(update 18-2-2016; lees ook de commentaren. 150617 link naar hele artikel)
Voor mijn lezers een paar citaten uit mijn net verschenen artikel in het Tijdschrift voor Kinder- en Jeugd Psychotherapie: Vaderverstoting; een uitdaging voor de therapeutische praktijk.
Toch verliest in Nederland elk uur minstens één kind de opvoedingsrelatie met zijn vader. Meestal gebeurt dit tegen de wil van de vader. Vaders staan voor de vraag hoe ze hun opvoedingsverantwoordelijkheid dan nog waar kunnen maken. Kinderen komen in ernstige hechtingsproblemen. Vaak verstoten deze kinderen hun vader (soms ook moeder) en daarmee eigenlijk een deel van hun identiteit.
In het algemeen wordt ouderverstoting vaak gezien in de context van een, bestaande of dreigende, partnerscheiding waarbij het onderscheid tussen partner- en ouderrelaties, gevoed door onderling wantrouwen, uit het oog wordt verloren. Dit wantrouwen wordt versterkt door het perspectief van de uiteindelijke alles of niets oplossing die de maatschappij voor deze conflicten biedt. Dit leidt tot eenhoofdig gezag of niet-gedeeld hoofdverblijf en daarna vaak op termijn tot beëindiging van de omgang. Het is opmerkelijk dat ook het maatschappelijk/juridisch discours vaak geen onderscheid weet te maken tussen partner en ouderscheiding en denigrerend is naar ouders en specifiek vaders.
De geestelijke gezondheidszorg heeft een belangrijke taak in het blootleggen en helen van deze wond. Maar zowel op micro- (de casus), meso- (instanties) als macro- (maatschappelijk, politiek) niveau zal er een coalitie moeten ontstaan van goedwillende juristen, sociaalwetenschappers en betrokkenen om een ingewikkeld maar in de kern eenvoudig (een kind heeft immers twee ouders) politiek/sociaal probleem te tackelen.
Daar komt bij dat deze processen, geheel tegen de wet in, meestal niet transparant zijn, omdat de rechterlijke macht zich al decennia niet meer wenst te houden aan de grondwettelijk en mensenrechtelijk verplichte openbaarheid van uitspraken.
dossier ouderverstotingssyndroom
dossier openbaarheid van uitspraken
voor bestellingen van dit vaderthemanummer:
Vereniging voor Kinder-en Jeugdpsychotherapie
Maliebaan 50B
3581 CS Utrecht
Tel. 030-2965348
E-mail: info@vkjp.nl
15-2: De reactiemogelijkheden vooralsnog hersteld.
Lees de interessante discussie!
het hele artikel
Ik heb 2 boeken geschreven. Defeat en Jong & oud. ze zijn gepubliceerd via Authorhouse; Defeat en Young & Old en in china via Vincent. Voor een produkt van Nederland is het groots aangepakt. Ik denk dat ik niet anders kan.
Ik tracht nu kontakt te krijgen met mijn zoon Mike (18) (8 jaar niet gezien) (recentelijk paar keer contact) en mijn dochter Michelle (21) (eens per paar maanden contact). 8 jaar geen kontakt. KB vermijdt prima)
Hoi Steef; geef ook even de bestelinfo en dergelijke van je boeken. dat is wel zo handig voor de lezers hier.
Hi Joep,
Ben zeer geïnteresseerd en zou graag het hele artikel willen lezen.
Kan ik dat aan jou vragen of kan je de weg wijzen?
Op de website van http://www.vkjp.nl/ kom je niet veel verder…
hartelijke groet, Mars
Ik heb meer verzoeken gehad voor het artikel; Ik moet doorverwijzen naar de uitgever voor bestellingen van dit vaderthemanummer, ik mag dat uiteraard niet zomaar rondsturen.
