Cookies

Wat leerde jij vandaag op school

Speciaal voor de leraren onder mijn lezers en vooral die ene die dankzij mijn vorige blog het in de klas over asjoera gehad heeft, deze gouden ouwe. Pete Seeger’s What did you learn in school today?. Als je daar een beetje goed naar luistert begrijp je hoe in 1964 het klimaat langzaam rijp werd voor de grote studentenopstanden in de USA tegen de Vietnamoorlog.
Die tijd breekt weer aan, dat we door de overheidspropaganda heen kijken en de leugens niet meer pikken.

I learned our government must be strong,
It's always right and never wrong.
Our leaders are the finest men,
And so we elect them again and again.
And that's what I learned in school today, that's what I learned in school

Wat me echter vooral opviel is dat de oude linksen best goed begrepen dat ook het justitiesysteem niet deugt.

I learned that justice never ends

Bij modern links moet je vooral niet aankomen met kritiek op het reëel bestaande rechtssysteem. Zelfs bij mijn eigen partij, de SP, is dat not done.
Ook mijn zoon leert nog net als ik vroeger van de zorgvuldigheidseisen in de trias politica zoals de openbaarheid van uitspraken. Sprookjes dus.
En beste leraren en pappa’s nou niet met zijn allen dit lied in het klaslokaal gaan zingen hoor! Want je weet; liedjes zingen is verboden! Zelfs onschuldige liedjes kunnen nog tot vreemde gedachten leiden.

Pete Seeger heeft nog meer inspirerende liedjes gezongen. Oh ja het lied is gemaakt door Tom Paxton trouwens.
PS1 Toen ik mijn zoon vroeg wat hij vandaag op school had geleerd zei hij ‘niets!’ Dit is enigszins in tegenspraak met zijn 9,4 voor wiskunde.

over de grenzen

DSC_0287Goh wat staan we hier mooi tussen de bloemetjes dacht ik nog net voordat het kwade gezicht van een ranger van het nationale natuurpark Vanoise opdook.

DSC_0316
bivak en hut bij maanlicht

Hoewel vele aanvaringen met de ordehandhaving rijk, zijn mijn bekeuringen nog op een hand te tellen (een keer fietspad niet gezien, 3 keer snelheidsovertredinkje en een keer een beetje over een doorgetrokken streep). Nu niet meer dus. Het werd een bon voor onrechtmatig bivakkeren.
Met mijn zoon voor de derde keer op trektocht. Vanuit Italië, Gran Paradiso naar Frankrijk, Vanoise, en weer terug. Veelal probeerden we vrij te kamperen, maar dat was dus wat moeilijker dan op onze vorige trektochten. Vooral de fysieke en juridische grenzen van het nationaal park Vanoise speelden ons daarbij parten. Aan de Italiaanse kant van het park stonden bijvoorbeeld geen bordjes om te waarschuwen dat wij beschermd gebied binnentrokken, dit in scherpe tegenstelling tot de eigen Franse kant.
Maar we hadden een hele mooie 15-daagse trektocht op geheel eigen kracht door een wondermooi gebied, afgesloten met een terugkeer in het Romeinse Rijk via de Hannibalroute.
ons eigen potje met zelfgemaakt schermpje
ons eigen potje met zelfgemaakt schermpje

rollercoaster

20150626_140120
en op zijn kop weer omlaag

omhoog
omhoog

Mijn leven is één grote rollercoaster. Toch was ik nog nooit in een fysieke achtbaan geweest. Dat moest nog wel even van mijn zoon en dochter.
Wegens succes voort  te zetten in een veel grotere.

