Zelfmoorden vinden vaak plaats als reactie op langdurige uitsluiting van mensen, vaak vaders, in ieder geval veel meer dan gemiddeld mannen, uit deze maatschappij door oneerlijke behandeling zoals geestelijke mishandeling door rechters. Dat vermoed ik, maar daar schijnen ook cijfers van te zijn. In dat licht moet u misschien de volgende oproep lezen aan de NS:
Beste spoormensen,
Afgelopen donderdag en vrijdag werd ik op mijn treinreizen twee keer geconfronteerd met omleidingen vanwege een aanrijding met een persoon op het spoor. Dat raakte mij. Dramatische gebeurtenissen waar mensen zich liever niets bij voorstellen en zich beperken tot hun eigen irritatie over de vertraging of, als het meezit, hun medeleven tonen met de machinist in kwestie. De vermoede zelfmoordenaar komt er veelal af met opmerkingen als: ‘Had ie niet beter van een hele hoge toren kunnen springen”en dergelijke.
Wat weten we van mensen die zich voor de trein werpen? Vaak niets, vermoed ik als ik op mijzelf afga. Was dit de enige manier waarop ze een eind aan hun leven durfden te maken, wilden ze juist een punt maken naar een maatschappij die ze had buitengesloten?
Misschien zouden we met zijn allen onze verlegenheid met dit soort gebeurtenissen beter kunnen hullen in stilte in een contemplatief moment een overweging van de dramatiek en een inkeer en een uitzicht. Hoe is deze maatschappij werkelijk naar de uitgeslotenen, hoe sluiten wij zelf vaak mensen buiten?
Ik zou de NS willen oproepen op dit soort momenten niet te kiezen voor de hulpeloze en ongewilde stilte van een acuut gebrek aan informatie voor de reizigers maar voor een oproep tot een minuut stilte, voor de machinist, voor de zelfmoordenaar, voor onszelf en onze medereizigers.
Beste reizigers; helaas is er op traject A naar B een medemens voor de trein gesprongen waar slechts één andere medemens, de machinist ermee werd geconfronteerd. Laten we allemaal een minuut stil zijn om deze situatie onder ogen te komen en mededogen te betonen.
Een minuut aandacht. Elkaars ogen en handen vasthouden.
—
Joep Zander mede namens Marjoline Kampinga
joepzander.nl
antwoord NS
Geachte heer Zander,
Hartelijk dank voor uw bericht betreffende aanrijdingen met personen die geregeld plaatsvinden op het spoor. Allereerst mijn excuses vanwege onze late reactie. Ik ben mij ervan bewust dat uw geduld op de proef wordt gesteld zeker gezien het gevoelige onderwerp welke u aansnijdt.
Ik stel het op prijs dat u de moeite neemt om uw gedachten hierover met ons te delen. Het betreft trieste gebeurtenissen die een grote impact hebben op veel levens. Daar mag zeker bij stil gestaan worden. Het blijft uiteraard wel altijd de vraag hoe dit het beste gedaan kan worden. Het is een hard gegeven dat de maatschappij verder draait, ook als zich een dergelijke ingrijpende gebeurtenis heeft voorgedaan. Een minuut stilte behoort helaas niet tot de mogelijkheden. Ik wil u tegelijkertijd van harte uitnodigen om het gesprek over zelfdoding niet uit de weg te gaan. Dit blijft een onderwerp wat helaas altijd actueel zal blijven. Iedereen zal zijn weg moeten vinden hoe daarmee om te gaan.
In de buurt van ons Hoofdgebouw in hartje Utrecht, in park Nieweroord, is een monument geplaatst voor slachtoffers van spoorwegongevallen. Daarmee hopen we dat wie daar behoefte aan heeft stil kan staan bij de slachtoffers.
Nogmaals hartelijk dank voor uw bericht. Ik wens u en mevrouw Kampinga het allerbeste toe.
Datum:
3 december 2018
Ons kenmerk:
5082982935
Onderwerp:
Opvolging naar aanleiding van uw contact
Met vriendelijke groet,
Paulette van den Broek
Hoofd NS Klantenservice
mooi stuk Joep.
Joep, wederom spot on en een mooi voorstel!
Dit is op annemarievanmackelenbergh herblogden reageerde:
Wanhopige, radeloze ouders (lees gros vader). Een mooi voorstel/idee van Joep, waar Herken ouderverstoting volledig achter staat. Laten we samen werken aan bewustwording, daar de overheid niet gemotiveerd is passende oplossingen toe te passen om ouderverstoting te voorkomen.
Heftig hoor, ik kan me niet voorstellen dat mensen die stap kunnen zetten. Je moet dan echt heel ver weg zijn.