Vereniging voor Kinder-en Jeugdpsychotherapie
Maliebaan 50B
3581 CS Utrecht
Tel. 030-2965348
E-mail: info@vkjp.nl
Het doet goed te lezen dat het reeds lang bestaande fenomeen vaderverstoting onder de aandacht gebracht blijft worden en ik moedig iedereen die zich in dit thema interesseren om hier mee door te gaan. Voor de ingewijden gaat het inderdaad al lang niet meer om de gender neutrale versie “ouderverstoting” want het is klaarblijkelijk een genderprobleem waar velen om heen blijven draaien. Vaderverstoting is op zich zelf al een enorm sociaal drama nog even los van de negatieve gevolgen voor kinderen. Iedereen die zich met dit reeds lang bestaande fenomeen bezig houdt zou zich allereerst de vraag moeten stellen hoe het kan dat, ondanks de feiten en de gevolgen, er nauwelijks verandering zichtbaar is. Misschien zou het vanwege de sociaal-maatschappelijke gevolgen van vaderverstoting inderdaad de taak van de GGZ moeten zijn in het verder blootleggen en helen van de wond. Voor velen is deze wond echter de bekende “elephant in the room” die op zijn slechts ontkend wordt of gebagatelliseerd op zijn best. De feiten zijn inmiddels al lang verzameld en gepubliceerd. Er zijn studies die laten zien wat de persoonlijke en maatschappelijke gevolgen zijn voor kinderen waarvan de vaders uit hun leven zijn weggewerkt. Ook weten wij uit andere studies dat de rol van vaders belangrijk is en blijft, ook na een scheiding. Er zijn zelfs studies die aantonen dat single vaders het beter doen dan single moeders in opvoedkundig opzicht. (voor een overzicht van deze studies verwijs ik kraag naar FIRA Father Involvement Research Alliance-www.fira.ca). Maar laten we ons niet verder stuk lopen op het verzamelen van nog meer feiten. Er zijn in Nederland wetten ingevoerd op basis van minder wetenschappelijke onderbouwing. Daar zit het probleem dus niet. In IJsland vindt men het belangrijk dat baby’s net zo veel aan hun vader hechten dan aan hun moeders. Op basis hiervan is de wet aangepast en maakt het mogelijk voor vaders om voor een langere tijd verlof op te nemen en van meet af aan betrokken te zijn bij de opvoeding. Zo eenvoudig kan het zijn.
Het heeft veel te maken met de politieke wil om vaderverstoting als maatschappelijk probleem te zien en daarmee de dominantie van de discours in het maatschappelijke en juridische praktijken over ouderschap de doorbreken. En daar wringt juist de schoen want elk pleidooi tegen vaderverstoting is een aanval op de moederhegemonie. En aangezien vele vrouwen moeders zijn of dat in de toekomst wensen te zijn zal geen enkele politici er zich aan wagen om zich publiekelijk al te kritisch uit te laten over de helft van de populatie. Dat dit omgekeerd wel volop gebeurt is allang geen probleem meer. Dat bijvoorbeeld mevrouw Bussemaker tijdens de recente oproer in Keulen onlangs bij Nieuwsuur duidelijk maakt dat mannen met hun vingers van vrouwen moeten afblijven doet niemand verontwaardigen. Het is een zogenaamde “Kafkatrap” want diegene die zich tegen dergelijke uitspraken verzet of nuancering eist is zelf verdacht of wordt gezien als ‘rape apologist’ in het beste geval. Stelt u zich eens voor dat u als sociaal wetenschapper bij hetzelfde Nieuwsuur de resultaten van een in Nederland gehouden onderzoek bespreekt dat voortborduurt op het werk van anderen die aantonen dat vrouwen vaker fysieke kindermishandeling plegen dan mannen en dan ter afsluiting fier zou roepen “vrouwen moeten met hun poten van kinderen afblijven en verbannen worden uit kinderdagverblijven en onderwijs”. De hoon en verontwaardiging zullen groot zijn en waarschijnlijk is het ook meteen gebeurd met uw carrière. Het demystificeren van het moederschap of het vrouw-zijn is taboe en wordt gezien als hoogverraad. Hiermee is de grens van het toelaatbare aangetoond en laat meteen zien hoe diep gynocentristische opvattingen (het vooropstellen van vrouwen, het vrouw-zijn, de belangen, en die van hun kinderen, zie wiki) zijn verankerd in het collectieve bewustzijn, of beter, onbewustzijn want alleen het getrainde oog heeft notie van die grens.
Werken aan het voorkomen of herstellen van vaderverstoting impliceert dus dat men bereid moet zijn aan de grenzen van het toelaatbare te werken of er zelfs zo nu en dan over heen te gaan om de wond open te houden of de zogenaamde “elephant in the room” voor het voetlicht te brengen zodat niemand er meer om heen kan. Dit veronderstelt een goed begrip van de huidige discours die domineert over moeder en vaderschap en hoe deze in stand wordt gehouden door prevalerende en historische gegroeid gynocentrisme en de bij de tijdsgeest passende strategieën die deze in stand houden zoals vroeger het traditionalisme, nu het feminisme en in de nabije toekomst het egalitarisme die het allen niet hoog op hebben met de situatie van vaders of mannen in het algemeen.