Vaderdag zoeken en vermijden

beeldje trofee
vaderdagtrofee m/v

Ik wens mijn vele vadervolgers een mooie vaderdag. Du moment ik dit schrijf weet ik dat een aantal vaders nauwelijks nog wil weten dat er zoiets als vaderdag bestaat. Verstoten, verguisd, vergeten, vervreemd. Vaders die het hebben meegemaakt willen het vaak niet meer weten. Hoewel ik een prima en levende relatie heb met mijn beide kinderen vertoon ik zelf ook deels vermijdingsgedrag.
Maatschappelijk voel ik me er ondanks alles buiten staan. Ik vermijd de confrontatie met de uitreiking van de vaderdagtrofee m/v die, als het gegaan is zoals afgesproken, ten dele weer bestaat uit het uitreiken van een door mij ontworpen beeldje. Ik wil ook niet van jullie weten of dat wel gebeurd is of niet. Ik kan er niet meer tegen om er mee om te gaan ten positieve noch ten negatieve. Er is me teveel strijd om geweest, teveel stress, te veel uitsluiting, teveel ….. ach ik wil dat niet eens meer opschrijven.
Ik zie in het groot iets wat veel vaders in het kleiner meemaken, afstand naar iets dat misschien omarmd moet worden, maar misschien ook wel niet omdat de omarming, ondanks het positieve, aan brandplekken doet denken. Ik zie iets wat ik liever niet zie bij mezelf, wat ik velen heb verweten. Zelfs deleuke  Google Doodle over vaderdag, heeft u hem al gezien, riep tegenstrijdige gevoelens op.
Even voelde ik de angst dat ik geen vaderdag zou vieren met mijn kinderen. Mijn zoon teveel aan zijn proefwerkweek bezig, en zou mijn dochter eraan denken? Voelde me bijna verlaten. Maar dat bleek nergens voor nodig. Vanochtend niet de gebruikelijke vaderdagbrunch met mijn zoon, maar wel met mijn dochter. En ik heb er van genoten. een mooi gesprek over verlating, maatschappelijke verantwoordelijkheid en Tarik Z (maar liefst 4 jaar cel?) die mijns inziens, niet helemaal handig, in ieder geval iets dééd tegenover onze Orwelliaanse staatsomroep die ook vadernieuws vaak verzweeg. Niets doen steekt daar misschien toch armzalig tegenover af.
Hart, ziel en hoofd erbij dat is wat telt bij een echte beslissing, deed hij dat? Kan ik dat nog wel? Ik herinner mij een aantal situaties, zoals mijn beslissing, dit jaar alweer 20 jaar gelden, om in hongerstaking te gaan. Daar was ik helemaal bij, en dat werkte.
Straks pannenkoeken eten met mijn zoon. En dan gaan we het vast over heel wat anders hebben. Dus dat komt helemaal goed vandaag!
dossier vaders en censuur
hongerstaking 20 jaar geleden

Ik zou zo gere willen leven

Een persoonlijke ont-boezeming

[youtube=http://youtu.be/G_4KWotZ3QE]

Walter de Buck is dood. Maar zijn liedje niet. Toen ik toevallig gisterenavond, nou ja 00.30 nacht, naar het Belgische journaal keek, zag ik de aankondiging. En ik zag een van zijn laatste optredens op de Gentse Fieste met het lied “‘k zou zo gere willen leven”. In een klap besefte ik me dat  als er één zanger is die mijn hart verwoordt, dat Walter moet zijn (geweest…?). Een keer deed hij dat vrij letterlijk door op mijn verzoek het lied Rosa-lief voor mijn dochter te zingen in een of ander Gents kot. Nou ja misschien was de titel Ach Rosalie, maar ook dat bleek een mooi persoonlijk statement.

Was het toevallig dat ik ook, uitgerekend gisteren, weer opnieuw linkte met de kameraad die ooit mijn toegang was tot Walter en de Gentse Fieste.  Was het toevallig dat dit alles mij bereikte in een moment dat ik het nodig had. Leve.

Midden in de nacht greep ik mijn gitaar en printte de tekst van het lied “Ik zou zo gere willen leven” en deed een poging, een rauwe poging, een liederlijke ontboezeming, een gebed, maar niet af. In bed schoten me ook de herinneringen aan andere liedjes door het hoofd: “zonder ons kunnen de rijken toch niet leven” (‘nog te doen’- status in mijn repertoiremap) en “het vliegerke” dat ik al van zijn jongs af aan met mijn zoon zong.

Vanochtend gooide ik een nieuwe, rauwe, versie van het refrein van Ik zou zo gere willen leven op video, youtube. Voor wat het waard is. Maar wellicht kijkt u liever hierboven naar de mooie versie van Walter de Buck op de laatste Gentse Fieste. Walter was, begrijp ik,  toen al ernstig ziek.

Een kerstboodschap.

Carmel scholen stappen over op gelijke informatievoorziening beide ouders

Etty Hillesum
Etty Hillesum: een pleister op alle wonden…..

