Cookies

bakfietsen

op de bakfiets met mijn zoon JoshuaVandaag ga ik weer eens aan de slag om mijn bakfiets in goede staat te houden. Voor de kenners; die mooie bakfiets waarop ik van de Raad voor de Kinderbescherming niet mocht fietsen met mijn kind omdat dat teveel vanuit mijn eigen behoefte om een leuke vader te zijn zou worden gestuurd en niet zo verstandig zou zijn.

Tussen 1994, toen de Raad deze uitspraak deed, en heden, is de bakfiets razend populair geworden. Vooral ook voor het vervoer van kinderen. In het blad van de fietsersbond las ik dat de gemeente Delft zelfs de aanschaf van bakfietsen voor de kinderopvang gaat subsidiëren. Daarbij wordt dan wel een cursus gegeven.

Gisteren kwam er iemand van een mediaproductiebureau om de bakfiets te lenen voor een kinderprogramma. (helaas even niet beschikbaar wegens herstelwerk).

Kortom je kunt wel zeggen dat de Raad voor de Kinderbescherming de slag om de bakfietsen heeft verloren.

uitspraak over bakfiets van de Raad voor de Kinderbescherming

roos

roos

Het was gisteren een mooie dag voor iets moois. Het groen breekt door de twijgen (vrij naar Wolf Biermann) en de sneeuw.  lentesneeuw

van Deventer naar Kampen

joshua-olst.jpg(gast blog van Joshua Zander)

Joep en ik gingen via Diepenveen naar Zwolle
Joep zei dat het ongeveer naar Zwolle 45 km was
maar dat bleek 30 km te zijn
Maar eerst naar Olst!
We gingen bij Olst met het pontje
En toen een stukje IJssel tot Veessen
En we gingen het bos van de Veluwe in
Het was nog hoger dan verwacht!
En we waren bij Zwolle
En we gingen door naar Kampen
En Joep zei dat het ongeveer 25 km was
Maar het was maar 12 km
En toen deden we een kleine race wie als 1e in Kampen was
En we waren in Kampen
En toen gingen we warm eten

We hebben door omwegen wel 62 km gefietst.

Zinloos draaien en schieten

meta tinguelyWat moet een kunstenaar die allemaal draaiende dingen maakt met raceauto’s? Een goede vraag van mijn zoon Joshua. Hij raakt direct hét punt waar het om draait bij Jean Tinguely; de zinloos lijkende beweging, of misschien beter gezegd de doelloze beweging. De obsessie van Tinguely voor autosport refereert aan de doelloos draaiende beweging.

Mijn tocht met mijn zoon door Rotterdam eergisteren was ook misschien zo’n doelloze maar zeker niet ledige zwerftocht langs een paar mooie dingen van onze nationale havenstad. Van de kunsthal met Tinguely via euromast en duistere haventerreinen in striemende sneeuwkou tot een pannekoekenhuis in…jawel de pannekoekestraat (het aantal nnn zij mij vergeven). Zo’n tocht met mijn zoon is meer een ervaring (voor hem en voor mij) dan dat het een doel dient hoewel het ondertussen natuurlijk grote opvoedende waarde heeft. Op zo’n manier komt de kunst van Tinguely dicht bij opvoeden.

Met mijn zoon vuurwerk afsteken komt al weer wat dichter bij het randje van zinloos+doelloos, maar toch mooi. Zelfs bij een zicht van 1,5 meter. En er zit ook iets opvoedbaars aan vast. Bijvoorbeeld dat hij nooit bij de kinderen gaat horen die hun eigen ouders met geweld tegemoet treden ( volgens de media vooral zoons) of die een basisschool in brand steken (22 maar liefst dit oud en nieuw). Soms lijkt het of de jeugd zijn opvoeders pakt of daar terugpakt wat ze elders aan waardigheid hebben moeten inleveren. Of is het het voorbeeld van een overheid die zelf zoveel kapot maakt? Of is het vermeende doel te weinig een beleving geworden (het vertechnocratiseerde, en niet op jongens gerichte, onderwijs)

Alles van waarde is weerloos (Lucebert) lazen we onderweg weer ergens op een gebouw in Rotterdam. Zou alles van waarde ook doelloos zij?

kunst en vaderschap
tinguely en de genderverhoudingen

hier ook nog maar een filmpje van iemand anders ingebed. Had zelf ook een aardige film, maar waarom dubbel werk?
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=kaS9QoR3C8U&hl=en&fs=1]

jozef als bijrol

jozef
Over Jozef hebben we het weer niet. Maria en God de vader. En in plaats dat Jozef de wacht houdt, of althans zijn geest wordt de toegang tot de kerk bewaakt door een meneer die centjes vraagt om een verdere blik te werpen en aan de mis mee te doen. Fijn als je dan toch heilig hart-kerk heet, maar op welke plaats zit het hart van die tent dan vraag je je af?

En hierboven mijn zoon Joshua die op zijn school de hoofdrol Jozef speelt. Ook een bijrol kan een hoofdrol zijn. Daar kan ik verschillende dingen mee bedoelen. En met dat vraagstuk wilde ik jullie deze kerst dan ook maar opzadelen.

meer over Jozef

God straft Gore

josh-en-rosalie-op-de-schaa.jpgHad ik nog bijna een belangrijke vaderzaak moet missen. Mijn zoon leren schaatsen. Gelukkig dat Gore’s gelijk nog even duurt, maar het kan ook zijn dat God’s gelijk nog even duurt. Of dat ze het toch met elkaar eens zijn. Wie weet. IJs! Schaatsen nu maar.

apekool

apekoolGenoeg zware kost voor even. Even verteren. En mijn belofte dat dit weblog ook over praktische vaderzaken gaat waarmaken.

