouden worden.
    Dat is nogal wat. Enkele overwegingen

    1. In de sociologie of psychologie is het leveren van bewijs een heel ander verhaal dan in de wis en natuurkunde.. Een bewijs, als dat al bestaat is daar meer een gezichtspunt waar weer een ander gezichtspunt tegenover kan staan. O.a. daarom geloof ik er niet zo in. Maar als het je lukt dan trakteer ik op een groot persoonlijk feest voor jou!

    2. Bovenstaande veronderstelling is al niet te bewijzen, alleen al om de reden dat er geen maatschappij is waarmee je dat echt kunt vergelijken. Je hebt meer aan je gezonde verstand. Maar ja, wat is dat dan weer? Pas als vaders gelijkwaardig aan moeders behandeld gaan worden, dan kun je wellicht iets van resultaat meten.

    3. Eigenlijk is het een non issue. Mannen en vrouwen, dus ook vaders en moeders worden volgens de grondwet gelijkwaardig behandeld.

    4. Het gegeven dat veel vaders en ook moeders echt vinden dat het familierecht een poel van onrecht is, bestaat dus niet formeel.Wellicht is er enig wetenschappelijk onderzoek naar te doen (niemand lijkt geïnteresseerd), verder zal je het van anekdotes moeten hebben die een gebruik schilderen.

    5. Niemand geïnteresseerd? Rechters zijn onafhankelijk. Wie moet er dan onderzoek naar hun werkwijze doen? Wie kan dat beoordelen? Wel, wie dat kan, wie wil zijn vingers branden alleen al aan de vraagstelling? Wie wil er zijn handen in een wespennest steken? Aan de buitenkant ziet het er niet gevaarlijk uit.

    6. Anekdotes.
    – Mevr. Leeser-Gassan, voormalig kinderrechter vertelde eens een vriendin dat zij toch meestal de moeder maar gelijk gaf. Die vriendin begreep daar geen snars van en vertelde dit door Aan Maarten Legene, van wie ik het weer heb. Tja, het tekent de sfeer uit de jaren negentig.
    – Of, de in de Glossy bladen als nummer 1 beschreven (feministische) familierecht advocaat Gaby van Driem adviseerde haar cliënten om als ze echt niet wilden dat hun ex- de kinderen zou zien, dat ze dan maar aangifte moest doen van incest. Gegarandeerd dat dat zou werken. Wij hoorden dat weer van Else-Marie van den Eerenbeemt, contextueel psychologe, die dat van een van haar cliënten hoorde. En in een gesprek met de directie van de Raad voor de Kinderbescherming in Amsterdam begin jaren negentig, was dit bekend. Erg he, antwoordde een Unit hoofd, en ons gesprek werd gewoon vervolgd…
    – Of Prof. Berger, massacommunicatie psycholoog aan de Universiteit van Amsterdam (UvA), die liet in een boekbespreking voor de vereniging Ouders voor Kinderen, begin jaren negentig weten, dat hij schatte dat van alle door Universitair geschoolde onderzoekers geschreven rapportages in het familierecht, er slechts 1-2% zou deugen. Lees goed, vrijwel 100% zou niet deugen, en de conclusies uit deze rapporten zouden niet getrokken mogen worden. Een reden alleen al om het hele familierecht systeem op de hoop te gooien. Maar ja, wat moet je daar dan voor in de plaats stellen?
    – Of Prof. Hoefnagels op 4 december 1999 in de Volkskrant: ´Alle rapporten van de raad die ik onder ogen kreeg – dat zijn er inmiddels tientallen uit bijna alle arrondissementen – zondigden op een reeks punten tegen het gezonde verstand´. Het tekent de sfeer in het familierecht.
    – Of kinderrechter van Teeffelen uit Den Bosch die tijdens een congres, ook weer begin jaren negentig trots vertelde dat hij zich toch eigenlijk wel meer maatschappelijk werker voelde. Een rechter met een hart. Wij ouders zaten met ongeloof te luisteren en dachten: hoe is het mogelijk dat een rechter zijn vak verkwanselt voor amateurpsychologie?
    Anekdotes die veel zeggen, maar dan..hoe verder? Kortom een beerput waarvan je de deksel niet open wilt doen.

