‘Ik zie mijn kleinkind wel, want de rechter gaat natuurlijk vaststellen dat er omgang moet zijn, de feiten, de wet……’
Er is iets erger dan geen democratie, en dat is de illúsie van democratie. Dat flapte ik er zomaar uit. En ik doelde uiteraard op onze westelijke rechtstaat. Het was geen theoretisch debat, het was geen poging de slimste te zijn, het was mijn welgemeende verdriet, vervolgens kwaadheid op die vader die deze illusie volhield, en vervolgens kwaadheid naar waar die kwaadheid naar toe moet.
Ik had juist een heel mooi gezellig feestje, reünie, waar je door de decennia heen de warmte voelt van de mensen waarmee je van alles van de grond hebt gekregen. Mensen die intussen kinderen hebben die al weer kinderen hebben. En midden in dit feest van herkennen en verbondenheid, nadat het eerst zorgvuldig buiten het gesprek was gehouden, komt het bij stukje en beetje. je kleinkind niet zien omdat je zoon zijn kind niet mag/kan zien. En dan de illusie van een opa die denkt dat het goedkomt, want…….  Juist als je zo goed in je vel zit, je alle verbondenheid beleeft, hakt dat er diep in.  Voor mij een bekend verhaal, maar dichtbij en zo verdrietig. En elke keer weer nu al minstens vier decennia jaar geloven vaders, opa’s oma’s dat ‘het heus wel goed komt’, want ‘mijn verhaal is een ander verhaal, nee dan mijn case, als de rechter maar eenmaal omgang heeft vastgesteld…..’
‘En als de rechter het niet doet komt het toch wel weer goed, want ze komen altijd terug hè?
En ik wil niemand al zijn uitzicht afnemen, want hoop helpt, een beetje geloof en een boel liefde ook. Maar illusies niet.
Als je wilt ervaren dat je niet de enige bent: https://www.facebook.com/groups/507826229380204/