Cookies

gevangenis

“Het doet pijn als ik op de televisie kinderen zie die hun vader in de gevangenis opzoeken. Zelfs als de kinderen zelf slachtoffer van vaders misdaden waren. Wat ze ook in hun leven misdeden, zij werden niet door hun kinderen afgewezen. ‘Het blijft toch je vader’, hoor je ze vaak zeggen.
Ik was in de ogen van mijn kinderen kennelijk slechter dan die vaders. Mijn kinderen wilden niet meer bij mij horen, als was ik een monster.
Als zij, net als de rest van de familie, geen contact meer met mij willen, zonder dat mij het recht wordt gegund te weten wat ik gedaan heb, dan moet ik misschien ook maar een monster worden. Dan zou het verhaal weer kloppen.”

(uit: Raphael S Creemers; Lone Wolf of stille held 2012)

Een van de pijnlijkste kanten aan het ontzeggen van de opvoedings- en verzorgingsverantwoordelijkheid is dat het je ontzegd wordt slechts omdat de andere ouder tegenwerkt. In de gevangenis zitten is een minder groot probleem bij contact tussen vaders en kinderen. Bezoek in de gevangenis wordt weer wel en met veel zorg en soms met aparte programma’s geregeld. Soms zelfs als ze veroordeeld zijn voor mishandeling van hun kind. Dat gebeurt soms zelfs in een omgangshuis vernam ik van de schrijfster van het boek Ratgevallen: “Veroordeelde mishandelaars die zelf drugs gebruiken en daar ook voor veroordeeld zijn, die de moeder mishandeld hebben voor de ogen van de kinderen en daarvoor ook strafrechtelijk veroordeeld zijn hebben recht op omgang met hun kind(eren). Dat gebeurt dan in een zogenaamd ‘omgangshuis’. Zij moeten die man ‘papa’ noemen.”

Ik ben zo genuanceerd om dan nog te willen nadenken over de vraag of die vader wel dan niet hun kinderen moeten/mogen ontmoeten. Dit terwijl ikzelf mijn dochter niet mocht opvoeden omdat ik me teveel als progressieve vader zou profileren en nog wat van die onzin. “Tsja we moeten wel een reden bedenken als omgang door de moeder onmogelijk wordt gemaakt zei de directeur van de Raad voor de Kinderbescherming tegen me.” Kortom je voelt jezelf erger behandeld dan een mishandelende gevangene; en dat gevoel is objectief te plaatsen. Ook in de laatste zin van Raphael kan ik meegaan; misschien moet ik dan maar een monster worden. Dat laatste zou ook handig zijn om mijn dochter een escape te bieden om wel contact met me op te nemen. Dan kan ze tegen haar moeder zeggen. “Tsja mijn vader is misschien wel slecht, maar het is wel mijn vader. Dat is makkelijker dan de moeder de kast op te jagen door te veronderstellen dat haar vader ook nog iets voorstelt wat de moeite waard is.”

En dat alles wordt er dan nog eens extra ingewreven door vreselijke krengen die bereid zijn te veronderstellen dat “er met jou dan wel iets mis zal zijn.” Het valselijk poneren van huiselijk geweld als verondersteld feit. Alleen al het feit dat je je kind niet mag zien doet een vermoeden van iets vreselijks aan je kleven. Walgelijk.