    7. Uit bovenstaande mag ook worden afgeleid, dat niemand geïnteresseerd leek/lijkt wat aan bovenstaande wantoestanden te doen in het familierecht. Begin jaren negentig hielp ik Prof. Berger een onderzoek op m.b.t de kwaliteit van psychologische en pedagogische rapportages in het familierecht. Hij stuurde elk van zijn collega hoogleraren enkele rapporten op met het verzoek deze methodologisch te toetsen. Geanonimiseerd natuurlijk. Na een jaar had hij nog niets terug. ‘Wouter, ik vermoed dat mijn collega’s er liever niet aan willen. Of, enerzijds omdat ze zullen moeten erkennen dat het helemaal niet zo gemakkelijk is om überhaupt in dit gebied degelijk op wetenschap gebaseerd onderzoek te doen (Niet wetenschappelijk gefundeerd staat ongeveer gelijk met: hou je van drop of toffee?), of dat ze een inkijkje kregen in de keuken van hun studenten…een rotzooitje.. En niet alleen van een student. Er zat een half A4-tje bij van een hoogleraar psychologie die graag op de TV kwamen schreef: je kunt zo zien dat hier sprake is van seksueel misbruik, zonder dat ergens op te baseren.

    8. Net een trein, dat familierecht. Niet zomaar te stoppen. Daar zijn heel veel mensen, inzichten voor nodig. Maar ondertussen werd er volgens Truus Barendse die recht ging studeren eind jaren negentig nog maar 2 middagen familierecht op de UvA (of VU) gedoceerd. En kregen de studenten te horen dat een Dwaze Vader iemand was die in een psychotische aanval, naakt door de ruit van het politiebureau was gesprongen. Tegelijk dus kolen op het vuur van de stoomtrein.

    Henri, Al zou je met een aannemelijk bewijs komen, dan nog wil men van niets weten. Je trekt geen deksel van een beerput af met de redelijke kans erin te verzuipen. Voor je het weet heb je een hele beroepsgroep tegen je!

    En toch is er volgens mij gedachtegoed wat voor een eerlijker maatschappij en samenleving staat. Maar dat gedachtegoed komt niet van de wetenschapper met hun rugzak vol kennis en grote zwarte brillenglazen met blauw glas met een dioptrie van +23.

    Ik denk aan de religies. Het Christendom, het Boeddhisme. En wellicht sla ik er nog wat over. Heb je naaste lief als jezelf, of vergeef, opdrachten om zelf uit te voeren in het Christendom, of het illusoire aspect van het denken te gaan zien in het Boeddhisme. Wat ik ook heel bijzonder vind, is het Landmark Forum, een methodologie van zelfonderzoek die alles wat je voor je leven wit mogelijk maakt. Modern, in deze tijd gepositioneerd. Ik zou zeggen, wil je met enige kans van slagen weerwoord vinden tegen de stank van de beerput die familierecht heet, dan moet je het Landmark Forum doen. Je moet gaan snappen waarom mensen doen waarom ze zo doen en de ruimte voor dialoog weten te vinden.

    Wat mij duidelijk is dat deelname aan het Landmark Forum weer hoop gaat geven daar waar je die hoop allang hebt opgegeven, dat je mogelijkheden gaat zien en ontwikkelen waar onmogelijkheid keizer was. En daar begint het. En met al die mensen die een beetje wijzer worden en het niet meer pikken dat vaders en moeders verschillend behandeld worden in de rechtszaal.

    1. Hoi Wouter en anderen.

      Dank weer Wouter. Ik zal wat woorden uit je bijdrages aan mijn tags toevoegen.

      Ik ga over twee zaken even verder.

      je punt 1. De kwaliteit van de sociale wetenschappen. Ook de exacte wetenschappen kennen standpunten, maar dat terzijde.
      De kwalitatief van de sociale wetenschappen is gemiddeld zeer beroerd. In de praktijk gaat het er blijkbaar vooral om wie de meest goed gebakken smoes kan verzinnen voor een zo simpel mogelijk standpunt. Dat zie je bij Spruijt heel duidelijk met zijn schijnwijsheden die hij zelfs zonder enig onderzoek daarna verkondigt. Maar ja hij komt er wel mee in de media. De sociale wetenschappen zijn daarmee in hoge mate een instrument van belangen geworden. En dat geldt in optima forma voor Spruijt.