Met mijn zoon Joshua heb ik een prima methode ontwikkeld om zware kost te verteren. Groene kool is van die zware kost. Omdat we deelnemer zijn op een biologische boerderij hebben we niet helemaal zelf in de hand wat we wekelijks voor groenten krijgen. Best gevarieerd, dat wel, maar in de winter zit er dikwijls groene, witte kool bij. Dat vindt Joshua niet erg lekker. Vónd, moet ik zeggen.

Hakken malen, koken braden. Wat rozijnen en kokos erdoor. En op het eind zijn het een soort koeken. Apekoolkoeken. Aap omdat ik en mijn broers al onze kinderen apen noemen (wat natuurlijk pure projectie is). Aap omdat het verwijst naar mijn oude bundel “Dit zijn geen broodjes aap”. En omdat apekool zo’n mooi woord is voor flauwekul. We verwerken en vereteren flauwekul. En het is nog heel gezond ook. En naast ( zelfgemaakte) pizzadag, visdag en pannekoekendag hebben we dus nu op maandag de vaste apekoolkoekdag. Ik verheug me er al weer op.

het recept
dit zijn geen broodjes aap; een bundel met vaderdiscriminerende documenten

moeders en voetbaloorlog

“Oog om oog”, want van de scheids moeten we het niet hebben, verordonneert de coach van de tegenpartij in de pauze zijn team. Het was een wonder dat hij het er nog uit kreeg, want hij had al 25 minuten zijn keel schor staan schreeuwen in een ononderbroken stroom van hels kabaal. “Maak ze af” schreeuwt iemand anders van de kant af.

Ik heb het niet over de laatste wedstrijd van ADO tegen FC Utrecht, maar over een pupillenwedstrijd in de E-klasse. Degene die “maak ze af” bleef schreeuwen bleek de moeder van de coach. Toen ik er langs de lijn voorzichtig iets over meldde, mengde een andere moeder (niet van de coach, noch van de moeder van de coach, maar van een van de kinderen van de andere partij) zich er in. “Dat is jouw mening”, Oog om oog, dat moet gewoon kunnen dus…..
Gelukkig liepen er ook nog veel verstandige ouders rond. Of ik daar zelf bij hoorde laat ik in het midden, want ik liet me flink opnaaien door een typ dat vond dat ik een slechte verliezersmentaliteit heb, en of ik thuis wellicht onder de plak zat. Haar man zou ik niet graag willen zijn.

De oorlog begint al vroeg. Op een ongenadige manier worden kinderen soms tegen elkaar opgezweept.

Gelukkig is dit een uitzondering. Als vader die zelf nooit voetbalde is het me opgevallen wat voor een goed werk er in al die duizenden voetbalclubs verricht wordt. Het is een geweldig opvoedingspotentieel. Gelukkig was er bij bovenstaande wedstrijd dan ook nog een verstandige scheidsrechter, die hoewel hij ook al het nodige over zich heen had gekregen, nog een goed gesprek met de coach wist aan te knopen over zijn opvoedkundige taak. Goed dat de Sire de rotte kanten helpt aan te pakken.

Maar een ding weer, als les ook uit bovenstaande. Het zijn verdomd ook moeders die de zaak verzieken. Gezien de foto van de campagne (de film is beter) alweer een vaderdiscriminerende campagne van de Sire. En die Limburgse vaders (zie link) die zo kritisch zijn op hun eigen geslacht dan? Nou ja naar jezelf kijken is eigenlijk nooit verkeerd.

Limburgse vaders
sirecampagne; geef kinderen hun spel terug
over discriminerende campagnes

(O)Pa

kiempjes in diasporaAf en toe verbaasd hoe mijn zoon Joshua leuke dingen van mij oppikt. Soms bang dat hij ook verkeerde dingen kan oppikken. Tsja ik ben ook maar een mens nietwaar ook al denken sommigen van niet. En dan de dingen die hij nog van zijn opa blijkt te hebben opgepakt, zoals zijn liefde voor de natuur.

Het is erg persoonlijk, maar een bezoek aan het graf van mijn eigen vader hoort toch in een weblog met miniatuurtjes over vaderschap. Een paar van mijn sporen van het project diaspora paterna eindigen hier met een paar net uitgekomen eikeltjes. Kiemen van zaden ook in een van de objecten van het kunstproject ( zie hiernaast).

Het is natuurlijk natuur; zo van dood en leven. Bijzonder dat het ongepland allemaal voorbij komt. En dan Jan Wolkers ook. Ook voorbij. Maar daar zal nog veel aan ontspruiten.

oktoberkind

Oktober is de maand van de verjaardagen van mijn kinderen. Ik heb ze nu net allemaal achter de rug. Bij de moeder van Rosa een brief met dvd door de bus gedaan daarop :voor gebruik in familiekring ( anders had ik die kopie misschien ook niet mogen maken). Het gaat hier natuurlijk ook om de familiekring al ligt die nogal uitelkaar.

Mijn moeder bracht traditiegetrouw ook een cadeautje.

In een prachtig zonnetje genoten van de verjaardag van mijn zoon Joshua en tussen de bedrijven door een verhaaltje over mijn eigen vaderschap gemaakt voor Henk van IKvader ten behoeve van Mens Health.

Liselore Gerritsen maakte een mooi liedje over oktoberkinderen.

“Dat is waarom een oktoberkind niet gelooft in laatste dingen
’t Zal een herfstdag als een lentedag bezingen.”

Dit liedje is vanaf de geboorte van mijn dochter populair bij mij. Nou hóóp ik nog dat het populair wordt bij háár. Dat onze eerste nieuwe ontmoeting zo’n herfstdag mag zijn die een lentedag wordt.