Alvast bedankt voor deze uitgebreide en interessante reactie. Ik ben van plan hier uitgebreider op te antwoorden, maar ik nemen even de tijd. Ik zal Seinzeit daarvan ook per mail op de hoogte brengen. Misschien dat anderen hier ook op in willen gaan.
Beste Seinzeit,
Je betoog zit prima in elkaar en ik heb er niet heel erg veel aan toe te voegen.
Maar ik zal de punten die ik nog wel heb toch even uitgebreid de revue laten passeren.
geschiedenis
Ik heb de indruk dat je goed op de hoogte bent van de geschiedenis van gemist vaderschap en genderverhoudingen. Maar ik zie geloof ik wat minder kennis van de geschiedenis van de toch al weer decennia zwalkende vaderbeweging. De repressie van mannen en specifiek vaders is zo ernstig dat het al decennia lang niet mogelijk blijkt om effectief samen te werken. Mannen projecteren hun ongenoegen bij gebrek aan solidariteit vooral op elkaar of op zichzelf. Ik heb decennia lang geprobeerd dat probleem te overstijgen, maar dat heeft er veelal toe geleid dat ik herhaalde malen op zeer oneigenlijke manier lastig werd gevallen door vaderorganisaties die geleid worden door mensen die de autoriteit uitstralen die mensen verenigt, maar anderzijds het niet kunnen dulden als die mensen daar ook zelf een aandeel in hebben. Kortom zonder daadwerkelijk gezag. Ik onderken dat ik zelf ook fouten zou kunnen hebben gemaakt, maar dit mag mij niet verhinderen om te zeggen wat er te zeggen valt. Maar ik kan mezelf niet steeds als boksbal blijven profileren.
De meeste mannen verdringen wat ze aan drama meemaken (vaak onder de noemer loslaten) en zetten die verdringing vaak ook nog zover door dat ze lotgenoten, die nog wel actief zijn, als zijnde boodschapper van hun eigen verdrongen ongenoegen, bestrijden. Zo kwam ik in de decennia dat ik actief was journalisten, schooldirecteuren, politici en dergelijke, tegen waarvan je op een gegeven moment doorkrijgt dat ze zelf hun kinderen niet mogen opvoeden of verzorgen en die zich dan keren tegen mensen die nog voor vaderschap opkomen.
De geschiedenis van de vaderbeweging zelf is daarmee een zeer onbekende geschiedenis gebleven. De gevestigde archieforganisaties weigeren materiaal van vaders te verwerken zodat al decennialang hele grote persoonlijke archieven in de vuilnisbak verdwijnen. En als het dan wel een keer bijna geregeld is, dan zorgt haantjesgedrag in de beweging er wel voor dat het materiaal toch onbereikbaar wordt. Rond de archieven van Rob van Altena heb ik dat van dichtbij meegemaakt. Ik had ze zelf kunnen opslaan, maar de ruimte die ik daarvoor had moeten maken was ten koste gegaan van mijn opgroeiende zoon, die toch al te leiden heeft van opslag nammens de vaderbeweging in zijn kamer. Ik weet niet of ik me in die kwestie goed heb opgesteld. Ik weet wel zeker dat het uiteindelijk een fiasco werd.
vaderverstoting/ouderverstoting
Toen Rob van Altena, in opdracht van het Platform SCJF en onder mijn eindredactie, werkte aan een bespreking van Gardner’s boek Parental Alienation Syndrome, vertaalde hij aanvankelijk het begrip in ‘vaderverstotingssyndroom’ Met die vertaling had ik een probleem. Het was gewoon niet zoals Gardner het bedoelde. Gardner had zelfs uitgebreid in de Grote kerk in Breda uitgelegd dat je de aanpak van PAS het beste zou kunnen beginnen bij het helpen van verstoten moeders. Omdat je daar meer handen voor op elkaar zou kunnen krijgen. Gardner was in die zin eigenlijk erg op de hand van moeders. Ook Oma’s hadden bij hem een streepje voor op Opa’s. Toch had hij ook wel oog voor de vooroordelen tegen vaders.
Afin, in goed overleg met Rob van Altena besloten we PAS toch te vertalen tot Ouderverstotingssyndroom. Daarmee was overigens bepaald geen einde gekomen aan de kritiek op de vertaling van dit begrip. Ondanks dat het begrip door wetenschappers en juristen werd overgenomen, waren er juist binnen de vaderbeweging mensen die vonden dat alienation met vervreemding had moeten worden vertaald. Ik ga daar nu even niet op in. Zie mijn boeken en elders op internet voor de verantwoording.