      Maar dat er niet op een fatsoenlijke manier iets onderzocht zou kunnen worden dat bestrijdt ik. Ik doe zelf onderzoek. Ik merk daarin juist elke keer dat de minst gewaardeerde vormen van onderzoek zoals case-studies het meest opleveren. Waarom? Omdat ze in ieder geval inzicht opleveren over het bestaan van allerlei mechanismes. Grootschalig steekproefonderzoek is meestal een farce. Onder bepaalde condities kan het wel eens wat opleveren over eenvoudige vragen, of in ieder geval dan vragen waarvan de respondenten voldoende begrijpen, waar voldoende response op is, nou ja betrouwbaar valide enz, maar dan echt. Als ik statistiekjes tegenkom en ik duik er eens een keer met veel moeite in dan blijkt dat, vooral bij Spruijt vaak totale onzin. Maar de meeste mensen, ook wetenschappers die kijken niet wat er in een statistiek staat en de validiteit enz maar naar de kwantiteit van de statistieken.

      Vaak zijn onderzoeken, zie Spruijt, in grote mate selffullfilling. Dat hoeft niet erg te zijn, dat heet actieonderzoek. En als je dat dan ook zo benoemt en daar eerlijk over bent, je je verantwoord over de ethiek van je keuze, vooruit. Mijn promotieopnderzoek is ook ten dele actieonderzoek. Het onderzoeken van de condities van herstel na ouderverstoting kan niet anders dan inhouden dan dat ook proberen te realiseren.

      Met gelijkwaardig ouderschap is het ook een beetje zo, zoals Wouter zegt. Je kunt het pas goed bekijken als het er is. En het is er niet. Maar het is wel gebaseerd op een fundamenteel mensenrecht en het waard om na te streven.

      Uiteraard valt hier nog veel meer en meer genuanceerd over te vertellen, maar even om een indruk te geven van mijn standpunt in deze.

      Oh ja en inderdaad graag zouden wij op een verantwoorde manier rechtszaken onderzoeken, maar de toegang tot dat onderzoek is geblokkeerd doordat rechters niet willen worden bekeken, tenzij de uitkomst vantevoren vaststaat Denk o.a aan het VU onderzoek waarbij de Raad zelf een keuze mocht maken uit hun dossiers om aan te leveren voor het onderzoek.

      je exitpunt en ook een beetje die van Henri. Christendom, Boedhisme, Landmark, Integrale benadering zoals Henri die ziet.
      Ik ga die discussie maar even niet aan. met Landmark heb ik niet zoveel die andere drie duidelijk meer.

    2. Wouter, als je aangeeft dat bewijs niet meer dan een gezichtspunt is, bestempel je jezelf als een relativist. Hierdoor ben je eigenlijk onderdeel van het probleem wat je wilt oplossen. Je bent in die zin een kind van je tijd, een kind van het extreem postmodernistische gedachtegoed.
      Je kunt problemen niet oplossen met de middelen die ze gecreëerd hebben, zei iemand eens. In dit geval een mind-set die zegt; er bestaat geen waarheid, het belang van het kind kun je niet definiëren, etc.

      Aan de andere kant heb je wel het geloof in een gedachtegoed die voor een betere samenleving zorg zou kunnen dragen. Je geeft echter aan de hand van je anekdotes aan dat die niet echt te vinden is m.b.t. je ervaringen met het familierecht en onze maatschappij.
      Deze kloof tussen relativisme enerzijds en het, misschien wel intuïtief, beseffen dat het veel beter zou moeten kunnen anderzijds, is iets wat veel mensen tegenwoordig ervaren.
      Een noodzakelijke stap is vervolgens deze twee ogenschijnlijke tegenstellingen te integreren in een groter verhaal. En dat is precies waar de integrale benadering begint. Het is niet meer dan voortgaande ontwikkeling die de hand-vaten aanreikt om oude problemen in een nieuw licht te zien en daarmee tevens hun oplossingen.

      En elke serieuze wetenschapper, van welke tak dan ook, zal je vertellen dat als je iets wilt weten je eerst iets moet doen. Dat is stap 1 van de wetenschappelijke methode ofwel de zoektocht naar kennis Dit doen is een paradigma, ofwel instructies, wat de werkelijke betekenis is van paradigma zoals Kühn het bedoelde.Stap 2 is de ervaring, de data die het oplevert en stap 3 is de gemeenschappelijke bevestiging of ontkenning van allen die stap 1 en 2 genomen hebben. Iemand die stap 1 niet wil nemen verliest zijn recht om deel te nemen aan de discussie. Stap 1 is Kühn, stap 2 is empirie, ervaring in brede zin en stap 3 is het falsificatiecriterium van Popper. Hiermee zijn de drie wetenschappelijke positivistische scholen geïntegreerd.
      Om dit verhaal compleet te maken; er is wetenschap van de zintuigen (of hun verlengingen) zoals de fysica en de biologie. Er is de mentale wetenschap zoals psychologie, filosofie, antropologie, etc En er is de wetenschap van de ziel zoals contemplatie, meditatie, etc. Allen volgen zij de wetenschappelijke methode.

