Af en toe kan ik de aandrang niet weerstaan me te bemoeien met activiteiten die in de regel als typisch vrouwelijk worden gezien. Zorgen voor je kind, pedagoog zijn, kinderwerk doen, kunnen daar momenteel onder worden gerekend.
In mijn wijk is een plan ontstaan om een drie kilometer lange sjaal te breien. Uiteraard moet die sjaal -in clubkleuren van buurtgenoot Go-Ahead, rood geel zwart en ook wat wit geloof ik- de onderlinge verbinding illustreren van de bewoners van Voorstad Deventer. Het leek me een mooi idee daar op zijn minst ook een klein stukje van te breien. Als man mag je niet achterblijven bij zoiets vind ik. Dus op deze foto zie je me in een typische vrouwenomgeving met een activiteit die meestal door vrouwen wordt beoefend.
Bij zo’n activiteit in Deventer zijn er dan ook altijd mensen die me nog kennen van mijn hongerstaking 20 jaar geleden als Dwaze Vader op de Brink alhier. Had ook te maken met de zogenaamde vrouwenactiviteit kinderen opvoeden, wat niet mocht van de Raad voor de kinderbescherming.
Er moeten toch nog wel wat mannen zijn die eigenlijk wel kunnen breien. Mijn zoon heeft op de vrije school wel breien geleerd. Hij kon me dan ook helpen bij een paar losse steken. Oorspronkelijk was breien geloof ik ook helemaal niet zo speciaal een vrouwenactiviteit. Het werd bijvoorbeeld ook veel door herders gedaan. Pedagoog was dertig jaar geleden ook helemaal niet speciaal een vrouwenberoep, maar dat is het wel in sneltreinvaart aan het worden. Tijd voor positieve discriminatie. En ja, mijn lapje mag klein zijn, maar er is me een goede plek beloofd in het grote geheel.
PS: Na de eerste reacties heb ik besloten de reactiemogelijkheden voor dit blogje te sluiten. U kunt desgewenst mij bereiken via: http://joepzander.nl/formjoepa.htm
Armlengte afstand van gevaarlijke vrouwen
‘Allemaal wat dichter op elkaar gaan staan’, zei de kaasboer vanochtend tegen de groeiende dubbele rij voor zijn stal toen die zo groot werd dat ze het marktpad dreigde te blokkeren.
Omdat alle koeienkaas hier maar 7,95 per kilo is, wil het op deze plek op de markt wel eens vaker dichtslibben (jaja kom er vooral ook nog bij). De marktmeester heeft daar uiteraard bezwaar tegen gemaakt, zodat de kaasboer nu verplicht af en toe oproept om de rij te krommen en dichter tegen elkaar aan te schuiven.
Vanochtend maakte een man uit de andere rij (die altijd uiteraard sneller aan de beurt is) bezwaar tegen deze oproep om aan te schuiven. ‘We moeten toch een armlengte afstand bewaren?’ Deze opdracht van mevrouw de burgemeester van Keulen was eigenlijk niet aan mannen gericht, maar deze man had erover nagedacht besefte ik me in een split second. Dus zei ik direct tegen een mij onbekende achterbuurvrouw in de rij. ‘Ja u moet wel een beetje op afstand gaan staan want misschien wordt u wel handtastelijk’ Uiteraard was dit heel grappend bedoeld, waarop ze ook weer heel grappend wat plagende stootjes in mijn richting uitdeelde. Zoals zo vaak in lange rijen van mensen (rijen van auto’s werkt anders) werd het vanochtend weer beregezellig, zodat ik eigenlijk wel blij was dat die meneer in die andere rij eerder aan de beurt was. Toen ik had afgerekend kreeg ik van mijn achterbuurvrouw nog een gezellige por extra mee. Moet kunnen, vonden we allebei van harte.