ratgevallen
Raphael Creemers

Bewaren

Verketterd

Het ouderverstotingssyndroom werd volgens de gangbare opvattingen in 1985 voor het eerst beschreven door Richard Gardner. In 1992 volgde zijn lijvige hoofdwerk het eerste artikel op. Toen Bernet een paar jaar geleden de geschiedenis van dit begrip uitdiepte kwam hij tot veler verbazing uit bij Wilhelm Reich die in 1949 al min of meer een omschrijving van het begrip had gegeven in zijn boek “Character analysis”. Of al eerder? Het boek stamt immers uit 1933?
Bij het uitwerken van mijn laatste artikel stuitte ik weer op die verwijzing. Ik ontdekte ook dat Bernet deze kennis in een volgend artikel weer had laten zitten en de geschiedenis van de beschrijving van ouderverstoting weer ergens bij Wallerstein liet aanvangen.
Dus besloot ik om zelf een en ander uit te zoeken. De Engelse versie van Reichs boek was volgens het catalogussysteem Picarta alleen in Leiden te vinden. Maar na wat omzwervingen bleek een Duitse versie hier in Deventer in de Atheneumbibliotheek aanwezig. Samen met de bibliothecaresse probeerde ik uit te zoeken hoe het zat met de verschillende drukken. Uiteindelijk kwam ik zelf tot de conclusie dat Reich het oorspronkelijke werk in het Duits had geschreven maar de aanvulling in 1945 in het Engels. Hij verbleef toen in de States. Het kostte wat moeite om het door Bernet aangehaalde citaat te vinden omdat ik dus nu met een andere editie zat. Gelukkig bleek er in Duitsland een vaderorganisatie te zijn (Väter für Kinder) die het allemaal al eens had uitgezocht. In het Duits dan wel. Ik was zeer verbaasd te lezen hoe precies Reich het ouderverstotingssyndroom had omschreven, preciezer dan ik op grond van het citaat van Bernet verwachtte. Inclusief de vrij essentiële verinnerlijking van de verstoting bij het kind. Gardner verwees niet naar Reich. Bernet eerst wel. Reich werd vele malen verketterd in zijn leven. Door de communisten, de nazi’s de psychoanalytische vereniging, de Amerikanen. Het kon niet op. Toch had hij mooie ideeën die dus zijn tijd soms ver vooruit waren.

Ik citeer het belangrijkste stuk:

Ich möchte hier ein klinisches Beispiel aus meiner ärztlichen Erfahrung einschalten.
Bei einer Ehetrennung hatte die Mutter mit dem Vater der Kinder die Vereinbarung getroffen, daß die Kinder zunächst bei der Mutter verbleiben, daß sie aber, wenn sie das 14. Lebensjahr erreichten, sich selbst freiwillig entscheiden sollten, bei wem sie weiterleben wollten. Eines der Kinder äußerte schon mit 12 Jahren den Wunsch, beim Vater zu leben. Daraufhin griff die Mutter zum Mittel der Diffamierung des Vaters, der abwesend war. Dem Kinde wurde die Überzeugung beigebracht, daß der Vater ein Mensch wäre, der andere Menschen beherrschen wollte, man müßte vor ihm auf der Hut sein, denn man könnte sich seinem Einfluß nicht mehr entziehen, wenn man einmal unter ihn geraten wäre. Diese Diffamierung war um so unverständlicher, als der Vater an der genau entgegengesetzten Schwäche litt, Menschen seiner Umgebung uneingeschränkte Freiheit zu lassen. Das Argument der Pestreaktion wurde erst einige Jahre später verständlich: Die Entfremdung des Vaters war offenbar nicht völlig geglückt, denn die Mutter griff zu einem schärferen Mittel. Sie brachte den Kindern die Uberzeugung bei, daß der Vater verrückt geworden and daher gefährlich wäre. Dies wirkte. Das Kind entwickelte eine neurotische Selbstversagung. Seine Charakterhaltung begann sich immer mehr dahin zu entwickeln, daß man sich gerade das, was man am sehnlichsten wünschte, zu versagen hatte.Das wurde nun zu einem Zwang. Der Einfluß der Mutter verinnerlichte sich im Kinde in so hohem Grade, daß das Kind sich jahrelang den heißen Wunsch, den Vater zu besuchen, versagte. Obwohl es später einsah, daß die Verrücktheitserklärung des Vaters ein Mittel, es fernzuhalten, gewesen war, behielt es die nun phobisch gewordene Angst, den Vater zu besuchen, bei. Obwohl es nun erwachsen war, war es unfähig, sich von der Mutter zu lösen and sein eigenes Leben zu führen. Es schob seinen Entschluß, das mütterliche Haus zu verlassen, immer wieder hinaus. Es war deutlich, daß eine Zwangshemmung es im Hause der Mutter festhielt. Genau das also, was diese Mutter dem Vater des Kindes zugeschrieben hatte, war komplett gelungen. Im Leben des Kindes hatte sich ein irreparabler Bruch festgesetzt. Die Selbstversagung durchaus rationaler Wünsche war zu einer dauernden Grundhaltung geworden. Obwohl sie den Vater sehr schätzte und liebte, vermochte sie es nicht über sich zu bringen, mit ihm auch nur wenige Tage in den Ferien oder bei ähnlichen Anlässen zu verbringen.

