Cookies

Dat kan niet waar zijn

“Dat kan niet waar zijn” is geloof ik ook een titel van een televisieprogramma. Maar het niveau van ongelooflijkheid in dat programma is niet vergelijkbaar met het probleem waar ik het vandaag met u over wil hebben.

Als je aan mensen wilt uitleggen dat we hier vaderschapsdiscriminatie kennen en de rechtsstaat wat minder, dan zet je een koude douche open boven dat wat mensen als het warme bed van de samenleving ervaren.

Ik wil graag uitleggen waarom het zo verdomd  moeilijk is om de werkelijkheid en de waarheid in de ogen te kijken als die wat verder van ons bed af staan. Centrale begrippen hierin zijn cognitieve dissonantie en cognitieve afstand.
Cognitieve dissonantie is het verschijnsel dat als je iets hoort of waarneemt dat afwijkt van wat je altijd al hebt gedacht, dat in strijd is met je kennis en handelen tot dan toe, je daardoor dissonantie ervaart. En dissonantie is onprettig, roept angst en onzekerheid op. Daar is de menselijke geest niet op gesteld. We willen graag onze gedachten en waarnemingen overzichtelijk houden. We proberen tot consonantie te komen. Soms kan dat door het reorganiseren van een wereld en mensbeeld. Maar vaak gebeurt dat door het wegschuiven of vals interpreteren van nieuwe waarnemingen. Volgens sommige wetenschappers kun je stellen dat er een maximale afstand is tussen eigen beeld (cognitie) en het andere beeld, wil het begrepen worden. Dat is schrikken, want dat betekent dat sommige afwijkende ervaringen en cognities gewoon simpelweg niet door zullen kúnnen dringen bij de waarnemer. De rek van het elastiek is beperkt, zou je kunnen zeggen. We kunnen erg ons best doen, met goede argumenten, maar dan houdt het toch een keer op. We kunnen er niet bij, het kan niet waar zijn. Ergo de boodschapper heeft een tik, is een complottheoreticus of is te negatief. Er zijn veel middelen om de vreemde cognities buiten de deur te houden. Als ze maar ver genoeg van dagelijkse ervaring afstaan, dan gaan ze wellicht werken als een zwart gat, u weet wel een verschijnsel uit de astrofysica. Uit een zwart gat komt geen licht naar buiten, door de overgrote massa blijft het licht gevangen in het zwarte gat.

In overdrachtelijke zin kan dat ook. Wat er gebeurt in de bedrijfstak familierecht is voor velen eigenlijk niet waarneembaar, ook omdat het door zogenaamde privacy gescheiden, maar wel tamelijk identieke, processen gaat. Misschien willen we nog het feit waarnemen dat er rechtbanken en wetten zijn die heel letterlijk vaders op het tweede plan zetten, maar eigenlijk blijft het vaak bij die geïsoleerde waarnemingen. Deze waarnemingen integreren tot een samenhangend stelsel van cognities, zoals vaderschapsdiscriminatie, rechtersdictatuur, nee daar wilt u toch maar liever niet aan. Als u er wel aan wilt heeft u waarschijnlijk een paar eigen ervaringen die het zicht op de feiten onvermijdelijk maken, gepaard aan de kracht om de daaraan verbonden reconstructie van de werkelijkheid toe te laten.

Afin, ik verg veel van u in dit blog. Misschien dat de psychologen in bijgaand uitgesneden filmdeel het verschijnsel beter weten uit te leggen dan ik. In dat filmpje gaat het overigens niet om vaderschap en rechtsstaat, maar om een cognitie die samenhangt met de 9/11-gebeurtenissen. Wat u ook van die gebeurtenissen mag denken; het verhaal van deze psychologen is algemener toepasbaar. Eigenlijk is 9/11 nog een vrij simpel verhaal in vergelijking met de cognitiesets rond vaderschap. Het is ook niet toevallig dat ik nog geen vergelijkbaar filmpje heb gezien waar zoiets wordt uitgelegd rond vaderschap. Zelfs mensen die het persoonlijk hebben ervaren voelen zich alleen staan, houden daarom vaak hun mond of keren zich zelfs vanuit die positie tegen de boodschapper.