En toch kun je je af vragen wat er zou zijn gebeurd als de sekserollen omgedraaid hadden gelegen. Ik had zo’n aardige achterbuurvrouw dat dat het ook heus wel goed was gekomen als ík haar die por had gegeven. Maar bij andere vrouwen in de rij weet ik dat toch maar niet zo net. Wat zou de Christelijke burgemeester van Deventer daar nu van vinden? En hoe moet het nu met carnaval trouwens. Voor de rij bij de kaasboer zal dat geen probleem zijn want die zie ik er tegen die tijd wel voor aan om in noodgevallen spontaan aan te haken voor een polonaise.
Liever een meisje
100 jaar geleden begon de eerste wereldoorlog. Aanleiding om dit blog van mij opnieuw te posten. In de screenprint van Youtube een doorkijk op het historisch slachtofferschap van mannen.
gender buiten beeld
Deze maand leverde ik, onder de titel “Gender in beeld” een beeld/tekst bijdrage aan Raffia, het genderblad van de Nijmeegse universiteit. Omdat het ook voor mijn vaste lezers een minder bekend werk van me is laat ik hier even een scan zien.
De gelegenheid ook maar weer eens gebruikt om te kijken hoe zo’n blad tegenwoordig omgaat met vaderschap. Vaders zijn immers de helft van ouderschap, en ouderschap is het thema van dit nummer. Mwah ik heb geen problematisering van de positie van vaders aangetroffen (behalve dus in mijn eigen bijdrage). Het gaat toch vooral over problemen van moeders en vrouwen. In de redactionele inleiding van het nummer komt het woord moeder(s) 2 keer voor, het woord vrouw(en) eveneens 2 keer, het woord kinderen 3 keer, het woord ouders 1 keer en het woord ouderschap 2 keer. Geen enkele keer dus het woord man of vader. Hoewel het begrip vader wel en enkele keer in andere artikelen voorkomt is dat slechts als bijverschijnsel.
Meer kunst van mij over vaderschap
Artikel van mij (Engels) over kunst en vaderschap
Bomans over vaders en kinderwagens
leidend en lijdend
“Het beste is dus maar om die bozige mannen niet ál te serieus te nemen – een strategie die vrouwen in de loop der eeuwen hebben geperfectioneerd en waarvan veel te leren valt. Prijs de man om zijn kracht, schep kleine eilandjes waar hij mag schieten en voetballen zonder dat anderen daar last van hebben.”
Als het dagblad Trouw uitpakt over vrouwen en mannen dan is het weer uitkijken geblazen. Weliswaar neemt schrijfster Leoni Breebaart ons mee op een pleidooi tegen het politiek correcte mannengedrag (Demonstreren uit solidariteit met vrouwen die last zouden hebben van blikken naar hun rokjes) Maar dan die uitspraak over bovenaangehaald minachtend vrouwengedrag. Boze mannen vooral niet serieus nemen en afschepen met wat leuke speeltjes. De vrouw als peuterleidster van haar man.
Verstoten moeders
Ik heb beloofd wat te schrijven voor en over verstoten moeders. Morgen komt er een kadertje met mijn opvattingen over ouderverstotingssyndroom in het Algemeen Dagblad. En ondanks dat het verhaal ernaast over een moeder gaat heb ik het toch ook weer veel over vaders (nee dus; juist dat is geschrapt door het AD). Ik wil met deze bijdrage bekrachtigen dat iedere moeder contact en zorg moet behouden met en voor haar kinderen, net als elke vader. Dat is wat kinderen nodig hebben. En de westerse samenleving gaat daar waanzinnig mee om.
Sinds een paar jaar laten verstoten moeders danig van zich horen. Komt dat omdat er meer verstoten moeders zijn gekomen? Ja, iets meer vermoed ik dan 10 jaar geleden toen je het als vader wel helemaal kon schudden. Maar niet zoveel meer dat het het toenemende geluid kan verklaren. Er spelen ook de volgende factoren een rol:
– Vrouwen zoeken makkelijker hulp en krijgen die ook makkelijker. Neem alleen al het aantal vrouwen dat mij belt om hulp. Zowel vanuit een voormalige kindslachtofferpositie als vanuit verstoten ouderschap. Het is blijkbaar heel makkelijk om als vrouw ergens aan te kloppen. En dat gebeurt bij mij ook ondanks dat ik juist gespecialiseerd ben in vaderschap.
