“Het lijkt erop dat die hut in de lucht hangt!” Mijn, inmiddels volwassen, zoon kijkt op van zijn navigatiemiddelen. We lopen naar beneden en voor ons zien we een dal. We zitten onder de hoogte die de kaart aangeeft als de hoogte waarop de Chakalitsa Lodge ligt. We zijn hem toch niet toevallig voorbij gelopen? Nee blijkt uit een uitgebreide evaluatie van alle ons ter beschikking staande gegevens en een blik op de omgeving.
Mijn zoon en ik lopen in de Bulgaarse bergen, in een prachtig natuurreservaat, We hebben al heel wat achter de rug. Onze contacten met de wereld om ons heen zijn af en toe moeizaam en vooral in een andere taal en een ander schrift. Als wij vragen of mensen misschien een beetje Duits of Engels kunnen reageren ze met de vraag of wij Russisch kunnen, en daar wordt dan wederzijds hartelijk om gelachen. Enerzijds zijn de kloven heel groot tussen Oost en West Europa anderzijds hebben we nog nooit zo hartelijke en gastvrije mensen ontmoet als daar in Bulgarije.
Afijn verder op ons pad naar een hut die volgens onze Bulgaarse kaart inmiddels eigenlijk ergens boven ons hoofd hangt. We houden het op een kaartfout, maar weten dat de eerdere arrogante houding naar onze kaart. ‘Het zal wel aan die K.. kaart liggen’ ons toch echt een extra 300 meter op en af opleverde omdat niet de kaart maar wijzelf fout bleken te zitten. Inmiddels loopt ook het paadje, met heel heel erg soms ergens een blauwe markering, onverbiddelijk vast in een zeer dichte begroeiing van lage dennen- en frambozen-struiken.
Onder de struikjes kun je soms de uitholling van het pad nog zien, maar vanuit ooghoogte is het allemaal een grote vlakte van ondoordringbare groene massa. Gelukkig lopen we op een uitloper van een berg en daardoor kunnen we als we steeds op het hoogste punt naar beneden lopen toch een beetje grip houden op onze weg. Op een gegeven moment stuiten we op een primitief plastic herdershutje waar we desalniettemin niet het beoogde pad vinden maar wel even later een man, met een kachelpijp op zijn rug, naar toe zien lopen. Zo komen we weer op het pad en incasseren nog een hartelijk bravo van de herder voor onze stoere jungleavonturen.
Inderdaad, honderd meter lager dan op de kaart vermeld, komen we aan bij de Chakalitsa Lodge waar we uitermate gastvrij worden ontvangen door een aantal mannen die misschien in geen maanden een gast hebben gezien. Wij begrijpen daar iets van. In heftig Bulgaars ontraden ze ons de route die we de volgende dag willen lopen, hoewel die zowel op de kaart als in ons gidsje is terug te vinden en die bovendien voor een groot deel over tweesporenwegen lijkt te lopen. Eigenzinnig als we zijn gaan we de volgende ochtend toch op stap.
Over onze verdere jungelavonturen over niet bestaande paden, moeilijke rivieroversteekjes zal ik nu even kort zijn. Uiteindelijk leidde het hele avontuur tot een paginagroot vader-zoon verhaal in Bulgarije’s grootste krant. Leest u zelf maar hiernaast. Uhh oh u kunt het cyrillisch schrift niet lezen…. Voor u speciaal hierbij de teksten die mijn zoon maakte als antwoord op de vragen van de journalist. En houdt u vast, er schijnt nog een artikel aan te komen.
Inmiddels zijn mijn zoon en ik dus BB ers ( Bekende Bulgaren, of misschien toch BN-er?) Mooi , maar per saldo was natuurlijk vooral de 3 weken die we deelden in een klein tentje enzo iets wat we ook vele andere vaders en zonen zouden willen toewensen. Misschien dat de Bulgaarse krant daar ook aandacht aan gaat besteden in het tweede artikel. We vergeleken onze vadermars met de vader zonder kind-mars van Patrick Damhuis die zich in dezelfde periode afspeelde. Afin we zullen zien.
krant bulgarije 1 tekst van ons in het Engels