Afin, voordat dit blog veel te lang en ingewikkeld wordt….. Ik ben benieuwd of dit een beetje te volgen was. Ik hoor graag jullie commentaar en zal dit blog waarschijnlijk nog een aantal keren aanpassen.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=YW6mJOqRDI4&w=560&h=315]

Het filmpje is ingesteld om te beginnen bij de uitleg over cognitieve dissonantie; als dat in uw browser niet werkt: 1:54:40

PS: Leon Festinger, de grondlegger van de theorieen over cognitieve dissonantie gebruikte als eerste voorbeeld een niet-conventionele groep die de waarheid (einde van de wereld kwam niet) niet onder ogen wilde zien door de hang naar cognitieve consontantie. Dit werpt het licht op de, te onderkennen mogelijkheid, dat ook vele  niet-conventionele complottheorieen zijn doorgeschoten. In die zin zal de wetenschappelijke methode ook altijd gevolgd moeten worden verificatie en falsificatie.

31 antwoorden op “Dat kan niet waar zijn”

  1. Ha Joep,

    Dank!

    Inhoudelijk ga ik ook nog reageren. Heb er een paar kleine tikfoutjes uitgehaald (zie onder; in blauw en onderstreept). Goed om te zien dat je dat blog er nog zo snel uit hebt geknald. 🙂

    Je schrijft: dan hik je aan tegen… Bedoel je daar niet: schop je aan?

    Overigens denk ik dat je gelijk hebt. Ik denk dat veel mensen dolgraag willen geloven dat we hier hartstikke rechtvaardig bezig zijn in Nederland (behalve dan die lage straffen voor ernstige feiten). Helaas is niets minder waar.

    Maar zoals gezegd: ik dicht nog een wat langer, inhoudelijk, antwoord.

    Fijne avond!

    Hartelijke groet,

    Marenthe

    _____

    1. Dank. Maar die blauw onerstreepte foutjes vind ik niet terug geloof ik. Ik zie er zelf nog een aantal die ik er nu uit ga halen. En dat hikken tegen, moet ik even over nadenken.

  2. In het veilige en goed georganiseerde Nederland gaan mensen zich pas en masse druk maken over misstanden als discriminatie of het niet (goed) werken van het rechtssysteem als het hen of hun persoonlijke overtuigingen direct en ernstig raakt. Er moet eerst een gevoel van urgentie zijn voordat mensen iets willen veranderen.

    En zelfs dan zijn er verschillende manieren om om te gaan met een onaangename ervaring of verrassing (“zou het waar zijn dat in Nederland vaders worden gediscrimineerd, met als gevolg dat hele grote groepen mensen, kinderen, zelfs hele gezinnen daar de dupe van zijn?”)

    Als je het wéét, zoals veel rechters en advocaten, waarom zou je dan proberen iets veranderen? Simpelweg, omdat de meeste mensen van nature het afbreken van gevestigde waarden en overtuigingen niet zien zitten. Zij zijn bang voor verlies van status of verantwoordelijkheid. Verlies van geld of macht. Waarom zou je de boel overhoop halen, de wet veranderen of werkelijk gaan naleven, als het tot nu toe eigenlijk best ‘lekker’ liep en je er steeds mee wegkomt? Met als gevolg: weerstand.

    Zolang niemand de urgentie voelt om (iets) te veranderen, zal er ook niets veranderen.
    Het probleem met cognitieve dissonantie is ook nog eens dat mensen vaak recht proberen te praten, redeneren, pleiten, waarvan ze eigenlijk wel voelen dat het krom is. Het enige wat je er als ‘veranderaar’ aan kunt doen is blijven prikkelen en communiceren. Communiceren over waar het mis gaat, maar vooral ook over successen. Mensen maken het liefst deel uit van een winnend team. Als de overgrote meerderheid gelooft dat het op dit moment goed geregeld is in Nederland, dan zullen mensen dat willen blijven geloven. Tót het moment komt dat zij een misstand niet langer pikken. Omdat het te dichtbij komt. Omdat er algemene verontwaardiging ontstaat.