Na wat gedoe is de school waar ook mijn zoon op zit, overgeschakeld op gelijkwaardige informatievoorziening voor beide ouders. Vandaag lees ik dat in een brief van de directie. Dus zowel ik, als zijn moeder, krijgen die informatie nu, en niet slechts een van ons beiden. We kunnen het goed met elkaar vinden, maar je zou er zomaar ruzie van kunnen krijgen. Over hoe de fout in elkaar zat wordt wat vaag gedaan in de brief, maar het resultaat telt.
Eerst leek het of de computer het niet aan zou kunnen om het onderscheid in ouder1 en ouder2 los te laten. Je mag je afvragen of die computer een zelfstandige verantwoordelijkheid heeft (rechtspersoon?).
Het was mij inmiddels gebleken dat het probleem voor alle 12 scholengemeenschappen die onder de koepel Carmel vallen hetzelfde was. Omdat het probleem ook door mij bij de centrale juridische dienst is aangekaart, mag ik aannemen dat het ook op al die scholen nu is opgelost en het computersysteem is (of wordt) aangepast. Het gaat om tienduizenden kinderen en ouders. Het is inmiddels 19 jaar geleden dat de wet in deze werd aangepast. En ik mag hopen dat het zo langzamerhand eens op alle scholen is doorgedrongen dat die wet moet worden uitgevoerd. Ik heb me al vele malen over dit probleem moeten buigen (vooral voor anderen, soms op de scholen van mijn kinderen voor anderen, soms op andere scholen). En toen ik het weer tegenkwam ben ik, echt waar, in een jankbui uitgebarsten. Het voelde zo pijnlijk omdat het telkens het trauma triggerde van die eerste keer toen het om mijn vervreemde dochter ging. Toen werd aanvankelijk gewoon de hoorn erop gegooid.
Ik had eigenlijk besloten om de wereld in deze zin de wereld te laten. Ik heb wel genoeg geknald met schoolhoofden en klachtencommissies met politici… en helaas met vaderorganisaties die veel beloven en weinig doen. Afin deze keer bleek het ook zonder klachtencommissie te kunnen. Misschien toch de echte Etty Hillesum mentaliteit? Zucht. Scholen volg dit goede voorbeeld! Dus Carmel-ouders (zie voor alle Carmel-scholen) gebruik je rechten. En andere ouders; laat je ook niet op de kop zitten, en laat je vooral niet uit elkaar drijven!!

zie ook mijn eervorige aanvaring

PS: In bovenstaande post stond aanvankelijk een opmerkelijke vergissing. Het is namelijk niet 9 maar 19 jaar geleden dat een wet werd aangenomen waarin ouders gelijke toegang tot schoolinformatie werd gegund. Zelfs voor mij is dat volledig onbegrijpelijk geworden. Blijkbaar zo onbegrijpelijk dat ik een soort fehlleistung maakte, of een soort wishfull thinking pleegde…. Twee decennia negeren van wetten…. En zo kom je tot dat soort foutjes. Opmerkelijk. Ook geen van mijn lezers had het opgemerkt tot nu toe.
Verder zijn er overigens nog wat verwikkelingen in casu bovenstaande die mogelijk wat afbreuk doen aan mijn enthousiasme. U hoort van mij.

neem je huis op en wandel

DSC_0519.JPG
Joshua in berghut/herdershut

Je huis op je rug. Tenminste alles wat je écht nodig hebt. Dat is een beetje de kern van de laatste vakanties met mijn zoon. Je kunt met je huis op je rug, zo’n 18 kilo tent, slaapzak, essentiële kleren en parafernalia, eten voor een paar dagen, wat basisgerei om het op klaar te maken plus een paar liter water op een dag 1200 meter omhoog en omlaag wandelen in de Franse en Andorraanse Pyreneeën. Je kunt dezelfde sportieve prestatie ook voldoen door zo’n 500 keer in je eigen huis de trap op en af te lopen met die rugzak.
Maar het eerst eis natuurlijk veel aardiger, veel mooier, intrigerender, gewoon heel wat anders, meer voldaan. Vakantie met mijn zoon.