Het begrip PAS ondervond in de VS veel weerstand van de vrouwenbeweging. In Nederland kozen een aantal vrouwen ervoor om het begrip een beetje naar hun hand te zetten. Waren ze zelf er een tijd op uit geweest om een vader buiten spel te zetten, maar koos die vader eieren voor zijn geld en haalde de kinderen dan maar bij de moeder weg. Niet helemaal goed te praten, en het leidde per saldo tot vervreemding van de kinderen van hun moeder. Maar daar was dus wel een duidelijke reden voor. Moeders hebben in dat soort gevallen een slachtoffervoordeel, en vaders worden weer weggezet als gevaarlijk en agressief. Kijk maar eens goed naar het Sara/Ammar- verhaal waar zelf een minister zich inzette voor de moeder en er een film over werd gemaakt. overigens zijn er ook moeders die zich terecht verstoten ouder noemen natuurlijk.
Kortom je legt terecht de vinger op een zere plek. Vaderverstoting is de specifieke genderhoofdvariant van ouderverstoting met eigen trekken en kenmerken. Dat is ook de reden dat ik het in het vaderthemanummer van TJKP zo benoemde.
mishandeling en andere strafbare feiten
Het is wonderlijk hoe de feiten over kindermishandeling, meestal vrouwen, uit de statistieken werden gehaald (die specificeerden sekse gewoon niet meer) toen het eenmaal breed duidelijk werd van welke kant de mishandeling vooral kwam. Het is erger dan het jarenlang wegmoffelen van criminaliteitscijfers om bepaalde etnische groepen af te dekken. Er kan niets discriminerends zijn aan het stellen van de feiten. Wel moet je bij de verzameling ervan en de uitleg rekening houden met allerlei bias. Vaders die minder mishandelen verder laten slepen met het imago dat het gevaarlijk beesten zijn is echter zelfs een totale omdraaing van de werkelijkheid. Dat geld ook voor de strafrechtelijke thema’s huiselijk geweld, ontvoering, stalking
wat te doen
“Werken aan het voorkomen of herstellen van vaderverstoting impliceert dus dat men bereid moet zijn aan de grenzen van het toelaatbare te werken of er zelfs zo nu en dan over heen te gaan om de wond open te houden of de zogenaamde “elephant in the room” voor het voetlicht te brengen zodat niemand er meer om heen kan.” Dat vind ik een hele mooie opmerking die vooral een beroep doet op onze verbeeldingskracht. En dat is mooi. Laten we vooral meer verbeelding gebruiken voor verandering, en ons wat minder storen aan conventies. Wat dat betreft zijn er in de vaderbeweging mooie voorbeelden geweest van hongerstakingen, brugbeklimmingen en last but not least de actie van een vader om het gebouw van de Raad voor de Kinderbescherming Assen in te pakken.
Nou dat was ongeveer de uitgebreide re-reactie die het verhaal verdiende. Ik had de reactiemogelijkheid op dit blogbericht even dichtgegoooid vanwege een reageerder waar ik niet meer mee om kan gaan (zover komt het helaas, mijn energie is beperkt). Ik gooi hem nu weer even open, zodat mensen hier weer op kunnen reageren.
Ik zou aan deze reactie nog een hoop links kunnen toevoegen. Misschien dat ik dat nog aanvullend ga doen.
vadergroet
tja, wat de doen…
het probleem dat ik met vele Nederlandstalige fora heb, inclusief die op Dwaze Vaders of Rechten voor Vaders is dat ze genderneutraal zijn. Natuurlijk zijn het nu ook de nieuwe vrouwen en vriendinnen van deze dwaze vaders die zich in het debat mengen (en terecht, want zij zien het lijden en zijn desondanks bereid die vaders te steunen) maar dat vertroebelt de discussie. Die gaat dan ook over die vreselijke manipulerende, narcistische en daarnaast nog over borderline beschikkende ex-vrouw die instanties en rechters om haar vingers windt. Individuele gevallen dus waar de focus naar uit gaat en dus niet meer de mogelijkheid om het breder te trekken. Gardner komt ook uit een tijd dat moederhegemonie hoogtij vierde dus het is zo gek nog niet dat de vervreemders alleen maar vaders kunnen zijn. PAS zou wat mij betreft ge “re-framed” moeten worden als een vrouwenaandoening net zoals Münchhausen by Proxi dat al jaren is. Maar ja, iedereen die zich daar publiekelijk aan zou wagen wordt al gauw als misogynist uit gemaakt. Voor vaders en hun kinderen opkomen is al een uiting hiervan dus vandaar dat jouw journalisten, politici, en schooldirecteuren gauw eieren voor hun geld kozen.