– Vaders worden niet begrepen als ze willen duidelijk maken dat ze van hun kinderen houden. Dus rep je er ook maar niet over, laat staan dat je laat blijken dat je in die liefde wordt gefrustreerd. Pas trouwens nog een prachtig filmpje gezien van een vader (Jan Rot) die een liedje zingt met zijn kind. Als je niet snapt wat vaderliefde is moet je dat filmpje zien. Bij dat filmpje moest ik ook heel erg denken aan een lezing van Femmie Juffer over veilig hechtingsgedrag. Maar daarover een andere keer.
-Vaders worden niet begrepen als ze uitleggen wat voor secundaire uitsluitingsperikelen ze meemaken.Bijvoorbeeld dat je per definitie te kwaad bent, gevaarlijk bent, het wel allemaal fout zult bedoelen, tegen gelijkwaardigheid voor vrouwen zou zijn, dat je zomaar mag worden opgesloten, uitgescholden, geen recht hebt op informatie over je kind. Lees de rest van mijn blogjes.Uit onderzoek blijkt dat vaders vaak zo diep in de misère zitten dat je gewoon niets meer van ze hoort. Ze behoren bij de non-respons van veel onderzoeken.
– Ouderverstoting is een proces waarbij soms allebei de ouders verstoting programmeren. De achterstandpositie van vaders, vaderdiscriminatie maakt dat vaders vaak alleen kunnen winnen door zich extreem op te stellen. Soms is er sprake van een reactie op acties van de moeder. De waardering van de maatschappij voor vaderschap en ook de zelfwaardering van vaders is denk ik gestegen de afgelopen jaren. Vaders laten zich niet altijd meer uit het veld slaan. Dat betekent soms dat ze preëmptief reageren op wat ze te wachten zou kunnen staan of bij onraad eieren voor hun geld kiezen. Dit leidt vaak tot omdraaiing van de machtsverhoudingen. Bekend zijn de zogenaamde ‘ontvoeringen’ door vaders, die in zekere zin ook een ultimum remedium zijn. Hoe gretig er dan naar moeders wordt geluisterd weten we nog van de kwestie Sara en Ammar. Er werd zelfs een minister ingezet om de kinderen naar de moeder te krijgen en de beloofde omgang met de vader werd daarna gewoon (weer) niet nagekomen. (zie PS hieronder)
Kortom het klimaat voor moeders in distress is minder beroerd dan voor vaders, ze worden meestal geloof-d, ge-loof-d en begrepen.
Dat alles wil dus niet zeggen dat ik de kwestie van verstoten moeders maar even terzijde leg. Alle moeders die mij hierover gebeld hebben weten dat ik hierop serieus reageer. Ook hier geldt het adagium van Joke Smit: “Waar steeds opnieuw wordt nagegaan wie zwak zijn en wie sterk”. Voor moeders die hun kinderen niet zien zijn er dingen erger dan voor vaders. Vaders kunnen nog quasi stoer zeggen dat ze ‘loslaten’ wat door velen wordt beschouwd als een daad van vredelievendheid. Maar moeders zonder kinderen daar kun je nietmakkelijk stoer mee wegkomen. Wat we dus vooral goed moeten gaan begrijpen is dat vaders en moeders allebei zielsveel van hun kinderen houden en dat kinderen die onvoorwaardelijke liefde en opvoedingsverantwoordelijkheid nodig hebben.