Alle citaten bij Väter für Kinder

Keywords

Parental alienation, fathers, discrimination, Case-study; Nog één trefwoord te vinden voor bij mijn Engelstalige artikel met een casebespreking over ouderverstoting en vaderschapsdiscriminatie. Leuk dat mijn zoon ook erg geïnteresseerd is. Zowel ten aanzien van het inhoudelijke als die 6500 woorden lange oefening in de Engelse taal.Wonderlijk genoeg had hij nog geen 2 seconden nodig om het vijfde trefwoord te vinden. Children. Yes!! Je kunt je afvragen waarom ik daar langer dan een minuut over aan het denken was. Maar geweldig natuurlijk dat mijn zoon nu ook een aandeel heeft in dit artikel.

Voor dat dit artikel geplaatst wordt zal het eerst nog een review-proces doormaken. Dus het blijft nog even spannend. Ik houd jullie op de hoogte. En kinderen, ja daar gaat het natuurlijk echt en in eerste instantie over. Tsja.

Draw Vader

Nieuw speeltje op internet Draw Something. een soort pictionary, waarbij je dus elkaars tekeningen moet raden. Tegenwoordig komt zoiets van zoon naar vader en niet andersom uiteraard. Als kunstenaar heel intrigerend om te zien wat voor moois en niet moois er allemaal op je af komt, en dat je zelf ook maar wat aanklooit per saldo. Een van de woordjes die je kunt tekenen is Vader. Omdat het spelletje alleen nog maar in het engels bestaat verwijst dit woord in principe naar Darth Vader. Die van “Luke I’m your father” Er is iets ingewikkelds in de verbinding tussen die Engelse termen vader en father. Voor mijn zoon is Vader gewoon vader. Dus bijgaand plaatje, dat ben ik zo’n beetje. Nou ja beetje.

De bevrijding van de vrouw

Wereldvrouwendag vandaag. Dus als je het kopje van dit blogje leest……….doe dat eerst even en vorm een beeld””’……………….. dan zul je het waarschijnlijk lezen als: vrouwen moeten zich van hun ketenen ontdoen of iets dergelijks. Toch kun je hier ook heel wat anders lezen zonder de zin ook maar een halve letter aan te passen. Het doet een beetje denken aan dat raadsel over die chirurg.

Een vader en zijn zoon zijn betrokken bij een ongeluk. De vader is op slag dood en de zoon belandt in het ziekenhuis. In de operatiekamer aangekomen roept de chirurg: “Ik kan deze jongen niet opereren want hij is mijn zoon!”. Hoe kan dat?

Raden? Allebei?

Ik roep de mensen die de oplossing al kenden (ik gaf in een eerdere, verstuurde versie wat meer info vrij) of nu kennen om nog even met hun reactie te wachten. Verder roep ik iedereen op om het lef te hebben om even vanuit jezelf te reageren en het niet alvast op te zoeken. Het handigste is dan misschien om oplossingen naar mijn mailadres te sturen ipv hieronder. joep apedingetje joepzander.nl.

Is it me?

Mannen ontberen een collectieve identiteit. Of ze zijn angehaucht aan het feminisme en ontlenen daar een anti-zichzelf houding aan en een afkeer van de mannelijke collectiviteit. De schrijvers vergelijken dat met het ondewerpingsgedrag dat je in veel onderdrukte groepen ziet. Dissociatie van andere mannen. Of ze komen in een antimaatschappelijk vaarwater terecht. Een anti-sociale identiteit dus. Dissociatie van de maatschappij.