In samenhang met hiermee is het inderdaad jammer dat er weinig constructieve samenwerking is binnen en tussen groepen van vaders bij een eenduidig gemeenschappelijk belang (we willen allemaal actief betrokken vaders zijn). Een coherente vaderbeweging komt dan helaas ook niet echt van de grond. Ik weet niet in hoeverre we het de leden zelf moeten aanrekenen: mannen waren ooit gewend met elkaar op te trekken om te gaan jagen, te bouwen, te vieren, oorlogen te voeren en dat kunnen ze nu nog steeds als het moet. Dit deden zij echter altijd met als doel hun vrouwen en kinderen te beschermen. Dit zit er zo diep in dat mannen zonder een dergelijk doel gezamenlijk maar weinig kunnen uithalen ook al gaat het nu om het belang van zijn kinderen. Dat is althans mijn theorie voor wat betreft mobilisatie van vaders als groep. We zijn niet uit elkaar gespeeld. We zijn zo gesocialiseerd en het vergt zelfreflectie herdefiniëring van wat het betekent om man te zijn.
Als je het als groep samenwerkende vaders al wel zou lukken dan zijn er nog wel wat hordes te nemen want de westerse maatschappijen zijn overwegend ronduit vrouw-centrisch (gynocentristisch) van aard en dat manifesteert zich in allerlei sociale domeinen en vanzelfsprekendheden. Ik vind het daarom niet zo verwonderlijk meer dat statistieken selectief worden geïnterpreteerd of, als het uitkomt, genderneutraal wordt gemaakt zeker als dit de positie van de vrouw of moeders ondermijnt. Net zoals Durkheim aantoonde dat een toenemend aantal zelfdodingen laten zien dat er sprake is van een anomalie in de maatschappij laat vaderverstoting zien dat we leven in een maatschappij die inherent gynocentristisch is. Pas bij een scheiding manifesteert zich dat in zijn volle omvang. Dat wordt niet eens als een anomalie gezien. Ook niet trouwens dat mannen nog steeds eerder sterven dan vrouwen, vaker zelfdoding plegen dan vrouwen of grotere werk gerelateerde gezondheidsrisico’s lopen dan vrouwen. Het debat gaat over wage-gaps (die niet bestaan), glazen plafonds en quota’s terwijl de misandrie om je oren slaat, althans, duidelijk pijnlijk waarneembaar voor het getrainde maar weggelachen door het ongetrainde (zie Nathanson & Young, Spreading Misandry). Let wel, ook mannen werken hier volop aan mee om uiteenlopende maar vaak commerciële redenen.
Ik heb in mijn begripsvorming over het waarom en die mogelijkheden voor verandering laten leiden door het lezen van de werken van Esther Vilar. Haar boeken “The Manipulated Man” en “The Polygamous Sex” hebben mijn inzicht echt doen veranderen. Het zijn oude boeken maar nog steeds actueel. Haar theorieën over genderongelijkheid resoneren prima met wat we vandaag de dag nog steeds zien.
In the Polygamous Sex schrijft ze “The Western World is an unofficial matriarchy in which men play the role of patriarchs – without this game, the matriarchy would be impossible” (1976:113). Het voert te ver nu om hier nu op in te gaan. Haar theorie resoneert echter met dat wat we om ons heen waarnemen maar voorheen niet zo konden duiden omdat we met een “verkeerde” theorie waren opgezadeld. Het rad voor de ogen verdwijnt en het zicht wordt helder maar het wordt er tevens niet leuker op, wel duidelijker en daar zit de troost en hopelijk ook mobilisatiekracht. Ik raad deze literatuur echt aan voor hen die in meer inzicht en in zelfinzicht geïnteresseerd zijn. Esther Vilar (zelf feminist) is door feministen maar ook traditioneel georiënteerde vrouwen met de dood bedreigd en aangevlogen op straat. Ze heeft volgens hen haar geslacht verraden maar zij noemde het een “Ehrenrettung” die nog steeds niet is aangenomen zowel uit de traditionele hoek als feministische met elk hun typische redenen. Net zoals Erin Pizzi, die als gewezen feministe ooit in England onderzocht en gepubliceerd had dat domestic violence net zo vaak door vrouwen gepleegd werd, kon ook Esther Vilar niet meer zo eenvoudig over straat daarna. Spijt hebben ze er nooit van gehad. Ze stonden achter hun zaak en wilden dat niet verloochenen. De prijs is hoog: vrijheid.