PS: Het AD had een aantal specifieke opmerkingen van mij, waarover met de betreffende journalist overeenstemming was, geschrapt. Vooral waar de opmerkingen genderspecifiek waren. De originele geaccordeerde tekst staat hier.. Begrepen dat er gekort moest worden ivm overval in Deurne. Inmiddels ben ik met het AD overeengekomen om een aanvulling te schrijven die vrijdag 11-4-2014 is geplaatst.Weer met fouten.! Lees: http://joepzander.wordpress.com/2014/04/13/normaal-afdwingbaar/
PS2: Ik lees dit alles 3 jaar later nog eens over en merk mijn eigen worsteling met het punt dat soms beide ouders verstoting programmeren. Uiteindelijk is de finale act van verstoting om het kind bij de andere ouder weg te houden, omgang niet na te komen, gezamenlijk gezag te verbreken. Het is heel moeilijk voor een verstoten ouder om met dat proces om te gaan en de verstotende ouder nog te waarderen als ouder. Het kan wel. Maar als het niet lukt kun je dat nog niet direct tot programmeren bestempelen. Wel wederzijdse verstotingsprogrammering wordt het als beide ouders afwisselend het kind niet naar de andere ouder willen laten gaan. Maar laten we vooral ook niet vergeten dat ouderverstoting een maatschappelijk proces is. Ik worstel nog met de verhouding tussen misdragingen van ouders en het wangedrag van rechters, jeugdzorg en kinderbescherming. Zie ook een verhaal van Karen Woodall.
Je kunt beter achterlopen
Ik was nog zo positief begonnen op wereldvrouwendag, een paar dagen geleden, iets leuks zeggen en doen over het feminisme……Maar ik moet helaas toch een vrolijke maar zeer kritische noot aan het verhaal toevoegen.
Dat positieve discriminatie tot een averechts effect kán leiden, dat is bekend. Maar dat je stelselmatig en bewust achterstand construeert om je zo op achterstand te kunnen beroepen…. Toch moet ik die conclusie trekken na mijn laatste ervaringen rond Atria, Wikipedia en het prachtige lied “Er is een land waar vrouwen willen wonen”
U hebt kunnen lezen dat ik dit lied opnieuw poogde te zingen vanaf mijn eigen kladtekst met akkoorden. Dat ik dacht dat Atria misschien wel wat beters zou kunnen hebben in het Internationale vrouwenarchief. Dat het er eerst niet naar uitzag en toen wel. Ik zet mijn verhaal hieronder voort:
De uitgeschreven melodie heb ik inmiddels ontvangen. Helaas zonder akkoorden……Mmmm en volgens mij in de verkeerde toonsoort, in ieder geval een andere dan waar Cobi Schreijer m inzong. Ik zie net dat het wel in het archief zit van de landelijke Stichting Strijdmuziek, waarvan ik notabene de eerste voorzitter was, en redacteur van de muziekuitgaves. Dus nog een keer mijn eigen archief stevig doorgespit. Niet gevonden. De versie bij het IISG waar het betreffende archief is ondergebracht vermeldt een 3 stemmige versie!!!! En nog wel van Frans van der Meel, degene die ook de muziek maakte voor het Wiegeliedied der omgangsgerechtigde vaders.
Een leuke les in het vervolg van mijn opmerkingen over het GLAM-Atria project. Joke Smit schreef dus de tekst voor dit lied. Een vrouw. Ruud Bos (man) was zo vriendelijk er een muziekje bij te schrijven. Frans van der Meel (man) schreef er een arrangement bij. Joep Zander (man) richtte een leuke stichting op waarin dat verzameld werd. Bas Tummers (man) nam als archiefverantwoordelijke van deze stichting het initiatief om het archief voor het nageslacht veilig te stellen. En als ik het goed heb zit er een man op het IISG die dat dan weer netjes archiveerde. Even later corrigeert Joep Zander (ja ik ben geloof ik man) in 2005 op Wikipedia het lemma Cobi Schreijer. Er stond namelijk ”Er is een land van Joke Smit” inplaats van ¨Er is een land waar vrouwen willen wonen” De dik gesubsidieerde vrouweninstelling Atria komt nu op mijn verzoek niet verder dan een vaag kladje, blijkbaar in die vorm gebruikt op de begrafenis van Joke Smit.
