Het schuldige Berlijn
Waren Joden vaak vooral handig in zaken? Een vraag in het Joods museum in Berlijn bij de expositie ” Die ganze Wahrheit…wass Sie schon immer uber Juden wissen wollten”. Oordelen en vooroordelen vielen te beoordelen door muntjes in een gleufje te gooien. Ja, een beetje in de kapitalistische sfeer zaten ze geloof ik wel schoot door me heen. Veel joden zaten en zitten in het bankwezen. Wat ik niet meer goed wist was dat ze van veel andere beroepen waren uitgesloten doordat ze niet tot de gilden mochten toetreden. In Duitsland zijn de gilden nog heel belangrijk. Ik heb dat ongetwijfeld ooit geleerd op school. Maar mijn zoon gelukkig ook. Hij maakte me weer even wakker.
“Kijk zo ongeveer gaat dat eigenlijk ook met vaders. Sinds ergens eind 19de eeuw moesten die de fabrieken in om brood op de plank te brengen voor vrouw en kinderen. Keuze hadden ze eigenlijk niet. En nu worden ze ervan beschuldigd dat ze niet genoeg voor kinderen zorgen, of dat ze dat niet hebben geleerd.”
Zo moet je omgaan met de waarheid, zo moet je omgaan met de lessen uit de geschiedenis. Je moet ze op iets anders durven toepassen. Mijn zoon had daar geen moeite mee. Veel andere mensen wel vrees ik.
Dat vooroordelen over vaders ook in Duitsland hun vernietigende werking hebben konden we weer een keer horen van mijn collega-vaderkunstenaar Marco Piono. We konden logeren in zijn appartementencomplex. Prachtige locatie, prachtige appartementen, zeer aan te bevelen.
Berlijn is goed in het erkennen van de stad’s schulden aan de menselijkheid. Daarvan getuigen de muur-gedenkplekken, Stasi-museum en de vele monumenten ter nagedachtenis aan joden zigeuners en andere vervolgden. Volgens Marco Piono is de cultuur en invloed van het fascisme nog lang niet weg uit Duitsland en vooral niet uit het justitieapparaat. Dat werkt weer door in de wrongsels van het familierecht.
Wat we, realiseer ik me nu, nog gemist hebben is de gedachtenis aan Benno Ohnesorg (ook een monument) en de ingewikkelde verweving met de reactie daarop (Rote armee en dergelijke)
Ooit zal Berlijn ook de medeschuld aan de vaderdiaspora erkennen. En ik hoop dat Marco Piono’s prachtige Stella Maris beeld tegen die tijd een rol mag spelen in een gedenkplek over de vader-diaspora.
Marco Piono: kunst en appartementen
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=PNRr4iliHTE]
lemma ouderverstotingssyndroom verdwijnt?
Het lemma ouderverstotingssyndroom dreigt te verdwijnen van wikipedia. Dit lijkt onderdeel van een serie verwijderingsnominaties die allemaal met vaders en ouderverstoting hebben te maken en waarin ik een aandeel had. Het verwijt is onder andere dat het subjectieve informatie zou zijn en dat ik er verwijzingen naar boeken die onder mijn redactie zijn gemaakt in zou hebben opgenomen. Uiteraard valt er altijd wel wat te verbeteren. Het is niet verboden om eigen boeken te noemen (soms hebben overigens anderen dat toegevoegd). Ook andere literatuur staat genoemd. En ja sorry ik heb inderdaad nu eenmaal als een van de weinigen over dit internationaal relevante onderwerp in het Nederlands geschreven.
En overigens is in een geval een wetenschappelijk artikel van mij ook door een reviewproces gegaan en dus als verantwoord beoordeeld.
Mensen die wat willen inbrengen over de ontstane situatie ( Wikipedia kan door iedereen worden bewerkt, je kunt je commentaar overal kwijt, zelfs zonder registratie) kunnen onder andere terecht op de volgende pagina’s:
Het lemma zelf staat hier ernaast ziet u een tab met overleg.
dossier over de verwijderhetze tegen een hele serie lemma’s oa over vaderschap en ouderverstoting
Zie ook de blog hieronder
Ik zal mijzelf voorlopig afzijdig houden is mijn voornemen.
nieuws: Het lemma ouderverstotings is van de verwijderlijst af, dus staat nog op wikipedia, maar ligt nog steeds onder vuur. Zo dreigt het enige omvattende boek in de Nederlandse taal over ouderverstotingssyndroom van de literatuurlijst te verdwijnen.