Als het om het verkrijgen van zelfinzicht gaat dan kan ik tevens “the Rationale Male” van Rollo Tomassi aanraden. Dit boek geeft antwoord op de vraag waarom vele mannen een scheiding niet hebben zien aankomen en waarom in 7 van de 10 gevallen de vrouw de echtscheiding initieert, de kinderen van haar zijn en niet van jou en hoe het kan dat zij de draad weer zo gauw oppakt. Hij is een evolutionair psycholoog en behaviourist met een enorm scherpe schrijfstijl. Wederom een theorie met een bijzonder rijke empirische basis die resoneert met wat we na het lezen haarscherp kunnen zien en benoemen. Rollo Tomassi heeft ook een website: http://www.therationalemale.com. Inclusief forum. Het is allemaal in het Engels. Dit materiaal is erg solide en gaat erg diep en naar mijn idee stuit het op harde bodem terwijl velen nog zand aan het scheppen zijn en dat ook blijven doen bij gebrek aan een betere theorie.
Onderstaand een link met een intro van enkele minuten.
https://www.youtube.com/watch?v=mC149YY2G-I
Ik zit er net zo goed mee zit dat er vaders zijn die hun kinderen niet meer mogen zien of onder voorwaarden. Dat is een groot onrecht waar ik mij nog steeds er boos over maak. Ik realiseer mij ook dat vaders die hun kinderen niet meer zien of die vervreemd van hen zijn hier meteen niet veel mee kunnen. Ik heb er zelf als kind mee te maken gehad en ook mijn scheiding is niet vlekkeloos verlopen want ook daar waren dezelfde patronen waar te nemen. Ik realiseer mij ook dat het meer verdiepen in deze materie niet meteen tot verandering in de persoonlijke relatie leidt. Wel zou het helpen om te verklaren waarom de situatie is zoals die is. Door het begrijpen van het fundament onder gynocentrisme en hoe het in stand wordt gehouden wordt veel duidelijk voor vaders die in dergelijke situaties zitten. Dat kan verzachtend werken omdat het inzicht geeft, zelfreflectie en mogelijk zelfs positieve herwaardering. Stilletjes hoop ik dat hierdoor dat getroffen vaders de kennis en kracht vinden om hun strategieën aan te passen in hun strijd om een goede omgang met hun kinderen.
Het kan tevens preventief werken voor onze zonen die wellicht ook aanstaande vaders worden en met hun partners en toekomstige kinderen fases doorlopen. We zijn als vaders verplicht hen voor te lichten. In dat kader verwijs ik naar deel 2 van Rollo Tomassi en zijn boek genaamd “Preventive Medicine”. Wederom in het Engels maar zeer de moeite waard. Misschien wordt het nog een keer in het Nederlands vertaald maar ik zou er niet op wachten mochten lezers enigszins bekend zijn met de Engelse taal.
Een vadergroet
Seinzeit
Dank je dat je weer hier reageerde. Esther Vilar heb ik in mijn boekenkast staan (drie delen, in het Nederlands trouwens; ook ‘het einde van de dressuur’) en deels gelezen. Ik heb veel in mijn boekenkast van dat soort literatuur. Ik was het toen ik het las niet helemaal met Vilar eens. Ik zou het nog een keer opnieuw moeten lezen om het weer helder te krijgen. Je geeft zelf ook al enige kritiek op haar.
Je visie op de toekomst snap ik nog niet helemaal. Overigens is mijn grootste angst niet het feminisme , maar de repressieve orwelliaanse staat. Uiteindelijk komt het denk ik erop neer dat die mannen en vrouwen ook tegen elkaar uitspeelt. En het heeft iets te maken met wat jij ook benoemt. Het overnemen van de vaderpositie door de staat. Dat laatste is vooral door
Mitscherlich, A. (1974) Op weg naar een vaderloze maatschappij: Sociaal-psychologische verkenningen. Van Loghum Slaterus, Deventer.
ontwikkeld.
Nathansan en Young hebben dacht ik ook (net als ik) geschreven voor New Male Studies: http://www.newmalestudies.com/. Daar kun je, na registratie, gratis lezen.
Tomassi kende ik nog niet. Ik zal het bestuderen als ik even tijd zie.
Tot zover even.
Een vadergroet