Achterstand van feministische info in Wikipedia of anderszins? Nee; het enige is dat vrouwen er zelf niets voor hoeven te doen om voorop te lopen. Mannen doen het werk voor ze. En dan wordt het feit dat vrouwen daar niets voor doen tot een achterstand benoemd waarvoor als oplossing wordt bedacht dat nog meer mannen (2 wikipedia GLAM-medewerkers) nog meer vrouwendingetjes moeten archiveren en encyclopediseren ( neologisme ja ik weet het). Zodat de achterstand van vrouwendeelname nog groter wordt, zodat ze door kunnen gaan met klagen over de achterstand van vrouwelijke editors op wikipedia, zodat er nog meer vrouwelijke lemma’s worden geproduceerd door mannen, zodat de achterstand nog groter wordt. Ondertussen vertikt het IISG het om mannen en vaderzaken te archiveren, en Wikipedia om mannen en vaderzaken te encyclopediseren en wordt die aardige man uit de historie hierboven, ik zei de gek, op Wikipedia geblokkeerd omdat hij dit soort kwesties aan de orde stelt. Zo zit het dus. Zo dus nu ga ik proberen of Atria het arrangement even ophaalt (om hun achterstand in te halen) bij het IISG en dan aan mij stuurt zonder opnieuw kosten in rekening te brengen.
Blog op vrouwendag over het lied, plus mijn slechte opname ervan
Blog over het opvragen bij Atria
PS: Ja het kan niet op. Voor het geval er oplettende mensen zijn bij het Wikipedia-Glam project die hebben ontdekt dat er onderzoeken zijn over de inhoudelijke achterstand van vrouweninfo op Wikipedia. Ik heb een kort literatuuronderzoekje gedaan en beargumenteerd wat voor conclusies je wel en niet kunt trekken uit de genoemde onderzoeken. De achterstand betreft zeker niet de feministische thema’s die wel de hoofdmoot vormen van het GLAM-Atria project. Mijn algemene conclusie is in overeenstemming met bovenstaande anekdote. Mijn notitie hierover houd ik nog even binnen. De bezochte literatuur:
Aragón, P., Kaltenbrunner, A., Laniado, D., & Volkovich, Y. (2012). Biographical Social Networks on Wikipedia – A cross-cultural study of links that made history. arXiv:1204.3799 [physics]. Retrieved from http://arxiv.org/abs/1204.3799
Glott, Ruediger; Schmidt, Phillipp; Ghosh, Rishab. (2010). “Wikipedia Survey – Overview of Results”. Wikipedia Study. UNU-MERIT.
Hill, B. M., & Shaw, A. (2013). The Wikipedia Gender Gap Revisited: Characterizing Survey Response Bias with Propensity Score Estimation. PLOS ONE, 8(6). doi:10.1371/journal.pone.0065782
Joep Zander. (n.d.). Joep Zander/sorops. In Wikipedia. Retrieved from https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gebruiker:Joep_Zander/sorops&oldid=33260823
Lam, S. K., Uduwage, A., Sen, S. W., Musicant, D. R., L. Terveen, & Riedl, J. (2011). WP:Clubhouse? An Exploration of Wikipedia’s Gender Imbalance. WikiSym. Retrieved from http://works.bepress.com/shilad_sen/7
Reagle, J., & Rhue, L. (2011). Gender Bias in Wikipedia and Britannica. International Journal of Communication, 5(0), 21.
usability | Sue Gardner’s Blog. (n.d.). Retrieved from http://suegardner.org/tag/usability/
Wikimedia Deutschland e.V. (2011). Alles über Wikipedia: und die Menschen hinter der grössten Enzyklopädie der Welt (1. Auflage.). Hamburg: Hoffmann und Campe.
PS2 foutje van mij verbeterd; het ging over het lemma Cobi Schreijer niet het lemma Joke Smit.