    In het geval van ongelijkwaardig ouderschap is er dus nog wel het een en ander nodig om die verontwaardiging tot stand te brengen. Dat betekent voorlichten, communiceren, de samenhang helder maken tussen situaties uit het dagelijks leven. Blijven praten, herkenbare voorbeelden geven, successen delen. We zijn er nog lang niet, maar ik zie mogelijkheden. Positieve verandering is mogelijk als we (iedereen die ziet dat Nederland mooier, beter en rechtvaardiger georganiseerd kan worden) dit duidelijk maken. Recht is geen statisch gegeven, maar een zich ontwikkelend terrein. We zijn nog lang niet uitontwikkeld. Gelukkig.

    Daarom ben ik blij dat er mensen zijn die zich blijven verbazen en blijven praten. Ik zet in op positieve verandering. Zodat gelijkwaardig ouderschap, in al zijn vormen, straks iets is van het winnende team. Dan volgt de massa vanzelf.

    1. –We zijn nog lang niet uitontwikkeld. Gelukkig.–

      Daar sluit ik me graag bij aan met de toevoeging dat dit gelukkig niet enkel voor het recht geldt maar tevens voor onze cultuur, onze politiek en onze wetenschappen.

    2. Dank voor je uitgebreide reactie. Wat bij me blijft hangen is de positieve insteek en de winnersmentaliteit. Uiteraard hebben we dat nodig. Sorry als ik af en toe meer zwarte gaten zie. Maar net als in de astrofysica zijn er gelukkig mensen die ook daar licht in willen zien.
      Er is de laaste decennia hard gewerkt aan gelijkwaardig ouderschap en het is frustrerend te zien hoe dat nu dreigt onderuit gehaald te worden.

    3. Marenthe,
      Om de eoa reden moet men toch nogal slim zijn om de door jou bedoelde communicatie met de nodige veranderaars te realiseren. Het is net alsof zij doof zijn. Totdat iemand de (negatieve) gevolgen voor het persoonlijk imago op langer termijn pijnlijk scherp weet te tonen.
      Het is zelfs zo dat winstgevende foute zaken onbespreekbaar worden gemaakt door simpelweg doodzwijgen en nog erger,digitaal muten.
      Maar niet ongerust, het kwaad straft zichzelf.
      Inzetten op de werkelijkheid dat oudergelijkwaardigheid in hoofdlijn veel winstgevender is dan de scheidingsindustrie,
      neemt de doodzwijgspeculanten de wind uit de zeilen.

  3. Dit is inderdaad een interessant fenomeen, de onverenigbaarheid van cognities als kennis, emotie, ideologie of gedrag bezien vanuit de psychologie.
    Als je als ervaringsdeskundige met de nodige kennis iemand anders wat wil leren doe je er beter aan een coherent verhaal te vertellen. En dat is nu juist het probleem met betrekking tot het familierecht en het belang van het kind; er is geen coherent verhaal te vertellen. En al helemaal niet in de tijdsspanne die een doorsnee mens kan opbrengen om even naar je te luisteren.
    De wereld van het kind (als abstractie voor alles wat er binnen valt) is een pathologische wereld. Alle ontwikkeling gaat volgens het principe van differentiatie en vervolgens integratie. Als integratie uitblijft spreken we van ongezonde dissociatie. De wereld van het kind heeft zich 100 jaar ontwikkeld zonder ooit geïntegreerd te worden. Er is geen coherentie te vinden, geen waarden, geen eenheid, geen intellectuele basis. Enkel wanorde, chaos, ideologie, discriminatie, willekeur en machtsmisbruik.
    Iemand je verhaal vertellen staat garant voor het ontstaan van cognitieve dissonantie,iemand zonder eigen ervaring kan dit onmogelijk volgen…

    Joep, jouw verhaal over de cognitieve dissonantie maakt deel uit van de sociale psychologie. Mijn aanvulling hier boven is deel van de ontwikkelingspsychologie binnen de sociale psychologie.
    Een ander integraal bestandsdeel binnen dit onderwerp wat van groot belang is voor een werkelijk begrip is de culturele component, is begrip van en over de tijd waarin we nu leven, het postmodernisme. Hier heb ik al eerder wat over geschreven maar wil even toevoegen dat het kenmerk van het postmodernisme de onmogelijkheid is om tot morele oordelen te komen wat voortkomt uit het onvermogen om tot integratie te komen van de vele facetten van de wereld van het kind.