Ik vat maar heel kort samen wat ik in het nieuwe mannentijdschrift New Male Studies lees in een artikel van Paul Nathansson en Katherine Young getiteld: “Misandry and emptiness, Maculine identity in a Toxic Cultural Environment”

Zelf ben ik zo’n type geweest met veel van dat zelfvernederende dissociatiegedrag. Zie de afbeelding van een button die ik in de tachtiger jaren bij gelegenheid droeg. Bijvoorbeeld bij het zingen van een “baas in eigen buik” liedje met het Alkmaars Straatorkest. Ik krijg er een beetje buikpijn van nu. Na alle omzwervingen waarbij ik links of rechtsom, feministisch of niet zonder aanzien des persoons maar zeker aanziens mijn geslacht keihard werd gediscrimineerd en in allerlei negatieve hokjes werd geperst waar ik eigenlijk niet inpaste, raakte ik ook een beetje maatschappelijk gedissocieerd. Ik snap soms niet meer wat ik in deze maatschappij te zoeken heb waar alleen maar de fictie van recht en waarheid wordt grootgehouden. Ik begin erin te dwalen. No no no it ain’t me babe. Maar ik probeer positief te blijven denken, ik probeer erover te praten. Ik probeer te schrijven tegen de klippen op. Vader te zijn tegen de klippen op en tussen de wanhoop door. En soms te denken over de dingen die wel bereikt zijn. Te vergeten dat ook zelfs een beetje collectiviteit in de vaderbeweging af en toe ver te zoeken is.

Nu is er dus iets positiefs te melden; Een nieuw fris wetenschappelijk tijdschrift over mannenstudies. Niet vanuit weer een of andere vakgroep genderstudies maar opgericht door mannen die zo te zien geloven in het ontwikkelen van een nieuwe collectieve identiteit. Het blad is gratis te downloaden na registratie (zie link onderaan). En met een beetje geluk treft u er volgende keer een artikel in aan van mijn hand. Niet makkelijk, want in het Engels dus. Gelukkig zijn er dan wel andere vaders die me bijstaan met het corrigeren van het Engels en een beetje met de inhoud. U hoort van mij.

En dat liedje… “It ain’t me babe” zou een mooi protest kunnen zijn geweest tegen feministisch angehauchte dissociatie. Maar of Dylan en hieronder Joan Baez het zo bedoelden? Luister even met me mee..

Het nieuwe tijdschrift New Male Studies

 

Honing

De trotse blik waarmee hij opkijkt naar zijn vader daar hoog in de boom. Het intense gedeelde verdriet met zijn moeder.

Een prachtige film van regisseur Semih Kaplanoğlu uit zijn autobiografische trilogie Yusuf.
Het gaat over een jongetje dat zijn vader helpt bij het verzamelen van de beroemde Zwarte Honing.
Je ziet hoe de jongen al helpend, in zijn vaders ambacht wordt grootgebracht.
Omdat de honing dichtbij op raakt moet zijn vader erop uit naar een verder en gevaarlijker gebied. Daar verongelukt hij. De jongen zoekt ondertussen zijn vader. Degene die hem serieus nam, waarbij hij niet stotterde zoals op school het geval.

Het geheel speelt zich af in Anatolie in een diep gelovige Islamitische omgeving. De film wordt soms afgeschilderd als een pleidooi voor de traditionele familieverhoudingen. En inderdaad verlang je met zo’n film terug naar de tijden dat vaders ook hier in de buurt hun ambacht vaak aan huis uitoefenden. En begrijp je ook wat sommige Moslims afkerig maakt van het Westen waar familierelaties, vaderrelaties belachelijk worden gemaakt.

Het valt me weer op hoe uitvoerig vaderschap in de filmkunst aan de orde komt en hoe weinig ik daar in de beeldende kunst van terug zie in het algemeen. Per saldo is de film een pleidooi voor liefde voor elkaar en voor de natuur en voor vaderschap dus.