Xantippe, Aletta 41 Deventer
| A | Anton / Anna | Afke |
| B | Bernard | Bauke |
| C | Cornelis | Claudius |
| D | Dirk | Durk |
| E | Eduard | Eeltsje |
| F | Ferdinand | Fedde |
| G | Gerard | Geart |
| H | Hendrik | Hindrik |
| I | Isaäk | Ids |
| J | Jan | Joast |
| K | Karel | Karst |
| L | Lodewijk | Liuwe |
| M | Maria | Marten |
| N | Nico | Nynke (of Nykle) |
| O | Otto | Okke |
| P | Pieter | Piter |
| Q | Quotiënt | Quirinius |
| R | Rudolf | Ruerd |
| S | Simon | Sytse (of Simen) |
| T | Teunis | Tys |
| U | Utrecht | Ulbe |
| V | Victor | Valerius |
| W | Willem | Willem |
| X | Xantippe | Xantipe |
| Y | Ypsilon | Ytsen |
| Z | Zaandam | Zacharias |
Let op: Deze blog heeft een uitgebreid PS dat ik binnenkort naar een nieuw blog zal omzetten. Maar u mag er nu al om lachen.
Xantippe Anton zei ik tegen Aletta, de telefoniste van vrouwenkennisinstituut Atria om de letters in mijn postcode aan te duiden. Ik was blij dat ze mij de muziek van het lied “Er is een land waar vrouwen willen wonen” (vorige post) ging opsturen. Hoewel er een kleine teleurstelling was, ik zeg het maar eerlijk, dat ik nu niet die bijtende blog kon schrijven over het niet aanwezig zijn van die partituren bij Atria. Daar leek het eerder namelijk even op.
Toen ik op de vraag “Anton of Hendrik”? voor de volledigheid Xantippe Anton (XA) antwoordde voelde ik daarin al direct de neiging om mij politiek correct te gedragen, immers op zo’n manier was er weer genderbalans zeg maar. Toen ik de hoorn had opgelegd zoefde ik even langs al mijn tot motieven en half-bewuste gedachten in het korte gesprekje. Hoe zou dat zitten met het telefoonalfabet vanuit vrouwenperspectief? En Xantippe was dan weliswaar samen met Anton op het eerste gezicht behoorlijk genderneutraliserend, maar op het tweede gezicht eigenlijk nog behoorlijk negatief naar vrouwen. In plaats van Anton had de telefoniste natuurlijk ook haar eigen naam kunnen profileren. Niet alleen een mooie vrouwennaam, maar bepaald feministisch verantwoord (Aletta Jacobs).
Laat ik mijn slechte gedachten over Atria en mezelf even loslaten overwoog ik en dook met flair in de bestaande Nederlandse en Friese telefoonalfabetten. Hee in het Fries was het voor de A heel goed geregeld Afke; toch eigenlijk ook een behoorlijk feministische vrouwelijke variant. Maar verder. niet best voor de vrouwen. Maria, Xantippe en optioneel ook nog Anna (hee!) als we ruim denken kunnen we Hendrik(je en Dirk(je) nog voor de helft meerekenen. Maar ja met verkleinuitgang.
In het Fries is het geloof ik een kleine slag beter, maar dat laat ik graag mijn Friese lezers en lezeressen precies uitzoeken.
Werk aan de winkel dames!
Zo en nou heb ik twee heel femivriendelijke blogs geschreven, mag ik het dan nu weer over mannen en vaderachterstanden hebben?
Dank U.
PS: Het uitgebreide PS dat hier stond Uitgebreid tot een nieuw blog hierboven
vrouwen van de wereld gefeliciteerd
Wereldvrouwendag is in het verleden voor mij nogal eens aanleiding geweest om nog eens flink van leer te trekken over de misstanden die het feminisme naast een paar goede zaken, toch heeft aangericht.