    Groetjes

    1. Begn de wereld voor het kind stadaard en structureel te helpen verbeteren door mooie, fijne, open, volwaardige communicatie (is meer dan alleen praten met woorden) uit te voeren, te leren, met elkaar voordoen, zodat het kind het ziet.
      Heel eenvpudig en consequent, met genoegen erin, maar vooral met de beste wil.
      Als communicatienormen ‘ouderwets’ zijn, zijn ze hoogstwaarschijnlijk kapotgecommercialiseerd om het geld, de heb, ‘ikke en de rest kan atikke’.
      Voor mij is communicatie een ander woord voor leven.
      Voor mij is communicatie

  4. Postmodernisme is alles relativerend. Gek genoeg past mijn verhaal over de argumentele onbereikbaarheid in eerste instantie geloof ik wel in dat concept. Van de andere kant weiger ik mij daar bij neer te leggen. En met dat laatste onderscheid ik mij van het postmodernisme denk ik. Ik blijf voor argumenten als primaire en bepalende bron van kennis en waarheid. Maar in de diskussies die ik de laaste jaren voerde bleek me vaak dat , ook wetenschappers, hun vluchtwegen klaar hebben liggen en zich er per saldo vaak met drogredenen van af maken. Ik vind dat altijd weer een merkwaardig fenomeen.
    Zie ik het zo een beetje goed Henri?

    1. De verhalen vullen elkaar inderdaad aan; jij met je individuele subjectieve component (individueel objectief) en ik met de collectieve objectieve (sociale) en collectieve subjectieve (cultureel) componenten. Blijft eigenlijk over de individuele subjectieve component in een werkelijk integraal verhaal, met andere woorden de persoonlijke ontwikkeling.
      Het valt buiten het bestek van dit onderwerp om werkelijk uit te leggen wat het postmodernisme inhoudt. Daartoe moet er eerst uitgelegd worden wat het modernisme met al zijn ontwikkelingen inhoudt. Even kort door de bocht; het postmodernisme kenmerkt zich door ondogmatisch, anti-hiërarchisch, consensus, pluralistisch, relativistisch, tolerant, gendergevoelig, multicultureel, overgevoelig en anti-intellectueel. Hieruit volgt logischerwijs dat het postmoderne bewustzijn niet in staat is om tot morele oordelen te komen. En dit gegeven kunnen we dagelijks in de krant lezen ten aanzien van de politiek e.d.
      Vergelijk de kenmerken hierboven met de wijze waarop alles functioneert binnen de wereld van het kind en er zal een hoop duidelijk worden (JZ; waarheid bestaat niet!).
      Ontwikkeling richting integratie, met andere woorden doorgaande ontwikkeling is uiteindelijk de enige weg.

      1. Henri, wat bedoelde je met (JZ; waarheid bestaat niet!).?
        En als postmoderm bewustzijn wél zou kunnen oordelen, welke kenmerken had het dan?

        1. Ik refereer aan een eerder blog van Joep waar een medewerker van Jeugdzorg vertelde dat de waarheid niet bestaat omdat het aantal contexten in principe eindeloos is waardoor het aantal interpretaties eveneens eindeloos is. Hiermee gaat hij voorbij aan het feit dat zijn uitspraak dan eveneens niet waar kan zijn; de performatieve contradictie. Een klassiek voorbeeld van postmodernistische onzin.
          Als je iets wil waarderen moet je al onderscheid maken. Dit onderscheid kan enkel op hiërarchische en intellectuele wijze.
          De postmodernistische uitspraak dat bijvoorbeeld alle culturen gelijk zijn is enkel op intrinsieke wijze het geval. De IS-cultuur is werkelijk niet gelijk aan onze cultuur, zij is onderontwikkeld. Deze -morele- uitspraak kan het postmodernisme niet doen omdat zij geen hiërarchie en ontwikkeling erkent vanuit een subjectief gevoelde (anti-intellectuele) gelijkheid van alles.