Op het eind van die trektocht over de banen van de Grand Randonnée 10 en de Haute Randonnée Pyrénéenne
stapte Joshua op een korte verkenningstocht een berghut binnen waarin zich blijkbaar, anders dan verwacht mocht worden, iemand gehuisvest had. Misschien toch een variant lotgenoot die ook tijdelijk zijn huis in de bergen had ingericht. Wellicht een dakloze, tot de goot gebrachte vader overwoog ik in mijn, wat eenzijdige fantasieën in dat soort gevallen. Maar nee, het bleek een herder te zijn.Wel voor een paar maanden verstoken van haard en huis waar vrouw en kinderen nog vertoefden. Maar een die zichtbaar genoot van de natuur waaronder zijn schapen, maar ook minder aardig gedierte dat het soms op het eten in zijn geïmproviseerde woning had gemunt. Buiten waaide die nacht een koude wind om de hut en om onze tent. Maar met zijn drieën probeerden we het er een paar uur gezellig te maken met een paar teugen wijn uit de fles.

DSC_0388.JPG
ons vakantiehuis

Ik moest terugdenken aan de verhalen van mijn ouders over hun verblijf bij Corsicaanse herders onderweg op de GR20. Hoewel we dus besloten om niet als  Joshua’s grootouders  in het dormitoir naast de herder te kruipen, dat leek ons toch teveel zijn privé terrein geworden, had ik wel het gevoel dat hier een soort familietraditie werd gerond.

meer foto’s (album inmiddels ingesteld voor openbaar delen; sorry)

Team de boot in

Dat was nog maar het begin
Dat was nog maar het begin

Eergisteren met mijn zoon de boot in, letterlijk dan. Oh ja ook een paar momenten tevens spreekwoordelijk natuurlijk.

Ooit hadden we twee delen van de Ourthe per kano bedwongen. Toch moesten we zelfs hier op de rustige, maar soms smalle, weerribben weer even wennen aan het afgestemd samen sturen. Varen op praktisch stilstaand water met een beetje wind, klinkt weliswaar makkelijk, en het levert beslist minder problemen op dan op de verkeerde vleugel een waterval nemen, maar tsja je komt toch eerst een paar keer in het riet terecht voordat je weer helemaal door hebt hoe je samen een bocht goed en op tijd neemt in een combinatie van eenzijdig roeien, afremmen en insteken. Achteruit draaien of vooruit draaien? Dat achteruit draaien had je op de Ourthe natuurlijk niet.

Maar als je dan na een tijdje ineens mooi samen een links-rechts ritme hebt dan voel je je weer een beetje een vader-zoon-team. Nog net op tijd terug thuis om ook dat andere Nederlandse team te zien gloriëren.

leidend en lijdend

dans3“Het beste is dus maar om die bozige mannen niet ál te serieus te nemen – een strategie die vrouwen in de loop der eeuwen hebben geperfectioneerd en waarvan veel te leren valt. Prijs de man om zijn kracht, schep kleine eilandjes waar hij mag schieten en voetballen zonder dat anderen daar last van hebben.”

Als het dagblad Trouw uitpakt over vrouwen en mannen dan is het weer uitkijken geblazen. Weliswaar neemt schrijfster Leoni Breebaart ons mee op een pleidooi tegen het politiek correcte mannengedrag (Demonstreren uit solidariteit met vrouwen die last zouden hebben van blikken naar hun rokjes) Maar dan die uitspraak over bovenaangehaald minachtend vrouwengedrag. Boze mannen vooral niet serieus nemen en afschepen met wat leuke speeltjes. De vrouw als peuterleidster van haar man.

Lees verder “leidend en lijdend”

waarheden zijn er niet (behalve deze)

steven pont 13BNog voordat Steven Pont het had uitgelegd, zag ik al waar het naar toe ging. Waarheid is niet eenduidig want de B in het rijtje ABC kan in dit plaatje (zie hiernaast) net zo goed worden gelezen als 13. Hiermee toon je inderdaad aan dat het waarnemen van feiten altijd contextgevoelig is. Maar betekent dat dan maar dat het geen zin heeft om de waarheid te zoeken? Iets wat een spreekster voor hem beweerde en wat veel jeugdzorg-koude-grond-filosofen menen? Nee geenszins. Steven kwam ook niet tot die conclusie geloof ik. Hij vond juist dat je de discussie tussen die twee waarheden moet voeren. En voeg ik er dan aan toe (ik geloof niet dat ik hem dat heb horen zeggen) dan stuit je als het meezit op een diepere waarheid.

