Cookies

Ik zou zo gere willen leven

Een persoonlijke ont-boezeming

[youtube=http://youtu.be/G_4KWotZ3QE]

Walter de Buck is dood. Maar zijn liedje niet. Toen ik toevallig gisterenavond, nou ja 00.30 nacht, naar het Belgische journaal keek, zag ik de aankondiging. En ik zag een van zijn laatste optredens op de Gentse Fieste met het lied “‘k zou zo gere willen leven”. In een klap besefte ik me dat  als er één zanger is die mijn hart verwoordt, dat Walter moet zijn (geweest…?). Een keer deed hij dat vrij letterlijk door op mijn verzoek het lied Rosa-lief voor mijn dochter te zingen in een of ander Gents kot. Nou ja misschien was de titel Ach Rosalie, maar ook dat bleek een mooi persoonlijk statement.

Was het toevallig dat ik ook, uitgerekend gisteren, weer opnieuw linkte met de kameraad die ooit mijn toegang was tot Walter en de Gentse Fieste.  Was het toevallig dat dit alles mij bereikte in een moment dat ik het nodig had. Leve.

Midden in de nacht greep ik mijn gitaar en printte de tekst van het lied “Ik zou zo gere willen leven” en deed een poging, een rauwe poging, een liederlijke ontboezeming, een gebed, maar niet af. In bed schoten me ook de herinneringen aan andere liedjes door het hoofd: “zonder ons kunnen de rijken toch niet leven” (‘nog te doen’- status in mijn repertoiremap) en “het vliegerke” dat ik al van zijn jongs af aan met mijn zoon zong.

Vanochtend gooide ik een nieuwe, rauwe, versie van het refrein van Ik zou zo gere willen leven op video, youtube. Voor wat het waard is. Maar wellicht kijkt u liever hierboven naar de mooie versie van Walter de Buck op de laatste Gentse Fieste. Walter was, begrijp ik,  toen al ernstig ziek.

Een kerstboodschap.

10 antwoorden op “Ik zou zo gere willen leven”

  1. Joep

    Mijn boek
    steef hoogendam

    Steef ik heb deze reactie over je boek naar de vorige blog verplaatst zodat ie meer on topic is. Sorry. Zie de opmerking en reactie hieronder. Joep

  2. Henri: Heb jij dit gelezen? vroeg me ineens af wat of jij van Walter de Buck vindt, of jij hem eigenlijk misschien wel op grond van deze tekst een postmodernist vindt? Hoe zie je dat met kunst? Mij is bij mijn eindexamenexpo van de akademi gezegd dat ik een eclecticus ben met mijn kunst dus. Dat schijnt ook postmodernistisch te zijn. Toch doe ik ook heldere en duidelijke uitspraken die er niet om liegen. In de recente toespraak van de Paus zie ik ook zo’n dielmma. Tegen regeltjesneukerij, maar voor het handhaven van een morele standaard in niet mis te verstane bewoordingen. Vind ik allemaal wel eens moeilijk. om niet te zeggen een van de meest fundamentele tegenstellingen waar ik tegenaan loop. Ook in recente conflicten, ook in mijzelf. Ik ben voor een, als het moet bijna rigide handhaving van gelijkwaardig ouderschap, maar hoop ook dat dingen vanzelf gaan, vanuit liefde en empathie, zoals Walter de Buck belicht, mischien een beetje utopisch.

    1. Vòòr de reportage van DWDD over het overlijden van Walter, had ik nooit van hem gehoord.
      Heb even de tekst gegoogled en natuurlijk is hij een postmodernist. Ik denk dat de meeste mensen hem aan de hand van deze tekst zouden kenschetsen als een romanticus terwijl hij in mijn ogen meer een idealist is. Dit echter gebaseerd op enkel deze tekst.
      De romantiek was de eerste stroming die zich keerde tegen het modernisme, vandaar dat zij de eerste post-modernistische stroming was. Hoofdreden was dat het modernisme geen plaats toekent aan subjectieve gevoelens, de romantiek ging daar tegen in.
      Haar was echter geen lang leven beschoren omdat zij de catastrofale blunder maakte om het goede en paradijselijke leven ergens in het verleden te dateren. Dit druist in tegen aspecten als evolutie en ontwikkeling. In die zin was zij een regressieve tendens.
      De volgende stroming die zich afzette tegen het modernisme was het idealisme. Dit was een imponerende poging om de tekortkomingen van het modernisme op te vangen (modernisme heeft natuurlijk heel veel goede aspecten). De werken van de idealisten behoren tot het grootste en schoonste wat de westerse geest heeft voortgebracht. Echter ook zij sneuvelde onder het gewicht van het modernisme en de belangrijkste reden hiervoor is gelegen in het gegeven dat, hoewel zij het goede leven in de toekomst plaatste, zij geen methode hiervoor wist te leveren.
      De stroming die nu aan de horizon opduikt en beweert een beter alternatief voor het modernisme te hebben is de integrale benadering. Zij combineert (integreert) het beste van het modernisme (wetenschap), de subjectiviteit van de romantici, het toekomstbeeld van de idealisten, met de psychologie en filosofie van oost en west. Alomvattend dus.
      Alles wat na het modernisme komt is in wezen post-modernistisch. Enkel de integrale benadering noemt zich, om het onderscheid duidelijk te maken, post-postmodernistisch. Zij spreekt dus van modernisme gevolgd door diverse post-modernistische stromingen wederom gevolgd door werkelijke integratie, de integrale benadering. Het is belangrijk te weten dat dit culturele benamingen zijn. Een goede verstaander ziet overal in onze maatschappij de contouren van de integrale benadering ontstaan, waarbij de gezondheidszorg voorop loopt.