          De problemen binnen de wereld van het kind zijn morele problemen. De enige consensus binnen de vader-bewegingen was een morele consensus. Aspecten waar het postmodernisme niets mee kan omdat het in haar ogen niet bestaat.
          Als er iets ten goede moet veranderen wat het belang van het kind betreft dient er bewustzijn te komen over de basis van alle problematiek wat m.i. voor een groot gedeelte dat postmodernistische bewustzijn is. Let wel dat aspecten als oudervervreemding e.d. fenomenen zijn die zich voornamelijk afspelen in de westerse wereld, m.a.w. het zijn culturele fenomenen. Net zo is het een cultureel fenomeen dat het belang van het kind niet gedefinieerd kan worden… Logisch, met het PM-bewustzijn kan helemaal niets gedefinieerd worden…

          Zoals het postmodernisme zich ontwikkeld heeft uit het modernisme, ontwikkelt zich vanuit het postmodernisme het integrale denken, waarvan we langzaam aan de contouren kunnen zien ontstaan. Dit denken is holistisch, waarden geladen, congruent en coherent. Het is voortgaande ontwikkeling. We zijn inderdaad nog niet uitontwikkeld.

          1. Henri, heeft het Postmodern denken voor jou dan nog nut? Omdat ik begrijp uit jouw betoog, dat het integrale denken daarvandaan komt.
            Het idee van ‘niet oordelen’ doet wat denken aan de uitspraak “oordeel niet opdat je niet geoordeeld worde” (Jezus) maar het is geloof ik niet hetzelfde.
            Het ene gaat over oordelen uitsluiten, het andere over (o.a.) eigen keuzes, verantwoordelijkheid. Imho..

      2. Jaarwisseling 2014 – 2015.

        Gekeken naar Joep Youp, hij wist het niet meer. Waar hij vroeger nog een congruent verhaal wist neer te zetten, nu zegt hij dat de waarheid niet bestaat. Hij valt terug naar het enige wat hij zeker weet, de liefde voor zijn vrouw, haar aanwezigheid.

        Even daarvoor een andere conferencier, Guido Weijers. Eigenlijk het zelfde verhaal. De waarheid bestaat niet, dolende en dwalende door tal van gebeurtenissen uit 2014 zonder één verhaal te kunnen maken. Grappen en grollen zonder enige coherentie moeten het voor de toeschouwer nog enigszins aangenaam maken.

        Programma wie de moedigste mens van 2014 was. Wat is moed? Tal van definities, uitslag willekeur. Programma als los zand, geen verhaal, geen coherentie.

        Openbaar ministerie gaat Wilders vervolgen. De vrijheid van meningsuiting wordt beperkt door het verbod op discriminatie. Wat is vrijheid? Wat is discriminatie? Niemand die het weet, de rechter mag het uit gaan leggen. Dat zal betekenen een uitspraak doen zonder coherent verhaal, zonder uitgebreide toelichting en verantwoording.

        Welkom in de postmoderne wereld. De wereld waar waarheid niet bestaat, de verlichtingswaarden onvoldoende lijken te zijn en de moraal subjectieve onnozelheid is.

        Een beter 2015 gewenst.

        1. Joep moet Youp zijn vermoed ik. Mag ik dat verbeteren om verwarring te voorkomen? Ik heb gisteren nergens naar gekeken op tv behalve de klok om 00 uur.
          Liefde is overigens m.i ook niet onbelangrijk.
          Ik heb met de kerst in familiesfeer nog hartstochtelijk waarheidsvinding verdedigd (leidt niet de absolute waarheid maar wel een verifieerbare of falsificeerbare, aantastbare fase in het wetenschappelijk proces die we waarheid noemen).
          Ach Henri, eerlijk gezegd weet ik het af en toe ook niet meer. 2015. Ik heb gisteren ook mijn telefooncontacten een liefderijke wereld gewenst. Het gaat me zo langzamerhand moeilijk af om ze de waarheid toe te wensen ondanks mijn hartstochtelijk zoekproces. De wierhed had n skil lûd of zoiets.

          1. Inderdaad, Youpie dus…
            Dacht dat deze voorbeelden even in het kort de essentie van het huidige tijdsgewricht duidelijk maken, ter info zogezegd.
            Waarheid bestaat niet in het postmoderne wereldbeeld, dus is deze opmerking ook geen waarheid. Hoe vreemd, een koan om te ontrafelen voor 2015!