Steven ging nog even verder over oplossingsrichtingen voor ouderverstotingssyndroom en dacht daarbij uit te moeten tekenen dat ik voor escalatie ben en Justine van het Lorentzhuis voor de-escalatie. Eerst dreigde ik een beetje rood aan te lopen (waarmee deze uitspraak bijna selffulfilling werd,) maar ik greep soepel zijn eigen waarheidsfilosofie aan om uit te leggen dat je dat heel anders kan zien. Ik ben bijvoorbeeld voor het niet-belonen van ouders die conflicten om kinderen escaleren om zo het gelijk bij de rechtbank binnen te halen terwijl het Lorentzhuis…..; afin. Escalatie ter plekke ging Steven ook uit de weg door zijn uitleg dat escaleren in dit geval betekent dat ik het probleem naar macro-nivo til. Dat is nog steeds een wat oogkleppen-kijk op mijn verhaal maar het duidt wel een onderscheid aan met het verhaal van Justin. Ik ben er overigens ook voor dat mensen goed naar zichzelf kijken en dat heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken.

Die andere scheidingsdeskundige had ik ook al met deze variant van de kretenzers (leugenaars)-paradox geconfronteerd (zie ook Gödel en Quine). Want als je zegt dat er geen waarheid is, wat zij beweerde, dan kan het natuurlijk ook zijn dat deze wijsheid ook zelf niet waar is. Oh maar feitenonderzoek moet wel repliceerde ze. Ah, alweer een nieuwe diepere waarheid?? Met betrekking tot het familierecht heb ik over waarheidsvinding al heel wat afgeschreven en gedebatteerd. Dus even een praktisch voorbeeld. ouder1 zegt dat de ander de omgangsregeling niet uitvoert en vice versa. Kan dat allebei waar zijn? Daar kun je een poging tot waarheidsvinding op los laten. Dan blijkt bijvoorbeeld dit: Ouder1 is wel eens te laat van het werk gekomen en heeft daarover wat slordig gecommuniceerd. Ouder2 vindt een onderling getekend contract geen omgangsregeling omdat die nog niet langs de rechter is geweest (maar ja waar heeft die ander zich dan niet aan gehouden?). Het kan ook voorkomen dat een vader een weekend wil ruilen en de moeder niet, de ruil niet doorgaat en dan kan worden beweerd dat de vader de omgangsregeling niet wilde uitvoeren. Terwijl hij het wel deed. Soms is het voor het constateren van zoiets handig als het overstappen van de kinderen even zorgvuldig wederzijds wordt bevestigd na of tijdens de overdracht (ideetje ter plekke van Carlo Korf). Door zo door te graven kom je vaak op heel wat anders uit dan het schijnneutrale van jeugdzorgers die roepen dat waarheidvinding niet nodig is en ondertussen bereid zijn leugens naar de rechters voor hun rekening te nemen. Onder het mom van “geen waarheidsvinding” mag er dan worden gelogen vinden ze. Dit uitgangspunt werd ooit door Mr Suyver een voorganger van Joris Demmink bekrachtigd in een brief die ook verder zelf bezijden de waarheid oreerde.

Dit alles naar aanleiding van het congres Herverbinden 2014 wat zeker interessant was, al was het maar omdat ik voor het eerst met mijn dochter samen een lezing gaf. Maar mijn herverbinding met de liegende en bedriegende bende van iets wat zich rechtstaat en justitie durft te noemen. Nee dat blijft moeilijk voor mij.

dossier waarheidsvinding

rosalezing1

PS: Na het congres en het schrijven van dit blog blijft er natuurlijk nog van alles boven komen over waarheidsvinding. Ik zal dan toch maar even wat puntjes noemen, ook voor mij zelf.
– De kwestie van waarheidsvinding is ook macro doorgeschoten. In sociale wetenschappen lijk het wel haast ook niet meer van betekenis. Schijn van onderzoek zoals bij Ed Spruijt is genoeg om de zaak te bedotten.
– Als er dan toch meerdere waarheden bij ouders zijn dan wel de waarheid van twee ouder-kind relaties.
– volgt meer