Pappa?
De afgelopen dagen de verleiding niet kunnen weerstaan me weer eens met Wikipedia te bemoeien. BE-MOEI-EN. Ik wordt er moe van.Ik voel me daar alleen staan en kwetsbaar. Ik probeer er transparant te zijn. Ik verstop me dus niet achter een pseudoniem. Gebruikers die zich wel achter een pseudoniem verschuilen kunnen mij daarom aanvallen op mijn vermeend activisme. wat hun drijft valt niet te achterhalen. Ik ben echter meer dan activist, ik ben een goede encyclopedist, wetenschapper en nog meer. En ja af en toe zal er wel wat mijn betrokkenheid terug te lezen zijn. Dan zou dat verbeterd kunnen worden.
Maar als nog steeds maar een enkele loslopende activist zich druk maakt over vaderschapsdiscriminatie hoeft Wikipedia er niets over te melden. Zelfs als er een keer wel wat te melden valt. Dat beweert een van mijn geachte opponenten.
Een van de historische feiten die te melden vielen en die nu gaat worden verwijderd is het plaatje hier rechts. Tot tweemaal toe werd deze actiekaart door Eerste Kamer leden omhoog gehouden tijdens de behandeling van wetsontwerp 23714 (ik weet het nummer nog steeds uit mijn hoofd).
Een ander historisch feit was het formulier van de rechtbank Arnhem waarop vaders bij voorbaat geen voogdij (lees gezag) konden krijgen. Dat was nogal wat! Ook op de nominatie om te verdwijnen van wikipedia nadat het er al jarenlang opstond. En geen medestander die helpt om de argumenten aan te voeren.
Argumenten die overigens niet eens worden gehoord als het de geachte opponenten niet uitkomt. Gewoon roepen dat ik er geen verstand van heb lijkt voldoende.
Iedereen kan zich in de discussie mengen. Alleen kan ik het niet. Wat is dat toch voor n waanzin. Zoveel vaders hebben dit meegemaakt, maken dit mee. En je hoort er niets meer van. Ik weet waarom dat is. Ik snap alles. Maar ik voel me verdomd alleen op dit soort momenten.
Masculinisme
Gisteren meegedaan aan het congres “Afwezige vaders bestaan niet”. Een boost voor fatherpower. Ik heb genoten van de krachtige voordrachten. Een van de vernieuwendste was die van Steven Pont. Hij maakte vanuit een ontwikkelingspsychologisch pespectief gehakt van de feminisering van de opvoeding. Met vele aansprekende voorbeelden maakte hij duidelijk hoe de experimenteerdrift, het ervaringsgerichte leren van jongens de laatste jaren op scholen en opvanginstituten, eronder is gehouden. We zijn zitten in een cultuur van gebruiksaanwijzingen. ” Als jongens gaan voetballen in de natuur dan hoort de bal gewoon een keer in het water te belanden en hoort het zo te zijn dat de voetballers vervolgens gaan bedenken hoe ze die bal weer het water uit krijgen. Dus niet eerst waarschuwen dat ze daar niet moeten voetballen.
Ik moet denken aan mijn zoon die de bal al voetballen door de wijk pleegt te schoppen als we een wandeling in de buurt maken. Bij een drukke weg heb ik hem ook wel eens waarschuwend toegesproken. Maar ik kan me ook herinneren dat ergens anders een bal van hem in de sloot belandde en een grote snoek dacht een lekker hapje te zien opduiken. Prachtig gezicht en een geliefde anecdote.
Werkelijk revolutionair was Stevens oproep om tot een masculinistische beweging te komen. Dat had ik geloof ik niet moeten zeggen. Maar er was een soort krachtig enthousiasme in zijn betoog dat velen in de zaal meesleepte. Ben benieuwd of ik die term in de berichtgeving over dit congres nog ergens terug ga vinden. En of er een feministische reactie op komt.
Aan het eind van de dag was eer nog een oproep van Dirck van Bekkum tot meer solidariteit in de beweging. Mannen hebben jarenlang eenzaam gevochten. Dat moet gaan veranderen. Zo is dat.
