Cookies

Germanen

De regen viel best mee, maar toch handig zo’n groot blad (hoe heet die plant eigenlijk?)

Hermann de Germaan ging ons voor op het naar hem genoemde pad. Waar hij de Romeinen als een soort Duitse Asterix in de pan hakte leverden wij slag met toch wel af en toe wat hoogteverschillen van over de honderd meter. Maar vooral spectaculair was het gewicht van tent, slaapzakken en matjes dat we op onze rug meevoerden. Ook spectaculair was de vriendelijkheid en behulpzaamheid van al die Duitsers onderweg. Ik moest af en toe onderweg denken aan de moeite die ik, toen ik zo oud was als Joshua nu,  had gedaan om mijn tweedaagse hike afgetekend te krijgen in mijn verkennersboekje (scouting heet dat nu). Joshua is met deze driedaagse hike al vast ruimschoots geslaagd.

Geweten en Gezwegen

gezwegen3
Vandaag moest ik na een bezoek aan de website van Jan Hop en een vergeefs bezoek aan diverse, inmiddels blijkbaar opgeheven sites, zoals die van kunstenaar/ vaderactivist Marco Piono en Fathers4Justice denken aan een gedicht van Martin Niemöller . Dit gedicht gaat over het door de nazi’s oppakken van de een na de andere  groep ongewenste burgers.

Ik werd geïnspireerd voor een contemporaine variant:

 

Toen de staat de vaders weghaalden bij hun kinderen, heb ik gezwegen;

ik was immers geen vader.

Toen ze de kinderen ook bij hun moeders weghaalden, heb ik gezwegen;

ik was immers geen moeder.

Toen ze gezinnen niet meer relevant achtten, heb ik niet geprotesteerd;

ik dacht immers geen gezinslid te zijn.

Toen ze de de mensen die zich hiertegen verzetten aanpakten, heb ik niet geprotesteerd;

ik verzette me immers niet

Toen ze mij kwamen halen zag ik te laat dat ik ook kind moet zijn geweest van een vader en een moeder;

maar er was niemand meer, die nog protesteren kon.

Gedeeld vaderschap (Mannenactiviteiten 2)

(Let op dit verhaal begint wat cynisch maar eindigt tamelijk gelukkig.)

Ach laat ik er een keer gewoon naar binnen stappen. Mannencentrum Salomon op een hete dag in juni, vandaag dus. Als er iets in ons land hoge drempels heeft dan zijn het wel welzijnsinstellingen. In ieder geval voor mijn gevoel. Ik ben zelf welzijnswerker geweest en toen stapte ik altijd met een verlicht gevoel zomaar over de drempel.  Maar als potentieel onderwerp van bemoeienis ligt dat soms anders. Maar zeker bemoeienis kan ook heel goed zijn. Dat vond ik vroeger als welzijnswerker ook al.

In de tuin stond al een man de bloemetjes bij te houden en twee trappen op binnen werd er gekookt. Ik probeerde wat te vragen over het mannencentrum, maar erg veel respons was er niet. Koffie? Vroeg ik. Ja dat was er nog ergens. Even later kwam de coördinator binnen stappen. Leuk dat je er bent; zullen we daar even gaan praten wijzend naar een apart lokaal.

Zo gezegd zo gedaan. Hij legde me wat uit over mannencentrum Salomon en het belang ervan dat mannen wat doen voor de samenleving. Vanuit zijn eigen ervaring wist hij hoe goed het werkt als je je inzet in deze maatschappij. Ik merkte op dat ik niet het gevoel heb dat dat altijd wordt gewaardeerd. Waardering voor mijn komst naar het centrum was er wel en ik werd ook direct aan tafel genood om een hapje mee te eten. Daar raakte ik in gesprek met een vader die zo goed als geen contact meer heeft met zijn 4 kinderen ver weg in Pakistan. Nadat hij mij zijn verwondingen toonde, vertelde ik natuurlijk ook wat over de lasten en lusten van mijn vaderschap.

Dat is wat ik bedoel zei ik in het vervolggesprek met Zekria. Vader zijn als kans en als wond. Daar zou het over kunnen gaan hier. Vaderschap is wat mannen bindt, raakt en verwondt. Ok en daar gaan we iets mee doen. Vervolgens kreeg ik wat te horen over zijn eigen vaderschap. Precies ook de wonden en kansen.Dat zie ik dan graag in jullie activiteiten terug , in jullie programma.

Ik hoop dat ik ze ook echt veel steun geven aan deze activiteit. Dat ik het niet alleen hoef te trekken. We gaan het verder exploreren.

Per saldo dan toch wel goed dat het bestaat Salomon.