      Als we deze methode toepassen op het familierecht en alle aanverwante zaken snap je dat daar geen eer meer te behalen valt.
      Laat het treintje rijden… Het is tijd voor een nieuwe spoorlijn, naar de nieuwste inzichten met een modernere en comfortabeler treintje.
      En Wouter, het begint met stap 1.

      1. Mooi verwoord Henri. En er is ook zoiets als: de terreur van academici met wetenschappelijke literatuur in de hand.

        Mensen die gestudeerd hebben kijken vaak alleen maar naar wat er geschreven staat. Ik noem het terreur omdat zinnen of bedenksels uit die geschriften als selectief waarheidsbeginsel, zeker in het familierecht de maatschappelijke werkelijkheid dicteren. Het is een soort cultuurtje waarin academici zich verheven voelend in wentelen. Als voorbeeld die Pedagoge bij de Raad voor de Kinderbescherming, die vader op subtiele wijze de les las. Vader had mij uitgenodigd om als getuige aanwezig te zijn bij het gesprek op de Raad voor de Kinderbescherming. Hij werd stevig onder het fileermes gelegd en werd steeds zenuwachtiger, naarmate hij verder in de hoek gedrukt werd. Toen hij uiteindelijk het woord nam en kreeg lachten de beide dames hem vriendelijk toe, ze stopten met schrijven en nam de pedagoge aan het einde van zijn betoog één A4-tje uit haar tas en las van dat A4-tje één geel gemarkeerde zin op uit het boek van Spruijt welke erop neer kwam dat het niet goed voor de kinderen zou zijn dat vader en moeder ruzieden voer de kinderen en dat het wellicht beter zou zijn om de kinderen dan maar een tijdje niet naar vader te laten gaan. Met één zin werd vader onderuitgehaald en werd gedemonstreerd: Zie je wel, het staat hier geschreven en helaas vader, wat je zegt, daar kunnen (willen) we niets mee.
        De techniek, ja, zo worden ze ook nog eens getraind, en daar laten ze zich ook nog eens voor lenen: Luister aandachtig, glimlach en knik met je hoofd ja, en beantwoord met een antwoord wat er niets mee te maken heeft, alsof dat antwoord HET antwoord is op het probleem. Herhaal dat zo nodig drie keer. Doel bereikt.

        Nogmaals: hoe meer gestudeerd, hoe perfecter het filter (of de plank voor de kop) en hoe minder het besef hoever out of line van de normale werkelijkheid van gewone mensen zoals jij en ik.

        Ik ben ook zo´n terrorist. Ik vind wetenschap geweldig. Ik ga direct lezen over Kühn en Popper. Maar wat echt belangrijk is, is niet die wetenschappelijke literatuur, maar hoe je je medemensen behandelt, of je kan luisteren en dat ook doet, en kan terug geven waar de ander mee zit, of je kan begrijpen, hoe je de problemen die je veroorzaakt hebt, of ten minste mede veroorzaakt hebt, aanpakt, of er iets is in je wat besef heeft van liefde voor de ander, of je besef hebt dat het juist niet het hoogste goed is om met een boek in je handen en tussen de tanden de wereld te veroveren maar dat het erom gaat hoe je communiceert en hoe je met je medemensen, je eigen man, vrouw en kinderen bent.

        Kortom, het wordt m.i. tijd dat we het ontzag wat we voor wetenschappelijk geschoolde mensen hebben gaan relativeren. Sommigen kunnen dat goed. Ik ben daar minder goed in. Ik vind wetenschap een schone kunst en dat doet mij het zicht op de dagelijkse werkelijkheid regelmatig ontnemen.

        1. Je slaat de spijker op z’n kop Wouter. Je geeft feilloos aan wat het probleem is van onze tijd en van onze zaak.
          In het kort; de paradoxen ‘is-ought’, ofwel feiten contra waarden ofwel determinisme contra vrijheid. In talloze gedaantes komt dit probleem naar voren.
          Dit is het kenmerk van onze post-moderne tijd, een tijd waarin waarden als onwetenschappelijk worden beschouwd, als iets illusoirs, iets louter subjectiefs, een waan.
          De onttoverde wereld van Weber, het gediskwalificeerde universum van Whitehead. Dit gedachtegoed beheerst onze academische wereld.