Toen ik gisterenmiddag de nieuwe Google-Doodle voor de vrouwendag van vandaag zag wilde ik dat direct gaan aanpassen met mannentekentjes en andere mooie dingen. Tot me inviel dat ik ook gewoon vandaag eens extra aardig kon doen tegen al die vrouwen die ik in de afgelopen jaren er van langs heb gegeven omdat ze maar niet wilden zien dat vaders af en toe behoorlijk in het verdomhoekje zitten. Want het zijn natuurlijk op de eerste plaats ook vrouwelijke medemensen. En verder aan de vrouwen die ik toch al aardig vond, daar ga ik vandaag nog wat aardiger tegen doen.En dan wilde ik dat gelijk maar voorzien van een mooi muziekje. Bijvoorbeeld “ik hou van alle vrouwen” gezongen door de Belgische groep Rum. Maar mooier is eigenlijk nog het lied “Er is een land waar vrouwen willen wonen”van Joke Smit. Dit lied staat al jaren op mijn inspiratiepagina. Dit lied is het mooiste wat ik van het feminisme mee heb genomen. Een lied waar ik gewoon achter sta. Nou ja, als het maar duidelijk is dat jongens misschien dan wel moeten worden bevrijd van de plícht tot flink en stoer doen, maar dat ze niet hoeven te worden bevrijd van het flink en stoer doen op zich, want dat is eigenlijk best af en toe wel een mooi jongetjesding. Ja het aardige van het lied is dat twee coupletten over vrouwen gaan, een over mannen en een over de mensen in het algemeen.
Ik zag ook net dat Anja Meulenbelt een half jaar geleden een blogje aan mijn favoriete vrouwenlied heeft gewijd. Het verbaast me elke keer weer hoe mensen die 80% hetzelfde denken zo tegenover elkaar kunnen komen te staan. Ik bedoel dus waarom praat zo’n vrouw niet gewoon met me? Volgens mij……nou ja… Zij linkt in haar blog naar de prachtige vertolking door Cobi Schreijer. Maar het wordt natuurlijk gewoon tijd dat ik als man dat lied opneem. Gezongen heb ik het wel eerder.
In de loop van deze dag heb ik zinnen uit dit lied toegewezen aan:
* Rietje Mees, rechter die me op een andere 8 maart het contact met mijn dochter ontzegde: Waar onrecht niet als een natuurgegeven wordt beschouwd.
* Anja Meulenbelt, die alles in zich heeft om wijs te zijn, wat een zoektocht: Waar rimpels niet de eenzaamheid voorspellen, maar paspoort zijn naar wijsheid, aanzien, ‘s werelds raadsvrouw zijn.
* XB: Die het liever over mensen heeft in plaats van mannen en vrouwen, maar zelf een prachtige vrouw is: Er is een land waar mensen willen wonen
* Edith S, mijn zingmaatje-diva:: Nou ja we gaan het hele lied nog een keer zingen toch?
* Aggie F, waarvan ik voor het eerst van dit lied hoorde en waar de accoorden vandaan komen: Waar moeder niet hetzelfde is als huisvrouw
* Gretha S: Waar vrouw-zijn niet betekent: tweederangs en bang en klein
* Gerda Dijksman, de politiefunctionaris met een vreemde passie over mannelijk geweld:Waar niemand wint ten koste van een ander
* Mevrouw Römkens, idem:Waarin geweld door niemand meer geduld wordt
* T B, was dat niet waar het over ging?: Waar steeds opnieuw wordt nagegaan wie zwak zijn en wie sterk
* Nanneke Quik Schuijt, in de hoop dat we gaan uitdragen dat mannen juist ook vaders zijnen daarom 100% nodig: Er is een land waar mannen willen wonen
* Liesbeth Groenhuijsen, dat liefde en verbondenheid meer telt: Waar vrouw en man elkaar niet hoeven haten, maar eindelijk bondgenoten kunnen zijn
* Rosa, dochter, ik wens haar flinke, maar ook kwetsbare toe: Waar jongens van de plicht tot flink en stoer doen zijn bevrijd
* Rosalie R: Waar angst en rouw niet weggemoffeld worden
* Joke Smit: Dat is het land waar mensen willen wonen, het land waar de saamhorigheid bestaat
Het is mij nog niet gelukt om alles op 8 maart voor elkaar te krijgen, vooral mijn opname is nog niet om over naar huis te schrijven. Ik had ze de nacht voor 8 september al opgenomen, maar het kan hopelijk beter. Moeilijke akkoorden en ook de melodie vergt de nodige aandacht. Mijn akkoordenschema heb ik van bovengenoemde Aggie. Maar ik twijfel of ze wel helemaal goed zijn doorgekomen. Dus graag tips?