Gigant
Soms krijg ik te horen dat ik alleen maar om me heen zou willen schoppen. Dan wijs ik mijn geachte opponenten graag eens op de zaken die ik heb mogen helpen opbouwen. Constructief. Zo was ik als eerste bezig met het van de grond krijgen van een Vader-en-Kind-Centrum (helaas toen vast gelopen; maar later met verve overgenomen op andere plekken). Een van de mooiste resultaten waar ik toch wel enigszins, als eerste voorzitter en initiatiefnemer in voorop liep was het jongerencentrum Gigant in Apeldoorn. Onder iets gewijzigde noemer bestaat het nog steeds. Als beginnend pedagoog schreef ik er ook een skriptie (k!) over. Bij het opruimen van mijn archieven kwam ik het erover recenserende krantenbericht weer een keer tegen.
De kop valt op. Ik pleit voor het betrekken van ouders bij het jongerenwerk. Terwijl mijn skriptie toch de titel had: Jongerencentrumstrijd… jouw jeugdbeleid. Mmm. Een beetje dwars op de toen heersende opvatting dat jongeren vooral moesten worden aangemoedigd om van huis weg te lopen naar alternatieve hulpverleners bij JAC, Release of Soosjale Joenit. Ik ben altijd al wars geweest van aangepast gedrag. Zelfs wars van aangepast gedrag naar op zichzelf warse alternatieve bewegingen.
Afin, de krant zal ook wel een bijzonders graantje uit mijn woorden hebben gepikt. Zo gaat dat met krantenkoppen. En ja als pedagoog moet je ook wat. Maar het valt me wel mee van mezelf. Ik ging namelijk ook wel eens mee in de arrogantie van de alternatieve hulpverlening en co tegenover ouders.
Pas zelf ouder zijnde had ik echt door wat ik fout zag. En toen werd ik zelf met die arrogantie geconfronteerd van “wij weten alles beter, vooral beter dan vaders”.
Ik vraag me af of ik compassie kan opbrengen voor wat ik destijds allemaal dacht. Ik denk dat dat goed is. Compassie naar anderen met negatieve standpunten over ouderschap en vaderschap? Nog belangrijker is eigenlijk om in te zien dat er een belangrijke structurele anti-vader-component is die mensen op het verkeerde been zet.
Maar ik ben toch wel blij dat het een beetje meeviel met me, gezien dat artikel. Misschien dat ik mijn verleden met wel heel erg weinig compassie aan het bekijken was. Zo erg tegen ouders was ik toen dus ook niet.
De wereld ontbeert hechting
Psychiater Dirk De Wachter vindt dat de hele wereld aan borderline lijdt. Leegte en relatieinstabiliteit alom. Het is meer een kwaal van de wereld dan van het individu. De Wachter blijkt een nieuwe adept van de anti-psychiatrie waar ooit Szasz en Foudraine groot in werden. Vooral de breuk tussen kinderen en vaders, de symbiotische verhouding met hun opvoeders (het moederlijke?) draagt bij tot een dol draaiende wereld. Meer identiteit, meer hechting, meer traditie, meer hiërarchie en vooral meer zingeving zullen ons verder moeten helpen. Borderline schiet naar tien procent prevalentie in de bevolking, ADHD mag er ook wezen en lijkt een ziekte die samenhangt met vaderloosheid. Nu voegen we steeds nieuwe psychiatrische ziektes toe aan de lijst. DSM 5 komt in mei uit met een weer langere lijst, ondanks dat ouderverstotingssyndroom er niet aan is toegevoegd. Juist erkenning van dat laatste was voor een deel een antwoord geweest binnen De Wachters vakgebied op de misdaad loyaliteitsmisbruik die op voet van oorlog staat met een veilige hechting. Ik ben benieuwd of De Wachter voor opname van PAS/PAD in DSM-V is Toch ervaar ik het ook zelf als een spanningsveld om in een lobby actief te zijn voor het opnemen van PAS/PAD (ouderverstoting) in DSM-5 terwijl ik tegen psychiatrisering ben. Ik probeer in de discussie dan ook steeds de maatschappelijke component te benadrukken. Het is de maatschappij die ouderverstoting genereert. Eergisteren sprak ik er nog over met antropoloog Dirck van Bekkum die op diezelfde lijn zit. We moeten weer met de familie optrekken en de staat binnen de lijnen manen. Nog een opgaaf voor de volgers van dit blog die graag wijzen op borderlinesymptomen bij moeders die hun kinderen opeigenen. Leg het niet alleen bij ouders neer, maar kijk met Dirk de Wachter naar de maatschappelijke component. Vaders en moeders hebben in deze maatschappij hechtingsproblemen opgelopen. We zullen die dwaze structuren erachter in de kraag moeten grijpen. Niet de mensen die er de dupe van zijn. Moeder-Kind-Vader.