          Over deze paradoxen zijn bibliotheken vol geschreven. Het drijft een wig tussen wetenschappen waaronder niet in het minst de rechtswetenschap.
          Het punt is natuurlijk dat de oorzaak van deze ogenschijnlijke paradoxen gelegen is in de relativistische kennis die het zelf voortgebracht heeft. Wederom kun je zeggen dat de middelen die problemen opleveren nooit in staat zullen zijn ze op te lossen. De moderne astronomie is pas ontstaan na de ontdekking dat de wereld rond is. Deze ontwikkeling ontsloot nieuwe kennis.De ronde wereld werd het nieuwe paradigma.
          De integrale benadering ontsluit nieuwe kennis waardoor de zogenaamde paradoxen simpelweg complementair worden.
          Zo eenvoudig is dat.

          Buiten het verdampen van eeuwenoude paradoxen werpt het een nieuw en fascinerend licht op het familierecht en aanverwante zaken in ons land.
          Het laat zien wat het belang van het kind is, een definitie is simpel te geven. Duiding en interpretatie wordt eenvoudig. Te bepalen strategie wordt eenvoudig. Het is de perfectionering van Legene’s vaak aangeduide boek; Winnen zonder strijd.

          En is dat uiteindelijk niet het kenmerk van iets wat waar, goed en schoon is; dat het eenvoudig is?
          De theorie kan misschien lastig zijn in aanvang, maar is dat niet met alles zo wat je leert in het leven?
          Na een tijdje begin je je af te vragen hoe je ooit iets anders hebt kunnen denken.

          1. Even voor mij; gaat het om een boek van Maarten Legene? Ik ken namelijk maar een enkel boek van hem. En daarvan is de titel zo uit mijn hoofd; hoe steel ik een kind. Je bedoelt dat je daar op voort zou kunnen bouwen ? Een titel die er nog aan moet komen?

          2. Een deel van de strategie van Maarten en SOS-Papa was gebaseerd op het boek ‘Winnen zonder strijd’ van Tzu Sun, in het engels ‘The art of war’.

          3. henri, je bent een van de weinige die de pseudologische leugens ook ziet in het duister van postmodernisme, een kranxinnige werrkelijkheid, dit zijn hoerige tijden.

  5. Ja, Henri, Ik ben onderdeel van een probleem, een probleem wat meerdere partijen kent, een probleem waar ik een belang in heb, een probleem waar anderen mij als ´het´ probleem zien, een probleem waarin de visies zeer uiteen lopen, een probleem waarin macht een rol speelt, een probleem waarin het het communiceren en het vermijden en afwijzen van communicatie het probleem zelf onoplosbaar maakt, waar belangen een rol spelen om het juist niet op te lossen, een probleem waarin ik de praktijk van de dag aan een metaniveau, vice versa probeer te toetsen, een probleem waar ik bij tijd en wijlen doodmoe, moedeloos en diep ongelukkig van wordt.

    Jaren geleden verving ik het woord probleem voor uitdaging. Maar zoveel uitdagingen tegelijk, zoveel uitdagingen die onbeweegbaar lijken en naarmate ik me erin verdiep steeds groter lijken maakt dat ik het weer omdraai. Deze uitdagingen zijn pas een een echt probleem.

    Welke problemen, welke uitdagingen?

    Van het een op het andere moment kan ik mijn kinderen waar ik dagelijks mee leef, hen verzorg, liefde en plezier deel, hen in hun ontwikkeling begeleidt niet eens meer ontmoeten.

    Mijn vrouw vertrekt zonder ooit blijk van twijfel over onze relatie te hebben geuit. Zwaar onder invloed van derden, zonder er ooit maar een woord aan besteed te hebben.

    Ik kom als voorleesouder op de kleuterschool. Mijn dochter tekent juist op dat moment een huis met drie mensen erin en ik zie haar een zon tekenen die huilt. Als ze me ziet dan stopt ze ogenblikkelijk en tekent aan de andere kant van het vel papier een zon die lacht! Hi papa! Ze is ineens blij. De kleuterjuf houdt mijn angstvallig in de gaten. Ik mag niet een te persoonlijke relatie met mijn dochter hebben anders mag ik geen voorleesouder zijn. Later blijkt dat er allemaal negatieve verhalen over mij aan haar verteld zijn. Alles met de bedoeling een nieuwe start te maken met een nieuwe vader. Verhalen, zo negatief dat je dat natuurlijk ook niet ter sprake brengt. Het is wel haar waarheid, en ik heb ook hier nog eens mee te dealen.