          2. Koans worden doorgaans gezien als raadsels die bedoeld zijn om het rationele denken te stoppen, maar kunnen niet los worden gezien van de boeddhistische traditie waarin ze ontstonden en betekenis kregen (bron wikipedia)

          3. Een koan is een raadsel die niet met de aanwezige kennis opgelost kan worden. Transcendentie van de kennis ofwel het overstijgen van de huidige kennis is dan de enige manier. Dit is mijn overtuiging betreffende het familierecht. Het woord transcendentie wordt veelvuldig gebruikt in het integrale denken. Een kind transcendeert bijvoorbeeld in de jonge jaren van de magische, naar de mythische en vervolgens naar de rationele fase. Dit zijn vormen van transcendentie, van overstijgingen naar een breder en dieper wereldbeeld.
            Overigens is het principe van het werken met koans al eerder bekend in de shiva-sutra`s, hindoeïstische teksten die veel ouder zijn dan het boeddhisme. Het principe van de koan is echter een algemeen aanvaard principe van de ontwikkeling van de diverse niveaus van het denken en de creativiteit.
            Wikipedia is overigens geen goede kennisverstrekker.

          4. Dat laaste is een understatement, maar ja af en toe moet je wat.
            Hier wordt het letterlijk wat smal. anders nieuw lijntje.

          5. Daar had ik wel een conference van willen zien , met allemaal hartstochtelijke liedjes over de waarheid en die vinden, inclusief het vinden van de boeven die willen dat de waarheid niet gevonden wordt..

            Maar TV? Al m’n tijd nodig voor urgenter. Bovendien klopt tv niet. Films worden niet afgedraaid op de echte snelheid. Soms is dat niet slecht vind ik, maar meestal vind ik het niet goed.
            Op een pc/laptop kan ik het regelen, dat is top.

            Wens Mooi ’15 voor jullie!

  5. Artikel is duidelijk (althans tot waar je bent gekomen)>
    Cognitieve dissonantie is een bekend concept in de psychologie (en marketing), en is op familierecht-gebied één van de grootste problemen die er zijn, met name onder rechters en (jeugd)zorginstellingen.
    Niet alleen mensen in je omgeving die praktisch niets willen geloven van de extremen die als vader overkomen en waar je geen enkele blaam treft (“je zal wel wat verkeerds of ergs hebben gedaan dat ze dit doet met de kinderen..” zelfs de politie in Nederland roept dat…), maar ook de professionals.
    Zelfs vervreemding van kinderen (één van de meest ernstige vormen van kindermishandeling) wordt door het rechtsstelsel, de ‘zorg’instanties, advocaten en de rechterlijke macht totaal niet erkent.
    Het grootste probleem is nog wel de rechter. Ik heb er zoveel gezien, en niet één is in staat om de realiteit onder ogen te zien, noch te wíllen zien.
    Je suggereert dat de oorzaak van dit soort extreem onrecht (in de gevallen die ik noem door rechtsprekers n.b.!) te maken heeft met ‘çognitieve dissonantie’. Een interessante gedachte en ik denk dat je gelijk hebt. En het valt samen met andere redenen zoals onzekerheid, publieke opinie (de sociale druk van belangengroepen, met name de agressieve feministische groepen), gemakzucht en pure corruptie (een groot deel van de advocatuur, zorginstellingen en rechters leeft hiervan, en willen zoveel mogelijk verdienen met zo min mogelijk werk door de makkelijkste weg te kiezen) te maken heeft. Cognitieve dissonantie zal deze oorzaken daarbij alleen maar versterken.
    Dat heeft in Nederland zelfs geleid tot extremen zoals het toestaan van kind-ontvoeringen door de vrouw zonder strafvervolging, en zelfs het toewijzen van de kinderen aan de ontvoerster, en nog een stap erger: vervreemde kinderen (die per definitie dus de moeder steunen doordat ze zo gebrainwashed zijn, en juist de vader afwijzen door deze extreme kindermishandeling door de moeder) worden in Nederland door extreem kortzichtige (om niet te zeggen incompetente) of corrupte rechters van de vader gescheiden (omdat datzelfde kind aangeeft dat te willen (ja natuurlijk, die wordt totaal vervreemd door de criminele moeder…). In andere landen begrijpen ze soms wél wat er gaande is, en wijzen ze júist het kind aan de vader toe, wanneer die door de moeder vervreemd is, en wordt geprobeerd die vervreemding te stoppen (wat lange tijd duurt voordat het kind de brainwash te boven kan komen).