Mijn voorlopige vertolking (versie 2) staat hier, ik ben dus nog niet tevreden:
Röhl, RAF en feminisme
flink bijgewerkt in november 2020.
Klaus Rainer Röhl is de vader van twee kinderen. Hun moeder heette Ulrike Meinhof. Meinhof liet haar kinderen in de steek (bracht ze althans in nood niet naar de vader) toen ze bij de Rote Armee Fraktion ging. Deze RAF ook wel Baader-Meinhof-Gruppe genoemd, voerde in de zeventiger en tachtiger jaren een gewapende strijd tegen de heersende machten en de resten van het fascisme. Haar kinderen hadden een zorgende stiefvader Peter Homann, maar daar werden de kinderen niet aan toevertrouwd. Vriendinnen van Ulrike ontvoerden de kinderen naar een Palestijns kamp. Daar werden ze echter weer weggehaald door Stefan Aust, een vriend van de echte vader van de kinderen, Klaus Rainer Röhl.
Röhl die aanvankelijk ook kommunist was, is inmiddels oud en liberaal, maar vooral erg anti-feministisch. Vooral de Duitse variant van Anja Meulenbelt, Alice Schwarzer, moet het ontgelden. Een dochter uit zijn eerste huwelijk heeft het tegen hem opgenomen en hem beschuldigd van een soort seksueel misbruik. Röhl ontkent dat en ziet het als een politieke toer om de naam van Meinhof verder te zuiveren. Een dochter van hem uit zijn relatie met Ulrike is volgens Schwarzer juist weer teveel bezig haar vader te idealiseren.
Waarom kom ik hier nu op. Ja omdat het om een vader gaat. Maar eigenlijk begon mijn speurtocht weer aan de andere kant. Namelijk mijn interesse in een aantal punten die ik met Meinhof (schrik niet; een aantal punten slechts) gemeenschappelijk heb. Meinhof kon goed schrijven, ze was journaliste. Ze had echter op een gegeven moment de indruk dat woorden niet meer hielpen. Ik kan ook wel redelijk schrijven maar ik heb dat gevoel ook af en toe. Daarom maak ik bijvoorbeeld ook kunst om iets duidelijk kunnen maken waar het met woorden niet meer lukt. Geweren als alternatief zie ik, in tegenstelling tot Ulrike, niet zitten. Ulrike eigenlijk ook niet, maar zoals ze eigenlijk zelf voorspelde kwam ze wel in de gewapende strijd terecht.
In de extra’s van een film over de RAF zag ik net de auteur die Ulrike speelde, beweren dat Ulrike beter had kunnen blijven schrijven. Ik wil ook graag blijven schrijven en kunst maken, maar zie al jaren dat de ruimte daarvoor steeds kleiner wordt. De maatschappij wordt benepener als het gaat om kritiek op de macht. Zeker als die macht Justitie heet. En, zeker als je naar Wikipedia kijkt, wordt het moeilijker om over vaderschap te schrijven. Tenzij je dat natuurlijk femivriendelijk doet. En laat ik nou steeds maar meer kritiek hebben op het nu en ooit bestaande feminisme. Vrouwen mogen dat nog wel, Roos Wouters bijvoorbeeld. Maar begin er als man niet over.
Klaus Rainer Röhl schrijft nog steeds wel over feminisme en om dat te staven voeg ik hieronder een paar links toe naar artikelen van en over hem. Auf Deutsch. En dan ook nog de zeer verschillende verhalen van zijn dochters Bettina en Anja.
Alice Schwarzer over Röhl, zijn kinderen en de familiegeschiedenis van Meinhof
Over kinderopvang versus ouders (mmm moeders, Klaus?)
Röhl over Schwarzer
Het proefschrift van Bakker Schut over het strafproces en de gevangenistijd van oa Ulrike
Dochter Bettina over haar moeder en feminisme
Dochter uit het eerste huwelijk Anja vertelt over haar stiefmoeder. En hier ook
Het verweer tegen de beschuldigingen van zijn oudste dochter (gered via archive.org eigen cache)