    Hun moeder kan ik niet bewegen ons ouderschap te delen, net zoals we dat vroeger deden. Nee, zelfs een uurtje of de mogelijkheid is ineens voor haar teveel. De door mij ingeschakelde rechter oordeelt…vrijwel overeenkomstig haar wil… een dagje per veertien dagen…volgens het principe dat moeders wil wet is boven de wettige wet… Deze maatschappelijke onvolwassenheid en wreedheid lijkt normaal in onze moderne tijd! Niet alleen ik mis mijn kinderen maar zie ook hoe ze mij missen en in de war zijn. Mijn houding: ik ben er altijd voor mijn kinderen. En dit ´altijd´ is een gewoonte, namelijk nooit niet.

    Ik vertrouw op het redelijk denkend vermogen van volwassen gestudeerde professionals en ontdek dat velen gedreven lijken door een diepe innerlijke woede op hun vader. Een onderdrukte, ontkende woede, die gesublimeerd wordt door leidinggevende posities in het kinderbeschermings circuit. De vader als pispaal, de kop van jut. Überhaupt wat heeft een kinderbescherming nou te maken met kinderen van gescheiden ouders? Hoe gek kan je het verzinnen?

    Een poging wordt gedaan om de omgangsregeling te stoppen door mij van incest te verdenken. Triomfantelijk wordt dat door hun nieuwe stiefvader openlijk gecommuniceerd. Hoe gelijk kan je hebben? Eindelijk van die omgangsregeling af! Wouter heeft misschien wel incest gepleegd! Moeder zit er timide bij, die weet beter maar is uiterst beïnvloedbaar. Die poging mislukt. Hun beste vriendin haakt af en doet me verslag. Desondanks zie ik mijn kinderen niet meer. Ook mijn zoon niet. Ik weet niet wat ik wel of niet moet doen om daar ooit weer een positieve wending aan te geven. Ik houdt me er de hele dag mee bezig. Alsof ik het wiel moet uitvinden. Niet te verdragen jaren. Na drie en ene half jaar is het tij uiteindelijk gekeerd. Mijn dochter gedraagt zich naar mij toe alsof ik als vader incest heb gepleegd. Later is er een periode dat ik haar tien jaar niet meer zie. Ze gedraagt zich nu als volwassene nog steeds alsof ze te maken heeft met een grensoverschrijdende vader. Ondertussen is ze volwassen geworden en heeft ze een goede opleiding gehad. Het patroon van onbespreekbaarheid is consistent. Verhalen en houding van derden doen nu 25 jaar later effectief hun werk.

    Mijn gezondheid lijdt eronder, van deelnemen aan het maatschappelijk proces van dagelijks werk is geen sprake meer, eerst het probleem oplossen. Het blijkt niet alleen mijn probleem, maar een groot krachtig ontkend maatschappelijk probleem waar 25 tot veertig procent van onze bevolking aan lijdt. De verbroken relatie. Een probleem wat doelbewust gecreëerd wordt.

    En dat allemaal vertalen naar hoe zouden instanties hiermee om kunnen en moeten gaan? Maatschappelijke input, het wiel uitvinden, het wiel uitvinden en nog eens het wiel uitvinden. Discussies over of het wiel nou wel of niet rond is en of dat relavant is. De feministische actie uit de jaren zeventig (het omlaag halen van mannen) nu als wijdverbreid fenomeen. Zo onder invloed, vrijwel iedereen lijkt hier aan mee te doen. Net zo gewoon als dat we hier Nederlands spreken.

    Ik probeer het kleine privé met het grote maatschappelijke te verbinden. Een probleem, een uitdaging zonder eind.

    Waar ik op uit was en ben: een gelukkige relatie met mijn vrouw en kinderen. Iets wat iedereen in deze wereld snapt. Zij koos in de praktijk een andere weg, nou ja, koos ze echt of liet ze zich door derden beïnvloeden? Maar mijn kinderen, dat is een ander verhaal. Je kunt wel een ex-partner krijgen maar geen ex- kinderen of zij op hun beurt ex-ouders.

    En al die professionals die zich daarmee hebben bemoeid, Zij allen droegen hun steen bij, of aan een oplossing, of aan een escalatie van het probleem. Dat laatste ontkennen ze categorisch.

    Mijn belang, mijn belang als vader is dat onze maatschappelijke regels de mogelijkheid in zich hebben te verbinden in plaats van te heersten, te verdelen en het probleem ver van zich af te houden. En dat alles heeft te maken hoe professionals leren hun werk te doen. Op de Universiteit, de beroepsopleidingen, in de werkomgeving. En om die switch te veroorzaken, dat is nog een hele uitdaging.