Off-piste

Vorige week maakten mijn zoon Joshua en ik een mooie schaatstocht van Overijssel naar Friesland. Dat klínkt vér omdat de meeste mensen niet weten dat Overijssel en Friesland een stukje aan elkaar grenzen. Je kunt dus ook in luttele meters schaatsen van Overijssel naar Friesland komen als je maar op de goed plek op het ijs stapt. Maar we hebben wel degelijk 50 km geschaatst. Van Giethoorn via een grote bocht door de Wieden en vervolgens geëindigd in Wolvega.

In het begin waren het nog allemaal gebaande paden. Geveegd voor de duizenden tourschaatsers. Maar het laatste stuk off-piste over het riviertje de Linde was grotendeels nog ongerept, mooi maar moeilijk begaanbaar. De pracht van de ondergaande zon boven het ongerepte sneeuwtapijt maakte alle gestruikel daar goed. En we zijn bij lange na niet door het ijs gezakt, hoewel er wel gewaarschuwd was voor mogelijk zwakke plekken.

Ik moest er toch even aan denken toen ik hoorde dat Friso off-piste ónder de sneeuw terecht was gekomen. Soms slaat de mooie natuur terug. Ik wens de prins uiteraard het beste en een hernieuwde ontmoeting met de sneeuw.

Met…

Met…Een verbeelding van vaderschap. Is uit. De meeste commentaren tot nu toe spreken van een opvallend mooi boek. Vormgeving, schilderijen…

De teksten, deels gebaseerd op mijn blogminiaturen zijn verbeterde versies en hervattingen van hier deels nog terug te vinden miniaturen. Maar geloof me; zoveel mooier, zoveel beter. Dat boek wil je beslist op je salontafel hebben liggen.

Ook al is ie al uit, toch nog een paar dagen voor de voorverkoopprijs van 10 euro.

Bestellen “Met…. Een verbeelding van vaderschap”

Smothering

Kinderen teveel verwennen, naar de mond praten is eigenlijk verwaarlozing en dus kindermishandeling. Soms met ODD (een variant op ADHD) als ziek resultaat. Een fenomeen dat door vaderschapspublicisten al vaak is aangekaart. Ook door mij. De laatste week is het ook weer opvallend, en alsof het iets nieuws is, in de publiciteit naar aanleiding van een onderzoek van Willem de Jong.

Wat in de huidige publiciteitsgolf vaak wordt vergeten is dat het probleem meer dan gemiddeld aan moederlijk opvoedingsgedrag is gekoppeld. Warren Farell gebruikte daarvoor de Engelse term Smothering. Dit is niet alleen een versmering van het woord moederschap. Het betekent als woord ook iets. Verstikking. De eigen gevoelens, capaciteiten en energie van kinderen wordt gesmoord en verstikt. Farell en ondergetekende zien het probleem dan ook voor een groot deel als een probleem dat is ontstaan met de absurde uitbreiding en alleenheerschappij van het moederschap. Vaders zijn ondergeschikt, hebben niets in te brengen op straffe van totale parentectomie. Vaders zijn dus vaak letterlijk of figuurlijk buitengesloten. Veel vaders zijn aangepast geraakt en gaan soms zelf dit smothering permissieve opvoedingsgedrag vertonen.

Zelf ken ik dit soort opvoedingsgedrag van dichtbij. Ik heb het mijn eigen moeder zien doen, ik heb het de moeders van mijn kinderen in meerdere of mindere mate zien doen. Veel facetten staan in mijn lijf en leden gegrift. En ook al doe je zo je best je kunt het een stukje uitbannen in je eigen leven, maar er blijft steeds die druk om er in terug te vallen. Terugval is namelijk, voor een deel, aangepast gedrag. Opkomen voor autonoom vaderschap ( letterlijk en figuurlijk) is riskant. Maar met deze situatie genoegen nemen is nog riskanter.

Zelf neem ik er geen genoegen mee. Zowel mijn innerlijke als uiterlijke smother bestrijd ik met hart en ziel. Dat is ook een beetje wat ik met mijn nieuwjaarsanimatie wilde zeggen. De binnen en buitenbal blijven rollen.

een mooie blog met verdere verwijzingen naar het onderzoek