    Het zijn de eerder genoemde oorzaken die tot zoveel onrecht in rechtbanken hebben geleid, en waartegen door vader-associaties over de hele wereld met zo weinig succes iets getracht wordt te doen. Die pogingen richten zich met name op rechtsongelijkheid, de publieke opinie, inhoudelijke appelaties en cassaties, en andere inhoudelijke argumentaties, mede bij hogerechtshoven die minder partijdig of corrupt zouden moeten zijn.
    Wellicht strandt dit allemaal wel omdat er onvoldoende gedaan wordt aan de cognitieve dissonantie onder rechters en de publieke opinie!

    Ben zeer geinteresserd in het verdere artikel, en hoeveel mensen het met je eens zijn. En wat er dan kan worden gedaan met de discussie en conclusies. Hoe de cognitieve dissonantie bij de publieke opinie en rechters (en daarmee advocatuur en zorginstellingen) wegnemen en welke verbeteringen in de situatie van onze kinderen zouden daardoor mogelijk worden?

    1. Hoi Rik,

      Bedankt voor je uitgebreide reactie. Met mijn laatste zin bedoelde ik dat ik de huidige tekst waarschijnlijk nog een aantal keren zal bijschaven. Heb ik inmiddels ook al gedaan. De rest van het artikel… tsja ik heb nog veel meer op papier voor een wetenschappelijk artikel, maar dat gaat te ver voor een blog.

    2. Je moest eens zien Rik, hoeveel en hoe snel er ten goede verandert, zodra #gelijkwaardigouderschap meer oplevert dan scheidingsperikelen. Het h€md is nader dan de rok.

  6. Joep, prima te begrijpen voor mij! Herkenbaar. In praktijk nog weer tegengekomen heden 20 dec.
    Het heeft wat van ‘De Hele Olifant’, inzicht vinden door voldoende afstand te nemen.
    ‘En ik heb altijd gedacht dat de slurf de Olifant was’ terwijl de persoon bij een olifantenbeen dat dáárvan dacht.
    Dat betreft vrijwillige afstand. Een beperkt inzicht verruimt. Een positieve schrik. “AhA!”.
    Waar jij het over hebt, is (corrigeer me als ik ’t mis heen svp) de als compleet en constructief ervaren overtuiging onvrijwillig omgegooid zien naar iets beters (want waarachtig), maar dat persoonlijk slechter voelt.
    En dat de ontdekker merkt, dat de ‘conservatieven’ niet aanspreekbaar gaan zijn bij overleg en de ontdekker gaan ridiculiseren met afleidende overtuigingen.

  7. In mijn roman: ‘de koninklijke weg’, waar eerder op deze blog over gepubliceerd is, heb ik geprobeerd om simpelweg te laten zien wat er in de zogeheten vechtscheiding gebeurt. Het zinloos ontwortelen van een vader-kind relatie is zinloos. Het onbegrip is absurd. Welke insteek je ook kiest, of van welke kant je het ook benaderd, het blijft een zinloze gebeurtenis, met vele slachtoffers. Hopelijk draagt mijn roman bij in de begripsvorming over deze grote misstand. Het collectieve onbegrip (Cognitieve dissonantie) zorgt voor een absurdistische benadering bij velen. Ondertussen is het bijna kerst. De kaarten komen weer binnen. “Fijne kerstdagen gewenst”, staat daarop. Sterkte is eerder op zijn plaats!

  8. verplaatste reactie

    steef hoogendam

    Geplaatst op 22 december 2014 at 1:36 pm

    Joep

    Mijn boek (pages 177). is uitgeschreven door mijzelf en uitgegeven door United pc in Oostenrijk.

    VOORDEEL?

    Een boeiende activiteit.

    Wist je dat inacassobureau GGN klaarblijkelijk valselijk tewerk gaat? Zo heb ik geconstateerd dat ggn op mij probeert te verhalen incassobedragen van DELTA Lloyd terwijl ik nooit bij hen verzekerd ben geweest. Wat blijkt de vorderingen zijn namens mijn ex vrouw N Cadu uit 2012 terwijl ik sinds 2011 van haar gescheiden ben en allimentatie ( 4 jr) plichtig ben voor haar. Zo zegt de Ned. wet.

    steef hoogendam

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.