  6. En deze uitdaging, Wouter, moet in zijn geheel aangepakt worden.
    De eerste stap hier is het vermogen het geheel überhaupt te kunnen overzien.
    Je eigen ervaring leert je al dat concentratie op één van de vele deelaspecten van deze moloch, dit veelkoppige monster, zinloos was, is en altijd zal zijn.
    Een relativistische zienswijze is hier mede verantwoordelijk voor, heeft dit monster mede gecreëerd en zal dus nooit in staat zijn de problemen op te lossen.
    Het monster is in al zijn geledingen een pathologisch monster. Al je ervaringen moeten volstaan om eens te beseffen dat genezing hier onmogelijk is, en pogingen daartoe zinloos.
    Tien jaar procederen is zinloos. Je eigen ervaringen blijven beschrijven is zinloos. Klachtenprocedures opstarten is zinloos. Zo kan ik door gaan en ik denk dat je dit alles wel beamen moet.

    Als je de uitdaging aangaat en de handschoen oppakt, zoals ik doe, weten wij beiden dat we het niet meer voor onze eigen kinderen doen. Daar is het veel te laat voor.
    Je doet het voor anderen, je doet het om goed te doen.
    Dit besef moet volstaan om eigen ervaringen achter je te kunnen laten, waarmee ik niet zeg dat je ze vergeten moet (hoe zou dat kunnen), maar waarmee je ruimte voor jezelf schept.

    Het probleem in zijn geheel te kùnnen zien, kan maar op èèn manier Wouter. Dat kan enkel door ze te integreren.
    Dat is stap 1 van een zuiver wetenschappelijk onderzoek (take up the injunction), een integraal paradigma.
    Als je deze stap niet neemt plaats je jezelf buiten de discussie die ik aanga, de uitdaging die ik oppak.
    Je bent dan als de kerkvaders die weigerden door de telescoop van ene Galilei te kijken teneinde de manen van Jupiter te kunnen zien. En zoals er voor Galilei een nieuwe wereld openging door eenvoudigweg door de telescoop te kijken gaat er voor een ieder die het integrale paradigma oppakt een nieuwe wereld open.
    En ik zeg jou dat dáár de antwoorden liggen, dat dáár de oplossingen liggen.

    Dus een uitnodiging voor jou. Pak stap 1 op, leer wat integraal denken is en ik beloof je dat je nooit meer zonder woorden zult komen te zitten. Integendeel, de ander zal zonder woorden komen te zitten. Of het nu een wetenschapper, een jurist, een politicus of een Raadsonderzoeker is. Zij allen zijn reductionisten vermomd als specialisten zonder een gedegen fundamentele basis.
    Je taal zal groter zijn, je begrip zal dieper zijn en je pijn zal minder zijn. Dit alles met een scala aan nooit eerder voorziene mogelijkheden om alle pijnlijke ervaringen om te zetten in iets goeds voor jezelf, de mensen om je heen en de maatschappij.
    Een invitatie Wouter!

    1. Henri, je wilt Wouter tot daden aanzetten. Dat is een goede zaak. Maar ik bestrijd dat het geen zin heeft je ervaringen te verwoorden. Ik weet dat dat een belangrijk onderdeel is van het grip krijgen, emotioneel en rationeel, op de situatie.
      Het is moeilijk om te overzien wat zal helpen en wat niet. Ik deed het onder andere wel voor mijn eigen kind, en dat werkte. Door de manier waarop ik 20 jaar ben omgegaan met het gemis ben ik in staat gebleken en is mijn dochter in staat gebleken de verbinding te maken. Ondertussen ben ik maatschappelijk kapot dat is waar. Het is bijna onmogelijk om in deze context nog verantwoord burger te zijn. Ik voel me een totale outlaw. Maar ook deze zin is goed om een keer op te schrijven.
      Behalve zaken te verwoorden heb ik afgelopen jaren ook vele dingen gedaan vooral acties en lobby’s. Gelijkwaardig ouderschap werd uiteindelijk wet, maar op zoń manier dat het maar weinig oplevert en soms wellicht contraproductief werkt. Zo ging het met alle wetswijzigingen de afgelopen 22 jaar op dit terrein.
      Een integrale aanpak is een goede inzet. Maar wel een integrale aanpak met speerpunten anders blijft het ook bij mooie woorden vrees ik. Als ik deze discussie nu nog eens overzie geloof ik dat Henri Wouter andere woorden wil geven voor het probleem, dat is belangrijk, maar niet teveel woorden vooral betere woorden gerichtere woorden, woorden die ons helen en de balonnetjes lek prikken. Maar ook daden hebben we nodig. Ook mensen als Ad Verdiesen hieboven die het liever kort maar krachtig zegt, maar daar dan weer af en toe in uitschiet.
      Mijn belangrijkste richtlijn naar andere vaders in de afgelopen jaren was: Doe iets tegen deze waanzin met jouw kennis en kunde, met jouw specifieke vaardigheden.