Vrij Nederland interviewt Dirk de Wachter
Mijn Engelse artikel over de maatschappelijke kant van Ouderverstotingssyndroom
de plek van salomon
Vandaag wandelde ik met mijn dochter (jawel!) langs de rechtbank Arnhem. Een goed moment om terug te denken aan de keren dat ik daar o.a voor haar aanwezig was. Als raadsman voor vader Peter terwijl twintig vaders zich in de hal met kettingen aan de hekken klonken, tv, radio kranten. Er staat nog een opname op internet.
In hetzelfde jaar het formulier waarop vaders per definitie geen voogdij (lees gezag) kregen, maar wel moeten betalen en eventueel een omgangsregeling krijgen.
De keer dat ik het met Jan Hop voor elkaar kreeg om eindelijk eens een serie uitspraken in te kunnen zien. Maar dat van illegale hogere linke rechtershand werd teruggedraaid.
Toen in Hoger beroep een Raadsheer de moeder vroeg of ze zou meewerken aan een omgangsregeling en die daar toen een zeer radicaal afwijzend antwoord opgaf. Wat blijkbaar nou juist de reden was om de omgangsregeling af te wijzen. Regelrecht tegen een redelijke opvatting van het salomonsoordeel in die de meest eisende ouder ongelijk zou moeten geven.
Maar dan toch ook de verplaatsing van het salomonsoordeel van de zijkant van het gebouw naar de ingang onder druk van de opmerkingen daarover in ons boek “Het ouderverstotingssyndroom in de Nederlandse context” Ik zag nu voor het eerst dat de verplaatsingsredenen, die de rechtbank me al een keer had medegedeeld ook op een bordje eronder terug te vinden zijn.
Ze hebben eigenlijk op dit bordje hun eerdere ongelijk toegegeven. Soms zit het mee met die rechters. Meestal tegen.
Bezettingsactie Arnhem
Het beeld van Schaller over het salomonsoordeel
Vrouwelijke inschikkelijkheid
“De angst van mannen om hun kinderen te verliezen als zij door hun vrouw worden verlaten, leidt niet zelden tot een welhaast vrouwelijke inschikkelijkheid bij mannen.”
Ik ben al langer een fan van Dorien Pessers. Maar deze uitspraak van haar raakt me diep. Dit raakt de essentie van de ultieme manipulatie die maakt dat mannen vaak maar twee kanten op kunnen. Inschikken of vechten. Met allebei zo zijn nadelen. Ik heb er na veel inschikken uiteindelijk voor gekozen om te vechten. Met enig succes.
Maar het is moeilijk vechten voor iets wat in feite heel intiem is, wat je eigen kwetsuren raakt. Het gemiste vaderschap is immers iets dat is overgedragen tussen generaties.
Aan een en ander wordt aandacht besteed op een conferentie “De afwezige vader bestaat niet” Een aansprekend programma. Jammer dat ook ex-kinderrechter Quik-Schuijt daar optreedt, die zich enkele malen keihard tegen vaders heeft uitgesproken.Vrouwelijke inschikkelijkheid?
ps: Dorien Pessers komt helaas niet. Wel zal er een flink aantal exemplaren van het boek Gemist Vaderschap worden uitgedeeld.
ZEN en de kunst van het archiveren
Het doel van de ZEN-BOOGSCHUTTER is hij zelf.
Echter niet daar maar hier.
En niet voor of na het schot.
Maar op de rug daarvan.
(is van Dick Raaijmakers; De Methode)
Zo deze spreuk vond ik vandaag op een werkstuk voor de kunstacademie uit 1993 of zo.
Ik was namelijk bezig met het opruimen van mijn archief.
He klassieke beeld deed zich voor te kiezen uit ruimte voor mijn zoon of voor mijn archief.
U begrijpt waar het naar toe gaat.
En deze van mijzelf: “Inbeeldingen leiden tot verbeeldingen. Breng naar buiten wat je naar binnen brengt, naar binnen wat je naar buiten brengt”.
Aangezien het IISG nog steeds niet aan de vaderbeweging toekomt zal er vrees ik een hoop de papierbak ingaan. Zo staat het dus ervoor met de vaderbeweging.
Denk u nog even na over deze spreuken. En als u iets aan die archieftoestand wil doen?
U weet me te vinden.