Cookies

Hoe een clubje van rechtbankpresidenten in 1997 de onafhankelijkheid van de Nederlandse rechter ophief

bandidos8 samengevoegddefIn 1997 besloot een vergadering van rechtbankpresidenten, dat zich ASZM noemde, dat eerdere toezeggingen van het presidium van de Rechtbank Arnhem om mij en Jan Hop inzage te geven in een groot aantal geanonimiseerde rechterljke uitspraken, van hoger hand te blokkeren. Daarmee maakten ze niet alleen een eind aan het in theorie nog steeds bestaande algemene wettelijke principe van openbaarheid van uitspraken maar ze doorbraken ook de zelfstandige verantwoordelijkheid van de onafhankelijke rechter voor hun handelen.
Een tijdje later besloot de minister van Justitie om het ASZM maar een legitieme status te geven. Kamerleden gingen daarmee akkoord hoewel een van hen (Uri Rosentahl)  nog wel opmerkte dat het wel een beetje leek of er al op de zaken vooruitgelopen was en het parlement voor een voldongen feit werd gesteld. Later werd dat ASZM omgezet naar de Raad voor de Rechtspraak die onlangs de staat met het voldongen feit van tekorten en gebrek aan daadkracht wist op te zadelen.
De rechterlijke macht heeft zich met bovengenoemde handelingen tot een soort dictatuur verheven waar je u tegen zegt. De checks and balances van democratisch functioneren zijn sindsdien buiten de orde. Het opheffen van de parlementaire controle, historisch altijd al een van de eerste stappen naar dictatuur, is er niets bij. Kortom ik noem die huidige staat van de “rechtstaat’ een rechtersdictatuur.  Een onrechtstaat dus.
En dat leidt uiteraard ook tot allerlei onrecht in de concrete rechtspraktijk. En er over berichten is , zoals bij elke dictatuur, ook zo goed als onmogelijk. Als je er meer over wilt weten kun je hier beginnen.
En er zijn nog enkele dappere rechters die zich tegen deze dictatuur weren! Dit met aanhoudende druk van mij op individuele rechters en de aandacht die TV-Oost er via mij aan besteedde leverde in 2017 een doorbraak op waarbij enkele rechters het dictaat doorbraken en ook de voorzitter van de Raad voor de Rechtspraak erkende dat er ‘in principe’ openbaarheid van uitspraken zou moeten zijn.  Daadwerkelijke uitvoering is nog steeds verweg, en er mag met grond gevreesd worden dat er uitzonderingen zullen worden gemaakt. Een mea culpa is nog verder weg. En wat gebeurt er met de inmiddels miljoenen nietige uitspraken?
lijst presidenten 1997

5 antwoorden op “Hoe een clubje van rechtbankpresidenten in 1997 de onafhankelijkheid van de Nederlandse rechter ophief”

  1. En ja Joep, sta je op als ouder, richt je een faceboekgroep op tegen ouderverstoting, wordt je groter en machtiger, dan zal deze groep alles op alles zetten om jou het zwijgen op te leggen.
    Over de ruggen van talloze kinderen en ouders. Gewoon omdat het kan!
    De gemiddelde brave burger die centjes verdient, op tijd de belasting betaalt, zijn/haar kop diep beneden het maaiveld houdt, leeft nog in de illusie dat wij een goed functionerende rechtsstaat hebben.
    Tot je bijvoorbeeld wilt scheiden/gaat scheiden, of met de politie te maken krijgt om iets simpels, het maakt niet uit. Tot jij met jouw hoofdje iets boven het maaiveld uit dreigt te komen.
    Dan besef je pas dat de rechtspraak een loterij is. Dat het maar net is wie je waar treft. Dat je niet kunt vertrouwen op eerlijkheid, op gezond verstand.
    Ze zitten nog in hun ivoren toren, maar hoe lang nog voordat de burger het zo zat is, dat de er met pek en veren worden uitgetrokken?

  2. Dit is op annemarievanmackelenbergh herblogden reageerde:
    En ja Joep, sta je op als ouder, richt je een faceboekgroep op tegen ouderverstoting, wordt je groter en machtiger, dan zal deze groep alles op alles zetten om jou het zwijgen op te leggen.
    Over de ruggen van talloze kinderen en ouders. Gewoon omdat het kan!
    De gemiddelde brave burger die centjes verdient, op tijd de belasting betaalt, zijn/haar kop diep beneden het maaiveld houdt, leeft nog in de illusie dat wij een goed functionerende rechtsstaat hebben.
    Tot je bijvoorbeeld wilt scheiden/gaat scheiden, of met de politie te maken krijgt om iets simpels, het maakt niet uit. Tot jij met jouw hoofdje iets boven het maaiveld uit dreigt te komen.
    Dan besef je pas dat de rechtspraak een loterij is. Dat het maar net is wie je waar treft. Dat je niet kunt vertrouwen op eerlijkheid, op gezond verstand.
    Ze zitten nog in hun ivoren toren, maar hoe lang nog voordat de burger het zo zat is, dat de er met pek en veren worden uitgetrokken?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.