      1. ik herken zowel henri’s pleidooi als joep’s, zelf zeg ik altijd “alle actie is goed”, echter, wanner een kritiek punt is bereikt is de vaderbweging m.i. een dood einde, net zoals postmodern femini$$me

      2. Hai Joep, ik geef je helemaal gelijk. Enkel; ik heb niet geschreven dat het beschrijven van je ervaringen zinloos is…
        Ik zei ‘blijven doen’. Daarmee bedoel ik dat we een bepaald onderwerp niet elke keer moeten reduceren naar eigen ervaringen.
        Als Wouter iets aangeeft over wetenschappelijk bewijs en een te organiseren feestavond, reageer ik daarop. Vervolgens krijg ik inhoudelijk geen reactie. Ik weet niet, maar Spruijt doet hetzelfde. Ik vind dat zinloos. Het is non-communicatie.
        Aan de andere kant staaft het mijn bewering dat ik ‘meer’ woorden heb. Tot dusverre is niemand nog in staat geweest de integrale blik te pareren en dat zal ook niet gaan gebeuren. Eenvoudigweg omdat het het summum van de huidige menselijke kennis is.
        Voor alle duidelijkheid; ik val Wouter niet aan. Hij is mijn medestander zoals velen op je site en ik waardeer zijn inzichten en de mooie wijze waarop hij zijn ervaringen weet te verwoorden.
        Mijn intentie is het om een ieder juist iets verder te laten kijken, kritisch te zijn, wijzer te worden.
        Ik ben me ervan bewust dat menigeen een beetje meewarig is t.o.v. het woord íntegraal’. En waarschijnlijk cynisch als ik verkondig dat daar de oplossingen liggen.
        Je weet wat ik op dit moment aan het doen ben Joep. En dat is niet voor niets. Onderzoek geeft aan dat circa 5% van de bevolking überhaupt weet wat integraal werkelijk is, m.a.w. de capaciteiten heeft om het te bevatten. In die zin begint het inderdaad met woorden, de daden zullen volgen als de theoretische verantwoording is neergelegd. En wel op alle fronten en in zijn geheel.
        En laten we wel wezen; als we dit gedrocht familierecht willen transformeren dien je voorzichtig te werk te gaan.
        Tenslotte sluit ik me aan bij de opmerking van Ad, de waarheid zal zegevieren. Door een integrale bril heeft Ad hier meer gelijk dan hij misschien zelf beseft.

        1. Ik las bij jou: ” Je eigen ervaringen blijven beschrijven is zinloos.” Heb ik het uit de context gehaald? Afin het is dus niet wat je precies bedoelt.

          1. Yep, enkel niet alléén waarheid. Tevens schoonheid (esthetiek) en goedheid (ethiek).

          2. schoonheid en goedheid zijn ‘afgeleiden’, waarheid alleen zal; zegevieren over o.a. lelijk en kwaad, moraal als ‘afgeleide’ van genetische goedheid (zowel qua individuele beleving als cultureel) staat boven ethiek&esthetiek, nogmaals, geen waarheid geen vrijheid geen gerechtigheid geen vrede.

    2. Ik oefen, ik doe het nog steeds voor mijn eigen kinderen en kleinkinderen, en ik heb al een hele omgeving rondom me die zonder woorden is komen te zitten. Als mensen het niet snappen of zondigen tegen het fatsoen, of een gebrek aan integriteit hebben, dan zul je ze nooit horen, dan praten ze alleen maar achter je rug om. De klus die we volgens mij te klaren hebben is 1. De beleidsmakers en uitvoerders het besef bijbrengen dat gelijkwaardigheid in de wet ook zo bedoeld is dat het gelijkwaardigheid in de rechtspraak inhoudt. 2. Vaders ervan doordringen dat ze zich gelijkwaardig aan moeders gaan opstellen. 3. Moeders ervan doordringen dat vaders gelijkwaardig zijn als zij.

Laat een antwoord achter aan Wouter Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.