      Dat ze jou een eclecticus noemen zou ik maar als een compliment beschouwen. Het betekent niet meer dan dat je eigenlijk niet in een hokje te stoppen bent haha… Het tegenovergestelde van een reductionist die zeer makkelijk in een hokje te stoppen is. In wezen ben je aardig integraal haha… Je maakt kunst, schrijft, dicht, wetenschap, muziek en ga maar door.

      Je overige vragen en opmerkingen komen eigenlijk op hetzelfde neer, dilemma`s, moraal, tegenstellingen, conflicten, etc. In het kort de twee werelden van feiten en moraal. De basis waar ons positieve recht op is gebaseerd en de basis waar eigenlijk onze hele postmoderne cultuur op rust.
      Het is een paradox, twee werelden die elkaar nooit zullen ontmoeten. Gebeurtenissen zijn objectief, interpretaties subjectief. Feiten zijn objectief, waarden zijn subjectief. In het recht het dilemma `is` en `ought to be`. Positief recht versus natuurrecht. In de politiek conservatisme versus liberalisme. Ik kan wel even doorgaan…
      Het morele recht van de vader-beweging heeft hierdoor nooit een werkelijke praktische invulling gekregen. Eenvoudigweg omdat de juiste middelen niet voorhanden waren.
      Deze middelen gaan er nu wel komen en wel door de grote integratie.
      Vanuit de integrale filosofie lossen deze zogenaamde tegenstellingen of paradoxen zich eenvoudigweg op, wat vanuit het postmoderne bewustzijn niet mogelijk was.
      Hèt kenmerk van het modernisme was de differentiatie van de drie waarde-sferen wetenschap, kunst en ethiek, zodat zij zich los van elkaar konden ontwikkelen. Hiervoor was dat niet mogelijk door de hegemonie van de kerk (ethische waardesfeer). Dit had natuurlijk zijn goede kanten, echter ook zijn slechte. Was voorheen de kerk de kolonisator van de waarde-sferen, tegenwoordig is de wetenschap de kolonisator van alle waarde-sferen. Als iemand zegt dat iets niet wetenschappelijk is, is het net of er gezegd wordt dat het daarom niet bestaat. De zogenaamde paradoxen komen hieruit voort, door de hegemonie van het wetenschappelijk wereldbeeld. In een integrale context gaat dit niet meer op.
      Echter het integrale verhaal is een kolossaal verhaal waarbij al het goede van wat de mens heeft voortgebracht behouden blijft. Het spreekt voor zich dat zo een verhaal qua intellect erg uitdagend is en niet voor een ieder eenvoudig te begrijpen. Maar is dat niet met alles zo waar je voor het eerst kennis van neemt? Dat is de uitdaging in een tijd waarin een ieder hap-snap zo snel mogelijk bevrediging zoekt in een klimaat die emotioneel en anti-intellectueel is.
      Als een ieder echter de tijd wil nemen zich te verdiepen in deze filosofie, kom je er al snel achter dat het uiteindelijk mooi, goed en eenvoudig is (schoon, goed en waar) en is dat uiteindelijk niet de enige toets? Je vraagt je af hoe je ooit anders hebt kunnen denken….

  3. Hoi Henri, bedankt voor de uitgebreide beschouwing. Het liedje waar het hier gaat komt denk ik uit de idealistische tijd. Walter is ook iemand die niet goed in hokjes is te stoppen maar droeg vele jaren-zestig gedachten met zich mee. Daarbij kijk ik vooral naar zijn liedjes. Ziojn kunst ken ik eigenlijk niet eens zo goed.
    Ik lees dat DWDD er wel aandacht aan heeft besteed. Ga ik terugkijken. Verder niet veel langs zien komen hier in Nederland.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.