Afgelopen woensdag werd Rob van Altena ten grave gedragen. Voor de plechtigheid begon heb ik in het mooie kerkje van Slijk-Ewijk een paar mooie gedachten en herinneringen aan Rob gewijd. Buiten werd een poging gedaan om degene die zich met alle mogelijke en oneigenlijke (zo niet strafbare) middelen de leiding van de rituelen had toegeëigend nog van zijn valse voetstuk te halen. Maar het was een strijd met teveel politie en justitie en tegen een al voldongen feit.
Nog een paar handen schuddend, deed ik wat ik al veel eerder van plan was; hier niet bijzijn. Weglopen. Ik wist een aangereikte valse hand van de aanstichter van dit kwaad niet te ontwijken, maar ik vertelde erbij wat ik van zijn gedrag vond. Ik maande iedereen tot kalmte en terugtrekking, niet in de laatste plaats de overvloedig aangerukte politiemacht. Ik gaf het hoofd van het politie-squadron een hand. Ik kende hem van “naam” en nummer van de overlijdensdag van Rob. Later bedacht ik dat ik eigenlijk zélf deed wat mij eerder was overkómen; iemand een hand geven die hij misschien niet wil schudden, maar het gedwongen doet.
Terwijl ik rustig terugliep richting Rob’s laatste woonplek voelde ik dat er een last van mij af aan het vallen was. Met deze vaderbeweging onder deze valse vlag wil ik niet meer te maken hebben. Het voelde de laatste tijd, de goeien niet te na gesproken, als een hoop stront waar ik nog een huisje van probeerde te bouwen. Een huisje voor vaders en kinderen. Een plek waarover ik tegen mijn dochter trots had willen vertellen; kijk je heb mij terug, maar je hebt er ook een solidaire gemeenschap bij, een gemeenschap die ooit toch echt wel met mij mee vocht heeft jouw terug. Ik kan hier om janken, maar het zal niet helpen.
Voor mij was dit dus adieu aan een vaderbeweging die ik heb pogen te dienen. Ik had dit in december al gezegd en geschreven, maar de activiteiten van Rob als geschiedschrijver en Rob als persoon hielden mij betrokken. Ik ga het nu zorgvuldig uit elkaar rafelen en ook de dreigende conflicten wil ik snel achter me laten. Adieu, ik draag met Rob meer ten grave.
Rob ik kan jouw wens tot eenheid in de vaderbeweging niet waarmaken als die beweging ten diepste jouw integriteit verloochent. Dat spijt mij echt. Je hebt tegen de klippen op willen geloven en bouwen. Veel meer nog dan ik en je verdiende iets beters. En je hebt niet bereikt wat je het meest verdiende, een weerzien met je kinderen en kleinkinderen. Overigens hoorde ik van iemand die ik op de begrafenis nog sprak dat een van zijn kinderen op de begrafenis aanwezig had willen zijn, maar niet durfde te komen uit angst voor kwade vaders. Ik weet dat Rob zijn kinderen niet bij de begrafenis wilde omdat hij dat een vreemde beweging vond na jaren contact afhouden. En toch had ik hem dit gegund. Een dwaze paradox.
Zie beide vorige posts over Rob
bijwerkingen: taal en formuleringen 19/9 2016
tot 4-1-2017
Ik ben bezig alle mails van de maand september 2014 na te lezen die ik destijds niet eens allemaal gelezen heb. Zo erg ging mij de herrie rond de begrafenis van Rob aan het hart.
Toen Rob ziek werd vroeg ik hem of er nog iemand was die ervan afwist dat hij naar het ziekenhuis ging. Nee jij bent de enige zei hij. In de maanden daarna wisten een aantal mensen niet hoe snel ze erbij moesten zijn om zich de legacy van Rob toe te eigenen. Dit ging over geld, rechten en over zijn lijk heen de zeepkist beklimmen. En dit door een paar hotemetoten in de vaderbeweging. Deze mensen probeerden mij dan ook nog stuk voor stuk ervan te beschuldigen verkeerd te handelen, omdat ik tegen de klippen op er een stokje voor wilde steken, of althans enige transparantie wilde bereiken. Ik zal zeker deze hele kwestie nog een keer zeer uitgebreid uit de doeken doen.
Ik wil nu in ieder geval opmerken dat mijn voorstel na het overlijden van Rob en de tumultueuze sterfdag was om niemand uit de vaderbeweging de eer te gunnen de leiding te nemen over de begrafenis en dat dan maar aan de gemeente over te laten. Dat was toen denk ik, ook terugkijkend het beste geweest ondanks dat Rob wel een keuze had gemaakt voor iemand, niet degene die het uiteindelijk heeft geleid. Maar die keuze was op zijn sterfbed in de allerlaatste uren en je kunt over de legitimiteit daarvan twisten. Dat ik het standpunt had ingenomen, dit als vaderbeweging los te laten, kan ik aan de hand van genoemde mails aantonen. helaas waren er mensen die hun eigen punt belangrijker vonden.